Οι νεοναζί χτύπησαν στο Χάρκοβο και κατέβασαν το άγαλμα του Γκεόργκι Ζούκοφ, παρά το γεγονός ότι οι τοπικές αρχές ήταν αντίθετες με μια τέτοια πράξη.
Ο άνθρωπος που ισοπέδωσε το 1945 τον ναζισμό. Ο άνθρωπος που στο άκουσμα του και μόνο οι ναζί σε όλον τον κόσμο κρύβονται, και είναι κόκκινο πανί για αυτούς, τους στοιχειώνει 77 χρόνια μετά.
Ουκρανοί νεοναζί της παραστρατιωτικής οργάνωσης «Κράκεν» ανέλαβαν την ευθύνη για το ξήλωμα του αγάλματος του Γκεόργκι Ζούκοφ στο Χάρκοβο. Μάλιστα ο Κονσταντίν Νέμιτσεφ, αρχηγός της ομάδας αυτής δήλωσε υπερήφανος ότι το πέταξαν «στα σκουπίδια».
Την ίδια στιγμή η τοπική αξιωματούχος Τατιάνα Τόπτσιμφ είπε στον ουκρανικό τηλεοπτικό σταθμό Suspilne ότι το περιστατικό συνέβη «πολύ γρήγορα περίπου στις 11:00 τοπική ώρα το πρωί της Κυριακής» και πρόσθεσε ότι οι αρχές της πόλης αντιτίθενται στην αποξήλωση του μνημείου.
Ο Στρατάρχης Ζούκοφ
Ο Γκεόργκι Ζούκοφ θεωρείται δίκαια ως ένας από τους ανθρώπους που τσάκισαν το φίδι του ναζισμού στον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο. Ήταν εκείνος που έπεισε τον Στάλιν όταν οι Γερμανοί ήταν έξω από τη Μόσχα και έβλεπαν με τα κιάλια τους τρούλους του Κρεμλίνου, να απεγκλωβίσουν μεραρχίες από την Σιβηρία και να τις ρίξουν στην άμυνα της πρωτεύουσας αφού οι Ιάπωνες δεν πρόκειται να επιτεθούν στη Σοβιετική Ένωση.
Ο άνθρωπος που έλαβε τον ανώτατο τιμητικό τίτλο αυτόν του «Ήρωα της Σοβιετικής Ένωσης» ήταν εκείνος που με τους ελιγμούς του στο Στάλινγκραντ λίγους μήνες αργότερα, εγκλώβισε και συνέτριψε τους Γερμανούς μέσα στα ερείπια της πόλης.
Ήταν εκείνος που επεξεργάστηκε στο μυαλό του και εφάρμοσε τέλεια το σχέδιο μάχης στην εξέχουσα του Κούρσκ. Την μεγαλύτερη αρματομαχία στην ιστορία της ανθρωπότητας, όπου και εκεί ισοπέδωσε τους ναζί.
Ήταν εκείνος που έπειτα από 872 ημέρες πολιορκίας απελευθέρωσε το Λένινγκραντ και ηγήθηκε της «επιχείρησης Μπαγκρατιόν» της μεγαλύτερης ίσως επιχείρησης του πολέμου, που διέλυσε την γερμανική Ομάδα Στρατιών Κέντρου κι επέτρεψε στον Κόκκινο Στρατό να προελάσει ως την Πολωνία.
Και ήταν εκείνος που τα στρατεύματα του μπήκαν νικηφόρα στο Βερολίνο και πάτησε το φίδι του ναζισμού στο κεφάλι και ταπείνωσε τους υποστηρικτές του όπου και εάν υπήρχαν.
Η δυσμένεια
Η σχέση του Στάλιν με τον Ζούκοφ πέρασε πολλές διακυμάνσεις. Άλλοτε περνούσε περιόδους σοβαρής κρίσης και άλλοτε περιόδους ηρεμίας και θαυμασμού. Εξάλλου ο Ζούκοφ δεν έκρυψε ποτέ ότι θαύμαζε τον Στάλιν. Μάλιστα η ευφυΐα και η ενσυναίσθηση που διέκριναν τον Ζούκοφ ως στρατιωτικό αποτυπώνεται στο γεγονός ότι μπορούσε να αναγνωρίζει τη διάθεση του Στάλιν από τον τρόπο που γέμιζε και κάπνιζε την πίπα του.
