Τον Δεκέμβριο του 2008, ο Γρηγορόπουλος έχασε την ζωή του από σφαίρες αστυνομικού. Το περιστατικό ήταν τραγικό και οι προεκτάσεις του ήταν γνωστές. Ένα κύμα διαμαρτυρίας ξέσπασε αμέσως, με διαδηλώσεις και επεισόδια τα οποία κράτησαν καιρό. Η Αθήνα καιγόταν στην κυριολεξία και ο τότε αρμόδιος υπουργός Παυλόπουλος συνιστούσε παθητική στάση και ψυχραιμία... Κάποια στιγμή τα επεισόδια τελείωσαν και η κατάσταση ηρέμησε. Όλοι άρχισαν να κάνουν τον απολογισμό τους. Το αν υπήρχε ή όχι γενικευμένο σχέδιο αποσταθεροποίησης, όπως πολλοί είχαν ισχυρισθεί, με αφορμή το θάνατο ενός παιδιού-γιατί ο Αλέξης όποιος και να ήταν και ό,τι και να πίστευε, ήταν ένα παιδί, μικρή σημασία έχει.
Αυτό που έγινε τότε είναι ότι ο χαμός ενός παιδιού, δημιούργησε αντανακλαστικά αντίδρασης σε μεγάλο τμήμα της νεολαίας και ίσως όχι μόνο. Αντίδρασης, η οποία απλά έψαχνε να βρει μία αφορμή να ξεσπάσει.
Αναγκαστικά, οι αντιδράσεις στράφηκαν κυρίως εναντίον των αστυνομικών. Άλλο που δεν ήθελαν οι αριστεριστές. Και ήταν αναμενόμενο ότι κάτι τέτοιο θα συνέβαινε. Στράφηκαν κατά αυτών που είχαν απέναντι τους, των ταξικών υποτίθεται εχθρών που εκπροσωπούν το σύστημα και το κράτος. Προς αποφυγήν παρεξηγήσεων, θα ξεκαθαρίσω ότι και δεν απολογούμαι για το ελλαδικό κράτος, όπως είναι τώρα. Ένα κράτος το οποίο ξέρουμε όλοι πως είναι, ένα κράτος που στρέφεται εναντίον κάθε τι εθνικού και ελληνικού.
Αναγκαστικά, οι αντιδράσεις στράφηκαν κυρίως εναντίον των αστυνομικών. Άλλο που δεν ήθελαν οι αριστεριστές. Και ήταν αναμενόμενο ότι κάτι τέτοιο θα συνέβαινε. Στράφηκαν κατά αυτών που είχαν απέναντι τους, των ταξικών υποτίθεται εχθρών που εκπροσωπούν το σύστημα και το κράτος. Προς αποφυγήν παρεξηγήσεων, θα ξεκαθαρίσω ότι και δεν απολογούμαι για το ελλαδικό κράτος, όπως είναι τώρα. Ένα κράτος το οποίο ξέρουμε όλοι πως είναι, ένα κράτος που στρέφεται εναντίον κάθε τι εθνικού και ελληνικού.
Ο Δραγούμης, διαχώριζε το Έθνος από το κράτος και είχε απόλυτο δίκιο. Ένας από τους πυλώνες του κράτους, είναι και η αστυνομία του, τα σώματα ασφαλείας γενικότερα. Στην ουσία, τις όποιες επιλογές της κρατικής ηγεσίας τις στηρίζει και τις υλοποιεί η αστυνομία. Αυτό γίνεται σε όλα τα κράτη και όλα τα μήκη της γης. Έτσι, στην πατρίδα μας, όταν η κρατική εξουσία έχει απέναντι της εμάς, τους εθνικιστές, τους κακούς, τους φασίστες, τους ακραίους, τους μισαλλόδοξους ή όπως αλλιώς θέλουν να μας λένε, μοιραία η αστυνομία σαν εκφραστής αυτής ακριβώς της εξουσίας, είναι φυσικό να τα βάλει μαζί μας, όπως ακριβώς τα έχει βάλει στο παρελθόν και όπως είναι δεδομένο ότι θα τα βάλει και στο μέλλον. Όπως το έκανε στην Πανόρμου, στον Άγιο Παντελεήμονα και αλλού. Αυτή είναι η θέση της, αυτός είναι ο ρόλος της.
Όταν όμως δολοφονούνται από κοινούς εγκληματίες, δύο αστυνομικοί, δύο παιδιά 20 χρονών και κάτι, που παίρνουν σχεδόν 800 ευρώ το μήνα, που τους στέλνουν ανεκπαίδευτους και αγύμναστους να αντιμετωπίσουν την όποια μορφή εγκλήματος, που πολλές φορές κάνουν πολύ παραπάνω από όσα πρέπει ή από όσα μπορούν να κάνουν, τότε πραγματικά, όποιος έχει λίγη συναίσθηση και αντίληψη των πραγμάτων, θα πρέπει να αντιδράσει. Θα πρέπει να καταδικάσει το έγκλημα, θα πρέπει να σταθεί απέναντι στη βία. Και στην περίπτωση των δύο αστυνομικών, δεν θα δούμε τεράστιες πορείες. Δεν θα δούμε δακρύβρεχτες δηλώσεις πολιτικών, δεν θα δούμε την Αθήνα να καίγεται. Ίσως γιατί οι νεκροί άνδρες της ομάδας «ΔΙΑΣ» δεν ήταν ούτε αριστεριστές, ούτε αναρχικοί.
Ήταν οι «μπάτσοι». Στεκόμαστε απέναντι στο έγκλημα. Δεν θέλουμε άλλο αίμα απλών αθώων ανθρώπων. Και πέρα από το τι κολλήματα μπορεί να κουβαλάει κανένας στο μυαλό του, το να σταθούμε δίπλα στους απλούς αστυνομικούς που παλεύουν για την αντιμετώπιση της βίας, του οργανωμένου εγκλήματος και της τρομοκρατίας, είναι πράξη αυτονόητη. Με ένα λουλούδι στον τόπο της θυσίας, με ένα κερί, με μία ελληνική σημαία, με όποιον τρόπο νομίζει ή μπορεί ο κάθε ένας. Αρέσει δεν αρέσει σε κάποιους...
Τάσος Δημητρακόπουλος
