'Ήταν σε εξέλιξη τότε μεγάλα γεγονότα και χρειαζόταν η πατρίδα αυτές τις πληροφορίες,
Τον θεωρούν ως τον σημαντικότερο πράκτορα της Ελλάδας κατά τη διάρκεια των ετών αυτών.'
Ο πατέρας του Σταύρου ήρθε στην Ελλάδα 8 χρονών
από τη Μικρά Ασία, μετά την καταστροφή της Σμύρνης και πήγε στην Κρήτη ,
πολέμησε στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και ενεπλάκη στον εμφύλιο, που επακολούθησε.
Ύστερα, τέλη ’49-’50, πήγε στην Αμερική.
Ο Σταύρος Λάλας γεννήθηκε το 1953 στο
Νιου Χάμσαϊρ των Ηνωμένων Πολιτειών και από παιδί διατήρησε στο οικογενειακό
περιβάλλον του ιδιαίτερη σχέση με την Ορθοδοξία , την ελληνική παράδοση και την
καταγωγή του, που ξύπνησε μέσα του τη φωτιά του Έλληνα, που θέριεψε με ιστορίες
για το χωριό του πατέρα του στη Μικρασία, την Κάτω Παναγιά.
Σε ηλικία 16 χρονών, τον έστειλε ο πατέρας του
στην Ελλάδα και γνώρισε τους συγγενείς του και από το σόι του πατέρα του και από
της μητέρας του.
Μετά ο Σταύρος πολέμησε στο Βιετνάμ, στο Λάος
και στην Καμπότζη την εποχή των μυστικών επιχειρήσεων των ΗΠΑ, με το βαθμό του
δεκανέα και μετά του λοχία. Τραυματίστηκε στο Λάος, επέστρεψε στις ΗΠΑ
τραυματισμένος και έγινε δεκτός με τιμές ήρωα πολέμου.
Στρατολογήθηκε στη CIA και στάλθηκε στο
αρχηγείο του ΝΑΤΟ στη Σμύρνη.
Το 1977 ήταν χρονιά-σταθμός για τη ζωή του.
Υπηρετούσε στη Σμύρνη για λογαριασμό του ΝΑΤΟ, όταν γνωρίστηκε με έναν Έλληνα
διπλωμάτη , που δούλευε στην ελληνική πρεσβεία. Στην πραγματικότητα, ήταν
πράκτορας των ελληνικών μυστικών υπηρεσιών με διπλωματική κάλυψη.
Του είπε: «Είσαι Έλληνας, θέλουμε να μας
βοηθήσεις, δεν βλέπεις τι έχει γίνει στην Κύπρο; Θέλουμε να μας δώσεις
πληροφορίες”.
Ήθελε και ο Σταύρος να βοηθήσει την πατρίδα και
άρχισε να δίνει πληροφορίες για τις τουρκικές δυνάμεις. Δεν έβλαπτε την Αμερική,
απλώς υπηρετούσε τη χώρα του , η οποία βρισκόταν σε δύσκολη θέση ύστερα από την
κυπριακή τραγωδία και τις τουρκικές διεκδικήσεις στο Αιγαίο.
Η δράση του, κράτησε 16 ολόκληρα χρόνια και
πρόσφερε πολλά! Κάποιοι τον θεωρούν ως τον σημαντικότερο πράκτορα της Ελλάδας
κατά τη διάρκεια των ετών αυτών.
Ο μεγάλος αυτός Έλληνας πατριώτης βοήθησε τα
μέγιστα τον ελληνισμό σε όλα τα ανοιχτά εθνικά μέτωπα (Αιγαίο, Κύπρος,
Μακεδονία, Βόρεια Ήπειρος, Θράκη), ειδικότερα δε στα θέματα της Τουρκίας, στην
οποία – κατά κοινή ομολογία – προκάλεσε μεγάλη φθορά!
