Στις 7 Φεβρουαρίου 1915 οι μπολσεβίκοι σκότωσαν τον Μητροπολίτη Κιέβου Βλαδίμηρο (κατά κόσμον Vasily Nikiforovich Bogoyavlensky / Βασίλειος Νικηφόροβιτς Μπογκογιαβλένσκυ - φώτο).
Ήταν ο πρώτος επίσκοπος που έπεφτε νεκρός από την αντιχριστιανική μανία των άθεων μπολσεβίκων.
Από την πρώτη στιγμή στη συνείδηση των πιστών ο Μητροπολίτης Βλαδίμηρος θεωρήθηκε ιερομάρτυρας και άγιος.
Από την πρώτη στιγμή στη συνείδηση των πιστών ο Μητροπολίτης Βλαδίμηρος θεωρήθηκε ιερομάρτυρας και άγιος.
Η επίσημη διακήρυξη της αγιότητας του έγινε 71 χρόνια μετά, στις 3 Οκτωβρίου 1989, από τη σύνοδο της Ρωσικής Εκκλησίας.
Παρακάτω απόσπασμα από το βιβλίο «Σοβιετικές αντιθρησκευτικές εκστρατείες και διωγμοί: Τόμος 2 της Ιστορίας του σοβιετικού αθεϊσμού στη θεωρία και την πρακτική και ο πιστός» (v.2) Έκδοση 1988 του Dimitry V Pospielovsky (“Soviet Antireligious Campaigns and Persecutions: Volume 2 of a History of Soviet Atheism in Theory and Practice and the Believer - v. 2”)
Υπάρχουν πολυάριθμες αναφορές για δολοφονίες που διαπράττονταν ως «αντίποινα» για κηρύγματα τα οποία ήταν επικριτικά για τη μπολσεβίκικη τρομοκρατία, και κηρύγματα που έλεγαν ότι οι νόμοι του Θεού είναι πάνω από εκείνους των ανθρώπων και συμβούλευαν τους χριστιανούς να δίνουν προτεραιότητα στον Θεό στην επιλογή της συμπεριφοράς τους.
Ο Επίσκοπος Μακάριος (Makarii) της πόλης Viaz'ma ήταν ένας λαμπρός ιεροκήρυκας πολύ αγαπητός στον ντόπιο πληθυσμό. Τα κηρύγματα του ήταν αγαπημένα θέματα συζητήσεων σε αυτή τη μικρή επαρχιακή πόλη που βρίσκεται ανάμεσα στη Μόσχα και το Smolensk. Οι τοπικοί Μπολσεβίκοι αποφάσισαν να θέσουν τέρμα σε αυτό, και ένα βράδυ το καλοκαίρι του 1918 συνελήφθη. Αρχικά τον κράτησαν στο μπουντρούμι του κτιρίου της τοπικής Επαναστατικής Επιτροπής, όπου τον χτυπούσαν τακτικά και τον προσέβαλαν με διάφορους τρόπους. Αλλά ο επίσκοπος ήταν πολύ δημοφιλής για να εκτεθεί σε τοπικό επίπεδο, οπότε μεταφέρθηκε στο Σμολένσκ και εκεί δολοφονήθηκε με δεκατέσσερα άλλα άτομα σε έναν αγρό έξω από την πόλη. Εκεί προσευχόταν για τα θύματα και κάθε φορά που έβλεπε ότι ένας από τους μελλοθάνατους άρχιζε να λυγίζει, τον πλησίαζε, και τον ευλογούσε με τα λόγια: «Ύπαγε εν ειρήνη!» Ένας στρατιώτης ο οποίος διατάχθηκε να πραγματοποιήσει την εκτέλεση αργότερα αναφέρθηκε στις λεπτομέρειες της δολοφονίας στον γιατρό του. Ο στρατιώτης αυτός βλέποντας ότι κατάσταση της υγείας του δεν βελτιωνόταν εξομολογήθηκε στον γιατρό ότι δεν μπορούσε πλέον να ζει με το βάρος της δολοφονίας ενός άγιου. Σύμφωνα με την ιστορία του, όταν ο επίσκοπος τον πλησίασε στον αγρό, έδωσε στον στρατιώτη μια ευλογία με τα λόγια. «Γιε μου, ας μην σε ενοχλεί η καρδιά σου. Εκτέλεσε το θέλημα εκείνου που σε έστειλε εδώ». Στη συνέχεια, φτάνοντας στο σημείο όπου έπρεπε να πυροβοληθεί, προσευχόταν: «Πατέρα μου, συγχώρεσέ τους επειδή δεν ξέρουν τι κάνουν. Δέξου το πνεύμα μου με ειρήνη!» Ο στρατιώτης ήταν πεπεισμένος για την αγιότητα του επισκόπου, γιατί μέσα στο σκοτάδι της νύχτας, ο επίσκοπος είχε αντιληφθεί την ανησυχία του στρατιώτη που προκάλεσε η συνειδητοποίηση ότι ο «πελάτης» του ήταν ο δημοφιλής επίσκοπος. Από τότε ο στρατιώτης έβλεπε κατά περιόδους στα όνειρά του τον επίσκοπο να τον ευλογεί σιωπηλά. «Αλλά πώς μπορώ να συνεχίσω να ζω στον κόσμο του Κυρίου μετά από αυτό;» ρώτησε. Μέσα σε λίγους μήνες από την εξομολόγηση αυτή στον γιατρό πέθανε.
