Πρόκειται για μία αμερικανική δεξαμενή σκέψης, η οποία μόνο φιλορωσική δεν μπορεί να χαρακτηριστεί. Ή ανάλυση όμως που παραθέτει προκειμένου να ζητήσει την παρέμβαση της διπλωματίας για να σταματήσει ο πόλεμος, είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσα.
Ειδικά οι συγκρίσεις με την παρούσα κατάσταση, και τα αντίστοιχα προοίμια του πρώτου παγκοσμίου πολέμου, ο οποίος θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί με απλές διπλωματικές κινήσεις. Η επίκληση στον πόλεμο της Κορέας, στον πόλεμο του Βιετνάμ και στον πόλεμο του Ιράκ, τονίζουν τα λάθη της αμερικανικής διπλωματίας, που τώρα φαίνεται να επαναλαμβάνονται.
Η προειδοποίηση είναι ξεκάθαρη: Μπορεί να ήμασταν έτοιμοι να ενισχύσουμε οικονομικά τον Ζελένσκι. Να ενισχύσουμε με όπλα τον Ζελένσκι, να πληρώσουμε ακριβότερα την βενζίνη για τον Ζελένσκι, να κρυώσουμε τον χειμώνα για τον Ζελένσκι. Είμαστε όμως έτοιμοι να πεθάνουμε για τον Ζελένσκι;
Παραθέτουμε το άρθρο – παρέμβαση σε μετάφραση:
Του καθηγητή Simon Serfaty
Βρισκόμαστε τώρα μπερδεμένοι και ασαφείς σχετικά με το τι κάνουμε ή τι περιμένουμε καθώς βαδίζουμε στο δεύτερο και αναμφισβήτητα τελευταίο μισό της προεδρίας του Τζο Μπάιντεν. Στο εσωτερικό, η δημοκρατία των ΗΠΑ κινδυνεύει και στο εξωτερικό, ένας τραγικός πόλεμος που διεξάγεται σε μια στιγμή παγκόσμιας μετάλλαξης που λέγεται σε γλώσσες που δεν κατανοούμε καλά, ακόμη και όταν φέρουν αμερικανική προφορά.
Ποιος ξέρει τι θα ακολουθήσει; Αυτός είναι ένας πόλεμος που δεν μπορεί να κερδίσει καμία πλευρά, αλλά που και οι δύο αρνούνται να τερματίσουν.«Δεν έχουμε ξεκινήσει τίποτα ακόμα», προειδοποίησε ο Ρώσος πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν πριν από δύο μήνες. Ως εγκληματική υπενθύμιση ότι παρά τα αυξανόμενα στοιχεία αποτυχίας, η Ρωσία εξακολουθεί να κατέχει τον πόλεμο που ξεκίνησε, αφού ελέγχει την κλιμάκωσή του πέρα από οτιδήποτε μπορεί να αντέξει η Ουκρανία και η Δύση τολμά να σκεφτεί. «Δεν έχουμε χάσει τίποτα και δεν θα χάσουμε τίποτα», υποστήριξε πρόσφατα ο Πούτιν, καθώς μια προκλητική Ουκρανία τον έκανε να αποσύρει τον στρατό του. Κι αν, υπό την πίεση των επικριτών του εντός Ρωσίας, εννοεί αυτά που λέει; Για όσους απορρίπτουν τους πυρηνικούς υπαινιγμούς του, αυτές δεν είναι απόηχοι της κουβανικής μπλόφας πυραύλων. Ένας προκλητικός Πούτιν δεν είναι ο Nikita Khrushchev και όσα είναι γνωστά για αυτόν υποδηλώνουν ότι μπορεί να επιλέξει τη χειρότερη από τις κακές επιλογές που είναι διαθέσιμες παρά τις προειδοποιήσεις του Μπάιντεν που είχαν σκοπό να τον αποτρέψουν.
Μήπως είναι καιρός, λοιπόν, να σκεφτούμε την πορεία που ακολουθούμε όλοι και να πατήσουμε φρένο πριν να είναι πολύ αργά; Θυμηθείτε τη στιγμή του Σεράγεβο, πάνω από 100 χρόνια πριν, όταν τόσα πολλά θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί αν σκεφτεί κανείς τον κατακλυσμό που θα ακολουθούσε.
