Αρχικά είχε αποφασιστεί να αποσταλεί τη νύχτα της 20ης προς 21ης Ιουλίου η Β’ Μοίρα καταδρομών με πολιτικά αεροσκάφη της Ολυμπιακής αεροπορίας αλλά μετά από διάφορα γεγονότα η επιχείρηση ματαιώθηκε. Την επομένη αποφασίστηκε η αποστολή της Α’ μοίρας καταδρομών με τα μεταφορικά αεροσκάφη Νοράτλας από την Κρήτη, μια επιχείρηση που έμεινε γνωστή στην ιστορία ως επιχείρηση «Νίκη».Συνολικά για την επιχείρηση «Νίκη» επιστρατεύτηκαν 20 Νοράτλας τελικά όμως μόνο 15 αεροπλάνα απογειώθηκαν με προορισμό την μεγαλόνησο και αυτό λόγω διαταγών που απαγόρευαν την απογείωση αεροσκαφών μετά τις 12 τα μεσάνυχτα. Η πτήση προς την Κύπρο έγινε με ελάχιστες εκπομπές ασυρμάτων χωρίς αεροβοηθήματα και φυσικά χωρίς ραντάρ τα οποία δε διέθεταν τα συγκεκριμένα αεροσκάφη.
Η ΜΑΧΗ ΤΟΥ ΑΕΡΟΔΡΟΜΙΟΥ
Παράλληλα η συνεννόηση μεταξύ ΓΕΕΘΑ και ΓΕΕΦ υπήρξε προβληματική αφού το σήμα που εστάλη έλεγε: «Έρχονται 15 πορτοκάλια». Τη λέξη πορτοκάλια όμως δεν την κατάλαβαν οι παραλήπτες στην Κύπρο Παρόλα αυτά όμως δόθηκε η διαταγή να δεσμευτούν τα αντιαεροπορικά πυροβόλα στέλνοντας αγγελιαφόρους στις αντιαεροπορικές πυροβολαρχίες. Κυκλοφόρησαν όμως φήμες πως η τουρκική αεροπορία θα επιχειρούσε από αέρος κατάληψη του αεροδρομίου ενώ και οι αγγελιαφόροι δεν έφτασαν έγκαιρα στις θέσεις των πυροβολαρχιών για να δώσουν τις οδηγίες από το ΓΕΕΦ.
Ο συνδυασμός των πιο πάνω παραγόντων έφερε την έναρξη πυρών κατά των ελληνικών μεταγωγικών αεροπλάνων όταν αυτά εμφανίστηκαν πάνω από την Λευκωσία. Αποτέλεσμα ήταν η κατάρριψη του αεροσκάφους με το διακριτικό ΝΙΚΗ 4,το οποίο κατέπεσε στον λόφο της Μακεδονίτισσας και να προκληθούν βλάβες σε τρία ακόμη μεταγωγικά τα οποία καταστράφηκαν μετά στο έδαφος από το προσωπικό του αεροδρομίου Λευκωσίας. Οι απώλειες από τα αδελφοκτόνα πυρά ήταν 32 νεκροί εκ των οποίων οι δύο βρίσκονταν σε άλλα αεροσκάφη εκτός αυτού που επλήγη. Μνεία πρέπει να γίνει και στον καταδρομέα Ζαφειρίου ο οποίος αν και βρισκόταν μέσα στο καταρριφθέν αεροπλάνο λίγα δευτερόλεπτα πριν αυτό συντριβεί πήδηξε στο κενό γλιτώνοντας με καθολικά τραύματα που τον άφησαν κατά 80% ανάπηρο.
