«Παράλογη συμμαχία» Ισραήλ, με σουνίτες και… ισλαμιστές!
Μια εξαιρετικού ενδιαφέροντος παρουσίαση της στρατηγικής σκέψης του Ισραήλ που προσφέρεται για σημαντικά συμπεράσματα, πραγματοποιήθηκε την περασμένη Κυριακή κατά τη διάρκεια εκδήλωσης στο Ινστιτούτο Αντιτρομοκρατίας (Institute for Counter-Terrorism) στη Χερζλίγια, από τον Άμος Γκιλάντ, αξιωματούχο του υπουργείου Άμυνας του Ισραήλ.
Του Μιχαήλ Βασιλείου
Ο εν λόγω, πρώην ανώτατος αξιωματικός, είναι γνωστός για τον ρόλο που παίζει στο παρασκήνιο των συνεννοήσεων της χώρας του με τα αραβικά κράτη και όχι μόνο, θεωρούμενος ως άνθρωπος «ειδικών αποστολών». Κατά συνέπεια, ο λόγος του έχει ιδιαίτερη βαρύτητα.
Το κεντρικό του επιχείρημα στην ομιλία, ήταν ότι στη Μέση Ανατολή έχει αναδυθεί ένας «ισχυρός άξονας» σουνιτικών κρατών, ο οποίος δεν αντιμετωπίζει το Ισραήλ ως «ορκισμένο εχθρό» και παρότι το εβραϊκό κράτος δεν πρόκειται ποτέ να γίνει δεκτό σε αυτό τον «άξονα», η περιφερειακή του πολιτική, ευνοεί εμμέσως το Ισραήλ.
Στη φωτογραφία, ο Άμος Γκιλάντ σε ομιλία του στο παρελθόν σε άλλο ισραηλινό think tank
Χαρακτηριστικό αυτών των χωρών, κατά τον Γκιλάντ, είναι ότι αντιμετωπίζουν τις ΗΠΑ ως μοναδική υπερδύναμη και έχουν με επιτυχία κατορθώσει να αντιμετωπίσουν την απειλή των εξτρεμιστικών ισλαμιστικών οργανώσεων που εμπνέονται από τα νάματα του «ιερού πολέμου» (τζιχάντ). Ο Ισραηλινός αξιωματούχος υποστήριξε, ότι πρόκειται περί μεγάλης σημασίας εξέλιξη η οποία ανοίγει πολλές ευκαιρίες για το Ισραήλ.
Χαρακτηριστικά ήταν τα καλά λόγια για τον Αιγύπτιο αρχηγό του στρατεύματος, στρατηγό Αμπντέλ Φατάχ Αλ Σίσι, το οποίο χαρακτήρισε ως «ηγέτη που η Ιστορία θα τον θυμάται» για την προσπάθειά του να πολεμήσει τη Μουσουλμανική Αδελφότητα η οποία επιθυμεί να ελέγξει την ευρύτερη περιοχή, ενώ ποτέ δεν εγκατέλειψε την ιδεολογική δέσμευση για την καταστροφή του Ισραήλ και την ανατροπή όλων των καθεστώτων της περιοχής.
Κατά συνέπεια, εάν η Μουσουλμανική Αδελφότητα τα είχε καταφέρει, το Ισραήλ θα είχε αποκλειστεί μέσα σε ένα «εχθρικό δαχτυλίδι» (ring of hostility). Ο δε στρατηγός Σίσι, δεν αντιμάχεται τη Μουσουλμανική Αδελφότητα είτε για λογαριασμό του Ισραήλ είτε των ΗΠΑ, αλλά «για το καλό ολόκληρης της Αιγύπτου» (προφανώς, εάν αναλογιστεί κανείς την αμερικανική στάση απέναντι στον Μόρσι και τη Μουσουλμανική Αδελφότητα).
Με το ίδιο σκεπτικό προσέγγισε το θέμα για την Ιορδανία και τη Σαουδική Αραβία, αφήνοντας να εννοηθεί ότι η Ιστορία έφερε τη σύμπλευση συμφερόντων ανάμεσα στις σουνιτικές αραβικές χώρες και την πατρίδα του στο θέμα αυτό. Πολύ ενδιαφέρον… Επίσης, «αναγόρευσε» την Αίγυπτο σε ηγέτιδα του αραβικού κόσμου, με το επιχείρημα ότι 87 εκατομμύρια – σήμερα – Αιγύπτιων αποτελούν ένα συμπαγές έθνος στην Ιστορία τους που φθάνει τα 5.000 χρόνια (κολακεύοντας και τον εθνικό εγωισμό του γείτονα πέραν της εγκυρότητας του ισχυρισμού).
Ο Άμος Γκιλάντ μαζί με μια προσωπικότητα που πέρασε στην Ιστορία της Μέσης Ανατολής, τον πρώην αρχηγό των αιγυπτικών μυστικών υπηρεσιών, στρατηγό Ομάρ Σουλεϊμάν, ένας αξιωματούχος επίσης ειδικών αποστολών, ο οποίος πέθανε αιφνιδιαστικά λίγο καιρό μετά την ανατροπή του Χόσνι Μουμπάρακ
Παρότι το σκεπτικό του πολύπειρου αξιωματούχου θα μπορούσε να αποκληθεί ως «στέρεο», θα επιχειρήσουμε να προχωρήσουμε τη σκέψη του ένα βήμα ακόμη:
Εάν δεχθούμε ότι όλα όσα λέει ισχύουν, τότε δικαιούμαστε να συμπεράνουμε ότι σε ένα βαθμό, ο ισλαμικός εξτρεμισμός «κάνει καλό» στο εβραϊκό κράτος! Διότι εάν εξέλειπε, τότε πάλι για λόγους εσωτερικών ισορροπιών και νομιμοποίησης, οι χώρες του «σουνιτικού άξονα» θα στρέφονταν πάλι εναντίον του Ισραήλ, δημιουργώντας μεγάλους «πονοκεφάλους» για την ασφάλειά του! Λογικό;
Όλα αυτά σε μια αποθέωση της «παράλογης λογικής» της στρατηγικής και δεν τίθεται καν ζήτημα «ηθικής εξέτασης» του συμπεράσματος: Πόσο «ηθικό» απέναντι στην κοινωνία της χώρας θα ήταν να προωθηθεί μια πολιτική π.χ. εξόντωσης των ισλαμιστών εξτρεμιστών, τη στιγμή που θα οδηγούσε μακροπρόθεσμα σε επιδείνωση της στρατηγικής θέσης του Ισραήλ; Κάπου εκεί όμως, η «παράλογη λογική» της στρατηγικής, αφήνει περιθώρια ανάπτυξης των γνωστών συνωμοτικών θεωρήσεων που τόσο διαστρεβλώνουν την πολύπλοκη πραγματικότητα στο έδαφος.
Αλήθεια, μήπως να αναρωτιόμασταν εάν το ελληνικό κράτος έχει προβεί σε τέτοιου είδους ανάλυση-εκτίμηση της δικής του στρατηγικής θέσης; Ή μήπως όλοι μας, άλλος λιγότερο κι άλλος περισσότερο, πέφτει θύμα των γνωστών αφελών προσεγγίσεων στη βάση του «ο καλός και ο κακός», τη στιγμή που όλα στο διεθνές περιβάλλον κινούνται σε ένα «απέραντο γκρίζο»;
κείμενο: defence-point.gr
