1η Μαίου,με τα μάτια και τη πένα ενός εν ενεργεία -εργαζόμενου- στρατιωτικού!

Όλα ήταν κανονισμένα από πριν. Οι συμμετέχοντες είχαν πάρει τις αποφάσεις τους. Αυθόρμητα ο καθένας. Το ένοιωθαν. Ή τώρα ή ποτέ. «Δεν έχουμε να χάσουμε τίποτα» είπαν.

Του Ανέστη Τσουκαράκη
Αντισυνταγματάρχης (ΣΔΓ),
Πρόεδρος Συνδέσμου Υποστήριξης και Συνεργασίας Μελών Ενόπλων Δυνάμεων.

Μας τα πήραν και συνεχίζουν ακάθεκτα να τα παίρνουν όλα. Δικαιώματα. Εργασία. Μισθούς. Περιουσίες. Ελευθερία. Ξεκούραση. Την ίδια μας τη Χώρα. Την πατρίδα μας. Την περηφάνια μας.

Τη ζωή μας. Την ύπαρξή μας την ίδια. Άνθρωποι που ζουν με την υποδούλωση άλλων ανθρώπων. Θα το επιτρέψουμε; Και βεβαίως όχι.

Η απόφαση διαδόθηκε με ταχύτατους ρυθμούς και με όλα τα μέσα. Σε όλους τους τόπους δουλειάς. Ακόμη και στο πιο απίθανο σημείο. Από στόμα σε στόμα. Χιλιάδες το γνώριζαν. Μικροί και μεγάλοι. Το περίμεναν. Τόπος συνάντησης η συγκεκριμένη πλατεία. Ημέρα Σάββατο. Η συγκεκριμένη ώρα.

Έφτασε η ημέρα και η ώρα. Άρχισαν σιγά – σιγά οι οικογένειες να συγκεντρώνονται. Ωραία ημέρα. Περήφανη. Άλλος αέρας. Νέος. Φρέσκος. Πρώτη φορά θα συνέβαινε αυτό. Το πλήθος μεγάλωνε λεπτό το λεπτό. Ηρεμία. Ησυχία. Ειρηνική συγκέντρωση. Πρωτόγνωρη.

Ωστόσο, η αστυνομική παρουσία έντονη. Οι αστυνομικοί εξοπλισμένοι με τα όπλα της καταστολής. Πανέτοιμοι να δεχτούν τις εντολές του ανωτέρου τους. Του επικεφαλή της ομάδας. Να ΄τος, κάπου στο πλάι. Περιμένει και αυτός, μάλλον, εντολές. Είναι σίγουρο ότι η καρδιά τους πάει να σπάσει. Δεν ξέρει τι θα συμβεί και εάν συμβεί κάτι. Νέα παιδιά και αυτοί (οι αστυνομικοί). Εργαζόμενοι και αυτοί, με μισθούς πείνας και εξαθλίωσης. Κανείς δεν ξέρει. Η ώρα περνάει. Το πλήθος μεγαλώνει. Ο συγκεντρωμένος κόσμος εξακολουθεί να είναι ήσυχος. Νοιώθουν όλοι αυτό που τους ένωσε εκείνη την ημέρα. Όλοι ένα.

Δεν ξεχώριζαν το διπλανό τους, από το ντύσιμό του, τη μόρφωσή του, την εργασία του, τον τρόπο που μιλάει, τη συμπεριφορά του, το ύψος του, το βάρος του. Δεν ξεχώριζε ο ένας από τον άλλο. Όλοι ένα σώμα. Μια γροθιά.

Χειροκροτήματα. Φωνές. Το πλήθος μεγαλώνει ολοένα και περισσότερο. Η είδηση ότι το ίδιο συμβαίνει και σε άλλες πλατείες δυναμώνει και ενθαρρύνει τους παρευρισκομένους. Το χαίρονται. Εξακολουθεί να είναι πρωτόγνωρο για αρκετούς από αυτούς. Ποτέ δεν περίμεναν να βρεθούν στη συγκεκριμένη πλατεία, υπό τις συγκεκριμένες συνθήκες και για το συγκεκριμένο λόγο.

Ξαφνικά κάτι πέφτει στους αστυνομικούς. Η φιγούρα ενός ανδρός με κουκούλα να κινείται ανάμεσα στο πλήθος και να τρέχει ξαφνιάζει. Πολλοί από τους παρευρισκομένους δεν το έχουν ξαναζήσει. Αρχίζει κίνηση από τους αστυνομικούς. Προφανώς η διαταγή δόθηκε. Διαλύστε την ειρηνική συγκέντρωση με κάθε μέσο και με κάθε τρόπο. Αντιμετωπίστε την απειλή που δεχτήκατε. Προβείτε σε προσαγωγές και συλλήψεις. Ο κόσμος τρέχει. Δεν κατάλαβε τι έγινε.

