Είμαστε στο μεταίχμιο πολύ μεγάλων αλλαγών.

Κάτι νέο έρχεται, κάτι σημαντικό γεννιέται!

Η Ελλάδα ζει και πορεύεται για να εκπληρώσει τα λόγια του Ιησού Χριστού, τα οποία μεταφέρουν με τη μορφή προφητειών παλαιοί και σύγχρονοι άγιοι γέροντες...

Ότι εν τη ταπεινώσει ημών εμνήσθη ημών ο Κύριος... και ελυτρώσατο ημάς εκ των εχθρών ημών... (ψαλμ. 135)

Ο κοινός νους εύκολα μπορεί να αντιληφθεί σήμερα ότι κάτι σημαντικό πρόκειται να γίνει, κάτι που θα ανατρέψει τα υπάρχοντα δεδομένα, κάτι που θα αλλάξει για άλλη μία φορά τον ρουν της ιστορίας.

Είναι αλήθεια ότι την αίσθηση αυτή λίγο -πολύ την έχουμε όλοι. Αδυνατούμε όμως, τουλάχιστον ακόμη να προσδιορίσουμε με ακρίβεια το τι είναι αυτό που θα επαναφέρει τα πράγματα στην σωστή κατεύθυνση. Έτσι είναι απόλυτα λογικό να ανατρέχουμε σε προφητείες και ρήσεις προορατικών γερόντων, να ερευνούμε ενδελεχώς στο βιβλίο της Αποκάλυψης, να αναζητούμε εναγωνίως απαντήσεις στα δεκάδες ερωτηματικά που προκαλούνται από την κατάσταση που προκαλεί η μεγάλη αυτή δοκιμασία στην καθημερινότητά μας. Βιώνοντας μάλιστα τα προβλήματα και τις δυσκολίες στη ζωή μας, όπως αυτά διαμορφώνονται από τις ραγδαίες εξελίξεις ασυνείδητα νιώθουμε στην ουσία τον αβάστακτο πόνο και τις οδύνες που νιώθει η κυοφορούσα γυναίκα καθώς ετοιμάζεται να γεννήσει το παιδί της.

Με τις οδύνες του τοκετού έρχεται αντιμέτωπος σήμερα ο άνθρωπος! Βρίσκεται ακριβώς στην ψυχολογία της εγγύου. Έχει χάσει την αισιοδοξία και την ελπίδα του και επιχειρεί από την σκοπιά του να εξηγήσει τις αιτίες που οδήγησαν στην κρίση, που νοείται ως αβάστακτη οδύνη. Προσπαθεί λοιπόν εναγωνίως να βρει λύσεις, ώστε να δει τη ζωή, όπως στην καθιμιλουμένη είθισται να λέμε, να του χαμογελά και πάλι. Λογικό είναι λοιπόν να ερευνά διεξοδικά τις δυνατότητες διεξόδου απ’ την κρίση. Να εξετάζει πως πρέπει να σταθεί απέναντι στις πάσης φύσεως απρόβλεπτες δυσκολίες που ανακύπτουν. Να σχολιάζει, να επικρίνει, να θυμώνει και να επαινεί ενίοτε πρόσωπα και καταστάσεις σε μία αγωνιώδη προσπάθεια να αντιδράσει δυναμικά στις κάθε λογής πιέσεις που προκαλούνται εξ αυτής.

Μέσα στη διαδικασία αυτή τον βλέπουμε να ακολουθεί και να βιώνει ακριβώς την ψυχολογία της εγγύου λίγο πριν την γέννα. Τον βλέπουμε, σε μια περίεργη εναλλαγή συναισθημάτων να απογοητεύεται, να κλαίει η και να χαίρεται! Ναι καλά διαβάσατε να χαίρεται! Ωστόσο να μην είναι ακόμη σε θέση να εξηγήσει επακριβώς την ψυχολογική αυτή συμπεριφορά του και να πιστεύει ότι για την κατάσταση του ευθύνονται αποκλειστικά οι άλλοι...

Εύλογα ορισμένοι θα αναρωτηθείτε και θα επικεντρωθείτε στο συναίσθημα της χαράς. Γιατί καλοί μου άνθρωποι πως είναι δυνατόν κάποιος να χαίρεται από την εμφανή αβεβαιότητα και ανασφάλεια, τη δυστυχία, τον πόνο, την φτώχεια, την απόγνωση; Εάν επιχειρήσουμε να δώσουμε μία απάντηση στο ερώτημα τούτο στηριζόμενοι στην λογική, που επικρατεί κυρίως στη Δύση θα λέγαμε ευθαρσώς ότι κανείς σώφρων άνθρωπος δεν θα μπορούσε να χαρεί με τη δυστυχία και τον πόνο του άλλου...