Πρέπει μάλιστα να ληφθεί υπ’ όψη ότι η δράση
του έγινε σε μια περίοδο (της Μεταπολίτευσης), όπου το όλο σύστημα
αυτοπροστασίας της Ελλάδας είχε αποδυναμωθεί από την ανάληψη διαδοχικά της
εξουσίας από πολιτικούς διψασμένους για εξουσία και χρήμα, που διέσπειραν την
πανδημία της διαφθοράς σε όλη τη χώρα, ενώ ανέλεγκτα δρούσαν οι πάσης φύσεως
εχθρικοί πράκτορες, ελλείψει των Φυλάκων της Πολιτείας, κατά το Σωκράτη.
Έδωσε πληροφορίες για τη διάταξη του τουρκικού
στρατού, τις αποβατικές δυνάμεις, τον εξοπλισμό από το ΝΑΤΟ. Όσα δεν μπορούσε να
δώσει ένα ολόκληρο δίκτυο πρακτόρων.
Αργότερα μετατάχθηκε στο State Department, με
την ιδιότητα του χειριστή των κέντρων επικοινωνιών στις πρεσβείες Βελιγραδίου
(1983-85) και Κωνσταντινούπολης (1985-89), απ’ όπου συνέχισε να διοχετεύει
απόρρητες πληροφορίες στην ΕΥΠ, αφού από τα χέρια του περνούσαν όλα τα σημαντικά
έγγραφα του αμερικανικού υπουργείου Εξωτερικών και των υπηρεσιών
πληροφοριών.
«Έκανα ό,τι μπορούσα για την πατρίδα. Περνούσα
κρυφά τον Έβρο και έδινα πληροφορίες σε κάποιον που τον έλεγαν Γιώργο. Όσους
συναντούσα τους έλεγαν Γιώργο. Ήταν σε εξέλιξη τότε μεγάλα γεγονότα και
χρειαζόταν η πατρίδα αυτές τις πληροφορίες».
Η συμβολή του Λάλα ήταν μεγάλη στην υπόθεση της
ελληνοτουρκικής κρίσης το Μάρτιο του 1987. Τα στοιχεία που έδωσε ήταν
καθοριστικά για τις ελληνικές διπλωματικές και στρατιωτικές κινήσεις της
κυβέρνησης του Ανδρέα Παπανδρέου και στην επιτυχή έκβαση για την Ελλάδα.Το 1989 όμως ο Λάλας παίρνει μετάθεση για
Ταϊβάν. Η περίοδος είναι πολύ κρίσιμη για το Σκοπιανό, τα Βαλκάνια και την
Ευρώπη. Ο πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Μητσοτάκης χρειαζόταν πληροφορίες για τους
χειρισμούς στο Σκοπιανό και ο «χρυσός» πράκτορας πιεζόταν να ζητήσει μετάθεση σε
πιο χρήσιμο για την Ελλάδα πόστο. Καταφέρνει τελικώς να μετατεθεί στην Αθήνα ως
υπεύθυνος για τη μετάδοση σημάτων από τον κλωβό ασφαλείας επικοινωνιών της
αμερικανικής πρεσβείας. Όλα τα πολύ σημαντικά σήματα περνούν από τα χέρια του
και δίνονται σε Έλληνες πράκτορες.
«Τα σήματα μετά τη μετάδοσή τους έπρεπε να τα
καταστρέφω. Εγώ τα έβαζα στην τσέπη μου και τα έδινα σε κάποιον. Τον συναντούσα
σε ένα πάρκο και σε μια γκαρσονιέρα. Ήταν σήματα για τα Βαλκάνια. Πάρα πολύ
σημαντικά, που βοήθησαν την κυβέρνηση να κάνει διπλωματικούς ελιγμούς. Νόμιζα
πως ήμουν προστατευμένος, αλλά δεν ίσχυε».
