Είχαμε τονίσει σε προηγούμενό μας άρθρο, ότι η Νέα Τάξη Πραγμάτων που επεχείρησε την «εκδημοκρατικοποίηση» στην Σοβιετική Ένωση και στα Βαλκάνια, τώρα επιχειρεί την ίδια πολιτική γραμμή και στον αραβικό κόσμο, με σκοπό να ανεβάσει στην εξουσία πρόσωπα-ανδρείκελα, που να ακολουθούν και να εξυπηρετούν μελλοντικά τους δικούς της σχεδιασμούς. Είχαμε, μάλιστα, διερωτηθεί, τι θα γίνει όταν οι εξελίξεις φθάσουν στη Λιβύη. Και τούτο, επειδή εκτιμούσαμε (σωστά) ότι στόχος αυτών των υποκινούμενων «λαϊκών εξεγέρσεων» ήταν ο ίδιος ο Καντάφι, ο οποίος δεν είναι…Μουμπάρακ!
Ήδη, άρχισαν και εκεί να φαίνονται τα πρώτα δείγματα της αντίδρασης αντικαθεστωτικών…Σήμερα, στη Λιβύη, αυτό που παρατηρούμε, είναι ότι στήνεται το ίδιο σκηνικό με το Ιράκ. Στην περίπτωση του Σαντάμ Χουσεΐν, δόθηκε το «πράσινο» φως για επέμβαση στο Ιράκ με τον παραπλανητικό ισχυρισμό από τα εβραϊκά μέλη της αμερικανικής κυβέρνησης Μπους, ότι διατηρούσε χημικά όπλα μαζικής καταστροφής. Στην περίπτωση Καντάφι, δόθηκε το «πράσινο» φως για επέμβαση στη Λιβύη, με τον ισχυρισμό, ότι ο Λίβυος ηγέτης «σκοτώνει τον λαόν» του.
Εδώ, είναι χρήσιμη μία παρένθεση, για να αντιπαραβάλουμε τα γεγονότα της Λιβύης με τα γεγονότα του 1974 στην Κύπρο. Ο Μακάριος κυβερνούσε τον τόπο από το 1960, δηλαδή 14 χρόνια. Το ότι επιχειρήθηκε από κάποιους «αντικαθεστωτικούς» να ρίξουν τον Μακάριο από την εξουσία, νομιμοποιείται το πραξικόπημα; Δηλαδή, το ότι κάποιοι Λίβυοι –που τους χρησιμοποιούν ξένες δυνάμεις, όπως και στην περίπτωση του πραξικοπήματος στην Κύπρο- ξεσηκώθηκαν να ρίξουν την κυβέρνηση στη χώρα τους, η πράξη αυτή νομιμοποιείται;
Με την ίδια λογική, που σήμερα η διεθνής κοινότητα επικαλείται το διεθνές δίκαιο και τα ανθρώπινα δικαιώματα του Λιβυκού λαού και εισβάλλει στη Λιβύη για να ανατρέψει τη νόμιμη κυβέρνηση της χώρας, η Τουρκία που εισέβαλε στην Κύπρο το 1974 για «αποκατάσταση της συνταγματικής τάξης» θα πρέπει να θεωρηθεί ότι ενήργησε νόμιμα, στα πλαίσια της διεθνούς νομιμότητας!!! Το δίκαιο του «ισχυρού» θεωρείται σήμερα ως «διεθνές δίκαιο»!
Και για να επιστρέψουμε στη Λιβυκή πραγματικότητα. Στόχος της Νέας Τάξης Πραγμάτων είναι ο Λίβυος ηγέτης. Αφού δεν κατάφερε να τον απομακρύνει από την εξουσία, όπως τον Μουμπάρακ, ήταν φυσικό επόμενο να επιχειρηθεί στρατιωτική επέμβαση. Κι εδώ, όπως και στην περίπτωση του Σαντάμ Χουσεΐν, πρωτοστάτησαν Ευρωπαίοι ηγέτες εβραϊκής καταγωγής: ο Νικολά Σαρκοζί, πρόεδρος της Γαλλίας και ο Δαβίδ Κάμερον, πρωθυπουργός της Βρετανίας.
Μία ένδειξη, ότι στόχος θα είναι η φυσική εξόντωση του Καντάφι, μας έδωσε το Γαλλικό Πρακτορείο, που μετέδωσε, ότι «μία έκρηξη ακούστηκε κοντά στην περιοχή Μπαμπ αλ-Αζιζίγια, όπου βρίσκεται η κατοικία του Λίβυου ηγέτη»(!).
Το «νερό μπήκε στ΄ αυλάκι» και δεν γυρίζει πίσω… Η επιχειρούμενη «εκδημοκρατικοποίηση» του αραβικού κόσμου θα πραγματοποιηθεί, έστω και «δια πυρός και σιδήρου», από τη Νέα Τάξη Πραγμάτων. Διότι, οι σχεδιασμοί της για την ανθρωπότητα δεν φαίνεται να είναι πολύ μακριά. Το ευχάριστο είναι, ότι μετά τον αραβικό κόσμο θα πάρει σειρά ο … διαμελισμός της Τουρκίας(!), γιατί δεν φαίνεται να υπάρχει άλλη χώρα στην περιοχή που να συμπεριφέρεται αλαζονικά, νέο-οθωμανικά και να είναι απειλή για την ειρήνη. Εξ άλλου, από καιρό έχει σχεδιαστεί ο χάρτης της περιοχής, της μετά τον διαμελισμό της Τουρκίας εποχής –με την ίδρυση του Κουρδιστάν, την επιστροφή των (σημερινών τουρκικών) εδαφών στην Αρμενία και την επιστροφή των εδαφών της λεγόμενης ευρωπαϊκής Τουρκίας στην Ελλάδα- από τη Νέα Τάξη Πραγμάτων. Τότε, είναι που θα αναπνεύσει τον αέρα της ελευθερίας και η Κύπρος!
