Καμία ελπίδα στα σχέδια των Δυτικών! Με ικανότητα εμπλοκής 36 στόχων ταυτοχρόνως, και ικανότητα ανίχνευσης στόχου 600 χιλιόμετρα, απο την Δαμασκό μέχρι το Καστελόριζο!

''breakfast οι 100 πύραυλοι''

Το πυραυλικό σύστημα S-400 αναφέρεται σαν SA-21 ‘’Triumph’’ (Κωδικός ΝΑΤΟ SA-21 Growler). Η κωδικοποίηση SA υποδηλώνει σύστημα κατευθυνομένων βλημάτων επιφανείας (Surface S) – αέρος (air A) μεγάλης εμβέλειας.

Αποτελεί εξέλιξη του συστήματος S-300 Favorit το οποίο υπάρχει και στο Ελληνικό οπλοστάσιο.

Παράγονται από την Ρωσική Αμυντική Βιομηχανία Almaz-Antey και οι αρχικές δοκιμές του εντοπίζονται κάπου στο 1999. Το σύστημα προορίζεται για την αντιμετώπιση ιπταμένων απειλών τακτικών ή στρατηγικών είτε πρόκειται περί αεροσκαφών επανδρωμένων ή μη (UAV), είτε βαλλιστικών πυραύλων μικρού και μέσου βεληνεκούς, βλημάτων πλεύσης (cruise) όπως οι αμερικανικής κατασκευής Tomahawk και άλλων τύπων πυραύλων, συμπεριλαμβανομένων βλημάτων μεγίστης ακρίβειας. Το σύστημα έχει την 

ικανότητα να πλήξει οποιαδήποτε απειλή κινηθεί μέσα σε ένα νοητό κάθετης θέσης κύλινδρο ακτίνας 250 μιλίων (περίπου 400 χιλιομέτρων) και ύψους περίπου 100.000 ποδών (περίπου 30 χιλιομέτρων). Μπορεί επίσης να εντοπίζει και να εμπλέκει στόχους χαμηλού ίχνους απεικόνισης ραντάρ (low radar cross section) όπως τα λεγόμενα αόρατα αεροσκάφη (stealth). Το σύστημα S-400 Triumph έχει την ικανότητα εμπλοκής 36 στόχων ταυτοχρόνως.

Η ανάπτυξη του είναι αποτέλεσμα της συνεργασίας εκτός από την Almaz που έχει την ευθύνη της κεντρικής σχεδίασης, της Fakel Machine-Building της Novosibirsk Research Institute of Measuring Instruments και άλλων κορυφαίων επιχειρήσεων της ρωσικής αμυντικής βιομηχανίας.

Οι S-400 ενσωματώθηκαν στις ρωσικές ένοπλες δυνάμεις στις 28 Απριλίου 2007, αντικαθιστώντας σταδιακά ή συμπληρώνοντας το σύστημα αεράμυνας S-300 που αποτελεί ένα εξίσου ισχυρό αντιαεροπορικό όπλο. Ο Ρωσικός 

Οι πιο λεπτομερείς τεχνικές περιγραφές που είναι διαθέσιμες σήμερα και καλύπτουν το σύστημα S-400 προέρχονται από τους Δρ Alexander Lemanskiy, αρχιμηχανικό του προγράμματος S-400, Igor Ashurbeili, Γενικό Διευθυντή, και Nikolai Nenartovich, αρχιμηχανικό της Almaz-Antey. Έχουν δημοσιευτεί στη ρωσική γλώσσα στο περιοδικό Vozdushno-Kosmicheskaya Oborona, το 2008.

Βάσει των περιγραφών του Lemanskiy ο προσδιορισμός των στόχων της σχεδίασης S-400 έγινε από κοινού από τους σχεδιαστές και το Ρωσικό Υπουργείο Άμυνας, εστιάζοντας στα παρακάτω πεδία:

Το σύστημα θα έπρεπε να αναχαιτίζει απειλές σε χαμηλά και πολύ χαμηλά ύψη.