Ή, πιο κοντά μας, θυμάστε τον πόλεμο της Κορέας μετά την ανακάλυψη στο Inchon, τον πόλεμο του Βιετνάμ μετά την απομάκρυνση του Ngo Dinh Diem ή τον πόλεμο στο Ιράκ μετά τη σύλληψη του Σαντάμ Χουσεΐν; Όλες οι ευκαιρίες για τον τερματισμό ενός πολέμου προτού επιφέρει σχεδόν δυσβάσταχτο κόστος.
Για όσους φοβούνται τον κατευνασμό, η προθυμία να μιλήσουν δεν είναι επανάληψη του προπολεμικού Μονάχου ή της μεταπολεμικής Γιάλτας. Η Ουκρανία δεν είναι ούτε η Αυστρία του 1938, όταν ο Γερμανός επιτιθέμενος παρέμεινε στρατιωτικά αδύναμος ούτε η Πολωνία το 1945, όταν ο πόλεμος είχε ήδη κερδηθεί. Για όσους περιμένουν μια Κορέα—όπως το status quo ante bellum, αυτός δεν είναι ένας πόλεμος με αμοιβαία αποδεκτές κόκκινες γραμμέςπου δίνουν στους πρωταγωνιστές του τον χρόνο που χρειάζονται για να επιτύχουν μια υποτιθέμενη θέση ισχύος πριν συμφωνήσουν σε σοβαρές διαπραγματεύσεις.
Για όσους ονειρεύονται την άνευ όρων αποχώρηση από τη Ρωσία ή αλλαγή καθεστώτος στη Ρωσία, αυτός δεν είναι ο πόλεμος στο Αφγανιστάν, που διεξάγεται από τον ηλικιωμένο ηγέτη ενός φθαρμένου σοβιετικού κράτους. Αυτή είναι μια δική της στιγμή, μια υπαρξιακή παγκόσμια κρίση που δεν έχει ξαναδεί από το 1945. Και μην κάνετε λάθος: ο πόλεμος στην Ουκρανία μόλις αρχίζει και κανείς δεν μπορεί να προβλέψει το πώς θα επηρεάσει την ισορροπία της δεκαετίας.
Το άρθρο όπως δημοσιεύθηκε στο the national interest
Μια μέρα «θα υπάρξει μια επικίνδυνη αντίδραση», είπε ο πρώην πρόεδρος της Γαλλίας Ζακ Σιράκ για τη διεύρυνση του ΝΑΤΟ (την οποία ωστόσο υιοθέτησε). Ως η πιο πιθανή πηγή αυτής της αντίδρασης, η Ουκρανία —αν και με σύνεση κρατήθηκε σε απόσταση— δοκίμαζε πάντα την επιλογή της Ρωσίας είτε να συνεργαστεί είτε να κινηθεί εναντίον των Ηνωμένων Πολιτειών. Προχωρώντας σε έναν νέο αιώνα, ο Πούτιν έκανε γνωστή την επιλογή του, να υπαναχωρήσει και να πάει πίσω προς την κατεύθυνση της πολεμικής του Ψυχρού Πολέμου, με τη διεύρυνση του ΝΑΤΟ ως άλλοθι, την υποχώρηση ως στρατηγική και τη ρωσική ιστορία ως κίνητρό του. Στα τέλη του 2021, οι πρώιμες προειδοποιήσεις του Μπάιντεν για μια πλήρους κλίμακας ρωσική επίθεση στο Κίεβο δεν πτόησαν τον Πούτιν, ο οποίος ήταν ξεκάθαρα απορριπτικός για τη βούληση της Δύσης να απαντήσει. Αγνοήθηκαν επίσης από την ουκρανική κυβέρνηση, η οποία ήταν δύσπιστη για την ετοιμότητα του Πούτιν για ένα τέτοιο στρατηγικό στοίχημα, και απορρίφθηκαν από τους περισσότερους ευρωπαίους συμμάχους που είχαν υπόψη την πρόσφατη καταστροφή της Ουάσινγκτον στο Αφγανιστάν.
Είναι ακόμη πολύ νωρίς για να προβλέψουμε τις μακροπρόθεσμες συνέπειες του πολέμου. Ωστόσο, μπορεί να γίνει μια πρώιμη αξιολόγηση της επανατοποθέτησης της Ευρώπης προς τις Ηνωμένες Πολιτείες, του τρόπου σύγκρισης των Ηνωμένων Πολιτειών με την Ασία, της ανάπτυξης της σινο-ρωσικής σχέσης και της ανόδου της Παγκόσμιας Κρίσης σε σχέση με τη Δύση.
