Οι Ελληνοκύπριοι στρατιώτες της φωτογραφίας βρέθηκαν εγκλωβισμένοι και αιχμαλωτίστηκαν από τον Τουρκικό στρατό μετά την διάσπαση των Αμυντικών γραμμών της Εθνικής Φρουράς στην Μια Μηλιά βόρεια της Λευκωσίας από μεγάλο όγκο τουρκικών αρμάτων που επιτίθονταν από δυτικά προς ανατολικά για εκκαθάριση της Μεσαορίας.
Από τότε η τύχη αυτών των στρατιωτών αγνοείται.
Οι εικονιζόμενοι αγνοούμενοι Ελληνοκύπριοι εθνοφρουροί έχουν αναγνωρισθεί ώς οι ακόλουθοι:
1. Κορέλλης Αντωνάκης του Μιχαήλ, 30 ετών, από την Κυθρέα
2. Νικολάου Πανίκος του Χρυσοστόμου, 26 ετών, από την Άχνα
3. Σκορδής Χριστόφορος του Γεωργίου, 25 ετών από το Δάλι
4. Παπαγιάννης Ιωάννης του Χαράλαμπους, 24 ετών, από την Αγλαντζιά
5. Χατζηκυριάκος Ιωάννης του Χαραλάμπους, 19 ετών από την Αμμόχωστο.
2. Νικολάου Πανίκος του Χρυσοστόμου, 26 ετών, από την Άχνα
3. Σκορδής Χριστόφορος του Γεωργίου, 25 ετών από το Δάλι
4. Παπαγιάννης Ιωάννης του Χαράλαμπους, 24 ετών, από την Αγλαντζιά
5. Χατζηκυριάκος Ιωάννης του Χαραλάμπους, 19 ετών από την Αμμόχωστο.
Η Τουρκία αρνείται να δώσει στοιχεία για την τύχη τους εμπαίζοντας με τον πιο προκλητικό τρόπο τους πάντες.
Το μένος των εισβολέων ξέσπασε ειδικά σε όσους συλλαμβάνονταν, λόγω των εξαιρετικά μεγάλων απωλειών που υπέστησαν στις μάχες κατά την πρώτη φάση της εισβολής «Αττίλας 1». Στον μακρύ κατάλογο των αγνοουμένων συμπεριλαμβάνονται και 83 Ελλαδίτες αξιωματικοί και οπλίτες. Είναι πέραν πάσης αμφιβολίας ότι ένας μεγάλος αριθμός από τους 1.619 αγνοουμένους έπεσε στα πεδία των μαχών ή εκτελέστηκε εν ψυχρώ.
Οι μαρτυρίες διασωθέντων εθνοφρουρών και πολιτών είναι δεκάδες, με συγκλονιστικότερες τις καταγγελίες για τις μαζικές εκτελέσεις αιχμαλώτων στο στάδιο «Πράξανδρος» της Κυρήνειας, μετά την κατάληψη της πόλης από τους Τούρκους στις 22 lουλίου. Μαζικές εκτελέσεις έγιναν και στα χωριά ανατολικά της Λευκωσίας, όταν, κατά τον «Αττίλα 2», στις 14 Αυγούστου, διασπάστηκαν οι γραμμές της Εθνικής Φρουράς στον τομέα του χωριού Μια Μηλιά, οπότε εγκλωβίστηκαν στην περιοχή 301 αξιωματικοί και οπλίτες, οι οποίοι έκτοτε αγνοούνται (οι μαρτυρίες των διασωθέντων συγκλίνουν στο ότι εκτελέστηκαν εν ψυχρώ). Εκτελέσεις αναφέρονται και στο χωριό Παλαίκυθρο, καθώς και σε γειτονικές τοποθεσίες. Επειδή δεν αποδόθηκαν οι σοροί τους, όλοι θεωρούνται αγνοούμενοι, με υπαρκτό το ενδεχόμενο ορισμένοι να κρατήθηκαν εν ζωή και να συμπεριλαμβάνονται σε αυτούς που μεταφέρθηκαν στην Τουρκία. Αυτή η κατάσταση είναι έγκλημα όχι μόνο εις βάρος της Κύπρου, αλλά και της μητροπολιτικής Ελλάδας.
Οι Αποκαλύψεις των εγκλημάτων
Οι πρώτοι αιχμάλωτοι που απελευθερωθήκαν από τις τουρκικές φυλακές επέστρεψαν στις 23 Σεπτεμβρίου 1974. Αμέσως κατέθεσαν (όπως και όσοι απολύονταν από τους Τούρκους κατά το επόμενο δίμηνο) ότι δεκάδες συγκρατούμενοι τους κρατούντο στις ίδιες φυλακές. Οι καταγγελίες τους για τα όσα διεπράχθησαν εις βάρος τους ήταν συγκλονιστικές. Είχαν υποστεί τα πάνδεινα: ταπεινώσεις, ξυλοδαρμούς, καταναγκαστικά έργα. Επί αρκετές εβδομάδες οι Τούρκοι τούς περίφεραν σε πόλεις και χωριά της Ανατολίας, ως «τρόπαιο»της νίκης τους, ενώ ο όχλος απειλούσε να τους λιντσάρει πιο κάτω θα βρείτε ορισμένες καταγεγραμμένες μαρτυρίες στρατιωτών και αξιωματικών που επέστρεψαν.
1) Α.Φ., λοχαγός της Εθνικής Φρουράς: «Αιχμαλωτίστηκα στον Άγιο Γεώργιο Κυρήνειας, τη Δευτέρα 22 Ιουλίου. Μας μετέφεραν στον θύλακα, συνολικά 153 άτομα. Στη συνέχεια, μας πήγαν σε ένα καράβι και μας έριξαν στο αμπάρι χέρια, πόδια, μάτια δεμένα. Μας χτυπούσαν συνεχώς, καθ' όλο το εικοσιτετράωρο, φτάσαμε σε κάποια φυλακή της Τουρκίας 385 αιχμάλωτοι . Εκεί μας έκλεισαν σε κατασκότεινα κελιά. Μας έβγαζαν στην αυλή να πάρουμε αέρα κάθε 10 ημέρες. Αν κάποιος ζητούσε γιατρό, η συνταγή ήταν το γρονθοκόπημα. Η ζωή μας ήταν ανυπόφορη».
2) Σ.Ζ., Κύπριος καταδρομέας: «Αιχμαλωτίστηκα στην Κυρήνεια. Πρόλαβα και μπήκα σε κάποιο σπίτι, άλλαξα τη στολή μου με πολιτικά. Έτσι συνελήφθην ως πολίτης, όχι ως λοκατζής. Τους λοκατζήδες τους εκτελούσαν επί τόπου. Μας έριξαν σε ένα καράβι και μας μετέφεραν στις φυλακές Αδάνων. Έπειτα από ένα μήνα, μας πήγαν σιδηροδρομικώς στις φυλακές Αμάσειας. Καθ' οδόν, σε κάποια πόλη, οι κάτοικοι που έμαθαν πως θα περνούσαμε από εκεί, μας επιτέθηκαν με χασαπομάχαιρα και σίδερα για να μας δολοφονήσουν. Οι στρατιώτες που μας συνόδευαν όρμησαν εναντίον τους και με πολύ κόπο κατάφεραν να τους απωθήσουν».
3) Γ.Φ., πολίτης, από το Κάρμι Κuρήνειας: «Μας μετέφεραν στη Μερσίνα, έπειτα στα Άδανα. Ήμαστε περίπου 450 άτομα. Πριν επιβιβαστούμε στο τρένο, στρατιώτες και αστυνομικοί μας χτυπούσαν με κλωτσιές και με τους υποκόπανους των όπλων τους. Σε κάθε σταθμό όπου σταματούσε το τρένο, οι κάτοικοι μας έφτυναν, μάς έβριζαν και μας απειλούσαν πως &α μας κόψουν τον λαιμό. Σε μία περίπτωση, το αφιονισμένο πλήθος όρμισε εναντίον μας. Με τα πολλά, φτάσαμε στην πόλη της Αμάσειας».
