Είναι να απορεί κανείς με την αδιαφορία και την ανοχή με την οποία οι κυβερνήσεις των Αθηνών ,χρόνια τώρα, αντιμετωπίζουν τις προκλητικές επισκέψεις Τούρκων υψηλόβαθμων αξιωματούχων στην Θράκη.
Η οποία αν δεν έχει κάτι αλλάξει είναι τμήμα και μάλιστα πολύτιμο της ελληνικής Επικράτειας.
Τούρκοι υπουργοί και αντιπρόεδροι του Ερντογάν έρχονται όλο και συχνότερα στην Θράκη. Και το μόνο που κάνουν είναι να ρίχνουν λάδι στη φωτιά και νερό στον μύλο όσων έχουν επιλέξει χρόνια τώρα να ζουν στην Ελλάδα αλλά να “δουλεύουν” για την Τουρκία.
Τούρκοι υπουργοί και αντιπρόεδροι του Ερντογάν έρχονται όλο και συχνότερα στην Θράκη. Και το μόνο που κάνουν είναι να ρίχνουν λάδι στη φωτιά και νερό στον μύλο όσων έχουν επιλέξει χρόνια τώρα να ζουν στην Ελλάδα αλλά να “δουλεύουν” για την Τουρκία.
Αυτές τις ημέρες αυτή την “αποστολή” στήριξης των φανατικών της μειονότητας που δηλώνουν Τούρκοι την ανέλαβε ο αντιπρόεδρος Εμμρουλάχ Ισχέρ. Έχουν προηγηθεί πολλοί άλλοι, με πρώτο και καλύτερο τον Νταβούτογλου.
Δεν γνωρίζουμε τι κάνει τους Έλληνες πολιτικούς τόσο ψύχραιμους για να μην πούμε αναίσθητους. Υπάρχουν βεβαίως εξαιρέσεις αλλά στην συντριπτική τους πλειοψηφία ουδείς …ασχολείται.
Ο πρώην Α/ΓΕΣ Φργκούλης Φράγκος σε μια πρόσφατη συνέντευξή του σε εφημερίδα της βόρειας Ελλάδας, είπε ότι ο στόχος των φανατικών κύκλων της Θράκης είναι να παρουσιαστούν σύντομα ως η πλειοψηφία στη περιοχή, μ΄ ότι αυτό μπορεί να φέρει. Ακόμη κι ένα αίτημα για δημοψήφισμα αυτονομίας!
Σε άλλες εποχές όλα αυτά θα ακούγονταν υπερβολικά και εξωπραγματικά.
Μόνο που οι αλλαγές που έγιναν στο χάρτη των Βαλκανίων θα έπρεπε να μας είχε βάλει εδώ και χρόνια σε μεγάλες υποψίες. Κι αν η διάλυση μιας χώρας που λεγόταν Γιουγκοσλαβία δεν ήταν αρκετή για να μας προβληματίσει γιατί εμείς “ανήκομεν εις τη Δύση” και είμαστε μέλος της ΕΕ, ίσως θα πρέπει να ρίξουμε μια ματιά και σ΄ άλλους χάρτες που κυκλοφορούν ευρέως. Και σ΄ αυτούς βλέπουμε σύνορα να επαναχαράσσονται, χώρες να ¨μικραίνουν” κι άλλες να “γεννιούνται”.
Ο Μάριος Ευρυβιάδης σ΄ ένα πρόσφατο άρθρο του στον Φιλελεύθερο της Κύπρου μας θυμίζει:
“Πρίν ένα περίπου χρόνο στους κυριακατικους Ταΐμς της Νέας Υόρκης (28/9/13) η Αμερικανίδα δημοσιογράφος και συγγραφέας με ειδίκευση στην Μέση Ανατολή, Robin Wright, δημοσίευσε ένα χάρτη συνοδευόμενο με ένα επεξηγηματικό και αναλυτικό κείμενο με τον εντυπωσιακό, αλλά και ταυτόχρονα προβοκατόρικο τίτλο, “Πώς 5 χώρες στη Μέση Ανατολή Μπορεί να Γίνουν 14″.
Ως κύριο αίτιο για τον πιθανό κατακερματισμό της Μέσης Ανατολής η Wright θεώρησε την λεγόμενη Αραβική Άνοιξη και κυρίως τον τρόπο με τον οποίο αυτή εκδηλώθηκε στη Συρία. Κατά την δημοσιογράφο η Συρία αποτελεί το στρατηγικό επίκεντρο της Αραβικής Μέσης Ανατολής και η κατάρρευσή της, από ισχυρό συγκεντρωτικό κράτος σε σεχταριστικά και φυλετικά φεουδάτα, λειτουργεί ως καταλύτης για την βαλκανιοποίηση του λοιπού Αραβικού χώρου.
