Ο οργανωμένος από τους κεμαλιστές αφανισμός των χριστιανών – Ελλήνων και Αρμενίων – στη Μικρά Ασία.Μέσα σε μια βδομάδα, εκείνον τον Σεπτέμβρη του 1922, 120.000 χριστιανοί δολοφονήθηκαν ή έγιναν ολοκαύτωμα στο «Παρίσι» της Μικράς Ασίας. Σύμφωνα με τους «Τάιμς Νέας Υόρκης». «Από την 11η νυκτερινή της Κυριακής 28ης Αυγούστου και ύστερα κανένα ελληνικό και αρμενικό σπίτι δεν έμεινε άθικτο, θύρες έσπαζαν, παράθυρα παρεβιάζοντο, γυναίκες ατιμάζονταν, άνδρες και παιδιά λογχίζονταν, αποκεφαλίζονταν, στραγγαλίζονταν, ως κουρέλια ξεσχίζονταν. Τούρκοι αξιωματικοί κατευθύνουν το πλιάτσικο των στρατιωτών. Οι σφαγές παίρνουν διαστάσεις. Τα πτώματα άλλοτε ακέφαλα και άλλοτε ακρωτηριασμένα παραμένουν άταφα και αναδίδουν φοβερή δυσοσμία»
Στην αγγλική γλώσσα η «ετυμολογικά» ελληνική λέξη holocaust(ολοκαύτωμα), έχει σχεδόν ταυτιστεί με τη γενοκτονική πολιτική των Ναζί κατά του εβραϊκού πληθυσμού της Ευρώπης. Για μία σειρά από λόγους που δεν είναι της ώρας να αναπτυχθούν, οι ανά τον κόσμο Εβραίοι και το κράτος του Ισραήλ δεν αναφέρονται στη «γενοκτονία των Εβραίων» όπως λέμε η « γενοκτονία των Αρμενίων», αλλά στο «ολοκαύτωμα των Εβραίων» ή το «εβραϊκό ολοκαύτωμα».Ωστόσο, η πρώτη ταύτιση της λέξης holocaustμε σφαγές των πολιτικά αθώων, απαντάται πριν από το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Συγκεκριμένα η πρώτη τέτοια ταύτιση γίνεται το 1939 με αναφορά στην οργανωμένη από τους Κεμαλιστές πυρπόληση και καταστροφή της (άπιστης) Σμύρνης-(Giaur Ιsmir) και τη σφαγή των χριστιανών κατοίκων της.
Οι τελευταίοι, ως χριστιανοί, αποτελούσαν για αιώνες και μέχρι το 1922, τη μεγάλη πλειοψηφία του πληθυσμού. Εξού και η αναφορά από τους μουσουλμάνους της πόλης ως «άπιστης».Είναι ο Βρετανός συγγραφέας μυστηρίου ΕricΑmbler που πρωτοχρησιμοποίησε τη λέξη για να περιγράψει τα γεγονότα της πυρπόλησης και καταστροφής της Σμύρνης.Στη διάρκεια του μεσοπολέμου (1919-1939), ο Αmbler ταξίδευε συνεχώς σε όλο τον βαλκανικό χώρο και κατέγραφε τις εμπειρίες του. Στην πρώτη, καλύτερη και πιο γνωστή του νουβέλα μυστηρίου, Τhe Μaskof Dimitrios, η οποία κυκλοφόρησε το 1939 (και η οποία μεταφέρθηκε και με επιτυχία στη σκηνή το 1944 με πρωταγωνιστή τον ΖacharyScott) περιγράφει την κατοχή της Σμύρνης από τα κεμαλικά στρατεύματα, επικεφαλής των οποίων ήταν ο ίδιος ο Μουσταφά Κεμάλ Πασάς.Λίγο πριν την είσοδο του Κεμάλ, γράφει, η Σμύρνη γέμισε από Έλληνες και Αρμένιους πρόσφυγες. Μέσα σε μια βδομάδα, εκείνον τον Σεπτέμβρη του 1922, 120.000 χριστιανοί δολοφονήθηκαν ή έγιναν ολοκαύτωμα. Και η Σμύρνη, η Giaur Ιsmir, έπαψε να υπάρχει. Για την καταστροφή της Σμύρνης και τις σφαγές των χριστιανών καταθέτω και δύο άλλες μαρτυρίες. Η μία προέρχεται από την έρευνα ενός καταξιωμένου ιστορικού της Μέσης Ανατολής του Ηoward Μ. Sachar ( Τhe Εmergence ofthe Μiddle Εast, Νew ΥorkΑlfred Α. Κnorf, 1969, σελ.434-435) και η άλλη από έναν αυτόπτη μάρτυρα, τον Αμερικανό δημοσιογράφο Clare Sheridan, στο βιβλίο του Νuda Veritas(Γυμνή Αλήθεια) που κυκλοφόρησε στο Λονδίνο το 1927 (σελ. 282-3).