Σύμφωνα με μαρτυρίες από άτομα που επέστρεψαν, η πορεία των αγνοουμένων εντός της τουρκικής επικράτειας οδηγείτο σε δύο γενικές κατευθύνσεις.
Μια ομάδα κατευθύνθηκε προς την δύση (από την Κυρήνεια στη Μερσίνα, στα Αδανα, στο Τοκάτ και στο Ντενιζλί) και μια άλλη προς την ανατολή (από την Κυρήνεια στη Μερσίνα, στα Άδανα, στο Καχραμάν Μαράς, στην Αμάσεια, στο Καρς και στο Βαν). Το πιο συγκλονιστικό από όλα ήταν ότι, όσοι επέστρεψαν ανέφεραν την ύπαρξη των υπολοίπων, οι οποίοι αγνοούνται μέχρι σήμερα.
Οι Τούρκοι αρνήθηκαν κατ' επανάληψιν ότι μετέφεραν αιχμαλώτους στη χώρα τους και παρεμπόδισαν τη διεξαγωγή ερευνών στην Τουρκία και την κατεχόμενη Κύπρο. Όμως τους Τούρκους τους διαψεύδουν δεκάδες μαρτυρίες και ντοκουμέντα, τα οποία σας γνωρίζουμε πιο κάτω :
- Τον Δεκέμβριο του 1974, η Διεθνής Αμνηστία απέστειλε επιστολή προς τον πρωθυπουργό Μπουλέντ Ετσεβίτ, ζητώντας εξηγήσεις για τους αιχμαλώτους. Δεν έλαβε ποτέ απάντηση. Στο μεταξύ, οι οικογένειες των αγνοουμένων συνέστησαν δύο επιτροπές, μία παγκύπρια και μία για τους αγνοουμένους από την Ελλάδα.
- Το 1976 δημιουργήθηκε ερευνητική επιτροπή υπό την αιγίδα του ΟΗΕ, η ύπαρξη όμως της οποίας επισημοποιήθηκε το 1981, λόγω της εσκεμμένης κωλυσιεργίας της Αγκύρας, που παρεμπόδιζε συνεχώς τη διενέργεια επιτόπιων ερευνών. Την ίδια στιγμή οι Τούρκοι με συνεχείς δηλώσεις τους, αρνιώντουσαν την ύπαρξη αιχμαλώτων.
- Το 1989, ο Ραούφ Ντενκτάς δήλωσε: «Δεν υπάρχουν Ελληνοκύπριοι αγνοούμενοι, ούτε στην Κύπρο ούτε στην Τουρκία. Οι Ελληνοκύπριοι προπαγανδιστές δημιούργησαν τέτοιες ιστορίες. Οι αγνοούμενοι σκοτώθηκαν, είτε στις συγκρούσεις του πραξικοπήματος, μεταξύ τους, είτε κατά τις μάχες με τους Τούρκους».
- Τον Μάρτιο του 1996, ο Ραούφ Ντενκτάς, δίνοντας συνέντευξη στον ιδιωτικό κυπριακό τηλεοπτικό σταθμό «ΣΙΓΜΑ», επανέλαβε συχνά αυτούς τους ισχυρισμούς που αναφέρθηκαν πιο πάνω, μέχρι την στιγμή που ομολόγησε ότι πολλοί αγνοούμενοι δολοφονηθήκαν από Τουρκοκύπριους ατάκτους. Αρνήθηκε όμως ότι είχαν πραγματοποιηθεί εκτελέσεις από τον Τουρκικό Στρατό (όπως είχε συμβεί στις περισσότερες περιπτώσεις). Αρνήθηκε επίσης την αποδεδειγμένη μεταφορά και ύπαρξη αιχμαλώτων στις φυλακές της Τουρκίας.
- Ο εκπρόσωπος του τουρκικού Υπουργείου Εξωτερικών lνάλ Μπατού δήλωσε: «Δεν υπάρχουν αγνοούμενοι, ούτε στην Τουρκία ούτε στην Κύπρο. Οι Έλληνες εκμεταλλεύθηκαν ένα ανθρωπιστικό πρόβλημα για πολιτικούς λόγους».
- Ένα έτος αργότερα ο Τουργκούτ Οζάλ, ο τότε πρωθυπουργός, μιλώντας στην Κοινοβουλευτική Συνέλευση του Συμβουλίου της Ευρώπης στο Στρασβούργο, επανέλαβε μονότονα ότι δεν υπήρχαν αγνοούμενοι.
Όμως οι αιχμάλωτοι που μεταφέρθηκαν στα κάτεργα της Ανατολίας, δεν ήταν ότι «αγνοούντο» από την Τουρκία, αλλά και από την ίδια την Ελλάδα.
Το τουρκικό επιχείρημα περί μη ύπαρξης αγνοουμένων στην Τουρκία κατέστη διάτρητο από δεκάδες μαρτυρίες, Επίσης, σαθρό αποδείχθηκε το επιχείρημα, σύμφωνα με το οποίο, όλοι όσοι αγνοούνται, φονευθήκανε στις μάχες. Δυστυχώς για τους Τούρκους, υπήρξαν πολλές και αδιάσειστες μαρτυρίες, η διασταύρωση των οποίων στοιχειοθέτησε το σώμα του εγκλήματος, που ταλαιπωρεί έως σήμερα τις οικογένειες των αγνοουμένων.
Μέσα στα ντοκουμέντα που μας αποδεικνύουν την παράνομη μεταφορά και κατακράτηση αιχμαλώτων στην Τουρκία είναι και οι πιο χαρακτηριστικές περιπτώσεις:
1) Περίπτωση Χρηστάκη Λοϊζου: Ο πιο μικρός από τους αγνοούμενους , από το χωριό Παλαίκυρο, τότε ηλικίας 5 ετών. Στις 17 Αυγούστου 1974 πυροβολήθηκε από Τούρκο στρατιώτη. Η μητέρα του, είδε για τελευταία φορά το παιδί της την επόμενη μέρα, σε ένα πρόχειρο νοσοκομείο. Στη συνέχεια, την πληροφόρησαν ότι το παιδί μεταφέρθηκε στη Λευκωσία, ενώ ο ίδιος ο Ντενκτάς δήλωσε στις 20 Ιανουαρίου 1975 ότι ο Χρηστάκης ζούσε και βρισκόταν σε νοσοκομείο της Αγκυρας. Το παιδί αγνοείται έως σήμερα, όπως και ο πατέρας του, Ανδρέας Λοϊζου.
2) Μαρτυρία Φρόσως Δήμου από τον «Αττίλα 2» : Η Φρόσω Δήμου έκρυψε στο σπίτι της, στο χωριό Βώνη, δώδεκα πολίτες και στρατιώτες, οι οποίοι εντοπίστηκαν από Τούρκους στρατιώτες και έγινε η σύλληψη παρουσία Τουρκοκύπριων. Όλοι τους αγνοούνται έως σήμερα.
3) Περιπτώσεις Λεοντίου Λεοντίου και Ανδρέα Κασάπη: Ο Γιώργιος Παπαλεοντίου μεταφέρθηκε στις φυλακές Αδάνων και Αμάσειας. Στις 23 Οκτωβρίου 1974, ημέρα της απελευθέρωσης του, ενώ εξερχόταν από τη φυλακή, άκουσε από παρακείμενο κελί κραυγές απόγνωσης: «Είμαι ο Λεόντιος Λεοντίου, μαζί με τον κουνιάδο μου Ανδρέα Κασάπη. Γιατί δεν μας στέλνουν μαζί σας στην Κύπρο;». Οι Λεόντιος Λεοντίου και Ανδρέας Κασάπης αγνοούνται έως σήμερα.
