του Νίκου ΧειλαδάκηΔημοσιογράφου – Συγγραφέα – Τουρκολόγου . Μέσα στην απαξίωση όλων των παραδοσιακών και εθνικών αξιών στην χώρα μας και την κατευθυνόμενη διαστρέβλωση της ιστορίας μας, τον τελευταίο καιρό παρατηρείται και το περίεργο φαινόμενο της «κεμαλολατρείας»,
δηλαδή της ιστορικής καταξίωσης του Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ με την έκδοση βιβλίων με τους λόγους του Κεμάλ, με την πρόθεση ανέγερσης μνημείων και άλλων ευτράπελων που χαρακτηρίζουν την μειοδοτική μας εποχή. Ο μεγάλος πρωταγωνιστής και υπαίτιος της τραγικής μικρασιατικής καταστροφής, ο πατέρας της εθνοκάθαρσης των χριστιανών της Μικράς Ασίας, (Ελλήνων, Αρμενίων, Ασσυρίων, αραβόφωνων χριστιανών, κ.α.) με τα αμέτρητα θύματα της, ο δημιουργός ενός δικτατορικού καθεστώτος που καθόρισε τις τύχες της σύγχρονης Τουρκίας, αναδεικνύεται στην χώρα μας σαν μια σημαντική ιστορική προσωπικότητα που …συνέβαλε στην ανάπτυξη του πολιτισμού στην ευρύτερη περιοχή. Δυστυχώς η ιστορική άγνοια και η παράλογη ραγαδιοφροσύνη γεννάει τέτοια θλιβερά φαινόμενα. Αλλά ποιος ήταν στην πραγματικότητα ο Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ, δηλαδή ο γεννήτορας και πατέρας της σύγχρονης Τουρκίας;
Όποιος είχε την τύχη να επισκεφτεί, (όπως ο γράφων), το περίφημο μαυσωλείο του Κεμάλ Ατατούρκ στην κορυφή ενός λόφου στην τουρκική πρωτεύουσα που δεσπόζει σαν την Ακρόπολη των Αθηνών, θα έκανε κάποιες πολύ ενδιαφέρουσες διαπιστώσεις. Στον θάλαμο που φυλάσσονται τα προσωπικά είδη του Τούρκου ηγέτη, θα αντικρύσει ξαφνικά μια ελληνική σημαία. Είναι η σημαία του στρατηγού Τρικούπη που πιάστηκε αιχμάλωτος στην τραγική ελληνική υποχώρηση του 1922. Αλλά το πιο εντυπωσιακό για ένα Έλληνα επισκέπτη, (πολύ σπάνιο τέτοιο είδος επισκεπτών), είναι μια βιβλιοθήκη του Κεμάλ όπου υπάρχουν πάρα πολλά… ελληνικά βιβλία. Αυτό και μόνο αποδεικνύει ότι ο Κεμάλ όχι μόνο ήξερε καλά τα ελληνικά, αλλά διάβαζε ελληνικά βιβλία και σίγουρα είχε αναπτύξει ένα αίσθημα κατωτερότητας για την ελληνική κουλτούρα κάτι που βγήκε με όλη την βιαιότητα του στο μέλλον.