Να έχει ικανότητα εμπλοκής απειλών με χαμηλό ίχνος ραντάρ δηλαδή στόχους τεχνολογίας Stealth

Να έχει ικανότητα εμπλοκής πολλαπλών απειλών όπως από μεγάλο αριθμό UAVs

Να εκμεταλλεύεται όλα τα διαθέσιμα τεχνολογικά μέσα για να επιβιώνει σε περιβάλλοντα με προηγμένες μεθόδους ηλεκτρονικών αντιμέτρων καταστολής αεράμυνας που χρησιμοποιούνται από τους αντιπάλους

Να έχει τη δυνατότητα να επιβιώνει σε περιβάλλοντα όπου χρησιμοποιούνται κατευθυνόμενα βλήματα μεγάλης ακρίβειας πλήγματος από τους αντιπάλους

Να είναι κατάλληλο να χρησιμοποιηθεί σε ένα περιβάλλον όπου η χρήση τακτικών Βαλλιστικών και μέσου βεληνεκούς βαλλιστικών βλημάτων είναι πιθανή.

Ο Δρ Alexander Lemanskiy περιγράφει τέσσερα κύρια στοιχεία του συστήματος S-400

= Το σύστημα διοίκησης 30K6E, που περιλαμβάνει το κινητό κέντρο επιχειρήσεων 55K6E και το ραντάρ πρόσκτησης 91N6E Big Bird

= Μέχρι έξι Εκτοξευτήρες 98ZΗ6E, με ένα ραντάρ πολλαπλών μεθόδων εμπλοκής 92N6E Grave Stone ή μέχρι δώδεκα 5P85SE2 / 5P85TE2 συστήματα εκτοξευτήρων εφοδιασμένα με έως και τέσσερα βλήματα 48N6E2 / Ε3 καθένα.

= Ένα περιφερειακό σύστημα από βλήματα εδάφους – αέρος που περιλαμβάνει τυχαίες επιλογές από συστήματα 48N6E, 48N6E2 και 48N6E3

= Φορέα συστήματος υλικοτεχνικής υποστήριξης 30TS6E, που περιλαμβάνει την αποθήκευση των βλημάτων των συσκευών δοκιμών και τη συντήρηση τους.

Οι κύριες διαφορές μεταξύ του S-400 και του S-300 έγκεινται στο βελτιωμένο σύστημα ραντάρ, το λογισμικό, καθώς και την προσθήκη τεσσάρων νέων τύπων πυραύλων πέραν των 48N6E / 48N6E2 που χρησιμοποιούνται για τους S-300PMU2.

Μία βασική επιλογή είναι ο κάθε εκτοξευτήρας να περιλαμβάνει τέσσερα κάνιστρα που το καθένα μπορεί να δεχτεί ένα βλήμα τύπου 48N6E ή τέσσερα 9M96 ή 48N6E2 που χρησιμοποιεί το παλαιότερο σύστημα S-300. Το σύστημα περιλαμβάνει επίσης ένα κινητό συγκρότημα / συνδυασμό ραντάρ και πυραύλων πάνω σε ένα 6x6 φορτηγό BAZ-64022 με ρυμουλκούμενη πλατφόρμα.

Η ευελιξία χρήσης βλημάτων με διαφορετικά χαρακτηριστικά εξασφαλίζει τη δυνατότητα δημιουργίας πολυεπίπεδης αεράμυνας με αποτέλεσμα τον εγκλωβισμό και την εμπλοκή όλων των ιπταμένων απειλών με εξαιρετική ακρίβεια. Είναι χαρακτηριστικός ο ισχυρισμός των κατασκευαστών του ότι μπορεί να πλήξει στόχους που κινούνται με ταχύτητες μέχρι και 14 – 15 Mach (Mach = ταχύτητα του ήχου !!! – μεταβλητή βέβαια καθ’ ύψος) και ύψος από 15 πόδια (5 μέτρα !!!) έως 100.000 πόδια (30.000 μέτρα)