4) Περίπτωση Γιώργου Νικολάου: Υπηρετούσε ως ναύτης στον Ναυτικό Σταθμό Κυρήνειας. Τον Οκτώβριο του 1974, ο πατέρας του μίλησε τηλεφωνικά μαζί του. Ο Γιώργος τού είπε πως μαζί του, ήταν υπό κράτηση άλλοι 23 Ελληνοκύπριοι. Στη συνέχεια, θεάθηκε από τον πατέρα και την αδελφή του σε λεωφορείο στην Κυρήνεια, αλλά αγνοείται έως σήμερα.
5) Περίπτωση Μιχάλη και Ηλία Λάμπη: Τα δύο αδέλφια, 17 και 19 ετών αντίστοιχα, τους πιάσανε στις 13 Σεπτεμβρίου 1974 στο χωριό Χάρτζια Κυρήνειας. Μετά από δύο ημέρες, τους επισκέφθηκαν οι γονείς τους και συνομίλησαν μαζί τους. Από τότε αγνοούνται και οι δύο.
6) Περίπτωση Νίκου Γιαννακόπουλου: Ο Νίκος Γιαννακόπουλος από το Μουζάκι Καρδίτσας υπηρετούσε ως ανθυπασπιστής στην ΕΛΔΥΚ. Τον Μάιο του 1993 ένας οδηγός φορτηγού ενημέρωσε τις αρμόδιες ελληνικές υπηρεσίες ότι καθ' οδόν προς το Ιράκ τον συνάντησε, στην άκρη ενός τσιφλικιού, περιφραγμένου με συρματόπλεγμα. Ο Γιαννακόπουλος πρόλαβε να του πει ότι μεταφέρθηκε στις φυλακές Αδάνων μαζί με εκατοντάδες άλλους αιχμαλώτους. Ήταν ανάπηρος, με ένα πόδι. Αγνοούμενος.
7) Περίπτωση Παύλου Κουρούπη: Ο ταγματάρχης Παύλος Κουρούπης, διοικητής του 251 Τάγματος Πεζικού, αγνοείται από τις 22 lουλίου 1974, όταν οι Τούρκοι εξαπέλυσαν τη μεγάλη επίθεση τους κατά της Κυρήνειας. . Στις 27 Μαρτίου 1995, ο δημοσιογράφος Πέτρος Κασιμάτης αποκάλυψε στην εφημερίδα «Ελεύθερος Τύπος» το συγκλονιστικότερο, έως τότε, ντοκουμέντο. Η ΕΥΠ είχε εντοπίσει, μέσω ενός Έλληνα συνταγματάρχη ο οποίος προσποιείτο τον ιχθυέμπορο, έξι αγνοουμένους στο Μπολού της Τουρκίας και άλλους επτά στο Ντενιζλί. Ο συνταγματάρχης, ονόματι Γιαννόπουλος, μίλησε για λίγο με την πρώτη ομάδα, αφού δωροδόκησε τους δεσμοφύλακες. Όλοι τους ήταν σε άθλια κατάσταση. Ένας από αυτούς ήταν ο ταγματάρχης Παύλος Κουρούπης. Κατά τον Κασιμάτη, η ΕΥΠ οργάνωσε επιχείρηση απεγκλωβισμού τους, η οποία απέτυχε, και ένας από τους άνδρες που έλαβαν μέρος έπεσε νεκρός σε ανταλλαγή πυρών με τους Τούρκους. Ο συγγραφέας Ιωάννης Βαρνάκος γράφει σχετικά: «Στον σχεδιασμό της ΕΥΠ υπήρχε ειδικό κεφάλαιο για τον απεγκλωβισμό των αγνοουμένων. Εγιναν και επαφές με τα ειδικά τμήματα επιχειρήσεων της «Mossad». Απέμενε το τελευταίο σκέλος, η εκτέλεση της επιχείρησης. Όμως κάποιοι δεν &θέλησαν να διαταράξουν τις ελληνοτουρκικές σχέσεις».
8) Περίπτωση Στυλιανού Καλμπουρτζή: Ήταν ο διοικητής της 181 Μοίρας Πυροβολικού αρχικό θεωρήθηκε νεκρός. Όμως, την 1η Αυγούστου 1974 έστειλε μήνυμα από τον σταθμό «Μπαϊράκ». Όπως επιβεβαιώθηκε 3 χρόνια αργότερα, το 1977, από έναν υπάλληλο του ΟΤΕ Σερρών με γραπτή αναφορά ο αντισυνταγματάρχης Στυλιανός Καλμπουρτζής ... φρόντισε και επικοινώνησε με την Ελλάδα και, στην προσπάθεια του αυτή, «έβγαλε» νούμερο Καβάλας και είπε: «Ειδοποιήστε στις Σέρρες τον γαμπρό μου Δημήτρη Τσιαούση πως είμαι αιχμάλωτος, τηλεφωνώ από Κωνσταντινούπολη».
Αυτές οι περιπτώσεις συσχετίζονται με δεκάδες παρόμοιες, που μας δείχνουν ότι οι Τούρκοι συνέχιζαν να κατακρατούν αιχμαλώτους, 32 ολόκληρα χρόνια μετά την εισβολή.
Υπάρχουν και άλλες ακόμα διαπιστώσεις και κινήσεις για τους αγνοουμένους που είδαν το φως της Δημοσιότητας και για το σύνολο των εγκλημάτων που διέπραξαν οι δυνάμεις της κατά την εισβολή τα οποίες αναφέρονται και τεκμηριώνονται ανατριχιαστικές περιπτώσεις φόνων, βιασμών, εκτοπίσεων και ωμοτήτων πάσης φύσεως από τις δυνάμεις Τουρκικές δυνάμεις :
1. Περίπτωση του φιλμ του BBC: Στις 4 Σεmεμβρίου 1974, το BBC προέβη στη λήψη αποκαλυπτκών σκηνών στις φυλακές Αδάνων. Στα στιγμιότυπα που κινηματογραφήθηκαν, αναγνωρισθήκανε αγνοούμενοι, όπως ο Χαράλαμπος Στεφανίδης, ο Ανδρέας Γεωργίου και άλλοι. Ελήφθησαν ακόμη στιγμιότυπα από τα τουρκικά ειδησιογραφικά πρακτορεία «VISNEWS» και «AKTUR», επίσης στις φυλακές Αδάνων. Οι προαναφερθείσες ταινίες προβληθήκαν στο Γραφείο Τύπου της Κυπριακής Δημοκρατίας, ενώπιον συγγενών των αγνοουμένων που αναγνώρισαν τουλάχιστον 30 δικούς τους ανθρώπους, οι οποίοι όμως αγνοούνται έως σήμερα.
2. Μηνύματα από τον ραδιοφωνικό σταθμό «Μπαϊράκ»: Δεκάδες Ελληνοκύπριοι έστειλαν μηνύματα στους δικούς τους μέσω του παράνομου ραδιοφωνικού σταθμού των Τουρκοκύπριων «Μπαϊράκ». Προφανώς οι Τούρκοι το επέτρεψαν, διότι τότε είχαν την πρόθεση να τους απελευθερώσουν. Μεταξύ αυτών οι οποίοι μίλησαν και απέστειλαν μηνύματα στους συγγενείς τους ήταν οι Γιώργος Μιχαήλ, Χρήστος Καλαποδάς, Γιώργος Χατζηκυριάκου, Κώστας Κωνσταντίνου, Γιώργος Γιωργαλλάς, Σωτήρης Ανδρέου . Όλοι τους αγνοούνται.
3. Περίπτωση φωτογραφιών στην εφημερίδα Μlλλιέτ: Στις 23 lουνίου 1976 η μεγάλης κυκλοφορίας τουρκική εφημερίδα «Μιλλιέτ» αποκάλυψε ένα σημαντικό ντοκουμέντο: μία σειρά φωτογραφιών που απεικόνιζαν τον εγκλωβισμό και τη σύλληψη πέντε ανδρών της Εθνικής Φρουράς από τουρκικά τεθωρακισμένα, κοντά στο χωριό Τζαούς. Επρόκειτο για τους: Κώστα Νικολάου, Γιάννη Παπαγιάννη, Αντώνη Κορέλλη, Φίλιππο Χατζηκυριάκου και Χριστόφορο Σκορδή,. Όλοι τους αγνοούνται.
