Οι αγιορείτες πατέρες μοναχός Παίσιος της Χιλανδαρίου και ερημίτης ανέφεραν μια τρομερή απειλή για τον Ορθόδοξο κόσμο μετά την ουκρανική διάσπαση..
Το θέμα της προετοιμασίας του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως για μιας Ενωτικής Συνόδου με τους Καθολικούς το 2025 εκφράστηκε και πάλι στο Διεθνές Επιστημονικό και Πρακτικό Συνέδριο «Αιτίες και Προκλήσεις της Τρέχουσας Διαρθρωτικής Κρίσης», αναφέρει η Ουκρανική Ένωση Ορθοδόξων Δημοσιογράφων.
Το θέμα της προετοιμασίας του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως για μιας Ενωτικής Συνόδου με τους Καθολικούς το 2025 εκφράστηκε και πάλι στο Διεθνές Επιστημονικό και Πρακτικό Συνέδριο «Αιτίες και Προκλήσεις της Τρέχουσας Διαρθρωτικής Κρίσης», αναφέρει η Ουκρανική Ένωση Ορθοδόξων Δημοσιογράφων.
Το συνέδριο πραγματοποιήθηκε στις 25-26 Φεβρουαρίου 2019 στο Ορθόδοξο Πανεπιστήμιο St. Tikhon της Μόσχας και ήταν αφιερωμένο στη συζήτηση για τις μη κανονικές ενέργειες του Πατριαρχείου Κωνσταντινούπολης στην Ουκρανία. Οι δύο μοναχοί του Άθωνα, οι οποίοι παρουσίασαν την έκθεσή τους, διαπίστωσαν ότι η εκκλησιαστική κατάσταση στην Ουκρανία είναι στην πραγματικότητα το πρώτο μέτωπο του αγώνα κατά της νέας ένωσης, την οποία προετοιμάζει το Φανάρι μέχρι το 2025, όταν γιορτάζει την 1.700η επέτειο της Α΄Οικουμενικής Συνόδου στη Νίκαια.
Πόσο σοβαρή είναι αυτή η απειλή και πώς μπορούμε να αντισταθούμε;
Η έκθεση « Η σημερινή εκκλησιαστική κρίση και το θεολογικό της υπόβαθρο » προετοιμάστηκε από τον μοναχό Παϊσιο Καρέο, από παλαιό κελί των Αρχάγγελων της μονής Χιλανδαρίου και τον μοναχό Επιφάνιο Καψαλιώτη, ερημίτη που ζει στο δάσος στην Καψάλα.
Οι μοναχοί:
Το πρώτο πράγμα που διέβλεψαν οι μοναχοί του Άθωνα ήταν ότι η διαμάχη για τις πράξεις του Φαναρίου στην Ουκρανία συχνά περιορίζεται στο ερώτημα αν οι ιεροί κανόνες της Εκκλησίας επιτρέπουν στον Πατριάρχη Βαρθολομαίο να κάνει ό, τι κάνει στην Ουκρανία ή όχι. Συνεπώς, οι υποστηρικτές αυτής ή της άλλης γνώμης αναφέρουν τα κείμενα των κανόνων για να δικαιολογήσουν την άποψή τους, να τους δώσουν μια ερμηνεία που είναι υπέρ τους, παραθέτουν παραδείγματα από την ιστορία. Γίνεται μια κατάσταση για την οποία λέγεται ότι « δέντρο κρύβει το δάσος ».
Οι μοναχοί θέτουν το πρόβλημα σε μια εντελώς διαφορετική προοπτική. Για να δείτε τις θεολογικές προϋποθέσεις μιας τέτοιας συμπεριφοράς του Οικουμενικού και να σκεφτείτε πού όλα αυτά μπορούν να οδηγήσουν την Ορθόδοξη Εκκλησία. Ένα απόσπασμα από την έκθεση: « Οι άλλοι ομιλητές θα εξετάσουν αυτό το θέμα από διάφορες οπτικές γωνίες: ιστορικές, κανονικές και πολλές άλλες και η συνεισφορά μας, όπως θέλουμε να πιστεύουμε, θα είναι να εξετάσουμε τις βαθύτερες πτυχές του προβλήματος – όχι τόσο τις ιστορικές όσο τις θεολογικές».
Και οι θεολογικές πτυχές είναι οι εξής. Δεν είναι μυστικό ότι μία από τις κύριες κατευθύνσεις της θεολογικής έρευνας στην Εκκλησία της Κωνσταντινούπολης είναι ο οικουμενισμός στις πιο ποικίλες πτυχές του. Κάτω από τη διαδικασία της ενοποίησης με διάφορες ομολογίες και πάνω απ ‘όλα με τους Καθολικούς, ορίζεται μια θεολογική βάση, η οποία έχει σχεδιαστεί για να δικαιολογήσει μια τέτοια ενοποίηση, παρά τις υπάρχουσες διαφορές στο δόγμα και άλλες πτυχές.