Είτε από καθαρή προδοσία, είτε από τον
ερασιτεχνισμό κάποιων κρίκων της αλυσίδας χειρισμού του πράκτορα, αφού μέχρι το
1993 έφθασαν να γνωρίζουν τη δράση του εκτός της ΕΥΠ και 5-6 υπουργοί, κάποιοι
των οποίων μη γνωρίζοντας αγγλικά, χρησιμοποιούσαν και μεταφραστές …, ενώ το
κρίσιμο για την υπόθεση μήνυμα διοχετεύθηκε χωρίς την αναγκαία επεξεργασία από
την ΕΥΠ, απευθείας στην Υφυπουργό Εξωτερικών, που έσπευσε να κάνει διάβημα
διαμαρτυρίας στις ΗΠΑ!!! Έτσι διαπιστώθηκε η διαρροή απορρήτων πληροφοριών και
άρχισε να παρακολουθείται η δράση του , αφού ο τοίχος προστασίας, που είχε
στηθεί γύρω του είτε δεν λειτουργούσε είτε είχε καταρρεύσει.
Ο Λάλας έπεσε θύμα της «κρυφής κάμερας» της
πρεσβείας, η οποία τον συνέλαβε την ώρα που γέμιζε τις τσέπες του με μικρές
λωρίδες χαρτιού, που είχε πάρει από το καλάθι του καταστροφέα απορρήτων
εγγράφων. Αντί λοιπόν να κάψει όλα τα χαρτιά ως όφειλε, ως υπάλληλος του
στρατιωτικού τμήματος της πρεσβείας των ΗΠΑ στην Ελλάδα , τα έπαιρνε μαζί του
εκτός πρεσβείας .
Οι Αμερικανοί σχεδίαζαν μία προβοκάτσια που θα
οδηγούσε σε εμπλοκή της χώρας με τα Σκόπια.
Την ασυνήθιστη αυτή εικόνα που κατέγραψε η
κάμερα την είδαν οι Αμερικανοί κι έτσι άρχισαν να τον παρακολουθούν, μέχρι που
βεβαιώθηκαν πια για τον ρόλο του και, τον Μάιο του 1993, τον κάλεσαν ξαφνικά να
ταξιδέψει στις ΗΠΑ.
Μόλις προσγειώθηκε στο αμερικανικό έδαφος, του
απαγγέλθηκε κατηγορία για κατασκοπεία σε βάρος των ΗΠΑ και δεν άργησε να βρεθεί
σιδηροδέσμιος στη φυλακή. Συγκεκριμένα κατηγορείτο για διαρροή απορρήτων
εγγράφων και πληροφοριών που αφορούσαν την αμερικανική πολιτική και τους
σχεδιασμούς στην Ελλάδα, την Τουρκία και τις υπόλοιπες χώρες των Βαλκανίων. Του
έδειξαν βίντεο και φωτογραφίες την ώρα που έκλεβε τα έγγραφα. Επίσης, τον είχαν
παρακολουθήσει όταν πήγε να παραδώσει τα έγγραφα, χωρίς το δίκτυο προστασίας
ενός τόσο σημαντικού πράκτορα να λειτουργήσει. Τον πέρασαν από ανιχνευτή
ψεύδους. Δεν μπορούσε να αρνηθεί.
Ο Λάλας πέρασε από δίκη και τελικά
καταδικάστηκε σε 14 χρόνια φυλάκιση και άλλα 5 χρόνια περιορισμό σε αμερικανικό
έδαφος. Η αποκάλυψή του, η σύλληψη και η φυλάκισή του, έδωσε την ευκαιρία να
δράσουν ορκισμένοι εχθροί του, ως ο επί προεδρίας George Bush , Υπουργός
Εξωτερικών των ΗΠΑ , Lawrence Eagleburger, ο οποίος και είχε παραγγείλει ότι θα
έπρεπε ο Λάλας να θαφτεί!
Πέρασε δεκατρία χρόνια στη φυλακή και άλλα δύο
σε περιορισμό. Έμεινε ξεχασμένος στη φυλακή, απέκτησε προβλήματα υγείας και
έπρεπε να μάθει να επιβιώνει. Ταυτόχρονα έχασε όλα τα δικαιώματά του ως πολίτης
των ΗΠΑ, κάθε δικαίωμα σύνταξης και μισθού, ενώ του κατασχέθηκε και η μικρή
περιουσία του, αφού τίποτε άξιο λόγου δεν κατείχε, ούτε ανευρέθη, μετά τις
πολύμηνες έρευνες σε αναζήτηση αποδείξεων οικονομικών απολαβών, προς στήριξη της
κατηγορίας εναντίον του, οι οποίες απέβησαν άκαρπες . Η δράση του Λάλα είχε ως
μόνο κίνητρο τη φιλοπατρία.
Ανύπαρκτη η πολιτεία και φοβικοί οι
εκπρόσωποί της
Μόνο το 2002 ο Γιώργος Παπανδρέου, ως υπουργός
Εξωτερικών, του έστειλε μέσω ενός άλλου φυλακισμένου, του Λέστερ Μπέλιν, ένα
γράμμα συμπαράστασης.
Ο Λάλας ήξερε πως τον είχαν προδώσει και ότι οι
προδότες δεν έπαθαν τίποτα από το ελληνικό κράτος, ενώ, αντιθέτως, ο ίδιος
σάπιζε στη φυλακή.
Ανύπαρκτη η πολιτεία και οι φορείς της και
δυστυχώς ουσιαστικά ανύπαρκτη η ομογένεια και η επίσημη εκκλησία , στη στήριξη
ενός Έλληνα, που θυσιαζόταν για την πατρίδα και είχε ανάγκη της βοήθειας
αυτής.
Το 2005 όμως, κι ενώ είχε σχεδόν εκτίσει την
ποινή της φυλάκισής του, αφέθηκε ελεύθερος με περιοριστικούς όρους. Τελικά,
μόλις το 2007 επέστρεψε στην Ελλάδα, όπου και είχε εγκατασταθεί η οικογένειά
του. Έσμιξε με την επίσης ηρωίδα σύζυγό του, που 15 χρόνια τον περίμενε , ως
άλλη Πηνελόπη, φροντίζοντας μόνη τα δύο παιδιά τους, που γνώρισε αφού είχαν
μεγαλώσει.
Η αντιμετώπιση αυτού του Έλληνα από την
πολιτεία και τους ακατάλληλους δυστυχώς ανθρώπους που την διοικούσαν σε κρίσιμα
για την ίδια την ύπαρξη της Ελλάδας, ήταν αδιαφορία! Το έργο έχει επαναληφθεί
και με τους ήρωες της Κύπρου, οι οποίοι μέχρι και σήμερα δεν έχουν τύχει καμμίας
επίσημης βοήθειας και αναγνώρισης.
Καμμία επίσημη ή ανεπίσημη βοήθεια και προς το
Λάλα, παρά μόνο από μεμονωμένα πρόσωπα, που αναγνώρισαν την ανάγκη του και το
μεγαλείο της προσφοράς και θυσίας του. Καμμία αποζημίωση ή σύνταξη και αντίθετα
όρθωση τεραστίων προσκομμάτων ακόμη και για τη λήψη της Ελληνικής Ιθαγένειας,
που ζήτησε και δικαιούνταν να λάβει.
Γεγονός πρωτοφανές σε παγκόσμιο πραγματικά
επίπεδο, αφού δεν τολμάμε καν να διανοηθούμε με τι τιμές ήρωα θα υποδέχονταν
έναν τέτοιον άνθρωπο, αν ήταν ομοεθνής τους, σε χώρες όπως η Τουρκία, οι ΗΠΑ, η
Ρωσία, η Κίνα, το Ισραήλ κτλ. Κάποτε το Ισραήλ είχε κηδέψει με τιμές μεγάλου
εθνικού ήρωα τον πολυεκατομμυριούχο Μάξγουελ (που δεν ήταν καν υπήκοος του
κράτους αυτού!), ο οποίος υπήρξε πράκτορας της MOSSAD και πέθανε μυστηριωδώς σε
θαλάσσιο ατύχημα το 1991.
Μην ξεχνάμε ότι η κατασκοπία είναι ένα άθλημα,
που όλοι παίζουν και κυρίως οι μεγάλες δυνάμεις, αλλά δεν παραδέχεται κανείς.
Ωστόσο όταν αποκαλύπτεται δράση κατασκόπων, η κατάληξή τους είναι ανάλογη της
ισχύος της δύναμης , που εκπροσωπεί η χώρα τους . Και η Ελλάδα, αν και πάντα
είχε τεράστια μη συνειδητοποιημένη και μη αξιοποιουμένη ισχύ, είχε την ατυχία να
διοικείται από ανάξιους, αδύναμους και επιλεγμένους για τις αδυναμίες τους
ηγέτες ή πολιτικούς «υπαλλήλους», που στην προκειμένη περίπτωση έσκυψαν το
κεφάλι και δέχθηκαν ενοχικά το μοιραίο.
Είναι οι ίδιοι, που όταν το 2005, αποδεδειγμένα
οι φίλοι και σύμμαχοί μας , απεδείχθη ότι παρακολουθούσαν μέσω της VODAFONE τον
πρωθυπουργό Κώστα Καραμανλή και άλλα κυβερνητικά στελέχη, έσκυψαν και πάλι
μοιρολατρικά το κεφάλι και άφησαν την έρευνα να οδηγήσει στον τοίχο και ο
θάνατος του 39χρονου προϊσταμένου του τμήματος Σχεδιασμού Δικτύου της εταιρίας
Κώστα Τσαλικίδη να θεωρηθεί αυτοκτονία!
Αυτά τα πολύ λίγα ειπώθηκαν για ένα φλογερό
Έλληνα και παλικάρι που είναι αυτονόητος ο λόγος που ο Σύνδεσμος Ελλήνων
Βατραχανθρώπων τον κάλεσε για να τιμήσει με την παρουσία του τη συνέλευσή των
μελών του.
Τι όμως μπορεί ένας Έλληνας να μάθει από το
Σταύρο Λάλα;
Σε τι θα μπορούσαμε όλοι μας και καθένας
χωριστά να γίνουμε καλλίτεροι, αφού διαβάσουμε για τη ζωή του;
Το μήνυμα και ο συμβολισμός
Η θέσπιση από το Σύνδεσμο Ελλήνων
Βατραχανθρώπων του θεσμού της βράβευσης κάποιων γνήσιων Ελλήνων, που προσέφεραν
ανιδιοτελώς κάτι ιδιαίτερο, στην πατρίδα ή την κοινωνία, έχει ως κίνητρο την
ανάδειξή τους, ως μέσο ανασύνθεσης και επιστροφής στη ρίζα των υγιών προτύπων
της φυλής μας.
Πρότυπα, που πολεμούνται τις τελευταίες
δεκαετίες λυσσαλέα, από τους εξουσιαστές και τους πολιτικούς τους εκπροσώπους
στην εκάστοτε ηγεσία τόσο της πολιτείας , όσο και των κρατικών μηχανισμών, που
αναρριχήθηκαν στις θέσεις τους, όχι λόγω αξιοκρατίας, αλλά λόγω
σκανδαλώδους εύνοιας προς αυτούς, που παρείχαν εχέγγυα ότι θα επιδείξουν
ευλυγισία μέσης στα κελεύσματα εκείνων , που θέλουν να κατευθύνουν τους λαούς
και τη χώρα μας, προς το δρόμο της υποταγής και υποδούλωσης.
Κι αν εξακολουθεί να υπάρχει Ελλάς, αυτό
οφείλεται και στην ύπαρξη των καθημερινών αυτών ανθρώπων, των Ηρώων της φυλής
μας, των ωραίων κι αγαθών αυτών υπάρξεων, που χωρίς να έχουν ξεφύγει από τα
σχετικά ανθρώπινα πλαίσια και αδυναμίες , στην κρίσιμη ώρα έκαναν την δική τους
υπέρβαση και επέδειξαν μία εξαιρετική και αξιοθαύμαστη συμφωνία με τις αξίες και
τις αρχές εκείνες, που αξίζει να μας καθοδηγούν, ενίοτε θυσιάζοντας τον εαυτό
τους μέσα στο στάδιο αυτό της προσφοράς.
Αν αναδεικνύονται δε αυτοί οι ωραίοι Έλληνες,
αυτό δεν πρέπει να συσχετίζεται με τον ξύλινο πολιτικό τρόπο, κενό περιεχομένου
και ουσίας, που απωθεί, λόγω της υποκρισίας, που βαραίνει το λόγο αυτών που
μένουν στην επιφάνεια και δεν δρουν σύμφωνα με τα λόγια τους.
