Ζούμε ως κοινωνία, πρωτόγνωρες καταστάσεις. Η πανδημία του κορωνοϊού, είναι σαρωτική, διαβρωτική, ανατρεπτική, ισοπεδωτική. Δεκάδες χιλιάδες συνάνθρωποί μας χάνουν την μάχη με τον μοχθηρό και θανατηφόρο ιό, σε πολλές περιοχές του Πλανήτη. Και είμαστε ακόμη στην αρχή ενός «ανθρωποφάγου» Μαραθωνίου, που κανείς δεν γνωρίζει με ακρίβεια, πότε και πως και με πιο κόστος, θα τελειώσει ο εφιάλτης που ζούμε σήμερα. Όμως, η επόμενη μέρα, μετά το τέλος της περιπέτειας, όποτε και αν συμβεί, θα είναι η αφετηρία, μιας άλλης εποχής. Νέες καταστάσεις και ζητήματα θα προκύψουν. Ζητήματα κοινωνικά, οικονομικά, φιλοσοφικά, υπαρξιακά.
Primis Player Placeholder
Οι επιπτώσεις της πανδημίας, θα είναι καταλυτικές, θα διατρέξουν το κοινωνικό σώμα… Θα τραντάξουν συθέμελα τα δομικά στοιχεία του συστήματος εξουσίας, είτε πρόκειται για την Δημοκρατία Δυτικού τύπου, είτε για τη Ρωσία και το αυταρχικό κράτος, είτε για την Κίνα με το ιδιότυπο σοσιαλιστικό –καπιταλιστικό και συνάμα κομμουνιστικό σύστημα.
Η επόμενη μέρα, θα είναι πολύ διαφορετική και ο νέος Κόσμος, δεν θα έχει και πολλές ομοιότητες με αυτόν που αφήσαμε με την εκπνοή του 2019. Η όποια «επανεκκίνηση» θα γίνει με μεγάλα πλήγματα στις κοινωνίες, με ανοιχτές πληγές στο κοινωνικό σώμα, με ανθρώπους «χαμένους» κυριολεκτικά και μεταφορικά. Αναμφίβολα, θα προκύψουν με σαρωτικές ανακατατάξεις στην οικονομία, στο διεθνή στίβο και μεγάλες γεωπολιτικές ανατροπές στο διεθνές σύστημα ισχύος.
Επώδυνες οι συνέπειες
Ειδικοί επιστήμονες, ερευνητές, κοινωνιολόγοι, λοιμωξιολόγοι, , στατιστικολόγοι, ψυχολόγοι, μελετούν παραμέτρους του φαινομένου του κορωνοϊού.
Εξετάζουν, ας πούμε σχηματικά, ένα πείραμα Πλανητικών διαστάσεων, βασίζονται στα μέχρι τώρα επίσημα και δημοσιευμένα επιδημιολογικά στοιχεία και καταλήγουν σε κάποια ενδιαφέροντα συμπεράσματα: Ένα από αυτά είναι: Η εφαρμογή μέτρων κοινωνικής αποστασιοποίησης, όπως το κλείσιμο των σχολείων και άλλων χώρων μαζικής συνάθροισης ανθρώπων, το κλείσιμο της αγοράς, αλλά και πιο επιθετικά μέτρα όπως, η καραντίνα και η απομόνωση κρουσμάτων και η υποχρεωτική περιθωριοποίηση ευπαθών ομάδων και ηλικιωμένων, είναι αναγκαία , προκειμένου να προστατευθεί το μείζον αγαθό της υγείας, επιμένουν επιστήμονες και πολίτικοι, όμως, έχουν και σημαντικό κόστος, σε ατομικό και κοινωνικό επίπεδο.
Στην εφαρμογή και σε πρακτικό επίπεδο, η υλοποίηση αυτών των μέτρων, παράγει και μεγάλο κοινωνικό κόστος, που ξεκινάει από το «πάγωμα» της οικονομικής δραστηριότητας, που σημαίνει ανεργία και σημαντική μείωση μισθών, συντάξεων και εισοδημάτων και καταλήγει σε εξαιρετικά δυσάρεστες ψυχοσωματικές καταστάσεις, όπως είναι η ακραία αντικοινωνική συμπεριφορά, η κατάθλιψη, η αύξηση της ενδοοικογενειακή βίας, ο απομονωτισμός, η άρνηση και παραίτηση από το αίτημα της Ζωής και το χειρότερο είναι , ο κοινωνικός «στιγματισμός» για τους ασθενείς ή τις ευπαθείς ομάδες, που αντί της αλληλεγγύης και συμπαράστασης, θα «εισπράττουν» την περιφρόνηση, αν όχι και το μίσος, από τους … υγιείς σωματικά , αλλά βαρύτατα νοσούντες ψυχικά, αφού θα έχουν χάσει τον Ανθρωπισμό τους! Υπάρχει ο κίνδυνος, να ζήσουμε μια πολύ σκληρή και ανθρωποκτόνα πραγματικότητα και πιθανόν να δικαιωθεί ο Άγγλος φιλόσοφος Τόμας Χομπς που χαρακτήρισε τον άνθρωπο ως «homini lupus» («homo homini lupus est» = «o άνθρωπος για τον άνθρωπο λύκος είναι»).
