Στις «μεγάλες» εφημερίδες, με τα πολυτελή δώρα, τα έγχρωμα ένθετα και το μεγάλο όγκο, κατά πάσα πιθανότητα, δεν θα διαβάσετε τίποτε αυτές τις ημέρες για την ιστορία απλών Έλληνων σαν του Χρήστου Καλέτσιου, που πριν από κάποιους Αύγουστους, βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή του πολέμου, έχυσαν το αίμα εχθρών και είδαν τους συντρόφους τους να πεθαίνουν.
Δεν θα διαβάσετε για την εποποιία του στρατοπέδου της ΕΛΔΥΚ, όπου μια χούφτα Έλληνες κατάφερα να κρατήσουν ένα μέρος της Λευκωσίας ελληνικό, αντιμαχόμενοι συντριπτικά υπέρτερες δυνάμεις.
Γιατί βλέπετε αυτοί οι Έλληνες, δεν επιζήτησαν να εξαργυρώσουν τον αγώνα τους. Δεν θα μπορούσαν άλλωστε, αφού στην εξουσία είναι τα πολιτικά τέκνα αυτών που τότε αγωνιούσαν όχι να σώσουν ένα μέρος της Ελλάδος αλλά να επιφέρουν μια πολιτική αλλαγή, η οποία μας έφερε εκεί που είμαστε σήμερα. Εμείς όμως, στον «ΕΚ», επιμένουμε να πιστεύουμε ότι ακριβώς αυτές είναι οι ιστορίες που πρέπει να φέρνουμε στην επιφάνεια.
Και συνεχίζουμε επί σειρά πλέον ετών, να μιλάμε με πρωταγωνιστές τέτοιων περιστατικών. Ένας από αυτούς και ο Χρήστος Καλέτσιος, ο οποίος βρέθηκε στην θρυλική - για όσους γνωρίζουν - μάχη του στρατοπέδου της ΕΛΔΥΚ. Νομίζω δεν χρειάζονται περισσότερα λόγια από εμάς.
συνέντευξη στον Δημήτρη Ζαφειρόπουλο
Κύριε Καλέτσιο, κατ' αρχάς τι βαθμό είχατε και σε ποια μονάδα υπηρετούσατε στην ΕΛΔΥΚ;
Ήμουν αρχιλοχίας, διμοιρίτης της 2ας διμοιρίας του 4ου λόχου της ΕΛΔΥΚ.
Ποιες ήταν οι συνθήκες που επικρατούσαν στο χρονικό διάστημα μεταξύ Αττίλα Α και Αττίλα Β΄ στην Κύπρο; Τηρούσαν οι δύο πλευρές την συνθήκη;
Εμείς οι έλληνες, ως συνήθως τηρούσαμε την εκεχειρία στο ακέραιο. Οι τούρκοι δεν έκαναν το ίδιο. Έκαναν βήματα εμπρός, λίγο λίγο, δέκα μέτρα, είκοσι μέτρα, εκατό μέτρα. Όταν δεχόντουσαν πυρά σταματούσαν. Στις 22 μάλιστα του μηνός, την ημέρα που υπεγράφη η εκεχειρία, γύρω στις 4.30 ήλθε κάποιος αξιωματικός του ΟΗΕ και μας ειδοποίησε ότι η ΤΟΥΡΔΥΚ ήθελε να γυρίσει στο στρατόπεδο της, που ήταν δίπλα ακριβώς στο δικό μας, ένα σύρμα μας χώριζε. Εμείς ... μεγαλόψυχοι, είπαμε εντάξει. Ξεκίνησαν αυτοί, περίπου στις 6 από το Κιόνελι, το οποίο απείχε τέσσερα περίπου χιλιόμετρα από τα στρατόπεδα. Αντί όμως να πάνε στο στρατόπεδο τους άρχισαν να έρχονται προς τα επάνω μας. Οι εντολές που είχαμε ήταν να μην πυροβολούμε. Κρατήσαμε μέχρι που έφτασαν στα 100 μέτρα.
Αλλά ο Κέντρας δεν είχε να ζηλέψει τίποτε από κανέναν ήρωα του ελληνισμού. Το ίδιο και για ο Σταυριανάκος, που πήγε «ή ταν ή επί τας», με το πιστόλι στο χέρι να αντιμετωπίσει το άρμα. Επικεφαλής ο Σταυρουλόπουλος. Παλικάρι και αυτός, με όλη την σημασία της λέξης. Το είχε πει και ο Κληρίδης, αρκετές φορές, ότι χάρις στην ΕΛΔΥΚ έμεινε η Λευκωσία ελεύθερη. «Η πιο άνιση μάχη του αιώνα δόθηκε στο στρατόπεδο της ΕΛΔΥΚ»
Ποιος ευθύνεται κατά την άποψή σας για την Κυπριακή τραγωδία;
Πάντως όχι αυτοί τους οποίους παρουσιάζουν. Είχε πει κάποτε ο Αβέρωφ «αυτοί φεύγουν μόνο με εθνική συμφορά». Όσοι στην σύγχρονη ίστορία έχουν ονομαστεί εθνάρχες έχουν προδώσει την χώρα. Και ο Μακάριος, που ήθελε να γίνει αντιβασιλέας. Το δυστύχημα είναι ότι το 1974 χάσαμε την ευκαιρία να κάνουμε τους Τούρκους να μην μπορούν να σηκώσουν κεφάλι για τα επόμενα 200 χρόνια. Υποβρύχια και αεροπλάνα δεν κινήθηκαν. Το ποιος φταίει το καταλάβατε πιστεύω. Μόνο εμείς δεν φταίγαμε, που πολεμήσαμε εκεί. Αυτά που λένε για Αμερικανούς κλπ, δεν με αγγίζουν, δεν ήμασταν υποχρεωμένοι να τους δώσουμε αναφορά, να τους ακούσουμε. Δεν πήραν χαμπάρι τα Νοράτλας που πήγαν στην Κύπρο, θα έπαιρναν τα Φάντομ;
Τώρα, με την χρονική απόσταση που μας χωρίζει από τα γεγονότα, πώς βλέπετε το μέλλον για την Μεγαλόνησο;
Όπως το βλέπω και για την Θράκη. Δεν φεύγουν οι έποικοι. Δεν φεύγει ο στρατός. Το σχέδιο Ανάν ήταν αισχρό. Αυτό που έρχεται είναι χειρότερο. Δυστυχώς, δυστυχώς! Και αυτό πάει και για την Θράκη, αλλά δυστυχώς δεν μπορώ να πω πιο πολλά!
http://www.elkosmos.gr/