Ως Έλληνες όμως, αν και κάποιοι επιτήδειοι επιδιώκουν να μας ταυτίσουν και να μας πείσουν ότι ανήκουμε στη λογικοκρατούμενη Δύση δεν έχουμε πάψει ποτέ να λειτουργούμεκαί να συμπεριφερόμαστε κυρίως μπροστά σε υφιστάμενους κινδύνους ως γνήσια τέκνα της Ανατολής. Άλλωστε ας μην λησμονούμε ότι από την Ανατολή εξέρχεται το φως του ήλιου ενώ από τη Δύση έρχεται μόνο το σκοτάδι! Είτε λοιπόν το θέλουμε, είτε όχι θα είμαστε αυτοί που πάντα θα μεταφέρουμε στην ανθρωπότητα την εμπειρία του φωτός. Κι αυτό επ’ ουδενί πρέπει να το λησμονούμε. Και η εμπειρία του φωτός εμπερικλείει τις ακτίνες της αλήθειας που ανατρέπουν και διαλύουν την όποια τεχνητή καταχνιά...

Ως γνήσια τέκνα της Ανατολής, βέροι θα λέγαμε Ανατολίτες και κυρίως ως Ορθόδοξοι Χριστιανοί οφείλουμε να αφουγκραζόμαστε τη διδασκαλία της Εκκλησίας μας, η οποία δεν έχει ως βάση την λογική του κόσμου, όπως αυτή εισπράττετε σήμερα και διατυπώνεται από το δυτικό νοσηρό κατ’ ουσίαν πολιτισμό. Μάλιστα θα υποστηρίζαμε ότι απεναντίας την απορρίπτει και την προσπερνά! Η διδασκαλία της Αγίας μας Εκκλησίας αποδέχεται και στηρίζεται αποκλειστικά στην πίστη του ανθρώπου στο Θεό. Εμμένει αιώνες τώρα στις διαχρονικές αξίες που δημιουργεί η ειλικρινής σύνδεση με τον τριαδικό Θεό, η οποία επαληθεύεται πάντοτε και εκλαμβάνεται από τους μη συμμετέχοντας στην βίωση της εμπειρίας αυτής, ως θαύμα ζωής! Διαψεύδει μάλιστα όλους αυτούς που αδυνατούν η δεν θέλουν στην πράξη να βιώσουν τη σχέση αυτή. Αυτούς που αποστατούν προτιμώντας το σκότος και το θάνατο αντί της ζωής και του φωτός. Αυτούς που δεν καταλαβαίνουν το τι σημαίνει για τον ορθόδοξο χριστιανό το να τραγουδήσει «το είδομεν το φως το αληθινόν, ελάβομεν πνεύμα επουράνιον, εύρομεν πίστην αληθή, αδιαίρετον τριάδα προσκυνούντες, αύτη γαρ ημάς έσωσεν». Και η πίστη αυτή λογιζόμενη ως απόλυτη εμπιστοσύνη στον Δημιουργό τριαδικό και μόνο αληθινό Θεό, όταν έχει ως βάση και αφετηρία την ταπείνωση και θεμελιώνεται με τα υλικά της ανιδιοτέλειας και της αγάπης δεν οδηγεί σε «στενα-χώρια» αλλά μόνο στην ΧΑΡΑ και την λύτρωση της σωτηρίας!

Ως Ορθόδοξοι Χριστιανοί έχουμε ως μοναδικό χρέος το να αποδεχόμαστε αυτό που διαχρονικά διδάσκουν οι Άγιοι Πατέρες μας, δηλαδή ότι το κάθε πρόβλημα, η κάθε δοκιμασία και η οιανδήποτε κρίση νοείται και εκλαμβάνεται ΜΟΝΟ ως επίσκεψη Θεού! Και εφόσον καλοί μου χριστιανοί ο Θεός είναι πανταχού παρών και τα πάντα πληρών είναι δηλαδή άπειρος, έτσι και ο άνθρωπος που θέλει και μοχθεί και αγωνίζεται νυχθημερόν να ενωθεί μαζί Του αρχίζει ασυναίσθητα να προγεύεται την απειροσύνη του Θεού. Ως εκ τούτου δεν επιτρέπεται να «στενα-χωρείται», δηλαδή να εισχωρεί σε στενό χώρο, να παγιδεύεται και να φυλακίζεται... Αυτός είναι ο λόγος που οι Άγιοι Πατέρες και η Αγία Εκκλησία μας επιχειρώντας να περιγράψουν την ψυχολογική αυτή κατάσταση χρησιμοποιούν την έννοια της χαρμολύπης, δηλαδή της λύπης που οδηγεί στην χαρά και τη λύτρωση! Ναι καλοί μου Χριστιανοί ο πόνος που βιώνουμε μέσα από την θλιβερή αυτή πνευματική και οικονομική κατάσταση δεν φαντάζεσθε πόσο σύντομα μπορεί να μετατραπεί σε χαρά και αγαλλίαση. Είναι ο πόνος που ένιωσε η Παναγία μας, όταν αντίκρυσε τον μονάκριβό της Υιό και Θεό της πάνω στο Σταυρό. Είναι ο πόνος που μετατράπηκε σε απερίγραπτη χαρά και αγαλλίαση τρεις ημέρες μετά, όταν πληροφορήθηκε την Ανάστασή Του!