Ο Νικόδημος, Επίσκοπος του Μπέλγκοροντ (δυτική Ρωσία), είναι η τέλεια απεικόνιση των δολοφονιών για καθαρά πνευματικά κηρύγματα. Αυτός σκόπιμα απέφευγε οποιαδήποτε πολιτική, αλλά «στα κηρύγματα του καταδίκαζε πράξεις βίας, λεηλασίας, δολοφονίας και έκανε έκκληση στο ποίμνιό του να ακολουθήσει πιστά τις διδασκαλίες του Χριστού και να τους δώσει προτεραιότητα έναντι εκείνων των ανθρώπων». Ο τοπικός αρχηγός της Che-Ka, Saenko, τον συνέλαβε προσωπικά τα Χριστούγεννα του 1918. Ο επίσκοπος ήταν τόσο δημοφιλής, ωστόσο, ώστε οι κάτοικοι έγιναν βίαιοι ζητώντας την άμεση απελευθέρωσή του. Ο Σαένκο έκανε πίσω αρχικά, προειδοποιώντας τον επίσκοπο να σταματήσει τα κηρύγματα του. Αλλά το ίδιο βράδυ ο επίσκοπος έκανε το συνηθισμένο του κήρυγμα, οπότε συνελήφθη εκ νέου. Όταν η σύζυγος του τοπικού ιερέα πήγε να ικετεύσει για τον επίσκοπο, ο Σαένκο την σκότωσε επί τόπου. Την επόμενη νύχτα ο επίσκοπος δολοφονήθηκε κρυφά στην αυλή των φυλακών. Του ξύρισαν τα μαλλιά και τα γένια και του φόρεσαν στολή στρατιώτη και τον έριξαν σε κοινό τάφο έξω από την πόλη το ίδιο βράδυ. Αλλά οι άνθρωποι τον ανακάλυψαν και για πολύ καιρό έκαναν λειτουργίες εκεί.
Η παθολογική καχυποψία των μπολσεβίκων, που έδειχνε την ανασφάλεια τους, αποδεικνύεται από τη σφαγή του κλήρου του Αστραχάν και του Επισκόπου Λεοντίου (Leontii). Αυτό προφανώς συνέβη το 1919 όταν το Αστραχάν βρισκόταν στο άμεσο οπίσθιο τμήμα των κόκκινων δυνάμεων και όλος ο διαθέσιμος χώρος καταλήφθηκε από τραυματισμένους κόκκινου στρατού. Οι σοβιετικές αρχές συνεργάστηκαν αρχικά, δημοσιεύοντας την έκκλησή του στην τοπική εφημερίδα, η οποία έληξε με τα λόγια: «Ήμουν γυμνός και με ντύσατε, ήμουν άρρωστος και με φροντίσατε». Αλλά ο τοπικός αρχηγός της Che-Ka, Atarbekov, ερμήνευσε αυτή την προσφορά ως προσπάθεια υπονόμευσης της εξουσίας της σοβιετικής κυβέρνησης και μοιράστηκε αυτές του τις υποψίες με τον Kirov, τον πρόεδρο της τοπικής Επαναστατικής Επιτροπής, που συμφώνησε με τον Αταρμπέκοφ και του έδωσε το πράσινο φως για τρομοκρατία. (Το άμεσο αφεντικό του Κίροφ τότε ήταν ο Στάλιν). Μέσα σε λίγες μέρες ο επίσκοπος και οι περισσότεροι κληρικοί του Αστραχάν που ήταν πιστοί σε αυτόν, «είχαν εκκαθαριστεί».