H Αμερικανίδα δημοσιογράφος χωρίζει την Λιβύη στα τρία με βάση ιστορικά και φυλετικά κριτήρια: την Τριπολιτανία, τη Κυρηναϊκή και την Φεζάν στα νοτιοδυτικά. Η Συρία κατακερματίζεται στα τρία με βάσει σεχταριστικά και εθνοφυλετικά κριτήρια: το Αλαουϊστάν (του Άσαντ), το Κουρδιστάν και το κεντρώο Σουνιστάν, ενώ το Ιράκ, αφού χάνει τις κουρδικές του περιοχές, χωρίζεται στο Σουννιστάν και το Σιιστάν, με βάση τον θρησκευτικό σεχταρισμό. Η Υεμένη επαναχωρίζεται σε βόρεια και νότια, ενώ η Σαουδική Αραβία κατακερματίζεται στα πέντε: στη βόρεια, νότια, ανατολική και δυτική Αραβία και το Ουαχαπιστάν στο κέντρο.
Ο χάρτης αυτός αφήνει ακέραιες την Τυνισία, απ´όπου και άρχισε η Αραβική Άνοιξη , την Αίγυπτο, την Ιορδανία καθώς επίσης και τα μη αραβικά αλλά μεσανατολικά κράτη, Τουρκία και το Ιράν”.
Το 2006 είχε δημοσιευθεί ένας άλλος περίεργος χάρτης. Στον οποίο τα κράτη της Μέσης Ανατολής εμφανίζονταν κατακερματισμένα . Σ΄ αυτόν περιλαμβάνονταν Τουρκία ,Ιράν ακόμη και Αφγανιστάν. Έχει σημασία ότι αυτός ο χάρτης είχε δημοσιευθεί στο Armed Forces Journal, τον Ιούννιο 2006, σε κείμενο με τίτλο, “Blood Borders: How a better Middle East would look”, με συγγραφέα τον συνταγματάρχη Ralf Peters. O χάρτης παρουσίαζε ένα μεγάλο Κουρδιστάν, αφαιρώντας εδάφη από τη Συρία, την Τουρκία και το Ιράν, τριχοτομούσε το Ιράκ, κατακερμάτιζε σε πολλαπλά κρατίδια την Σαουδική Αραβία και είχε σημαντικές αναπροσαρμογές μεταξύ Ιράν, Αφγανιστάν και Πακιστάν, ενώ δημιουργούσε και το κράτος του Μπαλουχιστάν από το Πακιστάν με σύνορα στον Ινδικό Ωκεανό.
Κι όχι μόνο δημοσιεύθηκε ο χάρτης αλλά παρουσιάσθηκε και στο Νατοϊκό κολέγιο της Ρώμης προκαλώντας την οργισμένη αντίδραση της Άγκυρας.
onalertΔεν γνωρίζουμε τι κάνει τους Έλληνες πολιτικούς τόσο ψύχραιμους για να μην πούμε αναίσθητους. Υπάρχουν βεβαίως εξαιρέσεις αλλά στην συντριπτική τους πλειοψηφία ουδείς …ασχολείται.
Ο πρώην Α/ΓΕΣ Φργκούλης Φράγκος σε μια πρόσφατη συνέντευξή του σε εφημερίδα της βόρειας Ελλάδας, είπε ότι ο στόχος των φανατικών κύκλων της Θράκης είναι να παρουσιαστούν σύντομα ως η πλειοψηφία στη περιοχή, μ΄ ότι αυτό μπορεί να φέρει. Ακόμη κι ένα αίτημα για δημοψήφισμα αυτονομίας!
Σε άλλες εποχές όλα αυτά θα ακούγονταν υπερβολικά και εξωπραγματικά.
Μόνο που οι αλλαγές που έγιναν στο χάρτη των Βαλκανίων θα έπρεπε να μας είχε βάλει εδώ και χρόνια σε μεγάλες υποψίες. Κι αν η διάλυση μιας χώρας που λεγόταν Γιουγκοσλαβία δεν ήταν αρκετή για να μας προβληματίσει γιατί εμείς “ανήκομεν εις τη Δύση” και είμαστε μέλος της ΕΕ, ίσως θα πρέπει να ρίξουμε μια ματιά και σ΄ άλλους χάρτες που κυκλοφορούν ευρέως. Και σ΄ αυτούς βλέπουμε σύνορα να επαναχαράσσονται, χώρες να ¨μικραίνουν” κι άλλες να “γεννιούνται”.
Ο Μάριος Ευρυβιάδης σ΄ ένα πρόσφατο άρθρο του στον Φιλελεύθερο της Κύπρου μας θυμίζει:
“Πρίν ένα περίπου χρόνο στους κυριακατικους Ταΐμς της Νέας Υόρκης (28/9/13) η Αμερικανίδα δημοσιογράφος και συγγραφέας με ειδίκευση στην Μέση Ανατολή, Robin Wright, δημοσίευσε ένα χάρτη συνοδευόμενο με ένα επεξηγηματικό και αναλυτικό κείμενο με τον εντυπωσιακό, αλλά και ταυτόχρονα προβοκατόρικο τίτλο, “Πώς 5 χώρες στη Μέση Ανατολή Μπορεί να Γίνουν 14″.
