H σιωπή του Ηγέτη της Εκκλησίας μπορεί να θεωρηθή εἴτε ως δειλία, είτε ως συμπαιγχνία με την εκάστοτε Κυβέρνηση!

Ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος κ. Ιερώνυμος με όσα είπε κατα την προσφώνησή του πρός τά Μέλη της Ιεράς Συνόδου της Ιεραρχίας κατά τον παρελθόντα Οκτώβριον προέβη σε μια έμμεση υπόδειξη, γιατί δέ ίσως όχι και επίπληξη, πρός τους Αδελφούς του Ιεράρχες. Σε μια αποστροφή του λόγου του είπε τά εξής χαρακτηριστικά:

" Ὀταν εμείς οι Ιεράρχες πολιτικολογούε ή καλλιεργούμε εντάσεις καί υποθάλπουμε ιδεολογικές αντιπαλότητες είναι βέβαιο ότι αυτό εντέλει διευκολύνει τό παιγνίδι της πόλωσης καί αυτούς πού τήν επιθυμούν καί τήν εκμεταλλεύονται αλλά υπονομεύει ουσιαστικά τήν προσπάθειά μας. Ο λαός περιμένει από εμάς νηφαλιότητα καί ειρηνοποιό παρουσία. Όχι θορυβώδη αλλά αποτελεσματική διαχείριση των σοβαρών θεμάτων πού μας συνέχουν καί μας απασχολούν όλους. Άλλο χύνω τό αίμα μου γιά τήν πατρίδα όταν χρειαστεί καί άλλο ευκαίρως –ακαίρως προβάλλω μία εικόνα της Εκκλησίας ωσάν νά είναι θεσμός προσόμοιος του στρατού ή των κομματικών παρατάξεων".Σεβαστή μεν η παραπάνω γνώμη του Αρχιεπισκόπου μας, αλλ΄όχι και οπωσδήποτε αποδεκτή!
Παρεκαλέσαμε τον Μακαριώτατο να καταστήει σαφλέστερο τό σημείο αυτό της προσφωνήσέως του, να ας διευκρινίσει δηλ. πότε και πού τελειώνουν τα όρια μιας αγωνιώδους κραυγής ενός Αρχιερέως για τα δρώμενα σε βάρος είτε της Εκκλησίας, είτε της ηθικής, είτε της συνοχής της χριστιανικής οικογενείας, είτε της ελληνοχριστιανικής αγωγής της μαθητιώσης νεολαίας, είτε των παραδόσεων της φυλής μας, είτε της εθνικής συνειδήσεως των Ελλήνων, είτε ακόμη της ακεραιότητος της Πατρίδος μας αφ' ενός καί αφ' ετέρου πότε και πού αρχίζουν τά όρια της πολιτικολογίας.

Στο σαφές τούτο ερώτημά μας ο Μακαριώτατος απέφυγε να δώσει μια ωλοκληρωμένη καί σαφή απάντηση! Πέταξε τό γάντι καί τό άφησε να σέρνεται.....

Η ελαχιστότης μας όμως δεν ανήκει σε εκείνους που αντιπαρέρχονται σιωπηλοί τις προκλήσεις! Σηκώνουμε λοιπόν σήμερα το γάντι και συνεχίζουμε την ιδεολογική αντιπαράθεση γνώμης! Αες μη σπεύσουν κάποιοι να παρατηρήσουν, οτι μαχόμεθα τον Αρχιεπίσκοπο!

 Πρώτον μεν διότι δεν έχουμε μια τευοια διάθεση.

Δεύτερον, διότι η Διοίκηση της Εκκλησίας της Ελλάδος δεν είναι μονοπρόσωπη, αλλά συλλογική! Επομένως όλοι μας έχουμε το δικαίωμα ελευθέρας εκφράσεως της γνώμης μας, όλοι μας έχουμε το συνυπέυθυνο στη Διοίκηση των εκκλησιατικών πραγμάτων!

Τρίτον, διότι η ταπεινή διακονία μας επί τριάντα τέσσερα (34) συναπτά έτη στον αρχιερατικό θρόνο όχι μόνο μας έχει εμπλουτίσει μέ την αναγκαία εμπειρία, αλλά και ipso jure μας κατατάσσει στη χορεία των μελών της "πρεσβυτέρας" λεγομένης Ιεραρχίας μέ ό,τι καί όσα αυτό συνεπάγεται! Λοιπόν σηκώνουμε τό γαντι για να διατυπώσουμε μια άλλη, γιατί όχι και αντίθετη άποψη, με κριτήριο το συμφέρον της Εκκλησίας.

Θα διερωτηθούν ίσως μερικοί: Γιατί άραγε αφήσαμε να περάσει τόσος χρόνος καί μόλις σήμερα σηκώνουμε τό γάντι; Τόσο πολύ το σκεπτόμασταν; Όχι βέβαια! Απλώς αναμέναμε να έλθει ο Δεκέμβριος για να αντλήσουμε επιχειρήματα από τόν άγιο Αμβρόσιο, τον Αρχιεπίσκοπο Μιλάνου καί έτσι να δώσουμε μια πειστική απάντηση στούς καλοπροαιρέτους, Να δούν, όσοι βεβαίως ενδιαφέρονται για την ανόθευτη αλήθεια, ότι οι Ιεράρχες πολλές φορές ύψωσαν το ανάστημά τους καί ήλεγξαν δημοσίως τους Άρχοντες, εκείνοι παρεβίαζαν τόν ηθικό Νόμο, το νόμο του Θεού! Ωστε η θεωρία περί "πολιτικολογίας των Ιεραρχών" που λανσάρεται στις ημέρες μας, είναι νερό στό μύλο μιας άθεης ή θρησκευτικώς αδιάφορης πολιτικής καταστάσεως! Σε καμμιά περίπτωση δεν μπορεί να θεωρηθή "παραδοσιακή" εκκλησιαστική συμπεριφορά.

