Πέμπτη 19 Ιανουαρίου 2012

Η στρατιά του αντιχρίστου φοβάται μια μετωπική σύγκρουση με την Ρωσία. Μια χούφτα διαδηλωτές και ο George Soros διαβρώνουν το σύστημα…αλλά δεν προλαβαίνουν!

Εάν επί δυο και πλέον αιώνες η Ρωσία δεν ήταν ο υπ΄ αριθμόν ένα στόχος της Δύσης, θα μπορούσε να πει κάποιος ότι η εμμονή της παγκόσμιας οικονομικής ολιγαρχίας να εξαλείψει την έννοια του έθνους – κράτους είναι η αιτία πρόκλησης μιας εξέγερσης στην Ρωσική επικράτεια με τον προσχηματικό τίτλο ελευθερία και δημοκρατία.
Τον Δεκέμβριο στην Μόσχα, πραγματοποιήθηκαν συλλαλητήρια, με το σύνθημα της νοθείας στις εκλογές. Πρωταγωνιστές των διαδηλώσεων είναι γνωστά πρόσωπα.
 Τα νήματα πίσω από αυτούς τα κινούν άτομα που απέκτησαν πλούτο εν μια νυκτί, αλλά και ξένα κέντρα εξουσίας.

 Στόχος, ο Βλαντιμίρ Πούτιν και η διάλυση της Ρωσικής Ομοσπονδίας. Για τις 4 Φεβρουαρίου, 22η επέτειο των διαδηλώσεων, που προκάλεσαν την διάλυση της ΕΣΣΔ, ετοιμάζονται νέες κινητοποιήσεις.
Εκείνοι, οι οποίοι από προσωπικά κίνητρα ωθούμενοι, αμετανόητα φιλόδοξοι, άπληστοι και ενίοτε από θέση ισχύος επιδιώκουν τέτοιες ανατροπές, εκτός από ανόητοι γιατί στηρίζονται σε ένα σύστημα ετοιμόρροπο, υπολογίζουν να ανταμειφθούν παραδίδοντας την χώρα τους σε αλλότρια συμφέροντα.
Σε αυτό το πλαίσιο εντάσσονται και τα λεγόμενα αξιόπιστα – αντικειμενικά πρακτορεία ειδήσεων, τα οποία πολλοί επικαλούνται και με ευκολία αντιγράφουν. Ο υπόγειος πόλεμος εναντίον ενός ηγέτη ή μιας χώρας περιλαμβάνει άπειρες παραμέτρους. Η επιφανειακή ενημέρωση – τα εύκολα συμπεράσματα προέρχονται από ανεκπαίδευτους αδαείς ή ακριβοπληρωμένους και απευθύνονται σε μελλοντικά θύματα.
Ποιος είναι ποιος
Ο 35χρονος δικηγόρος Alexei Navalny, κεντρικό πρόσωπο των διαδηλώσεων στην Μόσχα, μέσω του blog του Live Journal, σήκωσε την σημαία κατά της διαφθοράς. Στις 4 Δεκεμβρίου ημέρα των εκλογών οργάνωσε διαδήλωση (αλήθεια, σε ποια χώρα επιτρέπεται), όπου συμμετείχαν πολλοί ακροδεξιοί- skinheads σύμφωνα με το Foreign Policy, για να προκαλέσει επεισόδια, να συλληφθεί, να δημιουργήσει θόρυβο.
 Κατάφερε μάλιστα για πρώτη φορά να συγκεντρώσει αρκετές χιλιάδες κόσμου. Τι μεσολάβησε όμως από το  συλλαλητήριο «Khvatit kormit Kavkaz​​» που οργάνωσε ο Navalny τον Απρίλιο, όπου συμμετείχαν μόλις 700 άτομα και το Anti-Seliger τον Ιούνιο, όπου ήταν λιγότεροι από 1.500; Και ποιες δυνάμεις τον συνέδραμαν αυτήν την φορά;
Φαίνεται πως καταλύτης των εξελίξεων ήταν η στιγμή που ο Ντμίτρι Μεντβέντεφ ανακοίνωσε την υποψηφιότητα Πούτιν. Όλο το προηγούμενο διάστημα ινστιτούτα, φιλοατλαντιστές πολιτικοί, δημοσιογράφοι και αναλυτές με κείμενα, συνεντεύξεις και καταστροφολογικές προβλέψεις για το ενδεχόμενο επιστροφής Πούτιν στην προεδρία, προέτρεπαν τον Μεντβέντεφ να θέσει και πάλι υποψηφιότητα, καλώντας  τον “να διαβεί τον Ρουβίκωνα”.
Όσοι περίμεναν ότι θα παρέμενε στην προεδρία για άλλη μια θητεία διαψεύστηκαν. Έκτοτε τα γεγονότα πήραν την μορφή χιονοστιβάδας. Οι έχοντες την δυνατότητα παρέμβασης και ελέγχου στα λεγόμενα κοινωνικά δίκτυα προσβλέπουν στην επικράτηση μιας εξεγερμένης ετερόκλητης μειοψηφίας, αξιοποιώντας τα 38 εκατ. χρηστών του διαδικτύου.

strategyreports.wordpress.com

Τον Ιούνιο του 2011, ο Navalny δήλωσε στο Reuters ότι η Ρωσία του Πούτιν θα μπορούσε να αντιμετωπίσει μια εξέγερση.
 Το 2008 το Reuters institute για την μελέτη της Δημοσιογραφίας, παρουσίασε μελέτη που  έγινε κατά παραγγελία και χρηματοδότηση του George Soros. Τίτλος «Το δίκτυο που απέτυχε: πως οι πολιτικές της αντιπολίτευσης και ανεξάρτητες πρωτοβουλίες αποτυγχάνουν στο διαδίκτυο στην Ρωσία».

Οι συντάκτες της μελέτης τονίζουν: «αυτήν την στιγμή τα blogs είναι η απάντηση, αλλά το θέμα είναι να βρεθεί ένας κορυφαίος blogger που επιθυμεί να επικοινωνεί με κόσμο στο Διαδίκτυο αρκετές ώρες την ημέρα».
Είναι ο Navalny το αποτέλεσμα ενός προγράμματος, που δημιουργήθηκε για να καλύψει το κενό, ως ο χαρισματικός blogger που θα προκαλέσει την ανατροπή;
Με τις διασυνδέσεις του και τις κινητοποιήσεις ο Navalny κέρδισε την προσοχή των δυτικών ΜΜΕ που εκπροσωπούν συμφέροντα, τα οποία βλέπουν ανατροπή των σχεδίων τους με την επιστροφή Πούτιν στην προεδρία. Προς το παρόν τους εξυπηρετεί αλλά δεν έχει πολιτικό μέλλον. Είναι αναλώσιμος και δεν το αντιλαμβάνεται. (Φιλιππίνες 1986 – Benigno Aquino)