Η ΜΑΧΗ ΤΟΥ ΑΕΡΟΔΡΟΜΙΟΥ
Παράλληλα η συνεννόηση μεταξύ ΓΕΕΘΑ και ΓΕΕΦ υπήρξε προβληματική αφού το σήμα που εστάλη έλεγε: «Έρχονται 15 πορτοκάλια». Τη λέξη πορτοκάλια όμως δεν την κατάλαβαν οι παραλήπτες στην Κύπρο Παρόλα αυτά όμως δόθηκε η διαταγή να δεσμευτούν τα αντιαεροπορικά πυροβόλα στέλνοντας αγγελιαφόρους στις αντιαεροπορικές πυροβολαρχίες. Κυκλοφόρησαν όμως φήμες πως η τουρκική αεροπορία θα επιχειρούσε από αέρος κατάληψη του αεροδρομίου ενώ και οι αγγελιαφόροι δεν έφτασαν έγκαιρα στις θέσεις των πυροβολαρχιών για να δώσουν τις οδηγίες από το ΓΕΕΦ.
Ο συνδυασμός των πιο πάνω παραγόντων έφερε την έναρξη πυρών κατά των ελληνικών μεταγωγικών αεροπλάνων όταν αυτά εμφανίστηκαν πάνω από την Λευκωσία. Αποτέλεσμα ήταν η κατάρριψη του αεροσκάφους με το διακριτικό ΝΙΚΗ 4,το οποίο κατέπεσε στον λόφο της Μακεδονίτισσας και να προκληθούν βλάβες σε τρία ακόμη μεταγωγικά τα οποία καταστράφηκαν μετά στο έδαφος από το προσωπικό του αεροδρομίου Λευκωσίας. Οι απώλειες από τα αδελφοκτόνα πυρά ήταν 32 νεκροί εκ των οποίων οι δύο βρίσκονταν σε άλλα αεροσκάφη εκτός αυτού που επλήγη. Μνεία πρέπει να γίνει και στον καταδρομέα Ζαφειρίου ο οποίος αν και βρισκόταν μέσα στο καταρριφθέν αεροπλάνο λίγα δευτερόλεπτα πριν αυτό συντριβεί πήδηξε στο κενό γλιτώνοντας με καθολικά τραύματα που τον άφησαν κατά 80% ανάπηρο.
Παρά την τραγωδία και τις απώλειες όμως οι άνδρες της Α’ Μοίρας καταδρομών δεν έχασαν το ηθικό τους. Αφού μεταφέρθηκαν στην ιερατική σχολή της Λευκωσίας όπου και ξεκουράστηκαν για μια μέρα τα ξημερώματα της 23ης Ιουλίου του 1974 τους ανατέθηκε η κάλυψη του αεροδρομίου της Λευκωσίας η ανάθεση της αποστολής αυτής στην Α’ Μοίρα καταδρομών έγινε μετά την έναρξη της εκεχειρίας που συμφωνήθηκε στις 16:00 της 22ας Ιουλίου, σοφά όπως αποδείχτηκε αφού οι Τούρκοι προσπάθησαν να καταλάβουν το αεροδρόμιο παρά την συμφωνία κατάπαυσης του πυρός.
Στο αεροδρόμιο μεταφέρθηκαν με πολιτικά λεωφορεία για λόγους παραπλάνησης ενώ δόθηκε και η εντολή στους στρατιώτες να πέσουν κάτω από τα καθίσματα για να μην τους αντιληφθούν οι περίπολοι του ΟΗΕ. Στην ευρύτερη περιοχή του αεροδρομίου υπήρχαν εκτός από την Α’ Μοίρα, ένας λόχος της ΕΛΔΥΚ και 8 αναγνωριστικά τεθωρακισμένα Marmon Herrington. Οι καταδρομείς οχυρώθηκαν στην ταράτσα του κεντρικού κτηρίου και γύρω από αυτό.
Οι τουρκικές δυνάμεις οι οποίες ήταν δύναμης ενός τάγματος δεν άργησαν να εμφανιστούν. Χωρίστηκαν σε δύο τμήματα και προσέγγισαν το αεροδρόμιο για να το καταλάβουν μη έχοντας υπόψη ότι η φρουρά του αεροδρομίου είχε ενισχυθεί από τους Ελλαδίτες καταδρομείς. Οι Τούρκοι αφέθηκαν να εισέλθουν εντός του βεληνεκούς των οπλοπολυβόλων και έπειτα άρχισαν να βάλλουν εναντίον τους. Τα πυρά κυρίως του 42 λόχου ήταν θεριστικά καταφέρνοντας να φέρουν τους Τούρκους σε δύσκολη θέση αφού έπεσαν στο έδαφος και προσπάθησαν μάταια να ανταποδώσουν τα πυρά. Μετά την αρχικό τους ξάφνιασμα προσπάθησαν να εκδηλώσουν επίθεση προς το κεντρικό κτήριο του αεροδρομίου, καθηλώθηκαν όμως σύντομα και αναγκάστηκαν σε σύμπτυξη.