Ήδη, άρχισαν και εκεί να φαίνονται τα πρώτα δείγματα της αντίδρασης αντικαθεστωτικών…Σήμερα, στη Λιβύη, αυτό που παρατηρούμε, είναι ότι στήνεται το ίδιο σκηνικό με το Ιράκ. Στην περίπτωση του Σαντάμ Χουσεΐν, δόθηκε το «πράσινο» φως για επέμβαση στο Ιράκ με τον παραπλανητικό ισχυρισμό από τα εβραϊκά μέλη της αμερικανικής κυβέρνησης Μπους, ότι διατηρούσε χημικά όπλα μαζικής καταστροφής. Στην περίπτωση Καντάφι, δόθηκε το «πράσινο» φως για επέμβαση στη Λιβύη, με τον ισχυρισμό, ότι ο Λίβυος ηγέτης «σκοτώνει τον λαόν» του.
Εδώ, είναι χρήσιμη μία παρένθεση, για να αντιπαραβάλουμε τα γεγονότα της Λιβύης με τα γεγονότα του 1974 στην Κύπρο. Ο Μακάριος κυβερνούσε τον τόπο από το 1960, δηλαδή 14 χρόνια. Το ότι επιχειρήθηκε από κάποιους «αντικαθεστωτικούς» να ρίξουν τον Μακάριο από την εξουσία, νομιμοποιείται το πραξικόπημα; Δηλαδή, το ότι κάποιοι Λίβυοι –που τους χρησιμοποιούν ξένες δυνάμεις, όπως και στην περίπτωση του πραξικοπήματος στην Κύπρο- ξεσηκώθηκαν να ρίξουν την κυβέρνηση στη χώρα τους, η πράξη αυτή νομιμοποιείται;
Με την ίδια λογική, που σήμερα η διεθνής κοινότητα επικαλείται το διεθνές δίκαιο και τα ανθρώπινα δικαιώματα του Λιβυκού λαού και εισβάλλει στη Λιβύη για να ανατρέψει τη νόμιμη κυβέρνηση της χώρας, η Τουρκία που εισέβαλε στην Κύπρο το 1974 για «αποκατάσταση της συνταγματικής τάξης» θα πρέπει να θεωρηθεί ότι ενήργησε νόμιμα, στα πλαίσια της διεθνούς νομιμότητας!!! Το δίκαιο του «ισχυρού» θεωρείται σήμερα ως «διεθνές δίκαιο»!
Και για να επιστρέψουμε στη Λιβυκή πραγματικότητα. Στόχος της Νέας Τάξης Πραγμάτων είναι ο Λίβυος ηγέτης. Αφού δεν κατάφερε να τον απομακρύνει από την εξουσία, όπως τον Μουμπάρακ, ήταν φυσικό επόμενο να επιχειρηθεί στρατιωτική επέμβαση. Κι εδώ, όπως και στην περίπτωση του Σαντάμ Χουσεΐν, πρωτοστάτησαν Ευρωπαίοι ηγέτες εβραϊκής καταγωγής: ο Νικολά Σαρκοζί, πρόεδρος της Γαλλίας και ο Δαβίδ Κάμερον, πρωθυπουργός της Βρετανίας.
Μία ένδειξη, ότι στόχος θα είναι η φυσική εξόντωση του Καντάφι, μας έδωσε το Γαλλικό Πρακτορείο, που μετέδωσε, ότι «μία έκρηξη ακούστηκε κοντά στην περιοχή Μπαμπ αλ-Αζιζίγια, όπου βρίσκεται η κατοικία του Λίβυου ηγέτη»(!).
Το «νερό μπήκε στ΄ αυλάκι» και δεν γυρίζει πίσω… Η επιχειρούμενη «εκδημοκρατικοποίηση» του αραβικού κόσμου θα πραγματοποιηθεί, έστω και «δια πυρός και σιδήρου», από τη Νέα Τάξη Πραγμάτων. Διότι, οι σχεδιασμοί της για την ανθρωπότητα δεν φαίνεται να είναι πολύ μακριά. Το ευχάριστο είναι, ότι μετά τον αραβικό κόσμο θα πάρει σειρά ο … διαμελισμός της Τουρκίας(!), γιατί δεν φαίνεται να υπάρχει άλλη χώρα στην περιοχή που να συμπεριφέρεται αλαζονικά, νέο-οθωμανικά και να είναι απειλή για την ειρήνη. Εξ άλλου, από καιρό έχει σχεδιαστεί ο χάρτης της περιοχής, της μετά τον διαμελισμό της Τουρκίας εποχής –με την ίδρυση του Κουρδιστάν, την επιστροφή των (σημερινών τουρκικών) εδαφών στην Αρμενία και την επιστροφή των εδαφών της λεγόμενης ευρωπαϊκής Τουρκίας στην Ελλάδα- από τη Νέα Τάξη Πραγμάτων. Τότε, είναι που θα αναπνεύσει τον αέρα της ελευθερίας και η Κύπρος!
Βέβαια, δεν θα σταματήσουν τα πράγματα στη Λιβύη. Όταν όλα τα αραβικά κράτη υποταχθούν στη Νέα Τάξη Πραγμάτων, τότε θα επιχειρηθεί να πέσει και ο μεγάλος στόχος, που είναι το σημερινό καθεστώς του Ιράν.
