Από τη συριακή κρίση μέχρι τον διχασμό στην Ουκρανία. Ποιοι και γιατί θέλουν να τιμωρήσουν τον Βλαντιμίρ Πούτιν
Ηδη κάποιοι έσπευδαν χθες να σχολιάσουν ότι «η Δύση παίζει ακόμη ένα χαρτί της για να βάλει στο χέρι τον Πούτιν». Είχε προηγηθεί η είδηση ότι η Βρετανία ανακοίνωσε πως θα πραγματοποιήσει δημόσια έρευνα για τον θάνατο του πρώην κατασκόπου της KGB Αλεξάντερ Λιτβινένκο, του ανθρώπου που, μετά τη δηλητηρίασή του το 2006 στο Λονδίνο, από τη νεκρική κλίνη του είχε κατηγορήσει τον Ρώσο πρόεδρο Βλαντιμίρ Πούτιν ότι ήταν ο άνθρωπος που διέταξε τη δολοφονία του!
«Εχουν περάσει περισσότερα από επτά χρόνια από τον θάνατο του Αλεξάντερ Λιτβινένκο και έχω πολλές ελπίδες ότι αυτή η έρευνα θα προσφέρει κάποια ανακούφιση στη χώρα του» ανέφερε χθες σε ανακοίνωσή της η Βρετανίδα υπουργός Εσωτερικών Τερέσα Μέι. Το όψιμο ενδιαφέρον της Μέι για την ψυχική ισορροπία της χήρας Λιτβινένκο, βέβαια, δεν έχει ανθρώπινη αλλά καθαρά πολιτική βάση, καθώς συντάσσεται απόλυτα με την όψιμη αγωνία της κυβέρνησης του Ντέιβιντ Κάμερον να τιμωρήσει με κάθε τρόπο τον «ατίθασο» Πούτιν - τον Ρώσο πρόεδρο που σε καμία περίπτωση δεν θυμίζει τους μακρινούς προκατόχους του, από την εποχή που ακολούθησε τη διάλυση της ΕΣΣΔ, οι οποίοι είχαν καταλήξει να γίνουν πολιτικά υποχείρια της Δύσης.
Η συριακή κρίση, σε συνδυασμό βέβαια με τη στάση της Μόσχας απέναντι στο καθεστώς του Μπασάρ αλ Ασαντ, έγινε η πρώτη αφορμή για να έρθουν σε κόντρα ο Βλαντιμίρ Πούτιν με τους ηγέτες της Δύσης, που επιθυμούσαν την ανατροπή των πολιτικών συσχετισμών στη Συρία. Ο Πούτιν ωστόσο επέμεινε μέχρι τέλους στις θέσεις του, συνέχιζε να υποστηρίζει τον Ασαντ και η Δύση απέμεινε να τον παρατηρεί διχασμένη για το τι θα έπρεπε να κάνει για να επιλύσει την κρίση στη χώρα. Εβλεπαν ότι ο Ασαντ είχε στο πλευρό του έναν ιδιαίτερα ισχυρό -και κυρίως απρόβλεπτο- σύμμαχο, ενώ οι ίδιοι, όντας πληγωμένοι και από την οικονομική κρίση, δεν άντεχαν να ανοίξουν ένα νέο πολεμικό μέτωπο μέσω μίας στρατιωτικής επέμβασης.
Ακόμη πιο ηχηρή όμως ήταν η μετωπική Ρωσίας - Δύσης, όταν διαφάνηκε ότι η Μόσχα χάλασε τα μνημονιακά σχέδια της Ε.Ε. για την Ουκρανία. Ο φιλορώσος πρόεδρός της Βίκτορ Γιανουκόβιτς έδειχνε να προτιμά τη συνεργασία με τη Ρωσία, γυρνώντας την πλάτη στις Βρυξέλλες, με τις οποίες νωρίτερα είχε συμφωνήσει στους όρους οικονομικής συνεργασίας. Το αποτέλεσμα; Η συνεχιζόμενη κρίση στην ανατολική Ουκρανία, που γεννήθηκε από την επανάσταση (;) κατά του Γιανουκόβιτς, να «διανθιστεί» στην πορεία και από τη μυστηριώδη -ως προς τις συνθήκες- κατάρριψη του αεροπλάνου του Boeing 777 των Μαλαισιανών Αερογραμμών στην περιοχή του Ντόνετσκ, που, ως τρομοκρατική ενέργεια, a priori φορτώθηκε στους φιλορώσους αυτονομιστές. Οι λόγοι για την τιμωρία του Πούτιν από τη Δύση, τουλάχιστον επικοινωνιακά, είναι προφανείς. Ετσι ο κλοιός των κυρώσεων κατά των ρωσικών εταιριών θα μπορεί να συνεχίζει να σφίγγει χωρίς πολιτικές επιπτώσεις για όσους τις επιβάλλουν. Στο πλαίσιο των κυρώσεων αυτών εντάσσεται βέβαια και η τελευταία ιδέα του Ντέιβιντ Κάμερον να διεξάγει έρευνα και για τον θάνατο του Λιτβινένκο.