Μέσα στο πνεύμα αυτό μεγάλοι παλαιοί και σύγχρονοι γέροντες, όπως ο προσηνής προορατικός γέροντας Πορφύριος αλλά και ο ταπεινός και σοφός Αγιορείτης γέροντας Παϊσιος είχαν προφητεύσει τα όσα σήμερα βιώνουμε... Δεν επέμειναν όμως σε ανούσιες περιγραφές του πόνου και της δυστυχίας, γιατί γνώριζαν ότι αυτό είναι προσωρινό και εφήμερο.

Το προσπερνούσαν ταχέως και επικεντρώνονταν κατά το παράδειγμα της κυοφορούσας γυναίκας στην χαρά που ακολουθούσε της οδύνης. Χαρά που τον σύντριβε, τον διέλυε, τον κατατρόπωνε κατά τρόπο που θα μπορούσαμε να υποστηρίξουμε πως τελικά άξιζε να τον βιώσουμε. Χαρά της γέννησης κάτι ωραίου, κάτι νέου και συναρπαστικού... Γι’ αυτό επέμειναν στο να περιγράφουν την χαρά που ακολουθεί πάντα από κάθε αβάστακτη και μεγάλη δοκιμασία! Και η χαρά αυτή χριστιανοί μου είναι τόσο κοντά μας, όπως λέγει σύγχρονος ασκητής του Παγγαίου Όρους, όσο δεν μπορούμε να φανταστούμε. Ήδη χτυπά την πόρτα μας, λέγει ο σεμνός και ταπεινός τούτος γέροντας και αναμένει τη δική μας πλέον ανταπόκριση προκειμένου να μας συναντήσει.

Το τραγικό όμως είναι, όπως διαπιστώνει, ότι οι περισσότεροι Χριστιανοί λειτουργούν σήμερα σαν τους συντρόφους πολεμιστές του Οδυσσέα. Επηρεάζονται δηλαδή από τις σειρήνες της εποχής και παρασύρονται στα καλοστημένα δίκτυα που απλώνει το μυστήριο της ανομίας, μ’ αποτέλεσμα να κινδυνεύουν να χάσουν κυριολεκτικά την πολυπόθητη Ιθάκη. Να απωλέσουν την πραγματική πατρίδα που για τον Χριστιανό νοείται ως αιώνια ζωή, ως σωτηρία, ως Παράδεισος! Κουφαίνονται από τους εκκωφαντικούς ήχους τους! Τυφλώνονται από τις λάμψεις των βεγγαλικών που πετούν συνεχώς τα ταγκαλάκια ακόμη και μέσα στα σπίτια μας! Και έτσι «στεναχωριούνται», και κλειδώνονται σε μία ιδιότυπη φυλακή που οδηγεί στην απώλεια της Ιθάκης και στον θάνατο. Αδυνατούν έτσι να ακούσουν τον χτύπο της χαράς, νοουμένης ως ανάσταση και φως, ως ζωή και σωτηρία που ήδη υπομονετικά αναμένει να της ανοίξουμε. Μοιάζουν δηλαδή σαν την κυοφορούσα γυναίκα που ενώ έσπασαν τα νερά εν τούτοις παραμένει στον πόνο επί ώρες ολάκερες, δυσκολεύεται και παιδεύεται αδυνατώντας να φέρει στο φως της ζωής το αγγελούδι της. Έτσι και αυτοί μένουν προσηλωμένοι στις κάθε λογής ιδιοτέλειες, στα προσωπικά τους συμφέροντα και επιδιώξεις. Επικεντρώνονται στο πως θα πληρώσουν το αντισυνταγματικό χαράτσι και τους αβάστακτους φόρους, στο πως θα εξασφαλίσουν τη δόση του δανείου τους, στο πως θα αποφύγουν την ανεργία, στο πως θα εξασφαλίσουν τον επιούσιο. Και γι’ αυτό βιώνοντας την ανασφάλεια αναρωτιούνται αν υπάρχει ελπίδα σωτηρίας; Συλλογίζονται αν και πότε θα βγούμε από την κρίση αυτή που μαστίζει την Ελλάδα; Αν είμαστε καταδικασμένοι να υποφέρουμε ακόμη χειρότερα δεινά. Αν πρέπει να αγοράσουμε τρόφιμα γιατί πιθανόν να έρχεται μεγάλη πείνα. Αν οδεύουμε προς την καταστροφή ως χώρα. Αν η απογοήτευση και η κατάθλιψη λεηλατήσουν ακόμη περισσότερα νοικοκυριά. Αν η διαφθορά και η ασυδοσία συνεχίζουν να κυριαρχούν και να ενισχύονται... Συνειδητοποιούν ότι δεν λειτουργεί τίποτε σωστά, ότι η φορολογική πολιτική θα συνεχίσει να αυξάνει τις αυτοκτονίες, ότι η Ελλάδα ήδη άρχισε να παραχωρεί στους δανειστές της τα κυριαρχικά της δικαιώματα...