Γεννημένος σε ένα μικρό χωριό, τη Χαραυγή, έξω από τη Θεσσαλονίκη, ο Κεμάλ είχε ποτιστεί από νωρίς με ευρωπαϊκές ιδέες καθώς έκανε περισσότερο με Εβραίους και Έλληνες παρέα, παρά με Τούρκους. Σε αυτό το περίεργο κύκλωμα λειτούργησε και ο Κεμάλ και οι περισσότεροι Νεότουρκοι. Πάρα πολλοί συγγραφείς υπεστήριξαν ότι ο Κεμάλ ήταν Εβραίος, παρά τις έντονες προσπάθειες του κεμαλικού καθεστώτος να απορρίψει αυτή την άποψη. Η αναμφισβήτητη όμως απόδειξη για το γεγονός αυτό έρχεται από ένα σπάνιο βιβλίο με τον τίτλο, «Κρυφοί Εβραίοι», που το έγραψε ένας επιφανής αρχιραββίνος, ο Ιωακείμ Πρινζ, (εκδόσεις Random House, Νέα Υόρκη 1973). Στην σελίδα 122 αυτού του βιβλίου διαβάζουμε ότι, «ανάμεσα στους ηγέτες της επαναστάσεως των Νεότουρκων, η οποία είχε σαν αποτέλεσμα τον εκμοντερνισμό της Τουρκίας, ήταν ο Ντζαβίντ Μπέη, (που εκτελέστηκε από τον Κεμάλ), και ο Μουσταφά Κεμάλ. Και οι δύο ήταν φλογεροί Ντονμέδες, (Εβραίοι που είχαν εξισλαμιστεί επιφανειακά). Ο Ντζαβίντ Μπέη έγινε υπουργός οικονομικών και ο Κεμάλ αργότερα ηγέτης του κινήματος υιοθετώντας το όνομα Ατατούρκ, (πατέρας των Τούρκων). Οι αντίπαλοί του, (όπως ο Εμβέρ) προσπάθησαν να χρησιμοποιήσουν την εβραϊκή καταγωγή του για πολιτικό τους όφελος αλλά χωρίς επιτυχία. Οι περισσότεροι Νεότουρκοι στην νέα επαναστατική κυβέρνηση προσηύχοντο στον Αλλάχ, αλλά ο αληθινός προφήτης τους ήταν ο Σαμπατάι Σεβή, (ο θρησκευτικός αρχηγός των Ντονμέδων), ο επονομαζόμενος «Μεσσίας από την Σμύρνη». Για να αντιληφθούμε την αξιοπιστία των παραπάνω θα πρέπει να αναφέρουμε ότι ο Ιωακείμ Πρινζ, ήταν επί 12 έτη, (1925-1937), ραβίνος στο Βερολίνο αλλά όταν τα πράγματα «αγρίεψαν» στην Γερμανία, το 1937, έφυγε στην Αμερική. Προηγουμένως όμως, σαν καλός σιωνιστής, συμβούλευε τους πιστούς του να μεταναστεύσουν στην Παλαιστίνη και όχι στην Αμερική. Από το 1958 έως το 1966 ήταν πρόεδρος του Αμερικανο-εβραϊκού κογκρέσου και δύο φορές πρόεδρος των εβραϊκών οργανώσεων των ΗΠΑ.
Ο Κεμάλ διακατεχόταν και από πολλά και φοβερά πάθη. Και μόνο το τραγικό τέλος του καθώς πέθανε πνιγμένος στο αλκοόλ και στις κρίσεις μοναξιάς που είχε, (είναι χαρακτηριστικές οι διηγήσεις αυτοπτών μαρτύρων που στα τελευταία χρόνια έδιναν στον Κεμαλ νερωμένο ρακί και αυτός οργισμένος από την νοθεία έσπαζε τα πάντα γύρω του), δεν ανταποκρίνονταν στην ιστορική θέση που του αποδόθηκε μετέπειτα. .
Στις 9 Σεπτεμβρίου 1922, ο Μουσταφά Κεμάλ, ο υποτιθέμενος πονετικός στους αντιπάλους του ηγέτης, όπως ήθελαν να τον παρουσιάζουν οι Τούρκοι στην μεγάλη κινηματογραφική τους παραγωγή, «Ο Πόλεμος της Ανεξαρτησίας», έδειξε το πραγματικό του σκληρό πρόσωπο, ( Από την βιογραφία του Κεμάλ με τον τίτλο «Moustafa Kemal ou la mort d un empire», του Γάλλου ιστορικού ερευνητή Benoist-Menchin και το οποίο καλά θα κάνουν να το διαβάσουν οι σύγχρονοι Έλληνες τουρκολάγνοι ). «Οι Τσέτες είχαν ήδη μπει στην Σμύρνη, η πόλις καίγονταν και οι χριστιανοί σφάζονταν στην προκυμαία, πολλοί που έπεφταν στην θάλασσα να σωθούν από τις φλόγες πνίγονταν και τα πτώματα σκέπαζαν τα νερά. Ο μεγάλος θριαμβευτής και εμπνευστής αυτής της σφαγής, ο Μουσταφά Κεμάλ, ο «Γαζί» πλέον, κοίταζε απαθής από ένα εξώστη ψηλά την μεγάλη αυτή σφαγή και την πυρπόληση της Σμύρνης. Σε μια στιγμή γύρισε απότομα στους παρευρισκόμενους πίσω του και τους φώναξε δυνατά : Κοιτάξετε αυτή την σκηνή. Απόψε γίνεστε μάρτυρες του τέλους μιας εποχής. Αυτή η πυρκαγιά είναι ένα σύμβολο. Συμβολίζει την τελική απαλλαγή της πατρίδας μας από τους προδότες και τους εμπορίσκους. Από εδώ και πέρα η Τουρκία ελεύθερη και εξαγνισμένη δεν θα ανήκει παρά μόνο στους Τούρκους». Με αυτές τις κυνικές φράσεις μπροστά στις εκατόμβες των χριστιανών θυμάτων, ο Μουσταφά Κεμάλ αγνάντευε με ένα ποτήρι ακλοόλ, την μεγάλη σφαγή της Σμύρνης. Δεν έκανε τίποτα για να σώσει τους χιλιάδες νεκρούς αυτής της σφαγής που τόσο αδρά περιγράψανε πολλοί μάρτυρες, όπως η Μαρτζορί Χαουτζπιάν στο έργο της, «Η Σμύρνη στις Φλόγες», ο πρόξενος των ΗΠΑ στην Σμύρνη, George Horton, και πολλοί άλλοι.