Προαιρετικώς διατίθεται το ραντάρ επιτήρησης που περιλαμβάνει το σύστημα 59N6 Protivnik GE ή το 67N6 Gamma DE στη L-band, αλλά και το 1L119 Nebo SV/U στις περιοχές συχνοτήτων VHF / UHF. Υπάρχει ο ισχυρισμός ότι η Nebo SVU υπερτερεί στη χρήση κατά αεροσκαφών stealth. Εκτός από τους προαναφερθέντες τύπους το σύστημα S-400 έχει δοκιμαστεί με τα συστήματα εντοπισμού πηγών εκπομπής συχνοτήτων ραντάρ Topaz Kolchuga Μ, KRTP-91 Tamara / Trash Can, και 85V6 Orion / Vega με σκοπό να εντοπίζονται στόχοι χωρίς τα ραντάρ εντοπισμού του συστήματος να προδίδουν τη θέση τους ακόμα και όταν αυτά έχουν μπλοκαριστεί (jammed). Στα ηλεκτρονικά του συμπεριλαμβάνεται σύστημα αυτόματης μεταπήδησης συχνοτήτων (automatic frequency hopping capability). Η μεταπήδηση συχνοτήτων είναι μία από τις δύο βασικές τεχνικές διαμόρφωσης που χρησιμοποιούνται στη μετάδοση σημάτων ραδιοσυχνοτήτων. Με την μέθοδο της εναλλαγής των συχνοτήτων κατά τη διάρκεια της εκπομπής ελαχιστοποιείται η αποτελεσματικότητα των μέσων «ηλεκτρονικού πολέμου» που μπορεί να αποβλέπει είτε στην υποκλοπή είτε στο μπλοκάρισμα των τηλεπικοινωνιών και όχι μόνο.

Το κέντρο διοίκησης και ελέγχου του συστήματος S-400 έχει τη δυνατότητα να συνεργάζεται με μια πληθώρα εναλλακτικών συστημάτων ελέγχου βασισμένες σε αυτοματοποιημένες εγκαταστάσεις ραντάρ. Το σύστημα S-400 χρησιμοποιεί το νέο ραντάρ εγκλωβισμού στόχων το 92N2E Grave Stone που μεταφέρεται πάνω σε ένα νέο 8 x 8 όχημα τύπου MZKT-7930, όπως και το ραντάρ ιχνηλάτησης και πρόσκτησης στόχων 96L6 Cheese Board. Η απεικόνιση γίνεται σε τρισδιάστατη οθόνη και σε κάθε περίπτωση χρησιμοποιούνται κεραίες ηλεκτρονικής σάρωσης «παντός ύψους». Το σύστημα επίσης μπορεί να υποστηριχτεί και από το συγκρότημα ραντάρ 64N6E2 με την κεραία 40V6M / MD (Κώδικας ΝΑΤΟ Big Bird).

Το κέντρο διοίκησης που μεταφέρεται πάνω σε ένα όχημα 8 x 8 Ural έχει σκοπό να ελέγχει τα δεδομένα επιτήρησης του εναέριου χώρου ξεχωριστά από κάθε ένα όχημα εκτόξευσης. Ελέγχει και παρακολουθεί τα στοιχεία από το ραντάρ επιτήρησης μεγάλου βεληνεκούς, ιχνηλατεί τις εναέριες απειλές, τις αξιολογεί σε σχέση με την επικινδυνότητα και τις επιλέγει κατά προτεραιότητα και ταυτόχρονα συντονίζει όλες τις διαθέσιμες συστοιχίες για την πραγματοποίηση της βολής ή των βολών.

Όλες οι μονάδες του συστήματος μεταφέρονται από αυτοκινούμενα τροχοφόρα που μπορούν να κινούνται επί παντός εδάφους με αυτόνομη τροφοδοσία ρεύματος, συστήματα GPS, επικοινωνίες και συστήματα υποστήριξης διαβίωσης. Υπάρχει επίσης πρόβλεψη λήψης ηλεκτρικού ρεύματος από δίκτυο ηλεκτρικής ενέργειας με τη χρήση μετασχηματιστών και καταλλήλων εφοδίων εφόσον το σύστημα εγκατασταθεί σε σταθερό χώρο.

