Mε νέα παρέμβασή του ο γνωστός καρδιολόγος Κωνσταντίνος Φαρσαλινός κατηγορεί τις δυτικές κυβερνήσεις (ανάμεσά τους και η ελληνική) για την καταστροφή που επέφεραν στην δημόσια υγεία τα παρατεταμένα επί διετίας lockdown.
«Τα lockdown ήταν τζόγος. Ποτέ δεν έγινε ανάλυση οφέλους-βλαβών, όπως ΠΡΕΠΕΙ να γίνεται σε κάθε παρέμβαση για τη δημόσια υγεία.
ΟΜΕΡΤΑ για τις καταστροφικές τους συνέπειες. Η επικοινωνία του ΦΟΒΟΥ.
Παραδοχές από τον υποψήφιο πρωθυπουργό του Ην. Βασιλείου»
Ο γνωστός καρδιολόγος δημοσιεύει άρθρο-κόλαφο από το Spectator κατά των κυβερνήσεων και της αποχτυχημένης πολιτικής των lockdown
«Όταν η Βρετανία ήταν αποκλεισμένη, η χώρα διαβεβαιώθηκε ότι όλοι οι κίνδυνοι είχαν εξεταστεί σωστά και σθεναρά.
Ναι, τα σχολεία θα έκλειναν και η εκπαίδευση θα υπέφερε. Η κανονική υγειονομική περίθαλψη θα πλήττονταν και θα πέθαιναν άνθρωποι ως αποτέλεσμα.
Αλλά η κυβέρνηση είπε επανειλημμένα ότι οι ειδικοί είχαν εξετάσει όλα αυτά. Τελικά δεν ήταν σαν να μας κλείδωναν χωρίς να βαρύνουν σοβαρά τις συνέπειες, έτσι δεν είναι;
Αυτές οι συνέπειες γίνονται ακόμα γνωστές: Χάος στις εξετάσεις, αύξηση της λίστας αναμονής του NHS, χιλιάδες ανεξήγητοι «υπερβολικοί θάνατοι», δικαστικές καθυστερήσεις και οικονομικό χάος.
Ήταν όλο αυτό που αναμενόταν, ελήφθη υπόψη και θεωρήθηκε από τους ηγέτες ότι ήταν ένα τίμημα που αξίζει να πληρωθεί;
Ακριβώς στην αρχή του lockdown, οι υπουργοί είχαν ήδη αρχίσει να ανησυχούν ότι η πολιτική εφαρμοζόταν απερίσκεπτα χωρίς κανείς να σκεφτεί τις παρενέργειες.
Μόνο λίγοι βασικοί παίκτες στην κορυφή της ηγεσίας πήραν τις αποφάσεις: ανάμεσά τους ο Ρίσι Σουνάκ. Τώρα αποφάσισε να δημοσιοποιήσει τι συνέβη.
Όταν συναντιόμαστε στο γραφείο που έχει νοικιάσει για την προεκλογική του εκστρατεία για την πρωθυπουργία, που σύντομα θα μπει στην τελευταία της εβδομάδα, λέει εξαρχής ότι δεν τον ενδιαφέρει να κουνήσει το δάχτυλο στους πιο σκληρούς υποστηρικτές του lockdown.
Κανείς δεν ήξερε τίποτα στην αρχή, λέει: το lockdown ήταν, εξ ανάγκης, ένα στοίχημα. Ο Chris Whitty και ο Patrick Vallance, ο επικεφαλής ιατρός και επικεφαλής επιστημονικός σύμβουλος, θα παραδεχτούν ανοιχτά ότι το lockdown θα μπορούσε να κάνει περισσότερο κακό παρά καλό.
Αλλά όταν τα στοιχεία άρχισαν να κυκλοφορούν, μια παράξενη σιωπή επικράτησε στην κυβέρνηση: οι φωνές που διαφωνούν φιλτράρονταν και εφαρμόστηκε μια πολιτική που δεν βλέπει το κακό.
Η ιστορία του Σουνάκ ξεκινά με την πρώτη συνάντηση για τον Covid, όπου στους υπουργούς παρουσιάστηκε μια αφίσα Α3 από επιστημονικούς συμβούλους που εξηγούσαν τις επιλογές.
«Μακάρι να το είχα κρατήσει γιατί απαριθμούσε πράγματα που δεν είχαν κανένα αντίκτυπο: απαγόρευση εκδηλώσεων και όλα αυτά», λέει. «Έλεγε: θα πρέπει να προσέχεις να μην το κάνεις πολύ νωρίς, γιατί το να μπορείς να το διατηρήσεις είναι πολύ δύσκολο σε μια σύγχρονη κοινωνία». Έτσι, η επιστημονική συμβουλή ήταν, αρχικά, να απορριφθεί ή τουλάχιστον να καθυστερήσει το lockdown.
Όλα άλλαξαν όταν ο Neil Ferguson και η ομάδα του στο Imperial College δημοσίευσαν τη διάσημη «Αναφορά 9», η οποία υποστήριξε ότι οι απώλειες Covid θα μπορούσαν να φτάσουν τις 500.000 αν δεν ληφθούν μέτρα – αλλά ο αριθμός θα μπορούσε να είναι κάτω από 20.000 εάν η Βρετανία έμπαινε σε καραντίνα.
Αυτό, φυσικά, αποδείχθηκε ότι ήταν μια τεράστια υπερβολή της ικανότητας του lockdown να περιορίσει τους θανάτους από τον Covid.