Τέσσερα χρόνια μετά τον θρίαμβο του μεγάλου νικητή και Γαζί του πολέμου της ανεξαρτησίας, Μουσταφά Κεμάλ, ο «Γκρίζος Λύκος» της Μικράς Ασίας έδειξε για άλλη μια φορά την απάνθρωπη σκληρότητα του. Θέλοντας να είναι ο απόλυτος κυρίαρχος του πολιτικού παιχνιδιού στην Τουρκία και να επιβάλει ουσιαστικά την στυγνή του δικτατορία, συνέλαβε και εκτέλεσε ένα φρικτό σχέδιο εξόντωσης των αντιπάλων του που περιγράφετε με όλες τις λεπτομέρειες από τον βιογράφο του Benoist-Menchin. Στις 5 Αυγούστου του 1928 το βράδυ, οργανώνει μια μεγάλη δεξίωση για την επέτειο της μεγάλης επίθεσης κατά των Ελλήνων το 1922, στην προεδρική του πλέον κατοικία στην Τσάνκαγια της Άγκυρας. Οι καλεσμένοι έρχονται σιγά σιγά ντυμένοι όλοι με ευρωπαϊκά ρούχα καθώς ο αναμορφωτής της Τουρκίας είχε επιβάλει και το ευρωπαϊκό ντύσιμο. Ιδιαίτερα οι γυναίκες είχαν μια μοντέρνα ευρωπαϊκή εμφάνιση κάτι το τελείως νέο για τα αυστηρά ισλαμικά ήθη. Ο ίδιος ο Κεμάλ εκείνο το βράδυ για πρώτη φορά κάλεσε τους καλεσμένους του να χορέψουν ευρωπαϊκούς χορούς, απαγορεύοντας ουσιαστικά καθετί το ανατολίτικο και πρόσφερε τις ντάμες στους καβαλιέρους για να εκτελέσουν το βαλς που πρώτος εκείνος παρουσίασε στους καλεσμένους του. «–Χορέψατε», φώναξε ο νέος ηγέτης της σύγχρονης Τουρκίας. «-Θέλω όλοι να απόψε να χορέψετε ευρωπαϊκά βαλς» και έδωσε πρώτος το παράδειγμα παίρνοντας μια ντάμα για να χορέψουνε ένα βιεννέζικο βαλς. Η βραδιά ήταν όμως βαριά, καθώς η αποπνικτική καλοκαιρινή ζέστη ανακατεύονταν με τις νότες του ευρωπαϊκού πιάνου που γέμιζαν όλη την ατμόσφαιρα.
Έξη χιλιόμετρα όμως πιο πέρα εκτυλίσσονταν ένα μεγάλο δράμα. Σε μια μεγάλη πλατεία και από τους στύλους της ηλεκτρικής εταιρίας κρέμονταν οχτώ απαγχονισμένες φιγούρες, θύματα της κεμαλικής θηριωδίας. Ήταν όλοι οι ηγέτες της αντιπολίτευσης που είχαν έρθει και αυτοί καλεσμένοι για την δεξίωση πέφτοντας στην παγίδα που τους είχε στήσει ο Κεμάλ. Όλοι είχαν συληφθεί και είχαν απαγχονιστεί στην δημόσια πλατεία. Τα κορμιά τους κρεμασμένα έπαιζαν στις ανταύγειες του ηλεκτρικού από τις κολώνες της πλατείας, σχηματίζοντας ένα μακάβριο γκράνγκινιολ θέαμα. Ο πρέσβης της Σοβιετικής Ένωσης που περνούσε με το διπλωματικό αυτοκίνητο εκείνη την ώρα από τη πλατεία, αργοπορημένος για την δεξίωση, έμεινε αποσβωλομένος από την εικόνα που αντίκρισε. Γυρίζοντας όμως στον σοφέρ του, του είπε να μην θυμάται τίποτα από το τραγικό θέαμα της πλατείας αυτής. Ήταν το τέλος των πρώην συντρόφων και συνεργατών του Κεμάλ στην μεγάλη πορεία της τουρκικής ανεξαρτησίας. Ο Γκρίζος Λύκος τους είχε ανταμείψει για την αφοσίωση τους στον νέο μεγάλο ηγέτη της χώρας τους. Τα άψυχα κορμιά τους, όπως κρέμονταν με αυτό τον φρικτό τρόπο, ήταν άλλη μια μαρτυρία της μεγάλης σκληρότητας του Κεμάλ Ατατούρκ, του πατέρα της σύγχρονης Τουρκίας.