Ο σχεδιασμός επιτρέπει σε όλα τα οχήματα να διαχωρίζονται από το κυρίως όχημα και να μπορούν να μπούνε και να λειτουργήσουν μέσα από ενισχυμένα καταφύγια.

Η γενική εικόνα που αποκόμισα (αυτή είναι μία προσωπική εκτίμηση) μου λέει ότι πρόκειται για ένα ικανότατο σύστημα που όμοιό του δεν μπόρεσα να εντοπίσω τουλάχιστον στο Νατοϊκό οπλοστάσιο. Το πλησιέστερο σύστημα που θα μπορούσαμε να συγκρίνουμε με το S-400 θα ήταν ο ΜΙΜ-104 Patriot PAC-3. Όμως αυτή η προσπάθεια θα ήταν σύγκριση ανόμοιων πραγμάτων, λόγω του ασυγκρίτως μικρότερου βεληνεκούς του ΜΙΜ-104, δεδομένο που καθιστά τα δύο όπλα ανόμοια. Από άποψης διοίκησης και ελέγχου τα δύο συστήματα δεν παρουσιάζουν μεγάλες διαφορές. Όμως το μεγάλο πλεονέκτημα του συστήματος S-400 είναι ότι χρησιμοποιεί πολλαπλές μεθόδους εμπλοκής και αναχαίτισης στόχων, δηλαδή δίνει στον χρήστη του πολλές εναλλακτικές επιλογές αφενός μεν όπλων, αφετέρου δε τρόπων αναγνώρισης, εγκλωβισμού και τελικά αναχαίτισης της απειλής, ενώ ο Patriot μόνο μία. Επιπλέον οι επιδόσεις του συστήματος S-400 ανέρχονται σε μη συγκρίσιμα μεγέθη σε σχέση με τον MIM-104. Μία αμερικανική συγκριτική μελέτη αναφέρει χαρακτηριστικά ότι ο S-400 ανιχνεύει, ιχνηλατεί και προσβάλει μία απειλή σε χρόνους που ο ΜΙΜ-104 δεν προλαβαίνει καν να δει…

ΤΥΠΟΣ: Σύστημα αντιαεροπορικών κατευθυνομένων βλημάτων Εδάφους - Αέρος μεγάλης εμβέλειας

ΙΚΑΝΟΤΗΤΑ ΑΝΙΧΝΕΥΣΗΣ ΣΤΟΧΟΥ: 370 Μίλια (600 χιλιόμετρα)

ΜΕΓΙΣΤΟΙ ΧΡΟΝΟΙ:

Ανάπτυξης του συστήματος από κατάσταση μεταφοράς σε επιχειρησιακή 5-10 λεπτά.

Από επιχειρησιακή κατάσταση σε ετοιμότητα για βολή 3 λεπτά.

Από εντοπισμό στόχου έως εγκλωβισμό 36 δευτερόλεπτα

ΒΕΛΗΝΕΚΕΣ ΤΩΝ ΒΛΗΜΑΤΩΝ:

Βλήμα 48N6E : 150 km

Βλήμα 48N6E2 : 200 km

Βλήμα 9M96E : 40 km

Βλήμα 9M96E2 : 120 km

Βλήματα 9M83M & 9M82M : 400 km (αναφέρονται και σαν 40Ν6)

ΡΑΝΤΑΡ ΚΑΙ ΚΕΝΤΡΟ ΔΙΟΙΚΗΣΗΣ

Ραντάρ επιτήρησης τύπου 64N6 Tombstone 3D ή 96L6E επίσης 3D System.

Ραντάρ χαμηλού ύψους τύπου 76NG Clam Shell.

Ραντάρ ελέγχου βολής τύπος 36N85 Flap Lid.

Σύστημα ελέγχου 86M6E.

Κέντρο επιχειρήσεων 54K6E.

http://www.360aviationworld.com/s-400.html