Η δημιουργία μιας ισλαμικής Δημοκρατίας στην απέναντι όχθη του Αιγαίου
Το μεγαλύτερο πρόβλημα που έχει να αντιμετωπίσει ένας αναλυτής, πόσο μάλλον ένα αναλυτής που σχετίζεται με ένα ζήτημα τόσο ενδιαφέρον αλλά και ταραχώδες όπως επί παραδείγματι τα ζητήματα που άπτονται της γειτονικής μας χώρας, της Τουρκίας, είναι να πέσει στην παγίδα της ανάλυσης του τετριμμένου.
Να αναλωθεί δηλαδή σε αναλύσεις που επαναλαμβάνουν ένα συγκεκριμένο μοτίβο ανάλυσης.
Το τελευταίο χρονικό διάστημα οι αναλύσεις αυτές εστιάζονται στην πανθομολογούμενη , από αναλυτές και δημοσιογράφους αλλά από κανέναν αξιωματούχο, διάσπαση της Τουρκικής γεωγραφικής οντότητας λόγω της δημιουργίας Κουρδικού Κράτους στην περιοχή. Οι αναλύσεις αυτές όμως όχι μόνο δεν επιβεβαιώνονται αλλά δημιουργούν και προσκόμματα στην διενέργεια μιας συζήτησης που αφορούν σημαντικότερα , και σίγουρα πιο άμεσα ζητήματα που αντιμετωπίζει η γειτονική μας χώρα ακόμη και αυτή την χρονική περίοδο.
Ένα από τα πιο ακανθώδη θέματα που αντιμετωπίζει η γειτονική μας χώρα, με αποτελέσματα τα οποία θα γευτεί και η ευρύτερη περιοχή , είναι η σταδιακή μετατροπή του ιδεολογικού πυρήνα του κράτους από κοσμικό σε θρησκευτικό με ότι αυτό συνεπάγεται για την αλλοίωση των βασικών λειτουργιών του κρατικού μηχανισμού , την φύση του πολιτεύματος αλλά και την στάση που θα κρατήσει μια μεταλλαγμένη Τουρκία απέναντι στις γειτονικές της χώρες και συγκεκριμένα την Ελλάδα.
Τα πεδία στα οποία ο Τούρκος Πρόεδρος Ταγίπ Ερντογάν προσπαθεί να επιβάλλει την μετατροπή του κράτους από κεμαλικό-κοσμικό σε θρησκευτικό-ισλαμικο είναι η Παιδεία και οι κοινωνικές υπηρεσίες.
Ειδικά στο πεδίο της εκπαίδευσης το πρώτο χτύπημα ήρθε από τον εκτοπισμό της θεωρίας του Δαρβίνου, περί εξέλιξης , από την διδακτέα ύλη κάτι που δημιουργεί τις βάσεις για τη δημιουργία ενός εκπαιδευτικού συστήματος εδραιωμένο στην ημιμάθεια και τον θρησκευτικό φανατισμό. Ένα εκπαιδευτικό σύστημα που δημιουργεί τις προϋποθέσεις για την δημιουργία πολιτών συντηρητικούς και με θρησκευτικές αγκυλώσεις. Παράλληλα, η ένταξη στην διδακτέα ύλη του όρου ''Τζιχάντ'' και η ανάλυση της ως απαραίτητου συστατικού για την διαπαιδαγώγηση του νέου Τούρκου.
Στο πεδίο της κοινωνικής πολιτικής η άλωση του κοσμικού χαρακτήρα του Τουρκικού Κράτους πραγματοποιείται με πιο έμμεσο τρόπο αλλά με τις ίδιες διαβρωτικές συνέπειες για το μέλλον της Τουρκικής Κοινωνίας.
Σύμφωνα με αναλυτές σε Τουρκικά Μέσα , το υπουργείο κοινωνικής πολιτικής προχωράει σε συνεχείς χρηματοδοτήσεις μη κυβερνητικών οργανώσεων με ισλαμικές αναφορές που οργανώνουν δίκτυα κοινωνικής προστασίας ειδικά σε περιοχές χαμηλής οικονομικής στάθμης και προβληματικής κοινωνικής ενσωμάτωσης. Όλες αυτές οι μη κυβερνητικές οργανώσεις αν και τηρούν μια προσχηματική ανεξαρτησία στην ουσία τελούν υπό τον ασφυχτικό εναγκαλισμό με τον μηχανισμό εξουσίας του Τούρκου Προέδρου.
Η εξάρτηση ενός ολοένα αυξανόμενου πληθυσμού της γειτονικής μας χώρας από κοινωνικές δομές της επιρροής του Ερντογάν και η συνεπακόλουθη θρησκευτική ριζοσπαστικοποίηση του πληθυσμού ενδέχεται να δημιουργήσει ένα εκρηκτικό κοκτέιλ που θα αλλοιώσει την ίδια την ιδεολογική ουσία του κράτους που ίδρυσε ο Ατατούρκ πάνω στις βάσεις μιας κοσμικότητας, με έντονα στοιχεία ανατολής.
Η επιβολή ενός διαφορετικού μοντέλου λειτουργίας σε νευραλγικά πόστα για τον ηγεμονικό έλεγχο του κρατικού μηχανισμού αποτελεί ίσως την μοναδική διέξοδο διαφυγής από τα μέτωπα του Τούρκου Προέδρου στο πεδίο της εξωτερικής πολιτικής. Μέτωπα που θα αρχίσουν να αποκτούν ολοένα και κρισιμότερη βαρύτητα , όπως η εικόνα της Τουρκίας στις κυβερνήσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των ΗΠΑ αλλά και την αντιμετώπιση των εξελίξεων που θα λάβουν χώρα στο πεδίο της Μέσης Ανατολής και κυρίως την διαχείριση του δημοψηφίσματος που θα διενεργήσουν οι Κούρδοι του Ιράκ για την ανεξαρτησία τους.
Ότι και αν συμβεί, το σίγουρο είναι ότι ο Ερντογάν θα μας απασχολήσει ξανά και ίσως εντονότερα από τον Σεπτέμβριο.