Αυτό όμως προσωρινά οι Τούρκοι ανασυντάσσονταν και ετοίμαζαν καινούρια επίθεση κατά των ελληνικών θέσεων. Μη μπορώντας να καλέσουν αεροπορική υποστήριξη και πυρά πυροβολικού λόγω της εκεχειρίας, την υποστήριξη στην νέα επίθεση που θα εκδηλωνόταν ανέλαβαν οι όλμοι των 4,2 ιντσών του τάγματος προσπαθώντας με αναδρομική βολή να χτυπήσει τις θέσεις των Ελλήνων υπερασπιστών του αεροδρομίου. Οι ελληνικοί όλμοι όμως απάντησαν εκτελώντας βολές κατά των θέσεων των τουρκικών όλμων διαλύοντας την φωλιά των τουρκικών όλμων.
Η αναμενόμενη επίθεση του τουρκικού τάγματος ήρθε λίγο μετά. Το σκηνικό μια επανάληψη της προηγούμενης επίθεσης με τα ελληνικά πολυβόλα να κάνουν θραύση, ενώ από την μεριά του 43 λόχου έκαναν την εμφάνισή τους τα αναγνωριστικά της Εθνική Φρουράς Marmon Herrington σπέρνοντας τον θάνατο στους Τούρκους πεζικάριους. Η υποχώρηση άτακτη αυτή τη φορά των Τούρκων γλίτωσε κάποιους από τα φονικά πυρά των Ελλήνων υπερασπιστών. Κάποιοι άλλοι προσπάθησαν να βρουν καταφύγιο στο αλσύλλιο που βρισκόταν κοντά. Οι Έλληνες καταδρομείς έριξαν προς το μέρος τους βομβίδες λευκού φωσφόρου κατακαίοντας τους θρασύτατους εισβολείς.
Οι επιθέσεις συνεχίστηκαν χωρίς να καταφέρουν να κλονίσουν τις θέσεις των υπερασπιστών του αεροδρομίου. Αυτό που δεν κατάφεραν οι Τούρκοι όμως κατάφεραν οι «εμπνευσμένες» ηγεσίες των Ελλήνων, οι οποίες αποφάσισαν στις 24 Ιουλίου να δώσουν το αεροδρόμιο στην φύλαξη των Ηνωμένων Εθνών, στερώντας έτσι τη δυνατότητα ταχείας μεταφοράς ελληνικών ενισχύσεων στο νησί. Οι απώλειες της Α’ Μοίρας Καταδρομών κατά την μάχη του αεροδρομίου ήταν μόνο ένας σοβαρός τραυματισμός στο δεξί βραχίονα του καταδρομέα Ανδρουλάκη.
Ο Μπικάκης είχε αναπτυχθεί, ως κυνηγός αρμάτων πλησίον της σχολής Γρηγορίου για να αποκρούσουν τυχόν επίθεση από τουρκικά άρματα έχοντας ως οπλισμό ένα ΠΑΟ 90mm. Αφού οργάνωσε την θέση του περίμενε τα τουρκικά άρματα που δεν άργησαν να κάνουν την εμφάνισή τους. Η εχθρική δύναμη που πλησίαζε ήταν έξι άρματα μάχης τύπου Μ-48Α2 ενώ πίσω τους ακολουθούσε ένα ολόκληρο τάγμα πεζικού. Ο Έλληνας καταδρομέας παρέμεινε ψύχραιμος και κατάστρεψε διαδοχικά το ένα άρμα μετά το άλλο αξιοποιώντας στο έπακρο την σκληρή του εκπαίδευση. Οι Τούρκοι τα είχαν χαμένα, βλέποντας τα άρματά τους να εξουδετερώνονται χωρίς να καταφέρουν να βρουν αυτόν που τους βάλλει σταματώντας την προέλασή τους.. Ο καταδρομέας Μπικάκης αφού εξουδετέρωσε τα έξι τουρκικά άρματα έριξε τα άλλα δύο βλήματα που του απέμειναν κατά του κτηρίου της σχολής Γρηγορίου όπου είχαν καταφύγει οι Τούρκοι στρατιώτες προκαλώντας τους εκατόμβη θυμάτων.