Μετά την πτώση του Βερολίνου η δόξα του στρατάρχη Ζούκοφ είχε φθάσει σε τέτοια ύψη, που ορίσθηκε να επιθεωρήσει έφιππος την επινίκεια παρέλαση στην Κόκκινη Πλατεία. Την πρώτη παρέλαση μετά το τέλος του πολέμου εκεί όπου οι σημαίες των ναζί που είχαν πάρει οι Σοβιετικοί στις μάχες σχημάτισαν ένα βουνό μπροστά στα πόδια του Στάλιν.Ανάμεσα στους θαυμαστές του Ζούκοφ ήταν και ο Αμερικανός στρατηγός Ντουάιτ Αϊζενχάουερ (μετέπειτα πρόεδρος των ΗΠΑ), με τον οποίο περιόδευσαν μαζί στη Σοβιετική Ένωση.
Ο Γκεόργκι Ζούκοφ αποτελούσε τη δημοφιλέστερη προσωπικότητα στη Σοβιετική Ένωση τους πρώτους μεταπολεμικούς μήνες. Αυτό όμως δεν άρεσε στον Στάλιν, που έβλεπε στους ήρωες του πολέμου μια δυνητική πηγή αμφισβήτησης. Φρόντισε λοιπόν, να τον υποβαθμίσει. Την άνοιξη του 1946, με τρεις διαδοχικές ταπεινώσεις: παύση από την αρχηγία του Στρατού, απομάκρυνση από την Ανατολική Γερμανία και μετάθεση στην «ακίνδυνη» Στρατιωτική Διοίκηση Οδησσού. Το 1948 υπέστη έμφραγμα και έλαβε νέα τοποθέτηση στην, στρατιωτικά ασήμαντη, Στρατιωτική Διοίκηση Ουραλίων.
Όταν ο Στάλιν πέθανε τον Μάρτιο του 1953 ο Ζούκοφ επανήλθε στη Μόσχα ως υφυπουργός Άμυνας της Σοβιετικής Ένωσης. Δυο χρόνια μετά έγινε υπουργός ενώ είναι γνωστό ότι τάχθηκε υπέρ των φιλελεύθερων μεταρρυθμίσεων του Νικίτα Χρουστσόφ.
Ο θάνατος
Μετά το 1957 ο Ζούκοφ έζησε μακριά από στρατιωτικά ή πολιτικά καθήκοντα. Παρ’ όλα αυτά παρέμεινε μία από τις πιο αγαπητές προσωπικότητες στην ΕΣΣΔ. Ο ίδιος αυτοσαρκαζόταν ότι αυτό οφείλεται περισσότερο στα πολεμικά κατορθώματα παρά στη μετέπειτα πολιτική καριέρα του.
Πέθανε στις 18 Ιουνίου 1974 σε ηλικία 77 ετών και τάφηκε με πλήρεις στρατιωτικές τιμές στο τείχος του Κρεμλίνου της Μόσχας. Σε πολλές πόλεις της πρώην Σοβιετικής Ένωσης βρίσκονται αγάλματά του, στα περισσότερα από τα οποία εμφανίζεται έφιππος. Μάλιστα είναι ένας από τους λίγους Ρώσους, του οποίου τα αγάλματα επιβίωσαν στις νέες Δημοκρατίες και μετά την ανεξαρτητοποίησή τους.
Μέχρι που εμφανίσθηκαν οι Ουκρανοί ναζί του «Κράκεν» και αποφάσισαν να γκρεμίσουν ένα από αυτά τα αγάλματα. Τους ενοχλούσε άλλωστε να υπάρχει το άγαλμα που εξευτέλισε τους ιδεολογικούς αρχηγούς τους.