Αναλώνονται στην ουσία με το πρόβλημα που οι σύγχρονες σειρήνες με τη μορφή και το ρόλο της Κασάνδρας διογκώνουν αρνούμενοι να συνειδητοποιήσουν πως τα ανωτέρω λύνονται άμεσα. Ναι καλά διαβάσατε. Τα ανωτέρω μπορεί να φύγουν κατά το παράδειγμα της κυοφορούσας γυναίκας που γεννά με έναν και μόνο πόνο! Αρκεί λοιπόν μόνο ένας λόγος του Θεού κατά το «είπε και εγένετο» που περιγράφεται από τον προφήτη Μωυσή στο βιβλίο της Γένεσης!

Το ζήτημα λοιπόν που γεννάται και ο προβληματισμός όλων έγκειται στο τι και πως πρέπει να λειτουργήσουμε έτσι ώστε να πείσουμε τον Κύριο και Θεό μας να μιλήσει και να διαλύσει με έναν και μόνο λόγο Του την καταχνιά και τα βαριά σύννεφα που συσσωρεύτηκαν πάνω από την ευλογημένη πατρίδα μας. Με ποιό τρόπο θα τον πείσουμε να επαναφέρει την ελπίδα, την αισιοδοξία και την αγαλλίαση που προκαλεί το Φως. Να επαναφέρει την πραγματική ζωή, η οποία βιώνεται μόνο μέσω της αποκατάστασης του ομφάλιου λώρου που συνδέει, όπως το παιδί με τη μάννα του, τον άνθρωπο με το Θεό. Χωρίς τον ομφάλιο λώρο το παιδί χάνεται και πεθαίνει. Έτσι και αντίστοιχα χωρίς την επαναφορά της σχέσης με το Θεό ο άνθρωπος είναι καταδικασμένος να βιώνει την φυλακή του, να επικεντρώνεται στη στενα-χώρια του...

Όσο λοιπόν εμμένουμε να είμαστε ανθρωποκεντρικοί και αντιλαμβανόμαστε το Θεό στα μέτρα και τα σταθμά που μας δίδαξε η ιδιοτέλεια της λογικοκρατούμενης κοινωνίας. Όσο θα επιχειρούμε να προσεγγίσουμε το Θεό μέσα από τις φυγόκεντρες τάσεις της εγωπάθειας μας, τόσο θα αναζητούμε τους ψεύτικους σωτήρες που θα πολυδιαφημίζουν οι κάθε λογής σειρήνες και θα απογοητευόμαστε και θα στεναχωρούμαστε.

Αν όμως καταφέρουμε ως τέκνα της Ανατολής, ως Ορθόδοξοι Χριστιανοί να επιστρέψουμε στον Θεοκεντρικό χαρακτήρα της ζωής μέσα από το πνεύμα της ανιδιοτελούς αγάπης προς τον πλησίον, του θυσιαστικού πνεύματος και προπαντός της ταπείνωσης που λειτουργεί ως ομφάλιος λώρος που ενώνει τη γη και τον ουρανό τότε όχι μόνο θα βιώσουμε το θαύμα της υπέρβασης της κρίσης αλλά επιπλέον θα είναι τέτοια η χαρά μας που ούτε καν θα την σκεπτόμαστε. Γιατί με την ειλικρινή ταπείνωση, όπως λέγει ο προφήτης Δαυίδ όχι μόνο θα μας θυμηθεί ο ΚΥΡΙΟΣ αλλά και θα μας λυτρώσει. Και τότε θα αναφωνήσουμε «ότι στον αιώνα το έλεος αυτού αλληλούια»!

 

Συντάκτης: ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΜΑΚΡΗΣ
Πηγή: ΣΤΥΛΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ 2012