Ως κύριο αίτιο για τον πιθανό κατακερματισμό της Μέσης Ανατολής η Wright θεώρησε την λεγόμενη Αραβική Άνοιξη και κυρίως τον τρόπο με τον οποίο αυτή εκδηλώθηκε στη Συρία. Κατά την δημοσιογράφο η Συρία αποτελεί το στρατηγικό επίκεντρο της Αραβικής Μέσης Ανατολής και η κατάρρευσή της, από ισχυρό συγκεντρωτικό κράτος σε σεχταριστικά και φυλετικά φεουδάτα, λειτουργεί ως καταλύτης για την βαλκανιοποίηση του λοιπού Αραβικού χώρου.
H Αμερικανίδα δημοσιογράφος χωρίζει την Λιβύη στα τρία με βάση ιστορικά και φυλετικά κριτήρια: την Τριπολιτανία, τη Κυρηναϊκή και την Φεζάν στα νοτιοδυτικά. Η Συρία κατακερματίζεται στα τρία με βάσει σεχταριστικά και εθνοφυλετικά κριτήρια: το Αλαουϊστάν (του Άσαντ), το Κουρδιστάν και το κεντρώο Σουνιστάν, ενώ το Ιράκ, αφού χάνει τις κουρδικές του περιοχές, χωρίζεται στο Σουννιστάν και το Σιιστάν, με βάση τον θρησκευτικό σεχταρισμό. Η Υεμένη επαναχωρίζεται σε βόρεια και νότια, ενώ η Σαουδική Αραβία κατακερματίζεται στα πέντε: στη βόρεια, νότια, ανατολική και δυτική Αραβία και το Ουαχαπιστάν στο κέντρο.
Ο χάρτης αυτός αφήνει ακέραιες την Τυνισία, απ´όπου και άρχισε η Αραβική Άνοιξη , την Αίγυπτο, την Ιορδανία καθώς επίσης και τα μη αραβικά αλλά μεσανατολικά κράτη, Τουρκία και το Ιράν”.
Το 2006 είχε δημοσιευθεί ένας άλλος περίεργος χάρτης. Στον οποίο τα κράτη της Μέσης Ανατολής εμφανίζονταν κατακερματισμένα . Σ΄ αυτόν περιλαμβάνονταν Τουρκία ,Ιράν ακόμη και Αφγανιστάν. Έχει σημασία ότι αυτός ο χάρτης είχε δημοσιευθεί στο Armed Forces Journal, τον Ιούννιο 2006, σε κείμενο με τίτλο, “Blood Borders: How a better Middle East would look”, με συγγραφέα τον συνταγματάρχη Ralf Peters. O χάρτης παρουσίαζε ένα μεγάλο Κουρδιστάν, αφαιρώντας εδάφη από τη Συρία, την Τουρκία και το Ιράν, τριχοτομούσε το Ιράκ, κατακερμάτιζε σε πολλαπλά κρατίδια την Σαουδική Αραβία και είχε σημαντικές αναπροσαρμογές μεταξύ Ιράν, Αφγανιστάν και Πακιστάν, ενώ δημιουργούσε και το κράτος του Μπαλουχιστάν από το Πακιστάν με σύνορα στον Ινδικό Ωκεανό.
Κι όχι μόνο δημοσιεύθηκε ο χάρτης αλλά παρουσιάσθηκε και στο Νατοϊκό κολέγιο της Ρώμης προκαλώντας την οργισμένη αντίδραση της Άγκυρας.
Τα αναφέρουμε και τα υπενθυμίζουμε όλα αυτά γιατί νομίζουμε ότι στην “γειτονιά” μας όπως εξελίσσονται τα πράγματα κανείς δεν μπορεί να θεωρεί τίποτα δεδομένο που δεν μπορεί πραγματικά να προστατεύσει και να υποστηρίξει.
Έχοντας πολλές φορές εκφράσει την άποψη ότι στην Θράκη δεν χρειάζονται “εθνικιστικές εξάρσεις” και ανόητοι …τσαμπουκάδες, αλλά σοβαρή δουλειά σε βάθος χρόνου θέλουμε να επισημάνουμε ότι η ελληνική αδιαφορία με την οποία αντιμετωπίζεται η άκρως επιθετική ,προκλητική και επικίνδυνη τουρκική πολιτική στη Θράκη αρχίζει πλέον και γίνεται ύποπτη.
Θέλουμε ,ακόμη , να ελπίζουμε ότι κάνουμε λάθος,αλλά αν συνεχιστεί αυτή η “πολιτική - διπλωματική σιέστα” των Αθηνών, δεν θα πρέπει να απέχουμε πολύ από εξελίξεις εξαιρετικά δυσάρεστες .