Για τις επόμενες τέσσερις μέρες παρέμεινε στην θέση του χρησιμοποιώντας ένα πολυβόλο που βρήκε ριγμένο εκεί κοντά. Η 35 Μοίρα τον είχε ξεγραμμένο διότι το ζευγάρι του λόγω μη ορθής συνεννόησης είχε αναφέρει πως ο Μπικάκης είχε σκοτωθεί και μέσα στην αναταραχή των γεγονότων κανείς δεν ήξερε ποιος έκανε τόση μεγάλη ζημιά στα τουρκικά άρματα. Γι’ αυτό όταν μετά από τέσσερις μέρες και λόγω πείνας επικοινώνησε με την μονάδα του ο διοικητής του αναγνωρίζοντας την ανδρεία του τον πρότεινε για το χρυσό αριστείο ανδρείας.Η δράση της Α’ και έπειτα 35 Μοίρας Καταδρομών ήταν αντάξια της πολεμικής αρετής των προγόνων της δίνοντας όπου και αν τάχθηκε σκληρό μάθημα στον Τούρκο εισβολέα. Δυστυχώς οι θυσίες των παλικαριών αυτών προδόθηκαν από ηγετίσκους όπως ο Μπονάνος και «εθνικούς ηγέτες» όπως ο Καραμανλής.
Ο ηρωισμός όμως της Α’ Μοίρας Καταδρομών δείχνει τον δρόμο στην ελληνική νεολαία η οποία αν και η μεγάλη της πλειοψηφία είναι σε λήθαργο, κάποια κομμάτια της δείχνουν να ξυπνούν και να αντιδρούν στο σημερινό ξεπούλημα της πατρίδος μας.
Στο αεροδρόμιο μεταφέρθηκαν με πολιτικά λεωφορεία για λόγους παραπλάνησης ενώ δόθηκε και η εντολή στους στρατιώτες να πέσουν κάτω από τα καθίσματα για να μην τους αντιληφθούν οι περίπολοι του ΟΗΕ. Στην ευρύτερη περιοχή του αεροδρομίου υπήρχαν εκτός από την Α’ Μοίρα, ένας λόχος της ΕΛΔΥΚ και 8 αναγνωριστικά τεθωρακισμένα Marmon Herrington. Οι καταδρομείς οχυρώθηκαν στην ταράτσα του κεντρικού κτηρίου και γύρω από αυτό.
Οι τουρκικές δυνάμεις οι οποίες ήταν δύναμης ενός τάγματος δεν άργησαν να εμφανιστούν. Χωρίστηκαν σε δύο τμήματα και προσέγγισαν το αεροδρόμιο για να το καταλάβουν μη έχοντας υπόψη ότι η φρουρά του αεροδρομίου είχε ενισχυθεί από τους Ελλαδίτες καταδρομείς. Οι Τούρκοι αφέθηκαν να εισέλθουν εντός του βεληνεκούς των οπλοπολυβόλων και έπειτα άρχισαν να βάλλουν εναντίον τους. Τα πυρά κυρίως του 42 λόχου ήταν θεριστικά καταφέρνοντας να φέρουν τους Τούρκους σε δύσκολη θέση αφού έπεσαν στο έδαφος και προσπάθησαν μάταια να ανταποδώσουν τα πυρά. Μετά την αρχικό τους ξάφνιασμα προσπάθησαν να εκδηλώσουν επίθεση προς το κεντρικό κτήριο του αεροδρομίου, καθηλώθηκαν όμως σύντομα και αναγκάστηκαν σε σύμπτυξη.