Αναρωτιέται για την επίθεση των αστυνομικών. Μα καλά, μια ειρηνική συγκέντρωση ήταν. Τι έπαθαν ξαφνικά οι αστυνομικοί; Γιατί χτυπούν; Γιατί συλλαμβάνουν; Τι κάναμε; Οι πιο ψύχραιμοι, γεροντότεροι στην ηλικία, κατάκοποι από τη δουλειά των χρόνων που πέρασαν, απευθύνονται στους αστυνομικούς και τους ρωτούν. «Ρε παιδιά, τι έγινε; Τι σας έπιασε; Τι πάθατε; Γιατί κτυπάτε; Δεν το ξέρατε; Δεν το είδατε ότι μαζευτήκαμε σήμερα εδώ για να φωνάξουμε για: "Οχτώ ώρες δουλειά, οχτώ ώρες ανάπαυση, οχτώ ώρες ύπνο" Μαζευτήκαμε και για εσάς, δεν το καταλαβαίνετε; Πες μου σε παρακαλώ, πού είναι ο γιος μου; Και το παιδί μου αστυνομικός είναι. Είναι ο ….. Βρίσκεται κάπου μαζί σας».

Ωπ! Μπερδευτήκατε, ε; Όχι. Τα παραπάνω γεγονότα δεν είναι περιγραφή από τη συγκέντρωση των αγανακτισμένων. Δεν μιλάω για την πλατεία Συντάγματος ή τις άλλες πλατείες που βρεθήκαμε, μαζί, πλάι – πλάι, εκατοντάδες «εν ενεργεία» Έλληνες στρατιωτικοί και Έλληνες πολίτες, το περασμένο διάστημα. Δεν μιλάω για την καταστολή που γνωρίσαμε μαζί, εκείνες τις ημέρες και τη βία που τη συνόδευσε.
Τα γεγονότα αυτά έλαβαν χώρα την 1η Μαΐου 1886, την ημέρα ορόσημο για τους αγώνες των εργαζομένων - μισθωτών. Το Σάββατο εκείνο του Μαΐου κατά την οποία, αν και εργάσιμη ημέρα, οικογένειες εργαζομένων συγκεντρώθηκαν στην πλατεία Haymarket, στο Σικάγο, το βιομηχανικό κέντρο των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής, με αίτημα τη μείωση των ωρών εργασίας. Την ημέρα εκείνη στην οποία άγνωστος, μέχρι τις ημέρες μας, αριθμός ανθρώπων θανατώθηκε από τη βία των αστυνομικών.

Η ειρωνεία των ημερών μας. 126 χρόνια μετά και τα ίδια σχεδόν ή ακριβώς τα ίδια γεγονότα λαμβάνουν χώρα στη σύγχρονη Ελλάδα. Την Ελλάδα της Ευρώπης. Τη Χώρα της δημοκρατίας και του φωτός. Του πνεύματος και της ελευθερίας. Της γνώσης και της προόδου. Εκατοντάδες χιλιάδες περήφανοι Έλληνες πολίτες, μεταξύ των οποίων και ανώνυμοι, αλλά περήφανοι, χιλιάδες Έλληνες στρατιωτικοί αισθάνονται ότι κάποιοι τους κορόιδεψαν. Το αξιολύπητο, βέβαια, είναι ότι συνεχίζουν ακόμα οι ίδιοι να τους κοροϊδεύουν.

Λόγια και υποσχέσεις. Λες και δεν γνωρίζουν ότι γνωρίζουμε. Συνεχίζουν όμως. Νομίζουν ότι μιλούν σε ανθρώπους που δεν αντιλαμβάνονται τι τους ετοιμάζουν. Τους «αυτιστικούς» όπως ονομαστήκαμε. Ταξίδια από τη μια μεριά της Ελλάδας στην άλλη για να μαζευτούν τα ασυμμάζευτα. Μα δεν μαζεύονται τόσο εύκολα. Δεν μαζεύονται σε μια εβδομάδα. Το πάθημα έγινε μάθημα. Γνωρίζουμε πάρα πολύ καλά, πλέον, τι πάθαμε. Βάλαμε μυαλό. Ξυπνήσαμε. Και το ωραίο είναι ότι γνωρίζουμε τι μας ετοιμάζεται για την επομένη. Δεν θα το επιτρέψουμε όμως. Θα μιλήσουμε όμορφα και απλά. Όπως όλοι οι Έλληνες πολίτες γνωρίζουμε. Εκεί που πρέπει και στο χρόνο που πρέπει. onalert.gr