Παραθέτουμε λοιπόν ένα απόσπασμα από την ταραχώδη ζωή του Αγίου Αμβροσίου και καλούμε τον Μακαριώτατο Αρχιεπίσκοπο κ Ιερώνυμο να προβληματισθή εκ νέου και να αναθεωρήσει την άποψή του.

 Εμείς, ένα μεγάλο τίποτε της Ιεραρχίας, δεν μπορούμε να αποδεχθούμε την άποψή του. ΌΤνα ένας Ιεράρχης υπερμαχεί υπέρ των ιερών καί των οσίων της Πίστεώς μας και της Πατρίδος μας, απλώς επιτελεί το χρέος του! Δεν πολιτικολογεί, έστω καί αν αναφέρεται σε συγκεκριμένα πολιτικά πρόσωπα! Δεν μπορέι δηλ. ο κ. Πάγκαλος να χαρακτηρισει τούς ιερωμένους ως "αντιπαραγωγικούς" καί ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών να μη διαμαρτύρεται για την προσβολή κάποιων χιλιάδων εντίμων εφημερίων καί κληρικών γενικώς! Διότι τότε η σιωπή του Ηγέτη της Εκκλησίας μπορεί να θεωρηθή εἴτε ως δειλία, είτε ως συμπαιγχνία με την εκάστοτε Κυβέρνηση! Και τα δύο αυτά είναι κατακριτέα!

Ας δούμε λοιπόν το παράδειγμα του Αγίου Αμβροσίου και την στάση του απέναντι στον Αυτοκράτορα του Βυζαντίου. Εισαγωγικώς δε μόνον ας μας επιτραπεί να παρουσιάσουμε τό παράδειγμα του Αγίου Νικολάου, για τον Οποίο το συναξάρι της 6ης Δεκεμβρίου σημειώνει:

" Ούτος υπήρχεν εν τοις χρόνοις Διοκλητιανού και Μαξιμιανού των τυράννων, πρότερον τη μοναδική πολιτεία διαπρέψας, είτα, δι’ υπερβάλλουσαν αρετήν, την Αρχιερωσύνην εδέξατο. Επεί δε τα χριστιανών ην πρεσβεύων και την ευσέβειαν κηρύττων ελευθέρα φωνή, συλλαμβάνεται υπό των τα πρώτα φερόντων της Πόλεως, και πληγαίς και στρεβλώσεσι παρ’ αυτών υποβληθείς, τη ειρκτή εναπορρίπτεται μετά και άλλων χριστιανών".

Με άλλα λόγια ο άγιος Νικόλαος, υπερασπιζόμενος τα ιερά και τα όσια της πίστεώς μας, είχε δυνατή φωνή και τα έλεγε "ελευθέρα φωνή" δηλ. χύμα καί "τσουβαλάτα", γι αυτό και όχι μόνον συνελήφθη, αλλά και ωδηγήθηκε στη φυλακή! Η υπεράσπιση των ιδανικών και όλων των πολυτίμων πραγμάτων έχει κόστος!

Εν τούτοις το μεγαλείο της αρχιερατικής παρεμβάσεως στα δημόσια πράγματα φανερώνεται στη στάση του Αγίου Αμβροσίου, οπως περιγράφεται στην παρακάτω διήγηση. Με απαράμιλλο θάρρος ήλεγξε τον Αυτοκράτορα Θεοδόσιο, λέγοντάς του τα φοβερά τούτα λόγια: "το αμάρτημα σου δεν εξαλείφεται παρά με δάκρυα και ειλικρινή μετάνοια".Θαυμάστε την αρχιερατιή παρρησία σε όλη της την μεγαλοπρέπεια! Τότε οι Αρχιερείς του Υψίστου ησαν ασυμβίβαστοι: Σήμερα εμείς παριστάνουμε τους σώφρονες και τους μετριοπαθείς! Μια ωραία δικαιολογία θα ήταν: "Την αναφέρω πρώτος για να σας προλάβω. "Ξεύρετε, Σεβασμιώτατε Αμβρόσιε, κάθε εποχή έχει τα δικά της χαρακτηριστικά". Δεν αντιλέγω αυτη η τοποθλέτηση είναι εξ ίσου μια πραγματική παρατήρηση, όσο και μια ωραία δικαιολογία! Διαλέγουμε και παίρνουμε ό,τι μας συμφέρει! ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΜΕ ΝΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΜΕ ΤΟ ΜΕΡΟΣ ΜΑΣ ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΠΛΕΥΡΑ! Ο καθένας σέβεται ή καί χαίρεται τό χάρισμα του άλλου!

+ Ο ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ και ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ

Αίγιον, 13 Δεκεμβρίου 2010