«Αυτό που έχω να προτείνω είναι μία κατήχηση που ερμηνεύει αυτά που ζούμε
στην Εκκλησία. Δεν μπορούμε όμως να ερμηνεύσουμε κάτι που δεν ζούμε. Προτείνω
ζωντανές Ενορίες, που θα είναι φιλόξενοι χώροι για όλους και ιδιαιτέρως για τα
παιδιά.
Προτείνω την καλή οργάνωση όχι του κατηχητικού σχολείου, αλλά της ζωής
των παιδιών και εφήβων μέσα στην Ενορία, την σύναξη των παιδιών μέσα σε αυτή τη
ζωή. Μία ενορία που θα ρίξει το βάρος στη στήριξη της οικογένειας και έτσι θα
έχει τα παιδιά από μικρά κοντά της. Πρέπει να ρίξουμε το βάρος στη ζωή της
Ενορίας με έμπνευση και προσευχή, για να γίνει η ζωή της, ζωή μας και μέσα σε
έναν χώρο ελευθερίας και αγάπης θα καλλιεργήσουμε και τα παιδιά μας. Να
καταλάβουμε ότι τα παιδιά δεν αποζητούν ένα ακόμη μάθημα αλλά μία κοινωνία
προσώπων, απαντήσεις στα ερωτηματικά τους, διάλογο στους προβληματισμούς τους,
συμπαράσταση στα προβλήματά τους».
Αυτή σύμφωνα με το ανακοινωθέν της έκτακτης Ιεράς Συνόδου της Ιεραρχίας
ήταν η πρόταση στην οποία κατέληξε ο Μητροπολίτης Σισανίου και Σιατίστης Παύλος
για το σοβαρότατο θέμα της κατήχησης! Από την έκταση της αναφοράς στο θέμα τούτο
στο ανακοινωθέν και από την αοριστία της πρότασης του συγκεκριμένου εισηγητή
Ιεράρχη δύναται πολύ εύκολα κάποιος να κατανοήσει το πως οι θρησκευτικοί ταγοί
αντιμετωπίζουν το σοβαρότατο τούτο ζήτημα της ορθόδοξης κατήχησης.
Ο εισηγητής Ιεράρχης φυσικά έθεσε ένα σοβαρότατο ερώτημα κατά την εισήγησή
του για το «Ποιός κατηχεί σήμερα, ποιός έχει την ευθύνη της κατηχήσεως και πως
κατηχείται ο Λαός του Θεού»; Εν συνέχεια σε μία ειλικρινή ομολογία παταγώδους
αποτυχίας έφθασε στο σημείο να διαπιστώσει ότι ο λαός μας είναι ακατήχητος.
Αναφέρθηκε ακόμη στην ελλιπέστατη κατήχηση των νέων αλλά και στα κατηχητικά
βοηθήματα.
Του Διονύση Μακρή