Στη Δύση, υπάρχουν αδικαιολόγητοι πανηγυρισμοί: η Ρωσία «στα κάτω της» (και έξω;), η Αμερική πάλι μέσα (και πίσω;), η Ευρώπη στα πάνω της (και αποφασιστική;) και η Κίνα στην άκρη (και ταραγμένη;). Το ΝΑΤΟ έχει διευρυνθεί και η ταυτότητα και η κυριαρχία του έχουν αποκατασταθεί σε όλη την Ευρώπη. Η ηγεσία της Αμερικής έχει επανασχεδιαστεί ως πυλώνας εξουσίας και αποφασιστικότητας που η υπόλοιπη Δύση χαιρετίζει. Η συνάφεια της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ) επιβεβαιώθηκε και μάλιστα κέρδισε το χειροκρότημα από πολυετείς ευρωσκεπτικιστές.
Μπορεί όμως αυτό το κλίμα ευφορίας να διαρκέσει; Καθώς η Ευρώπη διανύει τον πιο απαιτητικό χειμώνα της τα τελευταία 75 χρόνια, να περιμένετε ανησυχητικές ερωτήσεις σχετικά με τις συνθήκες που οδήγησαν σε αυτό το σημείο. Οι Ηνωμένες Πολιτείες απέτρεψαν τη ρωσική επιθετικότητα; Όχι. Εν αναμονή του πολέμου, ανταποκρίθηκαν οι Ηνωμένες Πολιτείες στα επείγοντα αιτήματα της Ουκρανίας για όπλα; Όχι. Αφού απέτυχε να αποτρέψει και να αμυνθεί, συμμετείχε στον αγώνα; Όχι. Έχοντας αφήσει τη μάχη σε άλλους, υπέφερε όπως αυτοί; Όχι. Έχοντας σχεδιάσει μια στρατηγική που κράτησε τον πόλεμο σε εξέλιξη, έγιναν αρκετά για να τον κερδίσουμε, να τον σταματήσουμε ή να τον τερματίσουμε; Οχι.
Εν ολίγοις, ο τελικός στόχος της απαξίωσης του Πούτιν και της αποδυνάμωσης της Ρωσίας θα δικαιολογήσει τα μέσα; Το να μιλάς υπέρ του Ζελένσκι και να εξοπλίζεις το Κίεβο είναι άλλο πράγμα, αλλά να πεθαίνεις και να υποφέρεις για το Κίεβο είναι τελείως διαφορετικό. Αυτή είναι η ανείπωτη υπενθύμιση του πολέμου. Το να πιστεύουν οι σύμμαχοι στην Ευρώπη και αλλού ότι οποιοσδήποτε Αμερικανός πρόεδρος θα διακινδυνεύσει έναν πυρηνικό πόλεμο για λογαριασμό τους σε κάθε περίσταση είναι ένα επικίνδυνο στοίχημα. Ενώ επικροτείτε την ενότητα και την αποφασιστικότητα της Δύσης, σκεφτείτε την κρίση των πυραύλων της Κούβας πριν από εξήντα χρόνια, η οποία άνοιξε μια δεκαετία συσκότισης Δύσης-Δύσης, ενδοευρωπαϊκής σύγχυσης και αναβαθμονόμησης Ανατολής-Δύσης έως ότου ο Ρόναλντ Ρίγκαν αποκατέστησε αργότερα αρκετή στρατηγική σαφήνεια για να τα κερδίσει όλα .
