Εκείνοι οι 4.000 ταξιτζήδες θα θυμούνταν για πολλά χρόνια εκείνο το αγώι. Απογευματάκι της 6ης Σεπτεμβρίου του 1955 και χιλιάδες Τούρκοι έπαιρναν οποιοδήποτε μεταφορικό μέσο έβρισκαν και φυσικά ταξί, για να τους μεταφέρει στη συνοικία Πέραν στην Κωνσταντινούπολη.
Επιβάτες ασυνήθιστα βιαστικοί, ανήσυχοι έως και εκνευρισμένοι. Λίγη ώρα νωρίτερα, όλοι αυτοί είχαν δει εικονογραφημένο άρθρο στην εφημερίδα İstanbul Ekspres για την βομβιστική επίθεση στο πατρικό του Κεμάλ Ατατούρκ στη Θεσσαλονίκη. Μα καλά πως τόλμησαν αυτοί οι γκιαούρηδες να ατιμάσουν με τέτοιο τρόπο τον «Πατέρα των Τούρκων». Κάτι έπρεπε να γίνει..
Πράγματι, μέσα σε λίγες ώρες, η ελληνική συνοικία της Πόλης πλημμύρισε από 50.000 μαινόμενους Τούρκους οι οποίοι δεν άφησαν κυριολεκτικά «πέτρα πάνω στην πέτρα». 5.622 σπίτια, μαγαζιά, φαρμακεία, ξενοδοχεία ακόμα και σχολεία θα λεηλατούνταν για 30 τουλάχιστον ώρες. Σε εκατοντάδες ελληνίδες άνοιξαν βίαια τα πόδια να τις ατιμάσουν και σε πολλούς άνδρες, ακόμα και ιερείς, έκαναν περιτομή.
Όταν το βράδυ της 7ης Σεπτεμβρίου είχε τελειώσει ο εκδικητικός «αγώνας» είχαν μείνει πίσω τα κουφάρια 20 νεκρών και 37 τραυματιών Ελλήνων.
Όσο για το κόστος των ζημιών: 150 εκ. δολάρια έλεγε το Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών, 500 φωνάζαμε εμείς, 100 εκτιμούσαν οι Βρετανοί ενώ οι Τούρκοι, «ψύχραιμοι» όπως πάντα, επέμεναν γύρω στα 25 εκατομμυριάκια. Στις 12 το βράδυ της 7ης Σεπτεμβρίου η κυβέρνηση κηρύσσει στρατιωτικό νόμο για να ελέγξει την κατάσταση για την οποία ένοχοι θεωρήθηκαν οι κομμουνιστές!
Ακόμα και οι Ναζί το 38’ κάνανε γυαλιά καρφιά γύρω στα 7.000 εβραϊκά καταστήματα σε Γερμανία και Αυστρία μαζί ενώ οι Τούρκοι, αναλογικά, τα κατάφεραν όλα αυτά σε μία μόνο πόλη! Πόσο θα ζήλευε ο Χίτλερ..
Έξι χρόνια αργότερα, σε ένα καλά φρουρούμενο νησί του Μαρμαρά μπροστά σε ένα σε ένα 9μελές δικαστήριο στρατιωτικών-νομικών και ένα μεγάλο ακροατήριο αποκαλύφθηκε επίσημα η αλήθεια. Υπεύθυνος του πογκρόμ του 1955 ήταν ο ίδιος ο πρωθυπουργός, Αντνάν Μεντερές και το Δημοκρατικό Κόμμα του. Η αστυνομία και ο στρατός είχαν εντολή να μην επέμβουν στα επεισόδια ενώ οι ταρίφες των ταξιτζήδων ήταν δωρεάν για τους επιβάτες.
Και η εξήγηση για όλα αυτά ήταν τα άθλια οικονομικά της χώρας και η έντονη αντιπολίτευση προς την κυβέρνηση. Ο Μεντερές ήταν άνθρωπος που απεχθανόταν όσο τίποτα την κριτική και έτσι χρειαζόταν κάτι δραστικό για να αποπροσανατολίσει την κοινή γνώμη και να πάρει την κατάσταση στα χέρια του. Η συνταγή γνωστή:
Ο τουρκικός λαός έπρεπε να θυμηθεί τον έξωθεν «γαλανόλευκο» κίνδυνο, τους Έλληνες. Λίγη ανακίνηση του Κυπριακού με αρκετές σταγόνες πλασματικής έξαρσης του εθνικιστικού αισθήματος ήταν ότι έπρεπε. Ο βομβιστής του σπιτιού του Κεμάλ δεν ήταν ο «εχθρός» Έλληνας αλλά ένας μουσουλμάνος από την Κομοτηνή ο οποίος έκανε καριέρα στην Ασφάλεια της Τουρκίας τη δεκαετία του 1980. Το τουρκικό κράτος αντάμειψε πλουσιοπάροχα για εκείνη τη στημένη δολιοφθορά.
Οι δικαστές τελικά έκριναν ένοχο τον Μεντερές και άλλους δύο υπουργούς για «διατάραξη σχέσεων με σύμμαχο χώρα». Δεν ξέρω αν είχε τύψεις ο στρατιώτης που κλώτσησε το σκαμνί για να χυθεί βίαια το κορμί του μέχρι πρότινος πρωθυπουργού του και να σπάσει ο δεμένος με σχοινί λαιμός του. Εξάλλου, εντολή του δικαστηρίου εκτελούσε. Θάνατος δια απαγχονισμού!
Οι στρατιωτικοί που είχαν ανατρέψει τον Μεντερές έναν χρόνο πριν τη δίκη ήταν αποφασισμένοι να τον «βγάλουν» από τη μέση. Ακριβώς γι αυτό οι δικαστές είχαν απομυζήσει τον ποινικό κώδικα καταρτώντας ένα αδιαπέραστο κατηγορητήριο για τον κύριο Μεντερές: από συνταγματικές παραβάσεις και διαφθορά έως και δολοφονία του νόθου παιδιού του! Το πογκρόμ για τους στρατιωτικούς ήταν απλά το κερασάκι στη τούρτα που ρεζίλεψε τη χώρα τους διεθνώς, τίποτα παραπάνω. Δεν θα άφηναν να ζήσει ένας πρωθυπουργός που μείωνε μισθούς στρατιωτικών και οργάνωσε εξεταστικές επιτροπές που έβαζαν χέρι στον Στρατό.
Αλλά αυτό που τους φόβισε περισσότερο ήταν η ανεπανάληπτη λαοφιλία του, εξάλλου είχε «ταχτοποιήσει» καλά τους γκιαούρηδες το '55.