4. Περίπτωση δημοσιεύματος της εφημερίδας «Έθνος»: Στις 13 Φεβρουαρίου 1988, η εφημερίδα «Έθνος» δημοσίευσε τα εξής: «Άδανα, Χριστούγεννα 1987. Λίγα χιλιόμετρα έξω από την πόλη, το αυτοκίνητο ενός Έλληνα ταξιδιώτη έπαθε βλάβη. Ξαφνικά, ένας άνθρωπος πατάχθηκε από τα συρματοπλέγματα ενός τσιφλικιού και φώναξε στον οδηγό: «Φίλε, με λένε Πιάστηκα αιχμάλωτος στην Κύπρο. Όταν γυρίσεις στην πατρίδα, ειδοποίησε τους δικούς μου πως ζω». Πριν ο οδηγός συνέλθει από την ταραχή του, τρεις φύλακες του τσιφλικιού φώναξαν τον Έλληνα αγνοούμενο πίσω». Ο οδηγός ανέφερε το περιστατικό και το όνομα. Πιστοποιήθηκε ότι ο άνθρωπος αυτός, με καταγωγή από τη Βόρεια Ελλάδα, (από τα Τρίκαλα Ημαθίας), ήταν όντως καταχωρημένος στους καταλόγους αγνοουμένων και ενημερώθηκε σχετικά η ΚΥΠ (τα στοιχεία του αγνοουμένου διατηρούνται στην εφημερίδα Έθνος).
5. Στις 10 lουλίου 1976 η Ευρωπαϊκή Επιτροπή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων διαβίβασε στην Επιτροπή Υπουργών του Συμβουλίου της Ευρώπης μια έκθεση καταπέλτη εις βάρος της Τουρκίας, για το σύνολο των εγκλημάτων που διέπραξαν οι δυνάμεις της κατά την εισβολή. Η Επιτροπή διερεύνησε επί τόπου διάφορες καταγγελίες στην Κύπρο, τον Σεπτέμβριο του 1974, ενώ η Τουρκία αρνήθηκε να τη συνδράμει στην Έκθεση στην οποία αναφέρονται και τεκμηριώνονται ανατριχιαστικές περιπτώσεις φόνων, βιασμών, εκτοπίσεων και ωμοτήτων πάσης φύσεως, οι οποίες διαπράχθηκαν από τους «ειρηνοποιούς» του Αττίλα. Στο κεφάλαιο υπό τον τίτλο «Αιχμάλωτοι και Κρατούμενοι» αναφέρονται, μεταξύ άλλων, τα εξής:
«Η Επιτροπή θεωρεί ότι περισσότεροι από 2.400 Ελληνοκύπριοι συνελήφθησαν κατά τη διάρκεια της τουρκικής στρατιωτικής δράσης».
Η Επιτροπή διαπιστώνει ότι:
«περισσότεροι από 2.000 από αυτούς εξορίστηκαν στην Τουρκία και εκρατούντο στις φυλακές Αδάνων και Αμασείας... Πριν την επανάληψη των εχθροπραξιών, στις 14-08-1974 «Αττίλας 2»,η Διεθνής Επιτροπή του Ερυθρού Σταυρού (I.G.R.G.) εντόπισε 385 Ελληνοκύπριους στις φυλακές Αδάνων».
Και το πόρισμα καταλήγει:
«Η κράτηση Ελληνοκύπριων στην Τουρκία είναι καταλογιστέα ολοφάνερα στην Τουρκία, σύμφωνα με το άρθρο 5 της Σύμβασης της Γενεύης. Οι Ελληνοκύπριοι που εξορίστηκαν και κρατούνταν στις φυλακές της Τουρκίας, είναι ολοφάνερο ότι βρίσκονταν κάτω από τον πραγματικό έλεγχο των τουρκικών αρχών και, κατά συνέπεια, κάτω από τη δικαιοδοσία της Τουρκίας».
Η Έκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων είχε παρόμοια τύχη με εκείνη όλων των ανάλογων ντοκουμέντων. Η εξ Υπουργών επιτροπή ανέβαλε επανειλημμένα τη λήψη απόφασης και απέφυγε να δώσει συνέχεια και δεν κάλεσε καν την Τουρκία να δώσει εξηγήσεις και να άρει τις διαπιστωμένες παραβάσεις.
6. Αλλεπάλληλες προσφυγές της Κυπριακής Δημοκρατίας κατά της Τουρκίας την περίοδο 1974-78 δεν ευδοκίμησαν και αποτελματωθήκανε από διαδικαστικής πλευράς, λόγω της «συνεργασίας»των ελληνικών κυβερνήσεων, οι οποίες απαιτούσαν κατ' ουσίαν από τη Λευκωσία να επιδεικνύει κατανόηση και να μη προκαλεί προβλήματα στις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Δηλαδή, το θέμα των αγνοουμένων απλώς συντηρείτο, χωρίς να προβάλλεται η οιαδήποτε διεκδίκηση προς την Τουρκία. Με πρόσχημα τη διάσωση του διακοινοτικού διαλόγου στην Κύπρο και τη διατήρηση ενός ανεκτού κλίματος στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, το ζήτημα ετίθετο σταθερά στο περιθώριο.
7. Τον Μάιο του 1978, π.χ., μία αντιπροσωπεία ξένων βουλευτών (Περιντιέ, Κράγκε) κατέθεσε πρόταση στο Συμβούλιο της Ευρώπης, ζητώντας την παραπομπή της Τουρκίας στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, για τις ωμότητες που διέπραξαν τα στρατεύματά της κατά την εισβολή. Αμέσως η Αγκυρα κινητοποιήθηκε και «ξαφνικά» εμφανίσθηκε μία δεύτερη πρόταση, από τον Αυστριακό βουλευτή Κάρασεκ, η οποία εξίσωνε τους Έλληνες και τους Τούρκους, θεωρώντας αμφότερους εξίσου υπεύθυνους για τις παραβιάσεις των ανθρώπινων δικαιωμάτων στην Κύπρο.
8. Το 1982, με αφορμή το πραξικόπημα του Κενάν Εβρέν, πέντε ευρωπαϊκές χώρες προσέφυγαν κατά της Τουρκίας για συνεχείς καταπατήσεις των ανθρώπινων δικαιωμάτων. Η Ελλάδα αρνήθηκε να προσυπογράψει την προσφυγή. Σημειώνεται επιπλέον ότι στο θέμα των αγνοουμένων αναμίχθηκε έντονα η Διεθνής Αμνηστία, η οποία, όπως προαναφέρθηκε, απέστειλε το 1974 και το 1975 επιστολές στον Μπουλέντ Ετσεβίτ. Φυσικά ο «πρωθυπουργός της εισβολής» ουδέποτε απάντησε. Κατά μια περίεργη συγκυρία, την περίοδο 1974-78, αντιπρόεδρος της Διεθνούς Αμνηστίας ήταν ο Τούρκος Μουμτάζ Σοϊσάλ, κατά καιρούς σύμβουλος των Ετσεβίτ και Ντενκτάς, σκληρός κεμαλιστής και ένθερμος υποστηρικτής του αναθεωρητισμού της Άγκυρας στο Αιγαίο. Προκύπτει λοιπόν αβίαστα το ερώτημα: ήταν δυνατόν ο άνθρωπος αυτός, τον οποίο το καθεστώς Εβρέν ανέδειξε το 1994 σε υπουργό Εξωτερικών της Τουρκίας, να εργασθεί ως αντιπρόεδρος της Διεθνούς Αμνηστίας για την εξακρίβωση της τύχης των αγνοουμένων;
9. Στις 22 Απριλίου 1983 ο ανεξάρτητος βουλευτής Στάθη Παναγούλης κατέθεσε μία και μοναδική ερώτηση στη Βουλή των Ελλήνων για το θέμα των αγνοουμένων. Επρόκειτο για φωτεινή εξαίρεση πολιτικού.