Το βιβλίο του Valentinov (Βαλεντίνοφ) αναφέρεται σε πολυάριθμες περιπτώσεις ιερέων που σκοτώθηκαν για τα κηρύγματα τους, από τις οποίες θα σταθούμε σε δύο από τις πιο κραυγαλέες άγριες περιπτώσεις. Ένας ιερέας στο Χάρκοβο (Kharkov), ο Mokovsky, εκτελέστηκε επειδή ασκούσε κριτική στους μπολσεβίκους με τα κηρύγματα του. Όταν η σύζυγός του ήρθε στην Che-Ka ζητώντας να της δοθεί το νεκρό σώμα του για να το θάψει χριστιανικά, οι εκτελεστές την άρπαξαν, της έκοψαν τα χέρια και τα πόδια, της τρύπησαν το στήθος και την σκότωσαν. Στη λεκάνη του ποταμού Donets, ο ιερέας Dragozhinsky στο χωριό Popasnaia εκτελέστηκε για ένα κήρυγμα για τη θρησκεία και τον αθεϊσμό, όπου ανέφερε τα λόγια που ο Ιουλιανός ο αποστάτης έχει αναφερθεί ότι είπε στο νεκροκρέβατό του: «Με νίκησες Γαλιλαίε». Οι Μπολσεβίκοι είδαν σε αυτό το σημείο ότι αυτοί είναι οι αποστάτες που θα έπρεπε να μετανοήσουν.
Πιο συνηθισμένες ήταν οι φαινομενικά άσκοπες δολοφονίες και βεβηλώσεις εκκλησιών. Η νέα ιδεολογία έβλεπε τη θρησκεία ως σοβαρή απειλή. Η ζωντάνια της εξασθενούσε και μπέρδευε τους Μπολσεβίκους και φοβόντουσαν την εξουσία της πάνω στις καρδιές και τα μυαλά του πληθυσμού. Ο αρχηγός της Che-Ka Saenko εξέφρασε αυτόν τον φόβο όταν φέρεται ότι φώναξε τη στιγμή της σύλληψης του επισκόπου Νικοδήμου: «Η αποτυχία της επανάστασης οφείλεται στους ιερείς και στους μοναχούς» Το 1919 η επιτυχία της επανάστασης ήταν ακόμα αβέβαιη και η Εκκλησία ήταν ένα σημαντικό κέντρο αντίστασης στη μαρξιστική ιδεολογία καθώς συνέχιζαν να προειδοποιούν ότι οι κήρυκες του νέου κοσμικού παράδεισου ήταν ψευδοπροφήτες και οι υποσχέσεις τους ήταν ψέματα. Σε αυτό το πλαίσιο οι άγριες βίαιες ενέργειες κατά της Εκκλησίας διεξήχθησαν από τις μπολσεβίκικες συμμορίες.
Μεταξύ των πιο έντονων απεικονίσεων αυτού του αντιθρησκευτικού μένους ήταν η περίπτωση του Μητροπολίτη Βλαδίμηρου του Κιέβου, του πρώτου επισκόπου που δολοφονήθηκε από τους Μπολσεβίκους. Ήταν ένας άνθρωπος με έντονη προσωπικότητα που είχε κάνει τον εαυτό του μη δημοφιλή στον Τσάρο, αντιδρώντας σταθερά στην επιρροή του Rasputin στο δικαστήριο. Για το λόγο αυτό απομακρύνθηκε από τη Μόσχα και βρέθηκε στο Κίεβο το 1915. Νωρίτερα είχε κερδίσει την ταμπέλα του «αντιδραστικού» επειδή καταδίκασε την Επανάσταση του 1905 σε αντίθεση με τον φιλελεύθερο Μητροπολίτη Αντώνιο της Αγίας Πετρούπολης. Μέχρι το 1917 είχε εμπλακεί σε συγκρούσεις με τους τοπικούς εθνικιστές της Ουκρανίας, που τον προέτρεπαν να τα σπάσει με τη Μόσχα και με έναν Ουκρανό επίσκοπο που είχε αποσυρθεί και ζούσε στη Μονή των Σπηλαίων που είχε φιλοδοξίες να αντικαταστήσει τον Μητροπολίτη και παρότρυνε τους Ουκρανούς μοναχούς να στραφούν εναντίον του. Σε αυτό μπορεί να οφείλεται στο