Εφιάλτης χωρίς τέλος.
Ο εφιάλτης της ανεργίας που μαστίζει την Ελλάδα δεν έχει τέλος. Τίποτε δεν συνηγορεί ότι θα έρθει σύντομα η αφύπνιση από αυτό το μαύρο όνειρο της απώλειας κάθε ελπίδας.
Η σιωπή που «ηχεί» εκκωφαντική στους δρόμους με τα κλειστά καταστήματα δεν είναι το μοναδικό στοιχείο που αποκαλύπτει το μέγεθος της καταστροφής. Υπάρχουν και οι αριθμοί, οι στατιστικές που δείχνουν ότι δεν μένει λίθος επί λίθον στη χώρα μας.
Σύμφωνα με την Ελληνική Στατιστική Αρχή, η ανεργία ανερχόταν στο 25,7% τον Δεκέμβριο του 2012 και τον πρώτο μήνα του 2013 έφτασε στο 27,2%! Στους νέους ως 24 ετών το ποσοστό πλησιάζει το 60%. Οπως αναφέρει η σχετική έρευνα, ο αριθμός των ανέργων προσέγγισε το 1.348.742. Αυτό σημαίνει ότι οι στρατιές των απελπισμένων πύκνωσαν με 95.000 άτομα μέσα σε έναν μήνα και κατά ένα εκατομμύριο στην παρελθούσα πενταετία! Υπενθυμίζεται ότι το 2008 ο αριθμός των ανέργων ήταν 384.539.
Είναι προφανές ότι με τέτοιου είδους εικόνα της αγοράς εργασίας ουδείς μπορεί στα σοβαρά να κάνει λόγο για «ανάπτυξη» και «ανάκαμψη». Ειδικά αν συνυπολογιστεί ο αριθμός των συμπολιτών μας που επισήμως εργάζονται αλλά στην πραγματικότητα υποαμείβονται ή τους οφείλονται δεδουλευμένα πολλών μηνών και εκείνοι δεν τα διεκδικούν για να μην οδηγήσουν την επιχείρησή τους σε κλείσιμο. Ουσιαστικά, οι προαναφερθέντες «όμηροι» της κρίσης και ενίοτε της εργοδοτικής αυθαιρεσίας ανταλλάσσουν τον μισθό τους με την προσδοκία για ένα καλύτερο αύριο!
Την ίδια στιγμή, οι φόροι ακολουθούν τους αυξητικούς δείκτες της ύφεσης και της ανεργίας. Το σχεδόν διαλυμένο κράτος απαιτεί από τους πολίτες -το σύνολο των οποίων έχει πληγεί από τη μάστιγα των μνημονίων- ολοένα και μεγαλύτερα ποσά για την αποπληρωμή των τοκογλυφικών δανείων.
Ουδείς μπορεί, ασφαλώς, να ισχυριστεί ότι υπάρχουν «μαγικές» λύσεις. Επίσης ουδείς, όμως, μπορεί να ζητήσει από έναν ολόκληρο λαό κι ένα ιστορικό έθνος να σβήσει ήσυχα και αδιαμαρτύρητα υπομένοντας ένα μαρτύριο που δεν του αξίζει και δεν του... ανήκει.
Η ανεργία μπορεί να καταπολεμηθεί με έναν τρόπο: τη δημιουργία θέσεων εργασίας. Διαφορετική μέθοδος για την ανάπτυξη δεν υπάρχει και ούτε πρόκειται να εφευρεθεί. Οι θέσεις εργασίας πρέπει να είναι κανονικές, πλήρους απασχολήσεως και όχι αστεία ημίμετρα, με ολιγόμηνες συμβάσεις μέσω ΜΚΟ, μισθούς Κίνας και μηδενικά ασφαλιστικά δικαιώματα.
Το κράτος, ακόμα και υπό συνθήκες κατοχής, μπορεί να κάνει πολλά προς αυτήν την κατεύθυνση και να δώσει λύσεις. Τα ιστορικά παραδείγματα είναι πολλά, τόσο στις ΗΠΑ όσο και στην Ευρώπη. Ολοι τα θυμόμαστε...
dimokratianews.gr