Ανάλογα με τον θυελλώδη χαρακτήρα του, γεμάτη από πάθη, ήταν και η ερωτική ζωή του πατέρα της σύγχρονης Τουρκίας. Στα τέλη του 2002 κυκλοφόρησε στην Τουρκία ένα βιβλίο του Τούρκου ερευνητή, Σουλεϊμάν Γιεσίλ, το οποίο αναφέρεται στην προσωπική και κυρίως στην ερωτική ζωή του Κεμάλ Ατατούρκ. Το βιβλίο αυτό όπως ήταν επόμενο προκάλεσε μεγάλο σάλο και πολλές συζητήσεις. Σύμφωνα με το βιβλίο αυτό, ο μεγάλος ήρωας της Τουρκίας προτιμούσε σαν ερωμένες τις χριστιανές, (είναι γνωστό το μεγάλο του ειδύλλιο με μια Βουλγάρα κόρη Βούλγαρου στρατηγού), παρά τις μουσουλμάνες που τις θεωρούσε κατωτέρου επιπέδου και όπως υποστηρίζει το βιβλίο μέχρι και η φημισμένη Ζα Ζα Γκαμπόρ, υπήρξε για ένα διάστημα σύντροφος (;;), του Κεμάλ.
Ο Κεμάλ υποτίθεται ότι μετέτρεψε την Τουρκία σε κοσμικό κράτος, κάτι που μέχρι σήμερα δεν το έχει καταφέρει κανένα άλλο μουσουλμανικό κράτος. Ο κυριότερος στόχος του ήταν να εξυψώσει τους Τούρκους στο επίπεδο του εκσυγχρονισμού της Ευρώπης και της Αμερικής. Όλα αυτά όμως έγιναν από πάνω προς τα κάτω με ένα βίαιο και καταπιεστικό τρόπο κάτι που ποτέ δεν του το συγχώρησαν πολλοί στην ίδια την Τουρκία.
Σήμερα, αρκετά χρόνια μετά το θάνατό του, παρά την εμμονή του προς ένα «αλά τούρκα» εκδυτικισμό, έχουν ξανανοίξει όλα τα «παράθυρα» προς την Ανατολή. Άλλωστε πολλές από τις συστάσεις του Κεμάλ δεν εφαρμόστηκαν ποτέ, όπως η επιβολή της δυτικής μουσικής και των… βιεννέζικων βαλς. Η σημερινή επικράτηση των ισλαμιστών ήταν το αναπόφευκτο αποτέλεσμα μιας αντίστροφης πορείας από μια βίαιη μεταρρύθμιση στην σημερινή ισλαμιστική Τουρκία. Το κεμαλικό φετίχ σταδιακά χρωματίζεται με την ισλαμική μαντίλα. Το ερώτημα που θα πρέπει να μας απασχολεί στην σύγχρονη μίζερη νεοελληνική πραγματικότητα αντί να γινόμαστε υστερόφημοι θαυμαστές του κεμαλισμού, θα πρέπει είναι οι συνέπειες όλων αυτών των αλλαγών. Ο Κεμάλ Ατατούρκ «έστρωσε» το έδαφος και ο «νέος Κεμάλ», ο Ταΐπ Ερντογάν, (όπως τον αποκαλούν πολλοί στην σημερινή Τουρκία), το «έσπειρε» με ένα τουρκικό εθνικιστικό ισλαμικό επεκτατισμό που περιμένει σαν ώριμο φρούτο να «καταπιεί» την χώρα μας προς δόξα όλων εκείνων των ραγιαδόφρονων Ελλήνων κεμαλιστών.