Ο πόλεμος στην Ουκρανία αντιμετωπίστηκε με ένα άνευ προηγουμένου επίπεδο διαβουλεύσεων στο ΝΑΤΟ και με την ΕΕ, και η ομάδα εξωτερικής πολιτικής Μπάιντεν-Μπλίνκεν αξίζει συγχαρητήρια για τη διαχείριση της συμμαχίας. Ωστόσο, ο πόλεμος έχει επίσης αποκαλύψει την ευάλωτη θέση της Ευρώπης και την πλάνη της Αμερικής να διεξάγει έναν ιδιοτελή πόλεμο αντιπροσώπων του οποίου το κόστος βαρύνει κυρίως άλλους. Πάνω από 6 εκατομμύρια πρόσφυγες, δραματικά υψηλότερες τιμές φυσικού αερίου, ελλείψεις ενέργειας με σοβαρές πολιτικές συνέπειες, περισσότερες αναταράξεις σε στρατηγικά ζωτικής σημασίας χώρες στο εξωτερικό, σε όλη τη Μεσόγειο και, το χειρότερο από όλα, η επιστροφή του πολέμου στην ήπειρο. Στη συνέχεια, προετοιμαστείτε για κάποιο ευρωπαϊκό «μαζί» όχι μόνο με τον Μπάιντεν αλλά και με τον Πούτιν, του είδους που θέλουν να ηγούνται οι Γάλλοι, τώρα με μια δυναμική βοήθεια από ένα πιο τολμηρό σύμμαχο, τη Γερμανία «της Άνγκελα Μέρκελ» και μια νεοεκλεγμένη νεοφασιστική κυβέρνηση στο Ιταλία. Ναι, το ΝΑΤΟ επέστρεψε, αλλά πού πηγαίνει η συμμαχία;
Το να υβρίζουμε τον Πούτιν με διάφορους απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς εν αναμονή της άνευ όρων παράδοσής κάθε τετραγωνικής ίντσας της Ουκρανίας, συμπεριλαμβανομένης της Κριμαίας, δεν είναι μια στρατηγική νίκης. Το να περιμένεις να φύγει από την Ουκρανία με άδεια χέρια και ταπεινωμένος είναι αυταπάτη. Όπως έγραψε ο Χένρι Κίσινγκερ στο πιο πρόσφατο βιβλίο του, η δοκιμασία της πολιτιστικής ικανότητας «είναι να μετριάσεις την όραση με επιφυλακτικότητα, να αναπτυξης μια αίσθηση ορίων», η οποία περιλαμβάνει την κατανόηση των επιτεύξιμων πολεμικών στόχων.Το αίσθημα δικαιοσύνης σίγουρα ικανοποιεί την οργή μας, αλλά κλείνει επίσης την πόρτα στη διπλωματία.
Η Ρωσία είναι οπωσδήποτε ο κύριος χαμένος του πολέμου, ανεξάρτητα από το τι θα ακολουθήσει, αλλά η ανάγκη να εμπλακεί εκ νέου η Μόσχα για να σταματήσει τις μάχες είναι αυτονόητη. Σκεφτείτε τον Πρόεδρο John F. Kennedy μετά την κουβανική κρίση των πυραύλων του 1962. Ή τον Πρόεδρο George H.W. Μπους μετά τη σφαγή στην Τιενανμέν το 1989. Και οι δύο πρόεδροι αναζήτησαν ένα μονοπάτι για ύφεση με τη Σοβιετική Ένωση μετά την πιο επικίνδυνη πρόκληση της και την ανάκαμψη από το μεγαλύτερο τότε πλήγμα στην ομαλοποίηση με την Κίνα μέσα στους επόμενους έξι μήνες.
Το τι θα γίνει με τον ίδιο τον Πούτιν γίνεται πιο ξεκάθαρο παρά τα ποσοστά αποδοχής του από την Ρωσική κοινωνία που παραμένουν εκπληκτικά υψηλά. Θυμηθείτε, ο θάνατος του Χρουστσόφ μετά το φιάσκο του στην Καραϊβική συνέβη σχεδόν δύο χρόνια αργότερα. Είναι θέμα χρόνου να τελειώσει και ο Πούτιν. Ωστόσο, η απομάκρυνσή του θα έκανε τη διαφορά; Η άνοδος του Λεονίντ Μπρέζνιεφ στην εξουσία οδήγησε σε άλλες δύο δεκαετίες παγκόσμιας αντιπαράθεσης. Τώρα, οι επικριτές του Πούτιν απαιτούν περισσότερο πόλεμο, όχι λιγότερο, και λιγότερες κόκκινες γραμμές, όχι περισσότερες. Χωρίς αξιόπιστη πολιτική εναλλακτική στη Μόσχα, θα υπάρχει κάποιος καλύτερος μετά τον Πούτιν;
Ομολογουμένως, η σκέψη για επαναπροσέγγιση με τη Ρωσίας μετά από «το άσεμνο λάθος της εισβολής» (George Packer) που έβαλε τέλος στην ηθική της νομιμότητα, υποβάθμισε την οικονομία της και σπατάλησε τη στρατιωτική της δύναμη, είναι ηθικά ενοχλητική. Γιατί να μην τελειώσει αυτό που ξεκίνησε ο Πούτιν και μαζί του η Ρωσία; Αλλά προσέξτε, ο Πούτιν είναι όπως είναι γιατί η Ρωσία είναι όπως είναι. Ανοιχτές τιμωρητικές κυρώσεις θα εκτρέψουν τη δημόσια δυσαρέσκεια από αυτόν προς τη Δύση και θα έθεταν το έδαφος για έναν ακόμη γύρο αντιπαράθεσης. Μια νέα σύγκρουση θα μπορούσε να είναι πιο επικίνδυνη από τον Ψυχρό Πόλεμο λόγω της εμπλοκής της Κίνας και των δικών της προθέσεων που δημιουργούνται από την αίσθηση της ιστορικής αδικίας και τις τρέχουσες φιλοδοξίες.
