Δεν παρέστη ούτε στην κηδεία του μοναδικού του γιού, ο στρατηγός Νικόλαος
Ντερτιλής, που παραμένει έγκλειστος στις φυλακές Κορυδαλλού εδώ και 38 χρόνια.
Αιτία, η άρνηση του να υπογράψει σχετικό αίτημα προς τις αρμόδιες Αρχές, όπως
προβλέπει ο Ποινικός Κώδικας για κρατούμενους που ζητούν να παρευρεθούν στην
κηδεία συγγενικών τους προσώπων πρώτου βαθμού, θα έχει ως αποτέλεσμα να μην
παραβρεθεί για το «ύστατο χαίρε» στο μοναχοπαίδι του, που «έφυγε» σε ηλικία 62
ετών από εγκεφαλικό ανεύρυσμα.
Τι καλύτερη επίδειξη της ανωτερότητας των
ιδανικών έναντι των προσωπικών αναγκών. Ποιός ξέρει από όλους αυτούς τους
"πρόσκαιρους" ανθρώπους τι προσωπική δύναμη χρειάζεται ένας άνθρωπος για να
κάνει τέτοια υπέρβαση. Πώς ξεφτίλισε με αυτή του την αυτοθυσία ο στρατηγός όλα
αυτά τα ανθρωπάκια που τον κρατάνε αιχμάλωτο εδώ και 38 σχεδόν χρόνια.
Tουλάχιστον τώρα πια δεν του έμεινε τίποτε άλλο να δώσει για την πίστη στα
ιδανικά του. Δεν του έμεινε τίποτε άλλο να του πάρουν όλοι αυτοί οι "δημοκράτες"
και ανθρωπιστές. Και δεν ήταν για το "γινάτι" του που παρέμεινε ακλόνητος. Ήταν
λόγω της πίστης του στα ιδανικά της στολής που φέρει. Το γνωρίζω. Γνωρίζω πώς
εάν ήταν μόνο προσωπικό το ζήτημα μπορεί και να υποχωρούσε. Ήταν όμως το βάρος
της στολής, η συναίσθηση ότι στους ώμους του κουβαλάει της αξιοπρέπεια μιας
γενιάς στρατιωτών που θυσίασαν τόσα για την Ελλάδα που τον κρατά βράχο. Για μένα
προσωπικά, ήταν απόλυτα αναμενόμενο, καθώς τον γνώρισα. Για κανέναν λόγο αυτός ο
Άνδρας, με το Α κεφαλαίο δεν θα υπέγραφε κάποιου είδους αίτηση προς το καθεστώς
που τον κρατά τόσες δεκαετίες αιχμάλωτο. Το δυστύχημα είναι ότι αυτή η ανδρεία
και αξιοπρεπής στάση του πολύ λίγους θα συγκινήσει. Τουλάχιστον αισθάνομαι
ευχαριστημένος να είμαι ένας από αυτούς!
του Δ. Παπαγεωργίου