Με αφορμή τις πρόσφατες δηλώσεις του Τούρκου ηθοποιού Αττίλα Ολγκάτς, σε τουρκικό τηλεοπτικό σταθμό, για δολοφονίες που διέπραξε ως στρατιώτης στην Κύπρο κατά τη διάρκεια της τουρκικής εισβολής, ο Επίτροπος Όλι Ρεν, επανέλαβε από τις Βρυξέλλες ότι:
«η επίλυση του ζητήματος των αγνοουμένων στην Κύπρο έχει επείγοντα χαρακτήρα».
Ο ίδιος δήλωσε ότι
«αν αυτό αποδειχθεί, τότε πρόκειται για μια τραγική ιστορία ντροπής και για καταπάτηση της Συνθήκης της Γενεύης».
Εν τω μεταξύ, σύμφωνα με το τουρκικό πρακτορείο ειδήσεων Anadolu, Τούρκοι εισαγγελείς ξεκίνησαν ανακρίσεις σχετικά με τις δηλώσεις Ολγκάτς. Σύμφωνα με το πρακτορείο, οι εισαγγελείς ενδέχεται να παραπέμψουν την υπόθεση σε διεθνές δικαστήριο για εγκλήματα πολέμου.
6. Αλλεπάλληλες προσφυγές της Κυπριακής Δημοκρατίας κατά της Τουρκίας την περίοδο 1974-78 δεν ευδοκίμησαν και αποτελματωθήκανε από διαδικαστικής πλευράς, λόγω της «συνεργασίας»των ελληνικών κυβερνήσεων, οι οποίες απαιτούσαν κατ' ουσίαν από τη Λευκωσία να επιδεικνύει κατανόηση και να μη προκαλεί προβλήματα στις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Δηλαδή, το θέμα των αγνοουμένων απλώς συντηρείτο, χωρίς να προβάλλεται η οιαδήποτε διεκδίκηση προς την Τουρκία. Με πρόσχημα τη διάσωση του διακοινοτικού διαλόγου στην Κύπρο και τη διατήρηση ενός ανεκτού κλίματος στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, το ζήτημα ετίθετο σταθερά στο περιθώριο.
7. Τον Μάιο του 1978, π.χ., μία αντιπροσωπεία ξένων βουλευτών (Περιντιέ, Κράγκε) κατέθεσε πρόταση στο Συμβούλιο της Ευρώπης, ζητώντας την παραπομπή της Τουρκίας στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, για τις ωμότητες που διέπραξαν τα στρατεύματά της κατά την εισβολή. Αμέσως η Αγκυρα κινητοποιήθηκε και «ξαφνικά» εμφανίσθηκε μία δεύτερη πρόταση, από τον Αυστριακό βουλευτή Κάρασεκ, η οποία εξίσωνε τους Έλληνες και τους Τούρκους, θεωρώντας αμφότερους εξίσου υπεύθυνους για τις παραβιάσεις των ανθρώπινων δικαιωμάτων στην Κύπρο.
8. Το 1982, με αφορμή το πραξικόπημα του Κενάν Εβρέν, πέντε ευρωπαϊκές χώρες προσέφυγαν κατά της Τουρκίας για συνεχείς καταπατήσεις των ανθρώπινων δικαιωμάτων. Η Ελλάδα αρνήθηκε να προσυπογράψει την προσφυγή. Σημειώνεται επιπλέον ότι στο θέμα των αγνοουμένων αναμίχθηκε έντονα η Διεθνής Αμνηστία, η οποία, όπως προαναφέρθηκε, απέστειλε το 1974 και το 1975 επιστολές στον Μπουλέντ Ετσεβίτ. Φυσικά ο «πρωθυπουργός της εισβολής» ουδέποτε απάντησε. Κατά μια περίεργη συγκυρία, την περίοδο 1974-78, αντιπρόεδρος της Διεθνούς Αμνηστίας ήταν ο Τούρκος Μουμτάζ Σοϊσάλ, κατά καιρούς σύμβουλος των Ετσεβίτ και Ντενκτάς, σκληρός κεμαλιστής και ένθερμος υποστηρικτής του αναθεωρητισμού της Άγκυρας στο Αιγαίο. Προκύπτει λοιπόν αβίαστα το ερώτημα: ήταν δυνατόν ο άνθρωπος αυτός, τον οποίο το καθεστώς Εβρέν ανέδειξε το 1994 σε υπουργό Εξωτερικών της Τουρκίας, να εργασθεί ως αντιπρόεδρος της Διεθνούς Αμνηστίας για την εξακρίβωση της τύχης των αγνοουμένων;
9. Στις 22 Απριλίου 1983 ο ανεξάρτητος βουλευτής Στάθη Παναγούλης κατέθεσε μία και μοναδική ερώτηση στη Βουλή των Ελλήνων για το θέμα των αγνοουμένων. Επρόκειτο για φωτεινή εξαίρεση πολιτικού.
Με αφορμή τις πρόσφατες δηλώσεις του Τούρκου ηθοποιού Αττίλα Ολγκάτς, σε τουρκικό τηλεοπτικό σταθμό, για δολοφονίες που διέπραξε ως στρατιώτης στην Κύπρο κατά τη διάρκεια της τουρκικής εισβολής, ο Επίτροπος Όλι Ρεν, επανέλαβε από τις Βρυξέλλες ότι:
«η επίλυση του ζητήματος των αγνοουμένων στην Κύπρο έχει επείγοντα χαρακτήρα».
Ο ίδιος δήλωσε ότι
«αν αυτό αποδειχθεί, τότε πρόκειται για μια τραγική ιστορία ντροπής και για καταπάτηση της Συνθήκης της Γενεύης».
Εν τω μεταξύ, σύμφωνα με το τουρκικό πρακτορείο ειδήσεων Anadolu, Τούρκοι εισαγγελείς ξεκίνησαν ανακρίσεις σχετικά με τις δηλώσεις Ολγκάτς. Σύμφωνα με το πρακτορείο, οι εισαγγελείς ενδέχεται να παραπέμψουν την υπόθεση σε διεθνές δικαστήριο για εγκλήματα πολέμου.
Νέα τροπή στην υπόθεση του Τούρκου ηθοποιού δίνει στο μεταξύ, η μαρτυρία του δημάρχου Νευροκοπίου και πρώην αξιωματικού της ΕΥΠ, Βασίλη Γιαννόπουλου, στον City 99,5.
«Είχε έρθει σε επαφή μαζί μου, στο προξενείο της Σμύρνης, όπου ήμουν υπάλληλος και μου ζήτησε να μεθοδεύσω την μεταφορά του στην Ελλάδα για να δικαστεί. Είχε ομολογήσει ότι κατά την τουρκική εισβολή, βρέθηκε κοντά σε Έλληνες και Ελληνοκυπρίους αιχμαλώτους, τους οποίους εκτέλεσε παρουσία και του διοικητή του», δήλωσε ο κ. Γιαννόπουλος. «Είμαι σχεδόν βέβαιος ότι πρόκειται για τον ίδιο, γιατί ήταν ακριβώς αυτά που είπε και σε μένα και δεν επαναλαμβάνονται εύκολα», πρόσθεσε.