Περιορισμένη σε μια μικρή ομάδα εξαναγκασμένων, δωροδοκημένων και περιθωριακών συμμάχων ή εταίρων, η Ρωσία φαίνεται ως ένας παγκόσμιος επαίτης που «ψωνίζει» βοήθεια με αντάλλαγμα την ασφάλεια, προσφέροντας οικονομικό καταφύγιο και στρατηγική αποκατάσταση σε χώρες – παρίες. Ελλείψει οποιουδήποτε διαύλου προς τη Δύση, ποιος θα εμποδίσει την Κίνα να «επενδύσει» σε ένα «βενζινάδικο με χαμηλό κόστος και μια υπερμεγέθη πυρηνική αποθήκη»; Και ποιος θα είναι καταλληλότερος από τη Ρωσία για να ικανοποιήσει το ενδιαφέρον της Κίνας για πρόθυμους, ικανούς και συμβατούς συμμάχους τη στιγμή που πολλοί από τους γείτονές της φαίνεται να δημιουργούν τις δικές τους δυνάμεις για να συμπληρώσουν ή ακόμα και να ενεργοποιήσουν την αποτρεπτική δύναμη των ΗΠΑ (AUKUS);
Βεβαίως, ο εναγκαλισμός της επέμβασης της Ρωσίας στην Ουκρανία από την Κίνα, εγείρει «ερωτήματα και ανησυχίες», όπως παραδέχτηκε ο Πούτιν, και επικεντρώνεται προσεκτικά «σε ζητήματα που αφορούν τα αντίστοιχα βασικά τους συμφέροντα», πρόσθεσε ο Κινέζος ομόλογός του. Ωστόσο, η υποστήριξη για τη Μόσχα έχει βαρύ τίμημα, καθώς απομονώνει περαιτέρω την Κίνα από τις Ηνωμένες Πολιτείες και την Ευρώπη. Με άλλα λόγια, ο πόλεμος στην Ουκρανία δεν είναι ευεργετικός για την Κίνα, η οποία δεν μπορεί να αντέξει οικονομικά να διαχειριστεί την παγκόσμια αστάθεια και την αναταραχή που προκαλεί η εισβολή της Ρωσίας μαζί με τις αυξανόμενες προκλήσεις στο εσωτερικό. Αν μη τι άλλο, το φιάσκο του Πούτιν στην Ουκρανία χρησιμεύει ως παράδειγμα για το πώς η Κίνα δεν πρέπει να ενεργεί στο εξωτερικό.
Στην παγκόσμια εικόνα, η Ουκρανία επιβεβαιώνει επίσης ότι κάθε πόλεμος έχει διαφορετική «αξία». Ο ανθρώπινος πόνος δυστυχώς έχει διαφορετική βαρύτητα ανάλογα με τα θύματα και την τοποθεσία του. «Η Ουκρανία πρέπει να κερδίσει αυτόν τον πόλεμο… Η Ουκρανία ανήκει στην ευρωπαϊκή οικογένεια», δήλωσε τον Μάιο η Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Αυτό το πολιτισμικό χάσμα υπογραμμίζει μια αντιληπτή δυτική αδιαφορία για άλλους πολέμους στην Αφρική, τη Συρία, το Αφγανιστάν και αλλού.
Μετά από 200 ημέρες μαχών, οι Ουκρανοί ζήτησαν μια απεριόριστη μηνιαία αποζημίωση 5 δισεκατομμυρίων δολαρίων πέραν της στρατιωτικής και μη στρατιωτικής βοήθειας άνω των 60 δισεκατομμυρίων δολαρίων που έχουν ήδη παρασχεθεί ή δεσμευτεί από τις Ηνωμένες Πολιτείες και την ΕΕ. Αυτό αντιστοιχεί περίπου στο ένα τρίτο του συνολικού κόστους του Σχεδίου Μάρσαλ (σε τρέχουσες αξίες) για την ανοικοδόμηση της μισής Ευρώπης μετά από περισσότερα από πέντε χρόνια ολοκληρωτικού πολέμου. Αλλά ποιος υπολογίζει το κόστος αφού το χρήμα μένει «εδώ» στον «λευκό κόσμο»;Όπως λέει συνέχεια ο υπουργός Εξωτερικών Antony Blinken, η εμπιστοσύνη επέστρεψε, αλλά η ταπεινοφροσύνη παραμένει ζητούμενο. Τελικά δεν θα υπάρξει στιγμιαία ανάσταση ενός δυτικού κόσμου υπό την ηγεσία των ΗΠΑ. Και ενόψει του Β’ Ψυχρού Πολέμου, χώρες όπως η Ινδία και η Τουρκία ελπίζουν να ηγηθούν του επόμενου δικτύου αδέσμευτων κρατών που αρνούνται να καταδικάσουν τη Ρωσία, προσέχουν την Κίνα, έχουν κουραστεί από την Ευρώπη και δεν εμπιστεύονται τις Ηνωμένες Πολιτείες.
