Του Μανώλη ΚυπραίουΜετά τον άνεμο του παναραβισμού που σάρωσε τις αραβικές χώρες από τα τέλη της δεκαετίας του ΄50 έως τον πόλεμο του Γιόμ Κιπούρ το 1973, ένας νέος άνεμος, αυτή τη φορά με αίτημα τη Δημοκρατία, σαρώνει τα κράτη του αραβικού κόσμου.
Η Τυνησία αποτέλεσε την αρχή, συνέχισε η Αίγυπτος, ακολούθησε η Λιβύη, το Μπαχρέιν, η Ιορδανία, η Υεμένη και η Συρία.
Όμως, η εξέλιξη της κατάστασης δεν ήταν τόσο «μαλακή» όσο στην περίπτωση της Τυνησίας, της Αιγύπτου και της Ιορδανίας, όπου οι όποιες αλλαγές έγιναν ουσιαστικά αναίμακτα. Η Λιβύη και η Συρία είναι δύο χώρες όπου τα υπάρχοντα καθεστώτα έχουν ισχυρά εξουσιαστικά θεμέλια και διαθέτουν ισχυρές ένοπλες και παραστρατιωτικές μονάδες που τα στηρίζουν.
Έτσι η αλλαγή που νόμιζαν κάποιοι πως θα έρθει εν ριπή οφθαλμού και χωρίς να χυθούν ποτάμια αίματος, δεν ήρθε και φυσικά δεν θα έρθει. Αντίθετα μέρα με την μέρα, όπως είχαμε προειδοποιήσει από τις αρχές του περασμένου Ιανουαρίου, η κατάσταση θα περιπλέκεται ολοένα και περισσότερο και θα βυθίζει μέσα σε μια αέναη δίνη χωρίς πυθμένα, τους επίδοξους κυβερνήτες αλλά και τα κράτη με νεοαποικιακές επιδιώξεις.
Η κατάσταση στη Συρία είναι η πιο περίπλοκη, αν και η Συρία δεν είναι τόσο πλούσια σε φυσικούς πόρους όπως η Λιβύη. Όμως η Δαμασκός έχει καταφέρει να «υπονομεύσει» ολόκληρη τη Μέση Ανατολή έτσι ώστε σε περίπτωση κατάρρευσης του καθεστώτος μπορεί να πυροδοτήσει τα «εκρηκτικά» προκαλώντας πραγματική κόλαση.
Το καθεστώς της Συρίας έχει προβεί σε σφοδρότερες επιθέσεις και πολύ περισσότερες δολοφονίες πολιτών από ότι η ηγεσία του Καντάφι όπως τουλάχιστον έχει γίνει γνωστό μέχρι σήμερα. Και ενώ στην περίπτωση της Λιβύης η αντίδραση ήταν άμεση και στρατιωτικής μορφής, στην περίπτωση της Συρίας είναι έμμεση και χαμηλής έντασης.
Ο λόγος είναι η συμμαχία της Συρίας με το Ιράν και φυσικά πως τα κέντρα επιχειρήσεων οργανώσεων όπως η Χεζμπολάχ και η Χαμάς, βρίσκονται είτε επί συριακού εδάφους, είτε επί συριακής προστασίας.
Τι σημαίνουν πρακτικά όλα αυτά;
Αν δυνάμεις π.χ. των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ-με δεδομένη την αποχή της Τουρκίας-εξαπέλυαν επίθεση κατά της Συρίας, είναι εξαιρετικά πιθανό πως θα εμπλεκόταν και το Ιράν. Όχι μόνο λόγω της στρατιωτικής συμμαχίας που έχουν τα δύο κράτη, αλλά και λόγω του ότι το Ιράν θα έχανε ουσιαστικά το μοναδικό κρατικό σύμμαχό του στην περιοχή.
Αυτό θα σημάνει αυτόματα ότι το Ιράν θα εμπλακεί σε πόλεμο με τις ΗΠΑ, ο Περσικός Κόλπος θα μετατραπεί σε πεδίο αεροναυτικών επιχειρήσεων γιγαντιαίας κλίμακας, η ροή του πετρελαίου θα πάψει, οι σιϊτες σε ολόκληρη τη Μέση Ανατολή θα ξεσηκωθούν, ο Λίβανος θα «πάρει φωτιά» ξανά, οι συριακές ένοπλες δυνάμεις πιθανά να επιτεθούν εναντίον του Ισραήλ ως αντιπερισπασμό, εξαπολύοντας μια τετραπλή επίθεση εναντίον του εβραϊκού κράτους (Από τα υψώματα του Γκολάν οι Σύριοι, από το Λίβανο η Χεζμπολάχ, από τη Γάζα η Χαμάς και μπαράζ βομβιστικών επιθέσεων στο εσωτερικό του Ισραήλ).
Και φυσικά το φαινόμενο του ντόμινο δεν σταματά εκεί. Τόσο η Συρία, όσο και το Ιράν έχουν τη δυνατότητα να πλήξουν με ανορθόδοξα μέσα το εσωτερικό των χωρών που εμπλέκονται σε μια ενδεχόμενη επέμβαση, μεταφέροντας τις επιχειρήσεις μέσα στα αστικά τους κέντρα. Ένα τέτοιο ενδεχόμενο είναι και πραγματικός εφιάλτης για όλες τις μεγάλες δυνάμεις.
Μερικές «παλαιού τύπου» επιχειρήσεις τύπου 11η Σεπτεμβρίου, ίσως αποδειχθούν καθοριστικότερες από την τεχνολογική ανάπτυξη, για να ηττηθούν οι προηγμένες στρατιωτικά αλλά μωρές στρατηγικά και πολιτικά μεγάλες δυνάμεις.
Και φυσικά ούτε λόγος να γίνεται πως και η Συρία και το Ιράν διαθέτουν βαλλιστικούς πυραύλους εδάφους-εδάφους με τη δεύτερη να διαθέτει πυραύλους ικανούς να πλήξουν ακόμα και την καρδιά της Ευρώπης…
Στην όλη κατάσταση δεν πρέπει να λησμονούμε και δύο ισότιμους και ισχυρούς παίκτες στην παγκόσμια γεωστρατηγική σκακιέρα, την Κίνα και τη Ρωσία. Και οι δύο χώρες, ούτε να το σκέφτονται δεν θέλουν πως η Δύση σχεδιάζει μια στρατιωτική εμπλοκή στη Συρία. Και το βέβαιο είναι πως το Συμβούλιο Ασφαλείας δεν θα καταφέρει ποτέ να δώσει το «πράσινο φως» σε μια τέτοια επέμβαση.
Η αρνησικυρία του Πεκίνου και της Μόσχας πρέπει να θεωρείται δεδομένη. Στενοί σύμμαχοι και συνεργάτες τόσο με τη Δαμασκό όσο και την Τεχεράνη, οι δύο μεγάλες δυνάμεις δεν θα επιστρέψουν όχι μόνο λόγω συμφωνιών, αλλά και για λόγους που άπτονται των στρατηγικών τους συμφερόντων και της αίγλης τους, στρατιωτικές επιχειρήσεις εναντίον της Λιβύης.
Και το σίγουρο είναι πως αν οι δυτικοί το αποφασίσουν σίγουρα θα βρουν στις θερμές θάλασσες μοίρες του κινεζικού και του ρωσικού στόλου να τους προειδοποιούν πως ενδεχόμενη επίθεση θα επιφέρει κλιμάκωση.
newscode.gr