Η Imperial τόνισε ότι «δεν έλαβε υπόψη το ευρύτερο κοινωνικό και οικονομικό κόστος της καταστολής, το οποίο θα είναι υψηλό». Αλλά σίγουρα κάποιος που εμπλέκεται στη χάραξη της πολιτικής θα το καταλάβαινε.
Αυτή ήταν η ουσία: κανείς δεν το έκανε πραγματικά. Ο υπολογισμός κόστους-οφέλους – βασική προϋπόθεση για σχεδόν κάθε παρέμβαση στη δημόσια υγεία – δεν έγινε ποτέ.
«Δεν μου επιτρεπόταν να μιλήσω για την ανταλλαγή», λέει ο Sunak. Οι υπουργοί ενημερώθηκαν από το Νο. 10 (της Ντάουνινγκ Στριτ) για το πώς να χειριστούν ερωτήσεις σχετικά με τις παρενέργειες του lockdown.
«Το σενάριο ήταν να μην τους αναγνωρίσω ποτέ. Το σενάριο ήταν: ω, δεν υπάρχει συμβιβασμός, γιατί το να το κάνουμε αυτό για την υγεία μας είναι καλό για την οικονομία».
Αν η ειλικρινής συζήτηση καταστέλλεται εξωτερικά, ο Σουνάκ το θεώρησε ακόμη πιο σημαντικό που έλαβε χώρα εσωτερικά.
Αλλά αυτή δεν ήταν η εμπειρία του. «Ένιωσα ότι κανείς δεν μιλούσε», λέει. «Δεν μιλήσαμε καθόλου για χαμένα ραντεβού [του γιατρού]». Όταν όντως προσπάθησε να εκφράσει ανησυχίες, συνάντησε έναν τοίχο από τούβλα.
«Αυτές οι συναντήσεις ήταν κυριολεκτικά εγώ γύρω από αυτό το τραπέζι, απλώς να τσακώνομαι. Ήταν απίστευτα άβολα κάθε φορά».
«Έλεγα: «Ξεχάστε την οικονομία. Σίγουρα όλοι μπορούμε να συμφωνήσουμε ότι το να μην πηγαίνουν τα παιδιά στο σχολείο είναι ένας μεγάλος εφιάλτης» ή κάτι τέτοιο. Ακολούθησε μεγάλη σιωπή. Ήταν η πρώτη φορά που το έλεγε κάποιος. Ήμουν τόσο έξαλλος ».
Μία από τις μεγάλες ανησυχίες του Sunak ήταν για τα μηνύματα φόβου, τα οποία η ομάδα του Υπουργείου Οικονομικών ανησυχούσαν ότι θα μπορούσαν να έχουν μακροχρόνιες επιπτώσεις. «Σε κάθε συνεδρίαση, προσπαθήσαμε να πούμε: ας σταματήσουμε την αφήγηση του «φόβου». Ήταν πάντα λάθος από την αρχή. Έλεγα συνεχώς ότι ήταν λάθος ».
Οι αφίσες που έδειχναν ασθενείς με Covid σε αναπνευστήρες, είπε, ήταν οι χειρότερες. «Ήταν λάθος να τρομάζεις τους ανθρώπους έτσι».
Η καμπάνια του Eat Out to Help Out σχεδιάστηκε για να είναι μια αισιόδοξη αντί-αφήγηση. «Τα δεδομένα της έρευνας σε όλη την Ευρώπη έδειξαν ότι η χώρα μας ήταν πολύ μακριά και ήταν λιγότερο πιθανό να επιστρέψει στην κανονικότητα. Όλα τα στοιχεία ήταν ότι όλοι ήταν πολύ φοβισμένοι για να πάνε να ξανακάνουν πράγματα. Έχουμε μια οικονομία που βασίζεται στην κατανάλωση, οπότε αυτό θα ήταν πολύ κακό ». Όπως όντως ήταν. Το Ηνωμένο Βασίλειο κατέληξε με τη χειρότερη οικονομική ύφεση στην Ευρώπη.
Το κλείδωμα – το κλείσιμο των σχολείων και μεγάλο μέρος της οικονομίας, ενώ η αστυνομία έβαζε πρόστιμα στους ανθρώπους που κάθονταν στα παγκάκια των πάρκων – ήταν η πιο δρακόντεια πολιτική που εφαρμόστηκε σε καιρό ειρήνης.
Το Νο. 10 ήθελε να το παρουσιάσει ως «ακολουθώντας την επιστήμη» και όχι ως πολιτική απόφαση, και αυτό είχε επιπτώσεις στην διαδικασία της λήψης αποφάσεων της κυβέρνησης.
Σήμαινε την ανάδειξη του Sage, μιας μεγάλης ομάδας επιστημονικών συμβούλων, σε μια επιτροπή που είχε την εξουσία να αποφασίσει εάν η χώρα θα κλειδώσει ή όχι. Δεν υπήρχε κοινωνικοοικονομικό ισοδύναμο με το Sage.
Έτσι, όποιος έγραφε τα πρακτικά για τις συναντήσεις του Sage – συμπυκνώνοντας τις συζητήσεις του σε καθοδήγηση για την κυβέρνηση – θα καθόριζε την πολιτική του έθνους.
Κανείς, ούτε καν τα μέλη του υπουργικού συμβουλίου, δεν θα γνώριζαν πώς ελήφθησαν αυτές οι αποφάσεις.»
