Του ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΤΡΑΪΑΝΟΥ - “Μεγάλη μπουκιά φάε …μεγάλη κουβέντα μη λες” …λέει ο ελληνικός λαός …και για άλλη μια φορά επιβεβαιώθηκε. Πριν ο αλέκτωρ λαλήσει τρις, εκτέθηκε το γνωστό “τσίρκο” του “ανθρωπισμού” και του “πολιτισμού”. Εκτέθηκε το μισελληνικό “κονκλάβιο” της πολιτικής και της “διανόησης” στην Ελλάδα. Μητσοτάκης, Κοέν, Δήμου, Φραγκουδάκη και τα άλλα τα “παιδιά”, αναγκάζονται τώρα και κρύβονται. Μαθαίνουν να σφυρίζουν και να μιμούνται το παιδί του Λουντέμη, που μετρούσε τ’ άστρα. Δεν μπορούν να πάρουν τη “σημαία” του ανθρωπισμού και του πολιτισμού και να την μπήξουν στην “καρδιά” των Ελλήνων. Αυτοί, οι οποίοι ψάχνουν ευκαιρίες, για να βγουν και να καταγγείλουν “βαρβαρότητες”, τώρα κρύβονται. Στη θέση του κατηγορούμενου αυτή τη φορά δεν είναι οι Έλληνες και η Ελλάδα, για να βγουν και να τους βρίσουν. Στη θέση του κατηγορούμενου είναι πλέον το κράτος του Ισραήλ. Το κράτος των επαγγελματιών θυμάτων. Το κράτος των αφεντικών τους.Αναγκαστικά τώρα εκτίθενται.
Αναγκαστικά τώρα εξευτελίζονται. Αυτοί, οι οποίοι ξεσήκωσαν τον κόσμο ολόκληρο για τον προβοκατόρικο εμπρησμό της Συναγωγής των Χανίων, τώρα κάνουν τους αδιάφορους.
Αυτοί, οι οποίοι στο όνομα του πολιτισμού προσπάθησαν να “ματώσουν” τον “εγκληματικό” ελληνισμό, τώρα κάνουν τους αδιάφορους μπροστά στα εγκλήματα των Εβραίων δολοφόνων του δολοφονικού Ισραήλ. Γι’ αυτόν τον λόγο μιλάμε για εξευτελισμό. Εξευτελίζεσαι όταν “ξεσηκώνεις” τον κόσμο για μια καμένη ντιβανοκασέλα και ένα καπνισμένο ταβάνι και κλείνεις τα μάτια σε μια μαζική δολοφονία. Σε ένα απίστευτο μακελειό με θύματα ανθρώπους, οι οποίοι απλά ήθελαν να βοηθήσουν συνανθρώπους τους.
Το θέμα της ισραηλινής αθλιότητας είναι “πιασάρικο” και εύκολο στον χειρισμό του, αλλά απαγορευμένο. Είναι θέμα, το οποίο ενδείκνυται για πύρινους λόγους και για εκ του ασφαλούς επίδειξη ευαισθησίας, αλλά δυστυχώς δεν μπορούν να το εκμεταλλευτούν. Οι δολοφόνοι σ’ αυτήν την περίπτωση είναι τα ίδια τα “αφεντικά” τους. Τώρα είναι δύσκολο να ξεκινήσουν να υπερασπίζονται τον πολιτισμό και τα ανθρώπινα δικαιώματα, γιατί πρέπει να θίξουν τους Ρότσιλντ, τους Ροκφέλερ, τον Τρισέ, τον Μπενράκε, τον Σόρος, τον Κίσινγκερ και πλήθος άλλων “καλών” και προπάντων πολιτισμένων ανθρώπων.
Εξευτελίστηκες μία φορά, όταν δεν ζήτησες συγνώμη με την αποκάλυψη της προβοκάτσιας της Κρήτης και εξευτελίζεσαι πολλαπλάσια, που δεν καταγγέλλεις τη δολοφονία αμάχων ανθρώπων από ένα οργανωμένο και οπλισμένο κράτος. Μιλάμε για το απόλυτο έγκλημα κατά της ανθρωπότητας και του πολιτισμού. Ακόμα και το τρομοκρατικό έγκλημα φανατικών – αλλά μεμονωμένων – τρομοκρατών είναι ασήμαντο μπροστά στο έγκλημα ενός επίσημου μηχανισμού …ενός νόμιμου κράτους. Μιλάμε για το απεχθέστερο των εγκλημάτων. Μιλάμε για κρατική τρομοκρατία. Μιλάμε για δολοφόνους, οι οποίοι φορούσαν επίσημες κρατικές στολές ενός κράτους “πειρατή”. Ενός κράτους, το οποίο δεν έχει καμία σχέση όχι απλά με τον διεθνή νόμο, αλλά με τη λογική.
Και όμως… Οι γνωστοί “ευαίσθητοι”, που μπορούν να εντοπίσουν και να καταγγείλουν ακόμα και ένα ανεπαίσθητο αντισιωνιστικό “βλέμμα”, κάνουν τα στραβά μάτια, βλέποντας το σιωνιστικό έγκλημα. Αυτοί, οι οποίοι αντιλαμβάνονται τα “φονικά” βλέμματα, δεν αντιλήφθηκαν τα φονικά όπλα. Εξαφανίστηκαν όλοι τους …Ούτε είδαν …ούτε άκουσαν το παραμικρό. Προφανώς “πείστηκαν” από το επίσημο κράτος του Ισραήλ για το “δίκιο” του. Το δίκιο αυτού, ο οποίος αυτοπροστατεύεται από τους “τρομοκράτες”. Τους “τρομοκράτες”, οι οποίοι μετέφεραν “ύποπτα” αναπηρικά καροτσάκια, “εκρηκτικά” Depon και “φονικές” πατερίτσες.