Απόσπασμα από την έκθεση: « Είναι γνωστό ότι οι νέοι θεολόγοι ενθαρρύνονται, τουλάχιστον στις δυτικές χώρες, να συμμετάσχουν σε διαφορετικούς τομείς της οικουμενιστικής θεολογίας αν θέλουν να κάνουν καλή καριέρα ».
Προκειμένου να προωθηθεί με επιτυχία η διαδικασία της ενοποίησης των Ορθοδόξων με τους Καθολικούς στην Ορθόδοξη Εκκλησία, δημιουργείται ένα εκκλησιολογικό μοντέλο που μοιάζει με την Καθολική Εκκλησία. Δηλαδή, καθώς οι Λατίνοι έχουν τον Πάπα ως επικεφαλή επίσκοπο , και όλα τα υπόλοιπα μέλη του κλήρου εξαρτώνται από αυτόν, έτσι και της Ορθόδοξης Εκκλησίας θα είναι ένα κύριος Πατριάρχης (Κωνσταντινουπόλεως, φυσικά), και όλοι οι άλλοι επίσκοποι (αρχιεπίσκοποι, μητροπολίτες και πατριάρχες) πρέπει να είναι υπαγόμενος σε αυτόν με τη μία ή την άλλη μορφή.
Στην πιο ολοκληρωμένη μορφή του δόγματος της ακριβώς ως το εκκλησιολογικό μοντέλο που περιέχεται στα έργα του Μητροπολίτη Περγάμου Ιωάννη (Ζηζιούλα), ο οποίος είναι συμπρόεδρος της μικτής επιτροπής για τον Καθολικο-Ορθόδοξο διάλογο, και θεωρείται ένας από τους κύριους Οικουμενιστές και μοντερνιστές της εποχής μας. Υποστηρίζει την άποψη ότι ο επίσκοπος έχει την ανώτατη εξουσία στην Εκκλησία (με την έννοια καθεμία χωριστά) και τέτοιες δομές όπως οι μητροπόλεις, οι εξαρχείς, οι αυτόνομες και οι αυτοκέφαλες εκκλησίες είναι απλώς διοικητικές υπερδομές που δεν έχουν ιερή σημασία. Απλώς διαμορφώθηκαν ιστορικά λόγω ορισμένων περιστάσεων, κυρίως πολιτικών. Έτσι, η έννοια της Τοπικής Εκκλησίας ως τέτοια ισοπεδώνεται. Ο επίσκοπος υπάρχει ήδη σαν να είναι από μόνος του εκτός του της ιδιότητας του μέλους σε μια συγκεκριμένη Τοπική Εκκλησία.
Ένα απόσπασμα από την έκθεση: « Στην ουσία, για τον Ζηζιούλα, ο επίσκοπος είναι αυτόνομος από το υπόλοιπο σώμα της εκκλησίας, έχοντας το αποκλειστικό δικαίωμα να καταθέσει για την πίστη και την ενότητα της Εκκλησίας, είναι ο μοναδικός δεσμός με άλλες τοπικές Εκκλησίες ».
Αν όμως οι τοπικές εκκλησίες με την ιεραρχική τους δομή διαχείρισης χάνουν τη σημασία τους, τότε τίθεται πάντοτε το ζήτημα ότι πρέπει να υπάρχει κάποιος πρώτος επίσκοπος για όλους.
Αυτό λέει ο ίδιος ο Μητροπολίτης Ιωάννης Ζηζιούλας για το θέμα αυτό: «Από την αρχή της εκκλησιαστικής παράδοσης υπήρχαν κανόνες στους οποίους ειπώθηκε: η Εκκλησία δεν έχει ποτέ πρωτεύοντα χωρίς σύνοδο και δεν υπάρχει ποτέ σύνοδος χωρίς Εκκλησία..Η αρμονία μεταξύ του προιστάμενου και της συνόδου είναι το δώρο του Αγίου Πνεύματος. Αυτή είναι η εκκλησιολογία μας από την αρχή. »
Υπάρχει μια σαφής υποκατάσταση των εννοιών. Η σύνοδος της Τοπικής Εκκλησίας, που φυσικά, δεν μπορεί να είναι χωρίς πρωτεύοντα, αντικαθίσταται από τη Σύνοδο ολόκληρης της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Και λέγεται ότι και αυτός δεν μπορεί να είναι χωρίς πρώτο.