Δηλώσεις του κ. Γιαννόπουλου, δημοσιεύει και η εφημερίδα «Φιλελεύθερος» της Κύπρου:
«Είχε έρθει ένας άνδρας, ευσταλής, ψηλός, που με έγγραφα αποδείκνυε ότι υπήρξε αλεξιπτωτιστής καταδρομέας του τουρκικού στρατού, που υπηρέτησε στην Κύπρο. Μάλιστα, τα έγγραφά του τα συνόδευε διάκριση για τις ηρωικές του πράξεις…Ήταν ένας άνθρωπος αναστατωμένος, με εμφανή σημάδια ψυχολογικής κόπωσης, ο οποίος μου εξήγησε ότι βρέθηκε στην Κύπρο κατά την εισβολή, σκότωσε ανθρώπους. Υπό το κράτος των εγκλημάτων που είχε διαπράξει και της εικόνας που είχε “καρφωθεί” στο μυαλό του, όπως μου δήλωσε, δεν μπορούσε να κοιμηθεί το βράδυ, βασανιζόμενος από τύψεις και Ερινύες για όλα όσα είχε κάνει στους Κυπρίους».
Όλα τα έγγραφα του Τούρκου αλεξιπτωτιστή καταδρομέα αντιγράφηκαν τότε και μπήκαν σε ειδικό φάκελο που διαβιβάστηκε στις αρμόδιες ελληνικές κρατικές υπηρεσίες. Δρομολογήθηκε μάλιστα και η μεταφορά του Τούρκου στην Ελλάδα, η οποία όμως τελικά δεν πραγματοποιήθηκε.
Ο εφιάλτης της εισβολής του «Αττίλα» στην Κύπρο το 1974 και οι τουρκικές θηριωδίες εναντίον Ελληνοκυπρίων αιχμαλώτων, που ακολούθησαν τα επόμενα χρόνια, ζωντάνεψαν, χθες, στην αίθουσα της Ολομέλειας του Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του Στρασβούργου.
Στρατιώτες αιχμαλωτίστηκαν, βασανίστηκαν και ορισμένοι από αυτούς δολοφονήθηκαν εν ψυχρώ, συμπεραίνει το Δικαστήριο Ανθρωπίνων ΔικαιωμάτωνΣτρατιώτες αιχμαλωτίστηκαν και δολοφονήθηκαν εν ψυχρώ, πολίτες και Ελληνοκύπριοι στρατιωτικοί προπηλακίστηκαν, βασανίστηκαν και στη συνέχεια εξαφανίστηκαν από προσώπου Γης, ήταν μερικά από τα οδυνηρά που αποκαλύφθηκαν κατά τη διάρκεια της χθεσινής ακροαματικής διαδικασίας στο Δικαστήριο.
Καταδικάζοντας χθες την Τουρκία το Δικαστήριο για σωρεία και κατ' εξακολούθηση παραβίαση βασικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων, όπως είναι εκείνα κατά της ζωής και κατά της ανθρώπινης συμπεριφοράς, επέφερε ένα συντριπτικό πλήγμα στην ευρωπαϊκά αλληθωρίζουσα τουρκική κυβέρνηση, που, εκτός των άλλων, αποκαλύφθηκε ότι δεν διεξήγαγε και καμία ουσιαστική έρευνα για την τύχη των Ελληνοκυπρίων αγνοουμένων, από το 1974 μέχρι και σήμερα.
Εν ζωήΗ υπόθεση που εκδικάσθηκε αφορούσε την προσφυγή συγγενών 9 αγνοουμένων Ελληνοκυπρίων, που, σύμφωνα με τις μαρτυρίες οι οποίες ακούστηκαν και έγιναν δεκτές από το Δικαστήριο, συνελήφθησαν εν ζωή, εθεάθησαν αργότερα σε στρατόπεδα συγκέντρωσης αιχμαλώτων και από τότε χάθηκαν τα ίχνη τους.
Χαρακτηριστικότερη όλων η περίπτωση του Χατζηπαντελή, τραπεζικού υπάλληλου, τον οποίο στις 28 Αυγούστου 1974, οι τουρκικές δυνάμεις κατοχής (πλέον) οδήγησαν για ανάκριση. Τον Χατζηπαντελή εντόπισαν και κατέγραψαν ως αιχμάλωτο οι εκπρόσωποι του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού, στο Γκαράζ Παυλίδη, στον κατεχόμενο τομέα της Λευκωσίας την ίδια ημέρα.
Μία ημέρα πριν, μια ομάδα Τούρκων πολιτών είχε πάει στην τράπεζα όπου εργαζόταν ο Χατζηπαντελής και αφού άδειασαν δύο θησαυροφυλάκια, διέταξαν τους υπαλλήλους να ανοίξουν και το τρίτο. Οι υπάλληλοι τους είπαν ότι τα κλειδιά τα έχει ο Χατζηπαντελής, οι Τούρκοι έφυγαν και όταν επέστρεψαν είχαν τα κλειδιά στα χέρια τους.
Το 2007, στο πλαίσιο της δραστηριότητας της Επιτροπής Αγνοουμένων του ΟΗΕ, σε ομαδικό τάφο, κοντά στο τουρκοκυπριακό χωριό Γαλάτια, στην περιοχή Καρπάς, αποκαλύφθηκαν ανθρώπινα ίχνη και με τη μέθοδο του DNA αναγνωρίσθηκε η σορός του Χατζηπαντελή και με βάση το πιστοποιητικό που συντάχθηκε, ο εκλιπών είχε πυροβοληθεί στο δεξί χέρι, στο δεξί μηρό και έφερε και μία σφαίρα στο κεφάλι...
«Αποδεδειγμένη»Αρνούμενο να αποδεχθεί τις αιτιάσεις της τουρκικής πλευράς, ότι όλοι οι φερόμενοι ως αγνοούμενοι Ελληνοκύπριοι σκοτώθηκαν την ώρα της μάχης, το Δικαστήριο αποφάνθηκε ότι:
-Υπάρχει αποδεδειγμένη ευθύνη της Τουρκίας για την τύχη των φερόμενων ως αγνοουμένων και για το γεγονός ότι δεν διεξήγαγε καμία αποτελεσματική έρευνα, τόσον για τις συνθήκες που οδήγησαν στην εξαφάνισή τους όσον και για τη μετέπειτα τύχη τους.
-Είναι βάσιμες οι μαρτυρίες ότι οι αγνοούμενοι ήταν φυλακισμένοι και όμηροι, όταν διαπιστώθηκε ότι χάθηκαν τα ίχνη τους.
-Οι εξαφανίσεις σε καιρό πολέμου και μάλιστα σε κατάσταση ομηρίας συνιστούν παραβίαση του άρθρου 2 της Σύμβασης Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και έγκλημα πολέμου.
Στην απόφασή του το Δικαστήριο κάνει λόγο για πολύ οδυνηρές καταστάσεις, όπου άνθρωποι σκοτώθηκαν ή αιχμαλωτίσθηκαν, για περιουσίες που καταληστεύθηκαν και για περιπτώσεις όπου προκλήθηκε ψυχικός πόνος.
Σημειώνει ακόμη ότι μεγάλος αριθμός Ελληνοκυπρίων έγιναν πρόσφυγες στο νότιο κομμάτι του Νησιού, εξαιτίας της συνεχιζόμενης διχοτόμησης, γεγονός που δυσκόλεψε πολύ τη συγκέντρωση στοιχείων για τα αίτια του θανάτου των δικών τους ανθρώπων.
Η σιωπή των τουρκικών Αρχών στις απεγνωσμένες προσπάθειες των συγγενών των αγνοουμένων θεωρείται απάνθρωπη και απαξιωτική συμπεριφορά.
Η απόφαση-κόλαφος για την Τουρκία πάρθηκε με πλειοψηφία έξι ψήφων υπέρ και μίας κατά, που προερχόταν από τον Τούρκο δικαστή, που παρευρισκόταν ad hoc στη διαδικασία.
