Σε άρθρο του για τα νεο-οθωμανικά όνειρα του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν,
που δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα του Ινστιτούτου Gatestone,
ο Τούρκος δημοσιογράφος Μπουράκ Μπεκντίλ (Burak Bekdil), αρθρογράφος της Hürriyet Daily και του Middle East Forum, αναφέρεται σε μια συζήτηση που είχε το 2004 με έναν Έλληνα διπλωμάτη στην Αθήνα.
Πίνοντας ούζο, όπως χαρακτηριστικά αναφέρει, ο Τούρκος δημοσιογράφος με τον Έλληνα διπλωμάτη σε ένα καφέ των Αθηνών, ένα ζεστό απόγευμα του 2004, του είπε ο Έλληνας:
«Είσαι λάθος για τον Ερντογάν. Θα μεταρρυθμίσει τη δημοκρατική κουλτούρα της Τουρκίας, ευθυγραμμίζοντάς την με την Ευρωπαϊκή Ένωση, θα ισχυροποιήσει τις σχέσεις του με το ΝΑΤΟ και θα ακολουθήσει μια φιλειρηνική πολιτική σε αυτό το μέρος του κόσμου. Εν τω μεταξύ θα συντρίψει το κοσμικό στρατιωτικό καθεστώς της Τουρκίας [κεμαλικούς] και η Τουρκία πλέον δεν θα είναι απειλή για τους γείτονές της».
Ο Τούρκος δημοσιογράφος ισχυρίζεται ότι απάντησε ως εξής στον Έλληνα διπλωμάτη:
«Ας δούμε πώς ο ισλαμιστής φίλος σου [ο Ερντογάν] θα συμπεριφερθεί αφού συντρίψει το κοσμικό [κεμαλικό] κατεστημένο».
Δίχως να αποκαλύπτει στο άρθρο του ο Μπουράκ Μπεκντίλ το όνομα του «διορατικού» Έλληνα διπλωμάτη, να πούμε ως TRIBUNE κάποια πράγματα εδώ.
Πράγματι ο Ερντογάν εμφανίστηκε ως το φιλειρηνικό «μετριοπαθές» Ισλάμ. Αυτό το παραμύθι πούλησε εξαιρετικά εύκολα σε Ευρώπη και Αμερική. Και η Δύση το κατάπιε αμάσητο γιατί αυτό ήταν η βαθιά της επιθυμία, αυτό είχε ανάγκη να πιστέψει.
Θεώρησαν ότι ο «μετριοπαθής» Ερντογάν θα ήταν το ισλαμιστικό ανάχωμα στους τζιχαντιστές. Μια εντελώς βεβαίως λαθεμένη προσέγγιση, αφού από την ιστορία γνωρίζουμε ότι δεν υπάρχει καμία μετριοπάθεια όταν η θρησκεία εμπλέκεται με την πολιτική. Μόνο φανατισμός και μισαλλοδοξία.
Βεβαίως η Δύση, που έχει άγνοια του Ισλάμ, δικαιολογημένα έως ένα βαθμό να «παραμυθιάστηκε». Αδικαιολόγητα όμως η Ελλάδα, που έχει την εμπειρία της συνύπαρξης με το Ισλάμ και τους Τούρκους και αυτή δεν ήταν ποτέ «μετριοπαθής».
Επίσης υπάρχει μια «δεξαμενή σκέψης» στην Ελλάδα που υποστήριζε την ευρωπαϊκή πορεία της Τουρκίας ως τον μόνο τρόπο για να «εξημερωθεί» και έτσι να πάψει να συνιστά απειλή.
Την «εξημέρωση» των Τούρκων που δεν την κατάφεραν οι Βυζαντινοί, με τον ανώτερο πολιτισμό τους, αλλά ούτε οι Φαναριώτες ως υπουργοί και γραφειοκράτες της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, θα την πετύχαινε η Ευρωπαϊκή Ένωση (sic), που δεν μπορεί να τιθασεύσει τη γερμανική νεοφιλελεύθερη βαρβαρότητα.
Προφανώς και η συγκεκριμένη «δεξαμενή σκέψης» έβλεπε πολλά τουρκικά σίριαλ και όχι την πραγματικότητα. Σαφώς και υπάρχουν κάποιες (αρκετές) εξαιρέσεις εξημερωμένων Τούρκων αλλά το Ισλάμ δεν εξημερώνεται όπως και το τουρκικό έθνος ως σύνολο. Οι Τούρκοι υποτάσσονται αλλά ποτέ δεν εξημερώνονται.
Σήμερα το «συννεφάκι» μιας εξημερωμένης, μετριοπαθούς ισλαμιστικής Τουρκίας έχει διαλυθεί εάν δεν ακούγεται ως ανέκδοτο.
Ο ισλαμιστικός εξτρεμισμός βρίσκεται σε ιστορικά υψηλά στη χώρα, ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν διεκδικεί τον θρόνο του σουλτάνου – χαλίφη, η Τουρκία έχει εισβάλει σε δύο ακόμα χώρες, εκτός από την Κύπρο, στη Συρία και το Ιράκ.
Όπως αντιλαμβάνεστε τόσο η ανάλυση του προαναφερθέντα Έλληνα διπλωμάτη όσο και οι θεωρίες της εγχώριας δεξαμενής σκέψης, όπως και όλες οι «προσεγγίσεις» εκείνης της εποχής, του «εκσυγχρονιστάν» και ύστερα του «καραμαλιστάν» με τις «κουμπαριές», είναι για τα σκουπίδια.
Απέναντί μας έχουμε την παλιά γνωστή Τουρκία των Οθωμανών σουλτάνων. Μια ανήθικη τυραννία δίχως όρια, αμετροεπή, ακόρεστη για κατακτήσεις και αίμα.
«Δώδεκα χρόνια μετά, συνεχίζω να απολαμβάνω τις ήσυχες συζητήσεις με ούζο με τον ίδιο Έλληνα φίλο», γράφει ο Μπουράκ Μπεκντίλ, «αλλά τα πράγματα δεν μοιάζουν το ίδιο ειρηνικά μεταξύ της Τουρκίας και των γειτόνων της, συμπεριλαμβανομένης και της Ελλάδας».
Στη συνέχεια, κι αφού αναφερθεί με τη σειρά στις πρόσφατες «αναθεωρητικές» δηλώσεις Ερντογάν, όπως η αμφισβήτηση της Συνθήκης της Λωζάνης, ο Μπουράκ Μπεκντίλ εκτιμά ότι ο Ερντογάν επιθυμεί να ανακτήσει ηγεμονία στη Δύση (Ελλάδα), στον νότο (Συρία) και νοτιοανατολικά (Ιράκ).
Η φιλο-Οθωμανική αναβίωση του Ερντογάν ίσως να απευθύνεται στην εθνική υπερηφάνεια δεκάδων εκατομμυρίων Τούρκων, που λαχταρούν το δοξασμένο παρελθόν των [Οθωμανών] προγόνων τους, γράφει ο Μπουράκ Μπεκντίλ, και ίσως να φέρει ακόμα περισσότερες ψήφους στον ήδη δημοφιλή Πρόεδρο. Αλλά αυτά τα αλυτρωτικά συναισθήματα, ιδιαίτερα όταν υποστηρίζονται από στρατιωτικές επιχειρήσεις, το μόνο που θα καταφέρουν είναι κάνουν την ταραχώδη περιοχή ακόμα πιο ταραχώδη, συμπεριλαμβανομένης και της ίδιας της Τουρκίας -καταλήγει ο Μπεκντίλ.