Ωστόσο, ο « αρχηγός ολόκληρης της Ορθοδόξου Εκκλησίας » είναι κάτι το ανήθικο για την Ορθοδοξία. Οι μοναχοί από το Όρος επέμειναν: «Η νέα θεολογία της ανωτερότητας όλο και περισσότερο παίρνει την τελική της μορφή: η υπεροχή των επισκόπων σε τοπικό επίπεδο οδηγεί στην αναγνώριση σε παγκόσμιο οικουμενικό επίπεδο της καθολικής υπεροχής του πρώτου βλ. τον πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως.»
Ο Αρχηγός της Εκκλησίας,που πάντοτε για την Ορθόδοξη εκκλησία ήταν αποκλειστικά ο Κύριος Ιησούς Χριστός, εξομοιώνεται στη νέα Θεολογία των Φαναρίων με τον Πατριάρχη της Κωνσταντινούπολης. Η έκθεση των μοναχών του Αγίου Όρους λέει: «Αυτό το πρωταρχικό καθήκον, όπως θα θέλαμε να τονίσουμε με τη βοήθεια ειδικής ερμηνείας από τους θεολόγους του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως των ιερών κανόνων, δεν συνδέεται μόνο με ιστορική αλλά θεολογική σημασία»…..
Η κατάσταση στην Ουκρανία έδωσε στην Κωνσταντινούπολη την ευκαιρία να επιδείξει σε ολόκληρο τον κόσμο αυτή την «υπεροχή» εν τοις πράγμασι. Ένα απόσπασμα από την έκθεση των μοναχών του Άθωνα: « Επιπλέον, το ουκρανικό ζήτημα έδωσε στο Πατριαρχείο λόγο να επικεντρωθεί περισσότερο στη φύση της παγκόσμιας υπεροχής του η οποία, όπως θεωρεί, του επιτρέπει να εφαρμόσει το προκύπτον δικαίωμα να ελέγξει τις εκκλήσεις ».
Εάν το Φανάρι κατορθώσει να κάνει τις τοπικές εκκλησίες να αναγνωρίσουν τις αποφάσεις του στην Ουκρανία, τότε ένα άλλο σημαντικό γεγονός θα εμφανιστεί σε ένα τελείως διαφορετικό καθεστώς. Πρόκειται για τον εορτασμό της 1700ης επετείου της πρώτης Οικουμενικής Συνόδου στη Νίκαια το 325. Η Ρωμαϊκή Εκκλησία ήταν τότε μαζί με όλες τις Ορθόδοξες Εκκλησίες. Αυτή η περίσταση δίνει έναν λόγο να διοργανωθεί κάποιο γεγονός, το οποίο μπορεί να είναι απλώς μια συνάντηση του Πάπα και του Πατριάρχη της Κωνσταντινούπολης και ίσως ακόμη και μια πλήρης Σύνοδος στην οποία θα ανακοινωθεί η «υπέρβαση» του σχίσματος.
Η συμφωνία επιτεύχθηκε για το κοινό εορτασμό της επετείου της Οικουμενικής Συνόδου όταν το 2014, καθώς ο Πάπας Φραγκίσκος και ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος γιόρτασαν μια λίγο πιο ήσσονος σημασίας ημερομηνία – την 50η επέτειο της «αφαίρεσης» των αμοιβαίων αναθεμάτων του 1054 μεταξύ του Πατριαρχείου της Κωνσταντινουπόλεως και του Βατικανού. Αυτά τα αναθέματα « αφαιρέθηκαν » το 1964, από Πάπα Παύλο VI και Πατριάρχη Αθηναγόρα.
Και το 2014, σε μια συνάντηση στην Ιερουσαλήμ, και με πρωτοβουλία του Πατριάρχη της Κωνσταντινούπολης, επιτεύχθηκε προκαταρκτική συμφωνία για τη διοργάνωση μιας κοινής Συνόδου το 2025 ή μιας παρόμοιας εκδήλωσης μεταξύ του Βατικανού και του Οικουμενικού..
Μετά τη συνάντηση, το 2014 Πατριάρχης Βαρθολομαίος και ο Πάπας Φραγκίσκος είπαν «συμφωνήσαμε να αφήσουμε μια κληρονομιά για τους διαδόχους μας με τη συνάντηση για τη Νίκαια το 2025, για να εργαστούμε από κοινού, μετά από 17 αιώνες, για να γιορτάσουμε την Α΄ οικουμενική Σύνοδο η οποία ήταν η πρώτη που δημοσίευσε το Σύμβολο της Πίστεως « .rusvesna 27/3/19
dimpenews.com