Αυτό το ανθρωπιστικό “τσίρκο” αναζητούμε σ’ αυτό το κείμενο. Τους γνωστούς έμπορους “πολιτισμού” και ανθελληνισμού.
Θα ξεκινήσουμε από την απουσία του πιο “αγαπημένου”. Από την εκκωφαντική “σιωπή” του ανθρώπου, ο οποίος τοποθετείται σε όλα τα θέματα πριν από όλους. Πού είναι ο συνήθως βιαστικός Μητσοτάκης, να μας πει τις απόψεις του για το ισραηλινό έγκλημα; Αν αυτοί, που έβαλαν φωτιά στην ανενεργή Συναγωγή —και οι οποίοι αποδείχθηκε ότι δεν ήταν Έλληνες— ήταν η “ντροπή της Κρήτης” σε περίπτωση που ήταν Έλληνες, τότε οι Ισραηλινοί φονιάδες τι είναι; Η “ντροπή της ανθρωπότητας”; Γιατί δεν βγαίνει να τους καταγγείλει; Φοβάται να καταγγείλει τους Ισραηλινούς, γιατί τους έχει ανάγκη τώρα που η Ντορούλα έπιασε το “ράφι” και έχει ανάγκη το διεθνές “προφίλ”;
Πού είναι εκείνος ο απίστευτος χαφιές από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού; Ο Andrew Apostolou, ο οποίος “αρθρογραφεί” στη Wall Street Journal; Αυτός, ο οποίος παραλλήλισε τη σύγχρονη Ελλάδα με την Τουρκία, αφήνοντας να εννοηθεί ότι οι Έλληνες —και στη συγκεκριμένη περίπτωση οι Κρητικοί— είναι κάτι σαν βάρβαροι και αιμοσταγείς “ταλιμπάν-γενίτσαροι”. Τους “ταλιμπάν”, που καίνε “ντιβανοκασέλες”, τους εντόπισε. Τους “ταλιμπάν”, που σκοτώνουν αθώους, δεν τους είδε; Μόνον τις “ντροπές” της Ελλάδας βλέπει; Τις “ντροπές” των αφεντικών του δεν τις βλέπει ο “μεροκαματιάρης” των Ισραηλινών; Αυτός, ο οποίος αισθανόταν ντροπή για τον εαυτό του, επειδή είναι ομοεθνής εμπρηστών, δεν αισθάνεται τώρα ντροπή, που είναι κωλοσφούγκι δολοφόνων;
Πού είναι ο γνωστός “παπατζής” του Λουτρακίου; Η λάσπη του τζόγου. Το κατακάθι της κοινωνίας. Αυτός, ο οποίος απειλούσε θεούς και δαίμονες, επειδή απλά υπέθετε ότι κάποια ελληνικά “κτήνη” έκαψαν στη Συναγωγή των Χανίων μερικά “πατερικά” σωβρακολάστιχα, ένα “ιερό” μπαουλοντίβανο και μια “ευλογημένη” ντιβανοκασέλα. Αν κάποιοι, που καίνε μερικές ντιβανοκασέλες, πρέπει να “ξεκουμπιστούν” από το νησί τους, τι πρέπει να κάνουν οι Ισραηλινοί μετά από τα εγκλήματά τους; Να “ξεκουμπιστούν” αρχικά από τη Μέση Ανατολή και στη συνέχεια από τον Πλανήτη;
Πού είναι η Φραγκουδάκη; Η γνωστή “ιατροδικαστής” μαζικών εγκλημάτων. Αυτή, η οποία ανακάλυψε ότι το κύριο αίτιο του θανάτου στη Μικρασιατική Καταστροφή ήταν ο συνωστισμός. Γιατί δεν επαναλαμβάνει την “επιστημονική” της δράση; Ας βγει κι ας πει στον κόσμο την “αλήθεια” για το μοιραίο συμβάν. Να βγει και με τη γνωστή “επιστημοσύνη” της να διαβεβαιώσει τον κόσμο ότι τους ακτιβιστές δεν τους σκότωσαν οι Ισραηλινοί. Οι ακτιβιστές σκοτώθηκαν, επειδή το πλοίο δεν είχε σκαλοστάσια στις προβλεπόμενες από τον διεθνή νόμο διαστάσεις. Μερικοί από αυτούς σκοτώθηκαν, επειδή, εξαιτίας του ενθουσιασμού τους και των εσφαλμένων εκτιμήσεών τους, έπεσαν με απίστευτη φόρα πάνω σε κάτι σφαίρες, τις οποίες τις είχαναφήσει οι Ισραηλινοί να “αιωρούνται”.
Πού είναι ο “μέγας” διανοούμενος Δήμου με το “ανεπανάληπτο” έργο με τον τίτλο …”Η δυστυχία του να είσαι Έλληνας”; Ο άτυχος Δήμου. Πραγματικά άτυχος, γιατί δυστυχώς γι’ αυτόν οι δολοφόνοι δεν είναι κάποιοι δασύτριχοι Έλληνες, για να βγει —ακόμα και με τις πιτζάμες— και να τους καταγγείλει. Να βγει και να διεκδικήσει τη “δόξα” του εκπολιτιστή “κονκισταδόρα” της βαλκανικής μας γειτονιάς. Ο άνθρωπος ήταν πολύ άτυχος, αλλά πάντα υπάρχουν περιθώρια. Γιατί δεν γράφει την επόμενη επιτυχία του με τον τίτλο …“Η δυστυχία του να είσαι χαφιές”; Να το γράψει και να το αφιερώσει στον εαυτό του, στους δικούς του και σε όλους τους παραπάνω.