«Εχουν περάσει περισσότερα από επτά χρόνια από τον θάνατο του Αλεξάντερ Λιτβινένκο και έχω πολλές ελπίδες ότι αυτή η έρευνα θα προσφέρει κάποια ανακούφιση στη χώρα του» ανέφερε χθες σε ανακοίνωσή της η Βρετανίδα υπουργός Εσωτερικών Τερέσα Μέι. Το όψιμο ενδιαφέρον της Μέι για την ψυχική ισορροπία της χήρας Λιτβινένκο, βέβαια, δεν έχει ανθρώπινη αλλά καθαρά πολιτική βάση, καθώς συντάσσεται απόλυτα με την όψιμη αγωνία της κυβέρνησης του Ντέιβιντ Κάμερον να τιμωρήσει με κάθε τρόπο τον «ατίθασο» Πούτιν - τον Ρώσο πρόεδρο που σε καμία περίπτωση δεν θυμίζει τους μακρινούς προκατόχους του, από την εποχή που ακολούθησε τη διάλυση της ΕΣΣΔ, οι οποίοι είχαν καταλήξει να γίνουν πολιτικά υποχείρια της Δύσης.
Η συριακή κρίση, σε συνδυασμό βέβαια με τη στάση της Μόσχας απέναντι στο καθεστώς του Μπασάρ αλ Ασαντ, έγινε η πρώτη αφορμή για να έρθουν σε κόντρα ο Βλαντιμίρ Πούτιν με τους ηγέτες της Δύσης, που επιθυμούσαν την ανατροπή των πολιτικών συσχετισμών στη Συρία. Ο Πούτιν ωστόσο επέμεινε μέχρι τέλους στις θέσεις του, συνέχιζε να υποστηρίζει τον Ασαντ και η Δύση απέμεινε να τον παρατηρεί διχασμένη για το τι θα έπρεπε να κάνει για να επιλύσει την κρίση στη χώρα. Εβλεπαν ότι ο Ασαντ είχε στο πλευρό του έναν ιδιαίτερα ισχυρό -και κυρίως απρόβλεπτο- σύμμαχο, ενώ οι ίδιοι, όντας πληγωμένοι και από την οικονομική κρίση, δεν άντεχαν να ανοίξουν ένα νέο πολεμικό μέτωπο μέσω μίας στρατιωτικής επέμβασης.
Σχέδια της Ε.Ε.
Ακόμη πιο ηχηρή όμως ήταν η μετωπική Ρωσίας - Δύσης, όταν διαφάνηκε ότι η Μόσχα χάλασε τα μνημονιακά σχέδια της Ε.Ε. για την Ουκρανία. Ο φιλορώσος πρόεδρός της Βίκτορ Γιανουκόβιτς έδειχνε να προτιμά τη συνεργασία με τη Ρωσία, γυρνώντας την πλάτη στις Βρυξέλλες, με τις οποίες νωρίτερα είχε συμφωνήσει στους όρους οικονομικής συνεργασίας. Το αποτέλεσμα; Η συνεχιζόμενη κρίση στην ανατολική Ουκρανία, που γεννήθηκε από την επανάσταση (;) κατά του Γιανουκόβιτς, να «διανθιστεί» στην πορεία και από τη μυστηριώδη -ως προς τις συνθήκες- κατάρριψη του αεροπλάνου του Boeing 777 των Μαλαισιανών Αερογραμμών στην περιοχή του Ντόνετσκ, που, ως τρομοκρατική ενέργεια, a priori φορτώθηκε στους φιλορώσους αυτονομιστές. Οι λόγοι για την τιμωρία του Πούτιν από τη Δύση, τουλάχιστον επικοινωνιακά, είναι προφανείς. Ετσι ο κλοιός των κυρώσεων κατά των ρωσικών εταιριών θα μπορεί να συνεχίζει να σφίγγει χωρίς πολιτικές επιπτώσεις για όσους τις επιβάλλουν. Στο πλαίσιο των κυρώσεων αυτών εντάσσεται βέβαια και η τελευταία ιδέα του Ντέιβιντ Κάμερον να διεξάγει έρευνα και για τον θάνατο του Λιτβινένκο.
.jpg)
