Η επικείμενη επίσκεψη του Πάπα στην Κύπρο προκάλεσε ήδη έντονες συζητήσεις και πολλές αντιπαραθέσεις μέσα στους κόλπους της Ορθόδοξης Εκκλησίας και κατέστη ένα αμφιλεγόμενης σημασίας γεγονός. Μία παράμετρος του γεγονότος τούτου αποτελεί η θεολογική συζήτηση, που προέκυψε εξ αφορμής δηλώσεων Ιεραρχών της Εκκλησίας μας και οι οποίες αφορούν στη «δογματική ταυτότητα» του Πάπα και κατ’ επέκταση του Παπισμού, αν δηλ. ο Πάπας είναι ηγέτης μιας αίρεσης ή μιας Σχισματικής Εκκλησίας. Και ο μεν Λεμεσού Αθανάσιος δήλωσε ότι «ο Παπισμός είναι αίρεση και πηγή πολλών άλλων αιρέσεων που ταλαιπωρούν την οικουμένη», ενώ ο Κύκκου Νικηφόρος δήλωσε......
ότι «δεν ασπάζεται τη θέση ούτε του Λεμεσού Αθανάσιου ούτε και των άλλων αδελφών που διαφωνούν με την επίσκεψη του Πάπα στην Κύπρο» και γι’ αυτό είπε, ότι «ως επίσκοπος οφείλει μιαν απολογία στους αδελφούς Μαρωνίτες και Λατίνους που ζουν στην Κύπρο».
Στις δηλώσεις αυτές προστέθηκε και η δήλωση του Ταμασσού Ησαΐα, ότι «η επίσημη θέση της Ορθοδοξίας είναι ότι οι Καθολικοί είναι μία Σχισματική Εκκλησία, δεν είναι αιρετικοί» και ως λόγο προέβαλε την άποψη ότι «αναγνωρίζουμε το βάπτισμά τους κι επιτρέπουμε τους μεικτούς γάμους». Τα ίδια στοιχεία ισχύουν και στην περίπτωση των Αγγλικανών. Είναι μήπως και οι Αγγλικανοί Σχισματική Εκκλησία;
Αν είναι ο Παπισμός Αίρεση ή Σχισματική Εκκλησία και άρα αυτός που θα υποδεχθούμε είναι ένας Αιρεσιάρχης ή ένας Ηγέτης μιας μεγάλης Σχισματικής Εκκλησίας, θα αποφύγουμε την προσωπική απάντηση. Παραπέμπουμε κάθε ενδιαφερόμενο, μεταξύ άλλων, και στην υπ’ αριθμ. 188 Επιστολή του Μεγάλου Βασιλείου προς τον άγιο Αμφιλόχιο Ικονίου, η οποία είναι η «πρώτη Κανονική Επιστολή του Μεγάλου Βασιλείου».
Σ’ αυτήν ο Μέγας Βασίλειος σημειώνει και τα ακόλουθα: «Οι παλαιοί έκριναν ότι πρέπει να δεχόμαστε εκείνο το βάπτισμα που δεν παρεκκλίνει κατά τίποτε από την πίστη. Γι’ αυτό μάλιστα άλλες μεν πλάνες ονόμασαν αιρέσεις, άλλες δε σχίσματα, άλλες δε παρασυναγωγές. Αιρέσεις ονόμασαν τις ομάδες που συγκροτούν οι τελείως αποκομμένοι και αποξενωμένοι από αυτήν την ίδια την πίστη, σχίσματα δε τις ομάδες εκείνες τις οποίες αποτελούν όσοι απομακρύνθηκαν για λόγους εκκλησιαστικούς και για ζητήματα που μπορούν να διευθετηθούν με προσπάθεια αλληλοκατανόησης, ενώ παρασυναγωγές τις συνάξεις που πραγματοποιούνται από ανυπότακτους ιερείς ή επισκόπους και από απαίδευτους λαϊκούς». Και ο Μέγας Βασίλειος, για να γίνει σαφέστερος, δίδει τα ακόλουθα παραδείγματα:
«Αν κάποιος κληρικός, ο οποίος κρίθηκε ένοχος για κάποιο πταίσμα και έχασε το λειτούργημά του και δεν συμμορφώθηκε στους κανόνες, αλλά διεκδίκησε για τον εαυτό του την προεδρία της επισκοπής και την εποπτεία, μαζί δε με αυτόν εγκατέλειψαν την καθολική (= ορθόδοξη) Εκκλησία και μερικά μέλη, αυτό είναι παρασυναγωγή. Σχίσμα είναι η διαφωνία στο θέμα της μετάνοιας με τους ανήκοντες στην Εκκλησία. Αιρέσεις δε είναι οι ομάδες, όπως των Μανιχαίων, των Ουαλεντινιανών, των Μαρκιωνιστών και των Πεπουζηνών.
Η διαφωνία τους ανάγεται κατ’ ευθείαν στην πίστη για τον Θεό» (βλ. PG 32, 665 AB και Ε.Π.Ε., τόμ. 1, σελ. 184 ).
Για όσους μιλούν για φανατικούς και έξαλλους «περί την πίστιν», τους προτρέπουμε να διαβάσουν όσα ο Χριστός υπέδειξε στον άγιο Ιωάννη, τον Ευαγγελιστή, να γράψει στον άγγελο της εκκλησίας της Λαοδίκειας: «Ξέρω καλά τα έργα σου, δεν είσαι ούτε κρύος ούτε ζεστός. Μακάρι να ήσουν κρύος ή ζεστός! Επειδή όμως δεν είσαι ούτε κρύος ούτε ζεστός, αλλά χλιαρός, γι’ αυτό θα σε ξεράσω από το στόμα μου» (Αποκ. 3, 15 - 16). Στα θέματα της πίστεως δεν χωρούν ευγένειες, κοινωνικές αβρότητες, εκπτώσεις και σκοπιμότητες. Αν αυτό ίσχυε, διερωτώμαστε τι είδους χριστιανική πίστη θα είχαμε εμείς σήμερα, δυο χιλιάδες χρόνια μετά την εμφάνιση του Χριστού στον κόσμο;
thriskeftika.blogspot.com
.jpg)