Σε μια μέρα και μόνον μεταφέρθηκαν 40 χιλιάδες Έλληνες από 11 πλοία που κινούνταν το ένα πίσω από το άλλο. Και ακόμη, όλο και περισσότεροι πρόσφυγες έφταναν στην πόλη, ελπίζοντας στη σωτηρία τους καθώς έτρεχαν προς την προκυμαία μέσα στην καταθλιπτική ζέστη του Μεσογειακού ήλιου».Κατά τον Αμερικανό δημοσιογράφο και αυτόπτη μάρτυρα (φοβερών πραγμάτων) Sheridan: «όσοι μπόρεσαν και πάλεψαν για να φτάσουν στην προκυμαία, έχοντας μαστιγωθεί και ποδοπατηθεί, καθώς και οργανωμένα ληστευτεί σε κάθε οδόφραγμα, είχαν φτάσει στη σκάλα των καραβιών σε κατάσταση κατάρρευσης.Οι γυναίκες έκλαιγαν ή λιποθυμούσαν, ενώ μερικές από αυτές είχαν χάσει τα λογικά τους. Ήταν απαραίτητο να πάρουν τα παιδιά τους από την αγκαλιά τους και να τις βοηθήσουν να ανέβουν στα καράβια. Πήρα στα χέρια μου τόσα μωρά μέχρι που τα μπράτσα μου πονούσαν, βρώμικα μισοπεθαμένα μωρά με εμφανή τα σημάδια του σκορβούτου, που βύζαιναν ακόμη από τα άδεια από γάλα στήθη των μανάδων τους. Υπήρχαν και περιπτώσεις γυναικών που γέννησαν στην προκυμαία..
Ένα νεαρό παιδί φοβερά παραμορφωμένο με τα υπάρχοντα της οικογένειάς του, σκόνταψε στη σκάλα και έπεσε στη θάλασσα μεταξύ του καραβιού και της προκυμαίας, και πνίγηκε πριν μπορέσει κανείς να το μαζέψει. Μια αλαφιασμένη γυναίκα χτυπούσε τα στήθια της και φώναζε -ήταν το αγοράκι της- όμως δεν υπήρχε καλά-καλά χρόνος για συμπόνια, άλλοι έρχονταν από πίσω, και χάθηκε ανάμεσά τους, οι νεκροί και οι ετοιμοθάνατοι ήταν παντού. Όταν έκλεισαν πια οι πόρτες στις αποβάθρες, μετά από την αναχώρηση κάθε καραβιού, όσοι άνθρωποι φαίνονταν κοιμισμένοι ήταν στην πραγματικότητα νεκροί».Από τις σφαγές των Αρμενίων στις σφαγές των ΕλλήνωνΚατά τον ιστορικό Sachar, «ο ίδιος ο Κεμάλ μπήκε στην πόλη μετά από είσοδο της μεραρχίας ιππικού. Νωρίτερα, είχε διαβεβαιώσει τους εκπροσώπους των συμμάχων ότι δεν επρόκειτο να πειράξει τον ντόπιο πληθυσμό. Όμως οι πυροβολισμοί και οι λεηλασίες άρχισαν μερικές ώρες μετά από την κατάληψη. Χωρίς εξαίρεση όλα τα σπίτια και η περιουσία Αρμενίων λεηλατήθηκαν, και λίγο μετά άρχισαν να κυκλοφορούν ψίθυροι για επικείμενη σφαγή των Χριστιανών. Ίσως αναπόφευκτα, λοιπόν, ακολούθησε 48 ώρες μετά την κατάληψη της πόλης, μαζική έξοδος των πανικόβλητων κατοίκων, οι οποίοι γέμισαν τους δρόμους και τις αλέες, αφού άντρες γυναίκες και παιδιά, απελπισμένα διαγκωνίζονταν προς την προκυμαία και τα ελλιμενισμένα συμμαχικά πολεμικά πλοία.
Μάριου ΕυρυβιάδηΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ
infognomonpolitics.blogspot.com