γεγονός ότι η Μονή δεν υπερασπίστηκε ενεργά τον Μητροπολίτη, όταν στις 25 Ιανουαρίου 1918 ήρθε στο μοναστήρι ομάδα ανδρών του Κόκκινου Στρατού με επικεφαλής έναν κομισάριο και άρχισε να ξεσηκώνει τους μοναχούς εναντίον του Βλαδίμηρου. Ο Μητροπολίτης χτυπήθηκε και έγινε δέκτης πολλαπλών προσβολών από τους πιθανώς μεθυσμένους ένοπλους μπολσεβίκους, οι οποίοι τον τράβηξαν πίσω από την πύλη του μοναστηριού και τον πυροβόλησαν. Σύμφωνα με μάρτυρα της σκηνής, ο Μητροπολίτης ζήτησε πρώτα την άδεια να προσευχηθεί, να γονατίσει, να σηκώσει τα χέρια του και να πει: «Κύριε, συγχώρεσε τις παραβάσεις μου τόσο τις εκούσιες όσο και τις ακούσιες και δέξου το πνεύμα μου εν ειρήνη». Στη συνέχεια γύρισε προς τους δολοφόνους, τους ευλόγησε με τις λέξεις «Είθε ο Κύριος να σας συγχωρήσει». Στο μοναστήρι ακούστηκαν πυροβολισμοί. Την επόμενη μέρα το σώμα του βρέθηκε σε μια λίμνη αίματος. Το σώμα ήταν ακρωτηριασμένο, στοιχεία που δείχνουν ότι βασανίστηκε πριν από τη δολοφονία. Στις 20 Φεβρουαρίου 1918, η Izvestia ανέφερε τη δολοφονία, αρνούμενη τη σοβιετική ευθύνη για την πράξη.
Η δολοφονία του Μητροπολίτη Βλαδίμηρου θα μπορούσε να εξηγηθεί ως μια πράξη τοπικής επαναστατικής εκδίκησης ενάντια σε έναν πεπεισμένο εχθρό της επανάστασης. Υπήρχαν πολλά τέτοια φαινομενικά τυχαία γεγονότα σε όλη την ύπαιθρο. Ωστόσο, πολλές δολοφονίες δεν είχαν καμία προφανή αιτία ή λόγο, όπως εκείνες που έλαβαν χώρα στις 14 Ιανουαρίου του 1919 στο Εσθονικό Πανεπιστήμιο της πόλης Tanu, όταν σοβιετικά στρατεύματα που υποχωρούσαν συνέλαβαν όποιον βρήκαν και σκότωσαν είκοσι κρατούμενους. Μεταξύ αυτών ήταν ο επίσκοπος Πλάτων (Kulbush) του Ταλίν ο οποίος ανακαλύφθηκε ότι είχε τρυπηθεί σε επτά σημεία από ξιφολόγχη και είχε τέσσερις τρύπες στο σώμα του. Μαζί του ήταν δύο ορθόδοξοι ιερείς (ένας Ρώσος και ένας Εσθονός), ένας λουθηρανός πάστορας και δεκαέξι λαϊκοί.
Τα μοναστήρια ήταν οι στόχοι της μπολσεβίκικης τρομοκρατίας ήδη από το 1918. Ένα από τα πρώτα που λεηλατήθηκε ήταν η Μονή του Αγίου Όρους κοντά στο Χάρκοβο. Σε μια κοντινή σκήτη στο χωριό Gorokhova ένας μοναχός δολοφονήθηκε επειδή αρνήθηκε να παραδώσει τα κλειδιά των κελιών των σκητών. Στην ίδια περιοχή μια θρησκευτική πομπή δέχτηκε επίθεση τη νύχτα: δύο ιερείς, ένας διάκονος, ο ιδιοκτήτης της αγροικίας όπου οι κληρικοί αυτοί έμειναν και η κόρη του ιδιοκτήτη όλοι δολοφονήθηκαν μέσα τη νύχτα.
Ένας Κόκκινος στρατιώτης έγραψε στην οικογένειά του ότι μετά την είσοδό του στην περιοχή του Don, τον Φεβρουάριο του 1918, οι Κόκκινοι σκότωναν ιερείς δεξιά και αριστερά: «Πυροβόλησα κι εγώ έναν ιερέα. Συνεχίζουμε να κυνηγούμε αυτούς τους διαβόλους και να τους σκοτώνουμε σαν σκυλιά».
ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ
