Άλλα έλεγε ως Μητροπολίτης Θηβών και άλλα
κάνει τώρα ως Αρχιεπίσκοπος! ...Και την επισκοπήν αυτού λάβοι έτερος!
Του Διονύση Μακρή
Η παραίτηση του Μητροπολίτη Αργολίδος Ιακώβου αλλά και η επικείμενη πλήρωση
της χηρεύουσας από τον Νοέμβριο Μητρόπολης Μαρωνείας και Κομοτηνής σε συνδυασμό
με το έντονο παρασκήνιο που παρατηρείται σε ότι αφορά τη διαδοχή επαναφέρουν στο
προσκήνιο το ζήτημα της εκλογής νέων Μητροπολιτών!
Είναι πλέον ηλίου φαεινότερο
ότι η ανάδειξη προσώπων στο τρίτο βαθμό της ιερωσύνης έχει παρεκκλίνει κατά πολύ
της ορθόδοξης παραδόσεως και σταδιακά έχει αποδεχθεί καθεστώτα ξένα προς την
ορθοδοξία. Καθεστώτα και τακτικές που παρατηρούνται κυρίως στον θεομίσητο
Παπισμό!
Ως εκ τούτου η αξιολόγηση των προσώπων γίνεται πάντα με κριτήρια κοσμικά,
με κριτήρια δηλαδή που εμπεριέχουν μύχιες ιδιοτέλειες, με κριτήρια που έχουν να
κάνουν με προσωπικά και ενίοτε με πολιτικά συμφέροντα. Μέσα στο πλαίσιο τούτο
παρατηρείται πολλές φορές να προωθούνται στον τρίτο βαθμό ιερωσύνης πρόσωπα
παντελώς ακατάλληλα, πρόσωπα επικίνδυνα, πρόσωπα που φέρουν μεν την προβιά του
προβάτου ενώ στην κυριολεξία είναι και λειτουργούν ως λύκοι βαρείς μη φειδόμενοι
του ποιμνίου τους... Είθισται μάλιστα τούτοι να εκλαμβάνουν την Ορθόδοξη πίστη,
όχι ως μοχλό και απόλυτο μέσον σωτηρίας του ανθρώπου αλλά ως ένα «πολιτιστικό
στοιχείο» η ως μία φιλοσοφική η και πολιτικοκοινωνική θεωρία. Μία τέτοια
δυστυχώς αντίληψη οδηγεί στην πλήρη εκκοσμίκευση, λογιζόμενη ως αρπαγή από τον
πονηρό και απώλεια ψυχών. Κι αυτό γιατί η αντίληψη τούτη συνοδεύεται από
αλλεπάλληλες εκπτώσεις στην αλήθεια και στη ζωή, οι οποίες δικαιολογούνται με
την επιστράτευση του εκμοντερνισμού η εκσυγχρονισμού! Στην ουσία αντιλήψεις
τέτοιες σταδιακά «περιθωριοποιούν» την Ορθόδοξη Εκκλησία, αφού την συγκρίνουν με
κοσμικού τύπου συστήματα σε μία προσπάθεια κυρίως τακτοποίησης εγωπαθών και
εγωκεντρικών προσωπικών τάσεων... Ο εγωκεντρισμός αυτός μάλιστα, νοούμενος ως
αναγνώριση μίας ψευτο-εξουσίας ξένης προς τον τριαδικό και μόνο αληθινό Θεό,
οδηγεί σε δήθεν ανοίγματα διαλόγου η «μεταπατερικές» ανοησίες και μπουρδολογίες
εντυπωσιασμού και εν γένει προσεγγίσεις φαρισαϊκού τύπου! Πρόκειται όμως, όπως
λέγει σύγχρονος αγιορείτης γέροντας για συνειδητούς εναγκαλισμούς με το σκότος
και τον πονηρό!
Όπως είναι λογικό επακόλουθο το κριτήριο της αγιότητας που αποτελούσε
ανέκαθεν τη βάση για να προωθηθεί κάποιος στον τρίτο βαθμό της ιερωσύνης έχει
αντικατασταθεί από το κριτήριο της σκοπιμότητας... Αποτέλεσμα του τραγικού αυτού
φαινομένου είναι να επικρατεί το άβουλο, η συμπεριφορά της μάζας, ο φόβος
απώλειας της εξουσίας, τα μίση που καλύπτονται από την υποκρισία και εν γένει ο
ωχαδελφισμός στο διοικητικό σώμα της Ιεράς Συνόδου της Ιεραρχίας! Να επικρατεί η
προώθηση ανίκανων, αδύναμων, ακατάλληλων και φοβισμένων προσώπων που εξ αρχής
και a priori θα αναγνωρίσουν ως άξιους θρησκευτικούς ηγέτες τους εκλέκτορες και
θα εκδηλώνουν πάντα απέναντί τους το θαυμασμό... της πασαρέλας!
Κυρίαρχο μάλιστα στοιχείο της κατάστασης αυτής είναι ο απαράδεκτος
δεσποτισμός, ο οποίος στους «μορφωμένους» Αρχιερείς (στους έχοντες
πανεπιστημιακά και μεταπτυχιακά πτυχία και διδακτορικά, στους ξενόγλωσσους)
εκδηλώνεται ως τάση της κατά το δοκούν (κατά το πως τους εξυπηρετεί) ερμηνείας
των Πατέρων και της Αγίας Γραφής, έτσι ώστε να δικαιολογείται στα μάτια του
λαού, μέσω του στοιχείου του εντυπωσιασμού η όλη παρουσία τους! Αντιθέτως στους
λογιζόμενους ως «αμόρφωτους» Ιεράρχες ο δεσποτισμός εκδηλώνεται ως αυταρχισμός,
ως φαρισαϊκή κενοδοξία που ομοιάζει με τη μαϊμού που επιθυμεί να ανέβει ψηλά μη
αναλογιζόμενη, όπως λέγει ο σοφός λαός τη γύμνια της...
Και στις δύο ανωτέρω περιπτώσεις το αίσθημα που καταλαμβάνει την ψυχή τους
είναι ο άκρατος φόβος απώλειας μίας κοσμικής μορφής εξουσίας. Φόβος που τους
κάνει να ταυτίζονται με συστήματα ανομίας και να συνεργάζονται ακόμη και με το
διάολο, σε εφαρμογή της αντί-ορθόδοξης αντίληψης πως ο σκοπός αγιάζει τα μέσα
προκειμένου να σταθούν στο λαό τους!
Εκ των πραγμάτων λοιπόν η διδαχή του ευαγγελικού μηνύματος της σωτηρίας για
αυτού του τύπου των Αρχιερέων (δυστυχώς υπερτερούν), το κατ’ εξοχήν κατηχητικό
έργο και το αποστολικό κήρυγμα υποβαθμίζεται.
Στη θέση του τοποθετείται η διοίκηση λογιζόμενη ως ενασχόληση με τις
διακονίες της τράπεζας της αγάπης, τα συσσίτια, τις προστριβές με ιερείς και
μοναχούς κ.ο.κ. Σε περίπτωση άλλωστε αναβάθμισης του ευαγγελικού λόγου στα κατά
κυριολεξία ακατήχητα κοινωνικά στρώματα, (λαό και κλήρο) θα αποκαλύπτονταν
πάραυτα οι μύχιες αδυναμίες των ιδίων που θα προκαλούσαν θλίψη η και λαϊκή οργή
για το ποιόν του χαρακτήρα τους...
Αυτός λοιπόν είναι και ο λόγος που η πλειονότητα των Ιεραρχών εμμένουν κατά
το παράδειγμα των σταυρωτών του Κυρίου στους τύπους, εμμένουν στον ξύλινο
ανούσιο λόγο που αφήνει παντελώς αδιάφορες τις πεινασμένες ψυχές, εμμένουν στην
προβολή των προσώπων ενός ένδοξου παρελθόντος κοσμημένου από την αγιότητα του
βίου των πρωταγωνιστών του, στο οποίο αρέσκονται να παρουσιάζονται, αν και ξένοι
και ενίοτε με τις συμπεριφορές τους πολέμιοι αυτού, ως διάδοχοι και
συνεχιστές!!!
Αυτός λοιπόν είναι και ο λόγος που προωθούν ημετέρους-δεδοκιμασμένους στην
αυλοκολακεία και άριστους οσφυοκάμπτες, ελεγχόμενους ρασοφόρους που εκ των
προτέρων δηλώνουν με τις συμπεριφορές τους πλήρη υποταγή και αποδοχή στο νοσηρό
σύστημα της διοικητικής απραξίας! Δεκάδες παραδείγματα των τελευταίων μόνο
δεκαετιών αποδεικνύουν περίτρανα τα ανωτέρω. Στην ουσία δεικνύουν τον παπικό
κατήφορο που ασυναίσθητα και χωρίς αιδώ (ντροπή) ακολουθεί σήμερα η Ιερά Σύνοδος
της Ιεραρχίας. Κι αυτό το γνωρίζουν πολύ καλύτερα από εμάς ορισμένοι εκ των
Ιεραρχών μας, οι οποίοι σε στιγμές εκλάμψεών τους, που συνήθως αποβλέπουν σε
εφήμερο εντυπωσιασμό καταγγέλλουν, στηλιτεύουν και διαφοροποιούνται από τις
νοσηρές αυτές νοοτροπίες, απορρίπτοντάς τες ως ξένες με την ορθόδοξη δογματική
διδασκαλία.
Εν συνέχεια όμως, όχι μόνο βολεύονται και αναπαύονται, απολαμβάνοντας τις
ψευδαισθήσεις της εφήμερης εξουσίας που η νοσηρότητα τους εξασφαλίζει, αλλά και
ενισχύουν και επιβραβεύουν με πράξεις τη νοσηρή αυτή κατάσταση... Η συνήθης
δικαιολογία της συμπεριφοράς τους αυτής βέβαια έγκειται στις δυσκολίες να
μεταβάλλουν και να αλλάξουν τις δομές που ορίζονται από τις παρασκηνιακές
εξαρτήσεις με το λεγόμενο από τον Απόστολο Παύλο μυστήριον της ανομίας,
εκφραζόμενο σήμερα ως κοσμικό, νομοτελειακό σύστημα η εκκοσμίκευση...
Να λοιπόν γιατί οι καλοί Ιεράρχες μας είθισται να σιωπούν η να σφυρίζουν
αδιάφορα η και να επιλέγουν να συνδιαλέγονται με κύκλους ανομίας στην
μεθοδευμένη αποδόμηση της Ορθόδοξης κοινωνίας! Να γιατί δεν αντιδρούν σε
αποφάσεις, πράξεις, εκδηλώσεις και συμπεριφορές που στοχεύουν την
περιθωριοποίηση της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Να γιατί αναλίσκονται στην
καθημερινότητά τους με την προσφορά εδεσμάτων και τραπεζών ψευτο-αγάπης και
εγκαταλείπουν τη σωτηριολογική αποστολή τους! Να γιατί άλλα λένε πως θα κάνουν
και άλλα τελικά «εξαναγκάζονται»... να κάνουν. Να γιατί έχουν δίκαιο αυτοί που
τους ομοιάζουν με τους θεατρίνους περιφερόμενων στην επαρχία θιάσων που
αποβλέπουν σε κοινά ονομαζόμενες «αρπαχτές»! Ο νοών νοείτω!
Στα λόγια πρώτος, στις πράξεις...
Δεν μπορούμε λοιπόν να λησμονήσουμε τις πάλαι ποτέ σκληρές και συνάμα
εντυπωσιακές στηλιτεύσεις και καταγγελίες στις οποίες προέβη πριν από λίγα
χρόνια για το νοσηρό αυτό σύστημα εκλογής Αρχιερέων, τότε ως μητροπολίτης Θηβών,
ο νυν Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Ιερώνυμος (βλ. συνέντευξή του σε εβδ. εφημερίδα
«Επενδυτής»)! Οι τότε καταγγελίες του φυσικά, όπως αποδείχθηκε από την
εκκλησιαστική στάση που ακολουθεί σήμερα ως Αρχιεπίσκοπος πλέον, δεν προήλθαν
τότε από ανιδιοτέλεια και επισκοπική αφύπνιση, νοούμενη ως τήρηση των παραδόσεων
αλλά από τη δυστοκία του στην προώθηση των ημετέρων συνεργατών ρασοφόρων!
Για να μην αδικήσουμε ωστόσο τον μακαριώτατο θα προσθέταμε επίσης ότι η
αλλαγή της στάσης του, που δημιούργησε το χάσμα μεταξύ λόγου και πράξεων,
ενισχύθηκε και από τις παρασκηνιακές υποσχέσεις και κυρίως από τις
«αρχιερατικές» συνειδητές εκπτώσεις στις οποίες προέβη προκειμένου να
εξασφαλίσει τις απαραίτητες ψήφους που θα τον αναδείκνυαν πρόεδρο της Ιεράς
Συνόδου της Ιεραρχίας και Αρχιεπίσκοπο Αθηνών! Γιατί ας μην λοιπόν κρυβόμαστε
πίσω από το δάκτυλο του χεριού μας χωρίς τις εκπτώσεις τούτες και τις πολιτικές
και παρασκηνιακές υποσχέσεις δεν θα είχε ανέλθει στον Αρχιεπισκοπικό θώκο.
Δεν είμαστε, όμως εμείς καλοί μου χριστιανοί, αρμόδιοι να κρίνουμε την
χαοτική απόκλιση μεταξύ λόγου και πράξης του νυν Αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου αυτό θα
το πράξει μόνο ο Θεός! Απλώς επιθυμούμε για άλλη μία φορά να παρουσιάσουμε τις
εμφανείς αδυναμίες αλλαγής της υπάρχουσας νοσηρότητας στο σύστημα εκλογής
Αρχιερέων που μας φέρνουν στη μνήμη μας τόσο τις σοφές ρήσεις του προφητάνακτος
Δαυίδ στον 108 ψαλμό, όσο και την εκδήλωση του πόνου για την κατάσταση τούτη που
εξέφρασε ο Αγιορείτης γέροντας σε νεαρό που τον επισκέφθηκε.
Ο προφήτης Δαυίδ με σαφήνεια λοιπόν περιγράφει το τι συμβαίνει στους
ακατάλληλους Επισκόπους από την κρίση του Υψίστου. «...Κατάστησον επ’ αυτόν
αμαρτωλόν, και διάβολος στήτω εκ δεξιών αυτού. Εν τω κρίνεσθαι αυτόν εξέλθοι
καταδεδικασμένος, και η προσευχή αυτού γενέσθω εις αμαρτίαν. Γενηθήτωσαν αι
ημέραι αυτού ολίγαι, και την επισκοπήν αυτού λάβοι έτερος...»! Μέσα στο πλαίσιο
τούτο ο γέροντας Παϊσιος ρώτησε κάποτε έναν νεαρό για το αν γνωρίζει ποιός είναι
ο Επίσκοπος στην περιοχή του. Ο νεαρός τότε απάντησε: «Είναι ο
Μητροπολίτης.....» Ο γέροντας τον ρώτησε πάλι: «Είσαι σίγουρος πως είναι αυτός
που ανέφερες ο Επίσκοπος στην περιοχή σου;» Μα γέροντα αυτός είναι και μάλιστα
δεν έχει πολύ καιρό που εξελέγη, επέμενε ο νεαρός. Και τότε ο γέροντας του είπε:
«Ο Θεός παλικάρι μου έχει ορίσει τον τάδε ... (όνομα ενός μπακάλη γνώριμου του
νεαρού) ως Επίσκοπο στην περιοχή σου. Και ξέρεις γιατί; Γιατί ο τάδε με την
άδολη αγάπη του, με τη δυνατή πίστη και την αδιάλειπτη προσευχή του που
αναδύεται ως συνεχές λιβανωτό δοξολογίας και ευχαριστίας προς τον Ιησού Χριστό.
Χαροποιεί τον Κύριό μας με την όλη άγια ζωή του και ο καλός Θεός ως ανταμοιβή
για το άξιο αυτό παιδί του εισακούει τις προσευχές του, εκπληρώνει τα αιτήματά
του και θωρακίζει την περιοχή του με την Χάρη του, εκδιώκοντας μακρυά απ’ αυτή
τα δαιμόνια. Με λίγα λόγια τον έχει χρίσει Επίσκοπό του!» Με την αφήγηση αυτή ο
σεμνός και ταπεινός γέροντας εξέφρασε εμμέσως την πικρία του για την κατάντια
των κατά κόσμο Επισκόπων -Αρχιερέων και ταυτόχρονα επεσήμανε το πως κατά την
παράδοση οφείλουν να λειτουργούν όσοι «επισκοπήν ορέγονται...»
Συντάκτης: ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΜΑΚΡΗΣ
Πηγή: ΣΤΥΛΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ 2013