Αλλες 170 προσφυγές από συγγενείς αγνοουμένωνΣτην υπόθεση «Βαρνάβα και λοιποί εναντίον Τουρκίας», που αφορά 18 Ελληνοκύπριους, εννέα από τους οποίους είναι αγνοούμενοι, το Δικαστήριο σημειώνει ότι η Τουρκία κρίθηκε ένοχη για
"τη συνεχιζόμενη παραβίαση του Αρθρου 2 της Συνθήκης για μη συμμόρφωση των τουρκικών Αρχών σε σχέση με τη διεξαγωγή αποτελεσματικής έρευνας για διακρίβωση της τύχης των αγνοουμένων"
Οι πρόσφυγες καταχωρίσθηκαν το 1990 και αφορούν τους αγνοούμενους Ανδρέα Βαρνάβα, Ανδρέα Λοϊζίδη, Φίλιππο Κωνσταντίνου, Δημήτρη Θεοχαρίδη, Πανίκο Χαραλάμπους, Ελευθέριο Θωμά, Σάββα Χατζηπαντελή, Σάββα Αποστολίδη και Λεοντή Δ. Σαρμά.
Η Λευκωσία χαιρέτισε την απόφαση του ΕΔΑΔ. Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Β. Παλμάς δήλωσε ότι η κυβέρνηση θα τη μελετήσει σε βάθος και θα προσπαθήσει να την αξιοποιήσει κατά τον καλύτερο δυνατό τρόπο τόσο στα Ηνωμένα Εθνη και την Ε.Ε. όσο και αλλού.
«Εκτεθειμένη η Τουρκία»Την απόφαση του ΕΔΑΔ χαιρέτισαν και τα κόμματα τα οποία τόνισαν ότι η Τουρκία βρίσκεται πλέον και επίσημα εκτεθειμένη στο θέμα των αγνοουμένων. Την απόφαση χαιρέτισαν και οι συγγενείς των αγνοουμένων.
Σημαντική, όσον αφορά την πολιτική και τη νομική πτυχή, χαρακτήρισαν την απόφαση του ΕΔΑΔ οι δικηγόροι των Ελληνοκυπρίων Αχ. Δημητριάδης και Χ. Χρυσοστομίδης. Σε διάσκεψη Τύπου ανέφεραν ότι εκτός από τη συνεχή παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων από την Τουρκία, το Δικαστήριο απέρριψε και τη θέση της Αγκυρας, ότι οι αγνούμενοι θεωρούνται «υποθετικά νεκροί».
Από την πλευρά του ο πρόεδρος της Παγκόσμιας Επιτροπής Συγγενών Αγνοουμένων Ν. Θεοδοσίου εξέφρασε την ελπίδα η απόφαση του ΕΔΑΔ να ενισχύσει τις προσπάθειες για διερεύνηση της τύχης ενός εκάστου των αγνοουμένων. Είπε επίσης ότι έχουν κατατεθεί στο ΕΔΑΔ άλλες 170 προσφυγές εκ μέρους συγγενών αγνοουμένων.
Η απόφαση του ΕΔΑΔ δεν είναι τελεσίδικη και δίνεται το δικαίωμα, εντός τριών μηνών, στους διαδίκους να την εφεσιβάλουν.
Πληροφορίες από την Αγκυρα αναφέρουν ότι η τουρκική κυβέρνηση θα προχωρήσει σε ενέργειες για την υποβολή έφεσης.
Έκθεση σοκ - αμερικανών ερευνητών για την κατάληξη των ελληνοκύπριων αγνοουμένων. Από τα στοιχεία που συνέλεξαν, αποδεικνύεται οι ελληνοκύπριοι αιχμάλωτοι του Αττίλα .
χρησιμοποιήθηκαν και εξοντώθηκαν σε πειράματα βιολογικού πολέμου του τουρκικού στρατού από το 1984 - 1988.
Αναμένεται παγκόσμια κατακραυγή μιας από τις πιο εγκληματικές στρατιωτικές μηχανές που υπάρχουν ακόμα στον πλανήτη...
Aναγνωρίσεις Όλες οι αναγνωρίσεις οστών Ε/κ κρύβουν και μια τραγική ιστορία από το μαύρο εκείνο καλοκαίρι του '74
...Ο Τούρκος στρατιώτης τράβηξε κοντά του τον 16χρονο Παναγιώτη Αρέστη του Γεωργίου, οπόταν παρενέβη η μητέρα του και τον τράβηξε από τα χέρια του. Ο Τούρκος την κλώτσησε και την έριξε κάτω. Ήταν η τελευταία φορά που η μάνα είδε ζωντανό το παιδί της. Ο πατέρας του Κοκή πέθανε πριν από δέκα χρόνια ενώ η μητέρα του είναι 85 ετών. Ζούσε με αυτή την ελπίδα και τώρα που χάθηκε και αυτή ποιος ξέρει.
ΟΤούρκος στρατιώτης τράβηξε κοντά του τον 16χρονο Παναγιώτη Αρέστη του Γεωργίου, οπόταν παρενέβη η μητέρα του και τον τράβηξε από τα χέρια του. Ο Τούρκος την κλώτσησε και την έριξε κάτω. Ήταν η τελευταία φορά που η μάνα είδε ζωντανό το παιδί της. Τα αδέλφια του αναμένουν με αγωνία να κληθούν για να δουν τα οστά του. Είναι σαν να ξαναζείς εκείνες τις τραγικές στιγμές, ανέφερε στον «Φ» ο Αρέστης, αδελφός του Παναγιώτη. Ο Παναγιώτης βρέθηκε σε ομαδικό τάφο με άλλους τρεις στην περιοχή Κλαψίδες στην Αμμόχωστο.
Ο Αρέστης υπηρετούσε τη θητεία του το 1974 στο Μπογάζι και έμαθε για την εξαφάνιση του αδελφού του ένα μήνα μετά την εισβολή. Το ίδιο και ο αδελφός του ο Νίκος, ο οποίος υπηρετούσε στην εφεδρεία.
Τι έγινε, πώς χάθηκε ο Παναγιώτης; Ο κ. Αρέστης αναφέρει στον «Φ», πως σύμφωνα με τις πληροφορίες που συγκέντρωσε μετά τα γεγονότα, ο Παναγιώτης, η μητέρα του και η γιαγιά του κατέφυγαν σε μια σπηλιά κοντά στο σπίτι τους για να γλυτώσουν από τους Τούρκους. Σε κάποια στιγμή ο Παναγιώτης και η μητέρα του ξεκίνησαν για το σπίτι με σκοπό να φέρουν τρόφιμα στη σπηλιά.
Τους ανέκοψε Τούρκος στρατιώτης ο οποίος τράβηξε τον Παναγιώτη. Η μητέρα του παρενέβη για να τον τραβήξει κοντά της αλλά ο Τούρκος την κλώτσησε και την έριξε κάτω. Ήταν η τελευταία φορά που τον είδε ζωντανό. Έτσι έφυγε ο Παναγιώτης, ο οποίος ήταν δεκαέξι χρόνων και εργαζόταν ως ζαχαροπλάστης.
Η γιαγιά του Παναγιώτη έτρεξε στην έδρα των Ηνωμένων Εθνών στην περιοχή και με νοήματα έδωσε στους ΟΗΕδες να καταλάβουν ότι οι Τούρκοι πήραν τον Παναγιώτη, αλλά παρόλες τις προσπάθειες δεν τον βρήκαν. Όσοι εντοπίστηκαν στην περιοχή από τους άνδρες των Η.Ε. διεσώθησαν.
«Θέλαμε να πιστεύουμε ότι ήταν ζωντανός», αναφέρει ο αδελφός το, ο οποίος προσθέτει: «Στην πορεία συνειδητοποιήσαμε ότι δεν υπήρχε κανένας ζωντανός».
Κατά τη διάρκεια της εισβολής φύγαμε με αυτοκίνητα και δεν ξέραμε ούτε πού ήταν η μάνα μας, ούτε πού βρισκόταν ο αδελφός μας, λέει ο κ. Αρέστης, ο οποίος συνεχίζει:
Τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειάς μας τα βρήκαμε ένα μήνα αργότερα και περιμέναμε τον Παναγιώτη να γυρίσει. Ο πατέρας μου είχε πεθάνει πριν την τουρκική εισβολή.