Έχει αξία αν η ανάδειξη γίνεται σε ειλικρινή
ένδειξη ευγνωμοσύνης για τους στυλοβάτες αυτούς του παγκόσμιου Ελληνισμού,
συνοδευόμενη από συγκεκριμένες πράξεις.
Ταυτόχρονα όμως συνιστά και υπόμνηση του χρέους
όλων μας προς την τροφό μας πατρίδα , εις ενίσχυση όλων έναντι των πιθανών και
αναγκαίων θυσιών και αναπόδραστων συνεπειών, που πάντα έχει η συνειδητή
σύγκρουση με αντίπαλες δυνάμεις και τέλος ως ένα από τα αναγκαία βήματα προς την
επίτευξη ενός μεγαλόπνοου σχεδίου, ζωτικό πυρήνα του οποίου αποτελεί και ο
Σύνδεσμος Ελλήνων Βατραχανθρώπων.
Το σχέδιο αυτό έχει στόχο να ζωογονήσει το
θνήσκοντα Ελληνισμό, να υπενθυμίσει σε όλους ποιοι είμαστε, να αναζητήσει και
προσδώσει νόημα στην ύπαρξή μας, να μας φέρει κοντά, κτίζοντας δεσμούς ενότητας
και αλληλεγγύης σε ένα μεγάλο δίκτυο Ελλήνων και Φιλελλήνων, ανθρώπων που
δονούνται από τα ιδανικά της φιλοπατρίας, της δικαιοσύνης, της αρετής και
φιλαλληλίας.
Το εγχείρημα δεν είναι εύκολο, ούτε και πάντα
ευχάριστο, γιατί φέρνει όλους μας προ των ευθυνών μας, που θα τις αναλογιστούμε
όταν , πριν την κάθε εύκολη κριτική επί παντός επιστητού, με ειλικρίνεια θέσουμε
στον εαυτό μας ερωτήματα για το τί εμείς πράξαμε για την πατρίδα , την κοινωνία,
το συνάνθρωπο και τον εαυτό μας και αν αυτό συμβαδίζει με τις αξίες και αρετές,
που λέμε ότι πρεσβεύουμε.
Πόσο ζούμε την ενότητα , την αξιοκρατία, την
αλληλεγγύη; Πόσο επιδιώκουμε κοινωνική δικαιοσύνη, πόσο έτοιμοι είμαστε να
αγωνιστούμε για την ελευθερία, αυτήν που όλοι έχουμε απολέσει, όντας δέσμιοι
ποικίλων παθών, αδυναμιών, λανθασμένων αντιλήψεων, πλανών, που έντεχνα
καλλιεργούνται πλέον από τους αφανείς εχθρούς της ανθρωπότητας, ως
όπλα χειραγώγησης της;
Ή μήπως πιστεύουμε ότι μπορούμε να αλλάξουμε
κάτι στο ελάχιστο εξ όσων μας βασανίζουν, αν πριν δεν έχουμε κάνει το μέγιστο
βήμα αλλαγής μέσα μας, αναρωτώμενοι καθημερινά όπως οι Πυθαγόρειοι στο τέλος της
ημέρας: Τι έπραξα σωστά, τι λάθος, τι εξ όσων έπρεπε να πράξω, δεν το
έπραξα;
Η παλαίστρα που λέγεται Σύνδεσμος Ελλήνων
Βατραχανθρώπων, με τις σχέσεις που καλλιεργεί, τις εθνικές δράσεις και τις
κοινωνικές πρωτοβουλίες, δίνει μία γεύση του αγώνα, που λυσσομανά παντού γύρω
μας, το διακύβευμα του οποίου ήταν πάντα και εξακολουθεί να είναι το ποιος θα
νικήσει: Η Αρετή ή η κακία; Ο δρόμος θα είναι πάντα ανηφορικός και στενός, για
όσους επιλέγουν με την Καρδιά!
tolmwnnika.blogspot.gr
.jpg)