Το να ζεις ξανά μέσα στον φόβο δεν είναι ευχάριστο. Ναι, φυσικά, υπάρχει ο φόβος της κλιματικής αλλαγής, ο φόβος των όπλων και της αδιάκριτης χρήσης τους, ο φόβος του χαμένου μισθού ή του απροσδόκητου λογαριασμού ρεύματος, ο φόβος του πληθωρισμού και της επόμενης ύφεσης, ο φόβος του Ντόναλντ Τραμπ και των Ρεπουμπλικανών MAGA ή οι Δημοκρατικοί και ο σοσιαλισμός του Μπάιντεν, και ο φόβος του Covid-19 και της επόμενης πανδημίας. Αλλά ίσως το χειρότερο από όλα, είναι ο παλιός φόβος του ολοκληρωτικού πολέμου που οι προηγούμενες γενιές πάλεψαν για να τερματίσουν και ο φόβος της πυρηνικής σύγκρουσης που πιστεύονταν ότι έληξε με τη Σοβιετική Ένωση.
Ναι, αυτή είναι η ώρα να μιλήσουμε, όσο δύσκολο κι αν είναι να το κάνουμε. Αν απουσιάζει η διπλωματία, που πολύ εύκολα ταυτίζεται με τον λεγόμενο κατευνασμό, θα υπάρξει μόνο περισσότερος πόλεμος. Η Ρωσία δεν πρέπει να οδηγηθεί σε στρατηγική απόγνωση, όσο κι αν έχει κερδίσει την τιμωρία και όσο ικανοποιητική θα ήταν αυτή. Ο Volodymyr Zelenskyy δεν μπορεί επίσης να γίνει απερίσκεπτος, όσο κι αν θέλει να κερδίσει έναν πόλεμο που ήταν ευρέως αναμενόμενο να χάσει, αλλά έχει ήδη κερδίσει ηρωικά. Καλύτερα να θυμηθούμε τώρα τις νίκες που απεμπολήσαν οι Ηνωμένες Πολιτείες από την απόβαση του Douglas MacArthur στο Inchon πριν από την επέμβαση της Κίνας κατά τον πόλεμο της Κορέας στον πόλεμο του προέδρου George W. Bush στο Ιράκ μετά τη σύλληψη του Σαντάμ Χουσεΐν και πριν από την άνοδο του Ισλαμικού Κράτους. Τώρα γνωρίζουμε ότι οι πόλεμοι δεν κερδίζονται πλέον από το ισχυρότερο μέρος.
Η συζήτηση δεν θα τερματίσει απαραίτητα τον πόλεμο, αλλά θα τερματίσει την τυφλή αιματοχυσία. Δεν θα αποκαταστήσει όλη την κυριαρχία της Ουκρανίας, αλλά θα τη διατηρήσει σε καλό δρόμο χωρίς αυξανόμενο κόστος που μπορεί σύντομα να αποδειχθεί μη αναστρέψιμο και αφόρητο για όλους. Οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν θα πρέπει να απορρίψουν την διπλωματία πριν είναι πολύ αργά.
Ο Simon Serfaty είναι καθηγητής και διαπρεπής μελετητής (επίτιμος) στο Old Dominion University και στην έδρα Zbigniew Brzezinski (επίτιμος) στη Γεωστρατηγική και την Παγκόσμια Ασφάλεια στο Κέντρο Στρατηγικών & Διεθνών Σπουδών (CSIS). Το πιο πρόσφατο βιβλίο του είναι «η Αμερική στον κόσμο από τον Τρούμαν στον Μπάιντεν: Παίξτε το ξανά, Σαμ» (Palgrave/MacMillan, Φθινόπωρο 2021).