Αυτό όμως προσωρινά οι Τούρκοι ανασυντάσσονταν και ετοίμαζαν καινούρια επίθεση κατά των ελληνικών θέσεων. Μη μπορώντας να καλέσουν αεροπορική υποστήριξη και πυρά πυροβολικού λόγω της εκεχειρίας, την υποστήριξη στην νέα επίθεση που θα εκδηλωνόταν ανέλαβαν οι όλμοι των 4,2 ιντσών του τάγματος προσπαθώντας με αναδρομική βολή να χτυπήσει τις θέσεις των Ελλήνων υπερασπιστών του αεροδρομίου. Οι ελληνικοί όλμοι όμως απάντησαν εκτελώντας βολές κατά των θέσεων των τουρκικών όλμων διαλύοντας την φωλιά των τουρκικών όλμων.
Η αναμενόμενη επίθεση του τουρκικού τάγματος ήρθε λίγο μετά. Το σκηνικό μια επανάληψη της προηγούμενης επίθεσης με τα ελληνικά πολυβόλα να κάνουν θραύση, ενώ από την μεριά του 43 λόχου έκαναν την εμφάνισή τους τα αναγνωριστικά της Εθνική Φρουράς Marmon Herrington σπέρνοντας τον θάνατο στους Τούρκους πεζικάριους. Η υποχώρηση άτακτη αυτή τη φορά των Τούρκων γλίτωσε κάποιους από τα φονικά πυρά των Ελλήνων υπερασπιστών. Κάποιοι άλλοι προσπάθησαν να βρουν καταφύγιο στο αλσύλλιο που βρισκόταν κοντά. Οι Έλληνες καταδρομείς έριξαν προς το μέρος τους βομβίδες λευκού φωσφόρου κατακαίοντας τους θρασύτατους εισβολείς.
Οι επιθέσεις συνεχίστηκαν χωρίς να καταφέρουν να κλονίσουν τις θέσεις των υπερασπιστών του αεροδρομίου. Αυτό που δεν κατάφεραν οι Τούρκοι όμως κατάφεραν οι «εμπνευσμένες» ηγεσίες των Ελλήνων, οι οποίες αποφάσισαν στις 24 Ιουλίου να δώσουν το αεροδρόμιο στην φύλαξη των Ηνωμένων Εθνών, στερώντας έτσι τη δυνατότητα ταχείας μεταφοράς ελληνικών ενισχύσεων στο νησί. Οι απώλειες της Α’ Μοίρας Καταδρομών κατά την μάχη του αεροδρομίου ήταν μόνο ένας σοβαρός τραυματισμός στο δεξί βραχίονα του καταδρομέα Ανδρουλάκη.
Η ΔΕΥΤΕΡΗ ΦΑΣΗ ΤΗΣ ΕΙΣΒΟΛΗΣ
Κατά τη δεύτερη φάση της εισβολής η Α’ Μοίρα πολέμησε ως 35 Μοίρα Καταδρομών, σύμφωνα με το κυπριακό σύστημα αρίθμησης. Αποστολή της 35 ήταν η άμυνα στην περιοχή ανατολικώς της Λευκωσίας και η προστασία του αυτοκινητόδρομου που ένωνε την Λευκωσία με την Λεμεσό. Οι δυνάμεις της ΕΛΔΥΚ, των μοιρών καταδρομών, των ελάχιστων τεθωρακισμένων και του τάγματος 336 το οποίο αντιστάθηκε στον Άγιο Παύλο, ήταν αυτές που διακρίθηκαν περισσότερο στην φάση αυτή της εισβολής όταν οι περισσότερες μονάδες της Εθνικής Φρουράς είχαν μηδαμινή απόδοση ή αυτοδιαλύονταν.. Χαρακτηριστικό των σκληρών μαχών και του ηρωισμού των καταδρομέων της 35 Μοίρας Καταδρομών είναι η ιστορία του καταδρομέα
