Πέμπτη 8 Μαρτίου 2012

Ακολουθούμε αμερικανικές και εβραϊκές εντολές. Τι δουλειά έχουμε εμείς με τους ‘κατσαπλιάδες’,αντικαθεστωτικούς.

Προσπάθεια να βρει ρόλο στην κρίση της Συρίας καταβάλει εσχάτως η Αθήνα. Αυτό αποδεικνύεται από τη συνάντηση που θα έχει την Πέμπτη το μεσημέρι ο υπουργός Εξωτερικών κ. Στ. Δήμας με τους επικεφαλείς της «Συριακής Εθνικής Συντονιστικής Επιτροπής για Δημοκρατική Αλλαγή» (National Coordination Committee).
Πρόκειται για την οργάνωση που αποκαλείται, για λόγους ευκολίας, ως «εσωτερική αντιπολίτευση» στο καθεστώς Ασαντ και στην οποία συμμετέχουν πέρα από σουνίτες και μέλη των υπολοίπων εθνοτικών και θρησκευτικών μειονοτήτων. Η έτερη πλευρά της αντιπολίτευσης, η επονομαζόμενη «εξωτερική», αποτελείται από το Συριακό Εθνικό Συμβούλιο (Syrian National Council). Σε αυτό κυριαρχούν οι σουνίτες και ιδιαίτερα οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι.

Η ελληνική πλευρά, αν και στην αρχή εμφανίστηκε διστακτική, αποφάσισε τελικά να εμπλακεί και να αναζητήσει γέφυρες με τη συριακή αντιπολίτευση. Για τον λόγο αυτό, πριν από μερικές εβδομάδες, κορυφαίος παράγοντας του ελληνικού υπουργείου Εξωτερικών ταξίδεψε στο Παρίσι για επαφές με σύρους αντικαθεστωτικούς, ενόψει και της διάσκεψης των «Φίλων της Συρίας» στα τέλη Φεβρουαρίου στην Τύνιδα.
Από εκεί ξεκίνησε και η σκέψη να αυξηθούν οι επαφές και για τον λόγο αυτό ο κ. Δήμας θα συναντηθεί την Πέμπτη με την τριανδρία της εσωτερικής αντιπολίτευσης: τον πρόεδρο Χάιθαμ Μάνα, τον αντιπρόεδρο Χαλίντ Ίσα και τον υπεύθυνο για τις εξωτερικές σχέσεις Αϊχαμ Χαντάντ
Η επόμενη συνάντηση των «Φίλων της Συρίας» αναμένεται να πραγματοποιηθεί στην Κωνσταντινούπολη εντός του Μαρτίου. Μέχρι τότε, η Αθήνα θέλει να έχει διαμορφώσει όσο καλύτερη άποψη μπορεί για τα τεκταινόμενα και τις δυνατότητες παρέμβασής της.

Την ίδια στιγμή, η Τουρκία, η Σαουδική Αραβία και το Κατάρ διεκδικούν εκτεταμένο ρόλο. Η πρώτη επενδύει στο σουνιτικό στοιχείο και για αυτό έχει τη στενότερη σχέση με το Συριακό Εθνικό Συμβούλιο. Οι δύο άλλες έχουν καταστήσει σαφές ότι αν δεν τροφοδοτηθεί με οπλισμό η αντιπολίτευση δεν μπορεί να αντιμετωπίσει τον Μπασάρ αλ - Ασαντ.
Ωστόσο, ο ξένος παράγοντας (με εντονότερη τη δραστηριοποίηση των Αμερικανών, των Γάλλων και των Βρετανών) θέλει να αποφύγει τον εξοπλισμό της χωρίς προηγουμένως να επιτευχθεί η ενοποίησή της. Επιπλέον, η ιδέα μίας εξωτερικής επέμβασης αντιμετωπίζεται πολύ επιφυλακτικά από όλους, διότι ουδείς δεν γνωρίζει τις επιπτώσεις της «μετά - Ασαντ εποχή».

.tovima.gr