Τούρκοι ισλαμιστές, οπαδοί του Ερντογάν, συγκεντρώθηκαν έξω από ελληνορθόδοξη εκκλησία στην Αντιόχεια, στην επαρχία Χατάι της Τουρκίας και προκάλεσαν επεισόδια ενώ τελούνταν μέσα στον ναό γάμος.
Η είδηση γράφτηκε από δημοσιογράφους και μιντιακούς ακτιβιστές στο Twitter,
οι οποίοι κάνουν λόγο για ισλαμικό όχλο που παρενόχλησε ελληνορθόδοξους χριστιανούς στην Αντιόχεια.
Οι ορθόδοξοι χριστιανοί στην Αντιόχεια είναι ελληνικής καταγωγής, είναι οι λεγόμενοι Έλληνες της Αντιόχειας. Δυστυχώς οι διεθνείς συνθήκες και η αραβική προπαγάνδα τους θέλουν «Άραβες χριστιανούς», αλλά αυτό δεν ευσταθεί.
Οι Έλληνες της Αντιόχειας είναι εθνικά μέλη Ελλήνων της Ελληνικής Ορθόδοξης Εκκλησίας της Αντιόχειας και Ελλήνων Χριστιανών Καθολικών που έχουν ζήσει στη Συρία, το Λίβανο και στην περιοχή της σύγχρονης επαρχίας Χατάι της Τουρκίας, η οποία περιλαμβάνει την παλιά πόλη της Αντιόχειας ή τη σημερινή Αντάκεια, καθώς και τους απογόνους τους στη Μέση Ανατολή και στην αμερικανική ήπειρο.
Η κοινότητα έχει μακρά κληρονομιά, η οποία χρονολογείται από την ίδρυση της Αντιόχειας το 323 π.Χ. από τον Σέλευκο Α΄ Νικάτωρ την εποχή των κατακτήσεων του Μεγάλου Αλεξάνδρου στην Ασία.
Η πλειονότητα των Ελλήνων της Αντιόχειας είναι μίξη πρώιμων Μακεδόνων εποίκων, Ελλήνων της Ρωμαϊκής εποχής, Ελλήνων του Βυζαντίου, εξελληνισμένων Ιουδαίων-χριστιανών, και χριστιανών της Συρίας.
Μερικοί από αυτούς τους Αραμαίους μιλούσαν Συριακά και έκαναν τη θρησκευτική λειτουργία στην Αρχαία Συριακή Αραμαϊκή.
Καθώς τα αραβικά γίνονταν η κοινή γλώσσα στη περιοχή των Λεβαντίνων σήμερα, η πλειονότητα έχει γίνει μια χριστιανική αραβόφωνη κοινότητα, η οποία πρωτίστως μιλά λεβαντίνικα αραβικά, αν και πολλοί επίσης μιλούν ελληνικά και τουρκικά.
Ιστορικά θεωρούνταν μέρος του «Ρωμαίικου Έθνους» από τις Οθωμανικές αρχές.
Η κοινότητα είχε έντονη τάση για μετανάστευση στις αρχές του 20ου αιώνα. Καθώς το Σαντζάκ ήταν τότε μέρος της Συρίας, οι Έλληνες δεν ήταν υποκείμενοι στην ανταλλαγή πληθυσμών του 1923.
Όταν το Χατάι προσαρτήθηκε από την Τουρκία το 1939, πολλοί μετανάστευσαν στη Συρία και τον Λίβανο.
Μετά τη δεκαετία του 1960 ένα νέο μεταναστευτικό κύμα οδήγησε τους Έλληνες της Αντιόχειας σε χώρες της Δύσης.
Με τη στενά γεωγραφική έννοια, σύμφωνα με την απογραφή που διεξήχθη από το Πατριαρχείο της Αντιόχειας το 1895, υπήρχαν 50.000 Έλληνες της Αντιόχειας στο ίδιο το Σαντζάκ της Αλεξανδρέτας, δηλαδή διαμένουν στην επαρχία Χατάι στη νότια Τουρκία, σε σύγκριση με τις 30.000 της δεκαετίας του 1930.
Το 1995 ο συνολικός πληθυσμός υπολογίστηκε στις 10.000. Όμως τα περισσότερα μέλη των Ελληνορθόδοξων και των Ελλήνων-Καθολικών κοινοτήτων της Συρίας και του Λιβάνου, γνωστοί ως «ΜΕΝΑ» (Μέσο-ανατολίτες και Βορειο-αφρικανοί), «Μελχίτες» ή «Ρωμιοί», ανάγουν την εθνοπολιτισμική τους κληρονομιά στους Έλληνες και του Μακεδόνες εποίκους και εξελληνισμένων Ιουδαίων-χριστιανών του παρελθόντος, ιδρυτές των αρχικών κοινοτήτων των Ελλήνων της Αντιόχειας της Κιλικίας και της βορειοδυτικής Συρίας.
Μετρώντας τα μέλη των μειονοτήτων που έχουν επιβιώσει στην επαρχία Χατάι της Τουρκίας και των οικογενειών τους της διασποράς, υπάρχουν περισσότεροι από 1,8 εκατομμύρια Ελληνομελχίτες χριστιανοί της Αντιόχειας που ζουν στην περιοχή της Μέσης Ανατολής και Βόρειας Αφρικής, τις Ηνωμένες Πολιτείες, τον Καναδά και την Λατινική Αμερική σήμερα.
Οι Έλληνες που έχουν απομείνει στην Αντιόχεια όπως και η διασπορά τους δεν συμπεριλαμβάνονται στον «απόδημο Ελληνισμό» ή στην «ομογένεια» από το ελληνικό κράτος μέχρι σήμερα και ίσως τώρα θα ήταν μια καλή ευκαιρία, με τα όσα συμβαίνουν στη Μέση Ανατολή, οι πληθυσμοί αυτοί να επανασυνδεθούν με κάποιο τρόπο με τη μητέρα πατρίδα.