Κατά τη δεύτερη φάση της εισβολής η Α’ Μοίρα πολέμησε ως 35 Μοίρα Καταδρομών, σύμφωνα με το κυπριακό σύστημα αρίθμησης. Αποστολή της 35 ήταν η άμυνα στην περιοχή ανατολικώς της Λευκωσίας και η προστασία του αυτοκινητόδρομου που ένωνε την Λευκωσία με την Λεμεσό. Οι δυνάμεις της ΕΛΔΥΚ, των μοιρών καταδρομών, των ελάχιστων τεθωρακισμένων και του τάγματος 336 το οποίο αντιστάθηκε στον Άγιο Παύλο, ήταν αυτές που διακρίθηκαν περισσότερο στην φάση αυτή της εισβολής όταν οι περισσότερες μονάδες της Εθνικής Φρουράς είχαν μηδαμινή απόδοση ή αυτοδιαλύονταν.. Χαρακτηριστικό των σκληρών μαχών και του ηρωισμού των καταδρομέων της 35 Μοίρας Καταδρομών είναι η ιστορία του καταδρομέα
Ο Μπικάκης είχε αναπτυχθεί, ως κυνηγός αρμάτων πλησίον της σχολής Γρηγορίου για να αποκρούσουν τυχόν επίθεση από τουρκικά άρματα έχοντας ως οπλισμό ένα ΠΑΟ 90mm. Αφού οργάνωσε την θέση του περίμενε τα τουρκικά άρματα που δεν άργησαν να κάνουν την εμφάνισή τους. Η εχθρική δύναμη που πλησίαζε ήταν έξι άρματα μάχης τύπου Μ-48Α2 ενώ πίσω τους ακολουθούσε ένα ολόκληρο τάγμα πεζικού. Ο Έλληνας καταδρομέας παρέμεινε ψύχραιμος και κατάστρεψε διαδοχικά το ένα άρμα μετά το άλλο αξιοποιώντας στο έπακρο την σκληρή του εκπαίδευση. Οι Τούρκοι τα είχαν χαμένα, βλέποντας τα άρματά τους να εξουδετερώνονται χωρίς να καταφέρουν να βρουν αυτόν που τους βάλλει σταματώντας την προέλασή τους.. Ο καταδρομέας Μπικάκης αφού εξουδετέρωσε τα έξι τουρκικά άρματα έριξε τα άλλα δύο βλήματα που του απέμειναν κατά του κτηρίου της σχολής Γρηγορίου όπου είχαν καταφύγει οι Τούρκοι στρατιώτες προκαλώντας τους εκατόμβη θυμάτων.
Για τις επόμενες τέσσερις μέρες παρέμεινε στην θέση του χρησιμοποιώντας ένα πολυβόλο που βρήκε ριγμένο εκεί κοντά. Η 35 Μοίρα τον είχε ξεγραμμένο διότι το ζευγάρι του λόγω μη ορθής συνεννόησης είχε αναφέρει πως ο Μπικάκης είχε σκοτωθεί και μέσα στην αναταραχή των γεγονότων κανείς δεν ήξερε ποιος έκανε τόση μεγάλη ζημιά στα τουρκικά άρματα. Γι’ αυτό όταν μετά από τέσσερις μέρες και λόγω πείνας επικοινώνησε με την μονάδα του ο διοικητής του αναγνωρίζοντας την ανδρεία του τον πρότεινε για το χρυσό αριστείο ανδρείας.Η δράση της Α’ και έπειτα 35 Μοίρας Καταδρομών ήταν αντάξια της πολεμικής αρετής των προγόνων της δίνοντας όπου και αν τάχθηκε σκληρό μάθημα στον Τούρκο εισβολέα. Δυστυχώς οι θυσίες των παλικαριών αυτών προδόθηκαν από ηγετίσκους όπως ο Μπονάνος και «εθνικούς ηγέτες» όπως ο Καραμανλής.
Ο ηρωισμός όμως της Α’ Μοίρας Καταδρομών δείχνει τον δρόμο στην ελληνική νεολαία η οποία αν και η μεγάλη της πλειοψηφία είναι σε λήθαργο, κάποια κομμάτια της δείχνουν να ξυπνούν και να αντιδρούν στο σημερινό ξεπούλημα της πατρίδος μας.
Μπικάκη.