Και τώρα θα πάτε να δείτε τα λείψανα του;
Θα πάμε όποια στιγμή μας καλέσουν. Όταν μου τηλεφώνησες, νόμισα πως ήσουν της ΔΕΑ και θα μας καλούσες να δούμε τα οστά. Με την ίδια αγωνία αναμένει και ο αδελφός του Παναγιώτη ο Νίκος και η αδελφή του Κατερίνα.
Ο Κοκής δεν έφτασε ποτέ στη Λύση
Ενώ ήταν ήδη νεκρός, αξιωματικός τον κήρυξε λιποτάκτη
Στον ίδιο ομαδικό τάφο που βρέθηκαν τα οστά του Παναγιώτη (και άλλων δύο) βρέθηκαν και τα οστά του Γεώργιου (Κοκή) Κυριάκου Πελία. Ήταν έφεδρος στο 201 Τάγμα Πεζικού. Εγκατελήφθη μαζί με περίπου άλλους οκτώ. Εκεί κοντά βρισκόταν το σπίτι Αμερικανίδας και οι περισσότεροι κατέφυγαν εκεί όπου εντοπίστηκαν από τα Ηνωμένα Έθνη και διεσώθησαν.
Ο Κοκής είπε ότι θα επιστρέψει περπατητός στη Λύση (από όπου καταγόταν) μέσω Έγκωμης, και αναχώρησε με δεύτερο στρατιώτη αλλά καθοδόν εξαφανίστηκαν. Ο συνοδοιπόρος του Κοκή φέρεται να ήταν τραυματίας και σύμφωνα με πληροφορίες ο Κοκής τον κουβάλησε σε κάποιο στάδιο. Βρέθηκε με μια τρύπα στο κρανίο του, ένδειξη εκτέλεσης αλλά και με τραύμα στο θώρακα.
Ο γαμβρός του, Δημήτρης Κωνσταντή, τον αναζήτησε στις Αγγλισίδες, όπου κατέληξε το διαλυμένο του τάγμα.
Ο πατέρας του Κοκή πέθανε πριν από δέκα χρόνια ενώ η μητέρα του είναι 85 ετών. Ζούσε με αυτή την ελπίδα και τώρα που χάθηκε και αυτή ποιος ξέρει. Η μητέρα του πήγε στο Ανθρωπολογικό Εργαστήρι και είδε τα λείψανά του, τα ρούχα του και τη ζώνη του. Βρέθηκε και μια άδεια οδηγού αλλά δεν μπορούσε κανείς να διαπιστώσει σε ποιον ανήκε.
«Είναι κρίμα. Αν ο Κοκής ήταν γιος κάποιου μεγάλου και τρανού θα κρυβόταν κάπου και εκ των υστέρων θα έπαιρνε και προαγωγές και θα τον τιμούσαν», λέει με παράπονο ο γαμβρός του.
ΟΙ ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΙΣ ΤΟΥ ΠΕΤΡΟΥ ΚΑΣΙΜΑΤΗ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΕΠΙΖΩΝΤΕΣ ΣΗΜΕΡΑ ΑΙΧΜΑΛΩΤΟΥΣ ΤΗΣ ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΤΡΑΓΩΔΙΑΣ
Η ΚΩΔΙΚΗ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ "13 ΠΕΡΙΣΤΕΡΙΑ" ΚΑΙ Η ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΑΝΑΛΥΤΗ ΤΟΥ ΠΕΝΤΑΓΩΝΟΥ
"Τον έβλεπα στη φωτογραφία να σηκώνει τα χέρια μπροστά στην κάννη του Τούρκου κομάντο. Και ύστερα από τόσα χρόνια τον είχα μπροστά μου: μέσα σε έγγραφα, αναφορές, ειδικές πληροφορίες.
Τότε, στην ασπρόμαυρη φωτογραφία του '74, είχε ένα κύκλο γύρω από το κεφάλι- εντοπισμένος αιχμάλωτος με ονοματεπώνυμο, στοιχεία και λεπτομέρειες. Το κεφάλι του είχε αυτόν τον κύκλο - ένα φωτοστέφανο - μάρτυρα για όσα πέρασε-, για όσα ακολούθησαν τα χρόνια της θύελλας.
Τα επόμενα χρόνια βρέθηκε νεταρισμένος απ την κάμερα των Βρετανών συναδέλφων του Τσάνελ-4, ταλαιπωρημένος σε στρατιωτικές φυλακές υψίστης σημασίας. Γυμνός, αλλά Θεέ μου, ζωντανός στην κόλαση των Αδάνων.
Τα χρόνια κύλησαν σαν αστραπή και παρά τις πληροφορίες, τις φήμες, τα έγγραφα, τις αποστολές για την επιστροφή του και πολλαπλά γραμμάτια πίκρας, εκείνος ζούσε τη δική του αργοναυτική εκστρατεία
Είναι ένας αγνοούμενος του Αττίλα - από τους λίγους εναπομείναντες - που δεν σήκωσε άσπρη σημαία στη ζωή. Παρά το αρχικό, εύλογο ρίγος - δεν είναι λίγο να κατεβαίνεις νοερά έστω, τα σκαλιά της Κόλασης-, ξέρω πως για πάντα αυτός ο άγνωστος ανώνυμος ήρωας έχει πλεγμένο στο κεφάλι ένα στεφάνι αθωότητας. Είναι ένα ολοκάθαρο κοίτασμα από άγνωστο ορυκτό. Μη λησμονείτε ότι αυτός ο άνθρωπος έχει ήδη σηκώσει το αγγελτήριο θανάτου του από το 1974, αλλά έχει ακόμα γραμμάτια ζωής... Πίνει αργά την πιο βασανιστική βροχή. Ένα κώνειο για έναν θάνατο που έρχεται κάθε μέρα, αλλά μόλις τον αντικρύζει, αλλάζει δρόμο! Βλέπετε, η ζωή εξυφαίνει σχέδια που η φαντασία δεν δύναται να συλλάβει....
Μέχρι στιγμής γι αυτόν και για ελάχιστους άλλους επιβεβαιώθηκαν, οι πληροφορίες έγιναν στοιχεία-σοκ και οι αδιάσειστες μαρτυρίες γεγονότα, που τα αποκάλυψα και σήμερα δεν επιδέχονται αμφισβήτηση.
Σήμερα, τριανταπέντε χρόνια μετά την εισβολή του Αττίλα, η πολύχρονη δημοσιογραφική έρευνα για τους ελάχιστους επιζώντες αιχμαλώτους της κυπριακής τραγωδίας επιβεβαιώνεται με τον πλέον επίσημο τρόπο".
ΣΧΟΛΙΟ ΕΝΑ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΟ:Ο Θεός ας αναπαύσει των ψυχές των αγωνιστών και αυτών των αγνοουμένων που δεν ζουν. Πέρα από κάθε μαρτυρία, πορίσματα από Ευρωπαϊκά Δικαστήρια και Επιτροπές, διαρροές από μυστικές ή φανερές υπηρεσίες, δημοσιογραφικές έρευνες, φαντασίες ή μυθοπλασίες το ερώτημα είναι ένα:
ΤΙ ΑΠΕΓΙΝΑΝ ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ;
Η θέσης μας σαν ΠΣΕΕΔ/ΣΑΚ είναι μια, η ελληνική πολιτεία μέσα από τους χειρισμούς των κυβερνήσεων, ας διατηρήσει την μνήμη των ζωντανών αγνοουμένων, σε εγρήγορση,
ίσως κάποιος από αυτούς να ΖΕΙ....ΙΣΩΣ......
Εμείς θα κρατήσουμε ανοικτό τον φάκελλο των ΑΓΝΟΟΥΜΕΝΩΝ και θα τον συμπληρώνουμε κάθε φορά που θα μας έρχονται νέα στοιχεία.
Καλούμε όσους έχουν στοιχεία να τα αποστείλλουν στη διεύθυνση μας, για να κρατήσουμε ενεργή την έρευνα αυτή και κυρίως ζωντανή τη μνήμη όλων αυτών των ανθρώπων.
pseed.gr
