Όταν τόσα παιδιά, εκδηλώνουν αυτό το μίσος κατά της ζωής και της κοινωνίας, είναι πλέον καιρός να διερωτηθούμε˙ Μέχρι πότε θα κρατάμε το Χριστό έξω από την καρδιά και την ψυχή των νέων ανθρώπων; Η Πολιτεία με μπαράζ νομοσχεδίων που επιδιώκουν την αποπνευματοποίηση της καθημερινότητος και η Εκκλησία επιμένοντας να είναι νομικό πρόσωπο με τις παρενέργειες και αντενδείξεις του, χρειάζεται να προβληματισθούμε σοβαρά και να διερωτηθούμε: Αυτά τα παιδιά, σε τι οικογένεια μεγάλωσαν, σε ποιά σχολεία φοίτησαν, σε ποιά ενορία ανήκαν;
Αν οι απαντήσεις στα παραπάνω ερωτήματα δεν είναι αρκούντως δραστικές, τότε η κατωφερής πορεία μας δεν θα είναι αναστρέψιμη. Ας το παραδεχθούμε: αν ο Χριστός δεν ξαναεπιστρέψει στην Ελλάδα τότε ματαίως θα ελεηνολογούμε τα νέα παιδιά και αφελώς θα μεμψιμοιρούμε σαν γυναικούλες, όταν δεν αναλάβουμε την ανδρεία τόλμη να παραδεχθούμε την διαπίστωση˙ όταν ο Χριστός απουσιάζει από την ζωή μας, τόσο πιο απαιτητικός γίνεται.
Και για την αυτοκριτική μας˙
Ας βρούμε τρόπο να απαλλαγούμε από την διοίκηση των Ν.Π.Δ.Δ. που απομακρύνει το πετραχείλι από το λαιμό μας και την Αγία Γραφή από τα χέρια μας.
Ας πούμε τα λιγοστά μας λόγια, ειδ’ άλλως ας σιωπήσουμε για πάντα.
