Παρασκευή 27 Απριλίου 2012

Τι τα θέλουμε τα όπλα…;

Τη στιγμή που η οικονομική κρίση στην Ελλάδα υπονομεύει καθημερινά την αποτρεπτική ικανότητα των ενόπλων δυνάμεων, από δεξιά και αριστερά πληθαίνουν οι φωνές που ενοχοποιούν για την κρίση τις στρατιωτικές δαπάνες και ειδικότερα αυτές για τους εξοπλισμούς.
Πολλοί ακολουθούν τον Κον Μπεντίτ στην αρχετυπική συλλογιστική «βούτυρο ή κανόνια», ενιστάμενοι για το ποσοστό του ΑΕΠ που δαπανάται για την άμυνα, σε σύγκριση με άλλες ευρωπαϊκές χώρες.
Αντιπαρέρχονται το γεγονός ότι δεν συνορεύουμε με την πατρίδα του Κον Μπεντίτ (που δεν χρειάζεται Πάντζερ, αλλά Ράιχενμπαχ για να επιβάλει τη νέα κατοχή), αλλά με την Τουρκία. Άρα το θέμα των ελληνικών στρατιωτικών δαπανών δεν μπορεί να συγκρίνεται σε αυτό με χώρες, όπου η στρατιωτική δύναμη προορίζεται για συμμετοχή σε αμερικάνικης έμπνευσης επεμβάσεις στο εξωτερικό, αλλά με τα μέτρα της απειλής την οποία πρέπει να αποτραπεί, κι αυτή ακούει στο όνομα τουρκικές ένοπλες δυνάμεις.
Η μεγάλη απάτη, που συνεχίζεται εδώ και χρόνια με τις ζεϊμπεκιές, τις κουμπαριές και άλλες οσφυοκαμψίες, στηρίζεται στο ότι δήθεν υπάρχει, από την τουρκική πλευρά, μια πρόθεση συμφωνίας μείωσης των εξοπλισμών «για το καλό των λαών». Για όσους δεν έχουν διαβάσει το πόνημα του Αχμέτ Νταβούτογλου, μια πιο προσεκτική ματιά για το πώς αυτή η πολιτική υλοποιείται στα εξοπλιστικά προγράμματα των γειτόνων θα ήταν διαφωτιστική, αν διαθέτουν τα μάτια να τη δουν.
Η Χουριέτ, στην αγγλόφωνη έκδοσή της, στις 27 Μάρτη, δημοσίευσε με τον τίτλο: «Timetable unveiled for Turkey’s defense boost», πληροφορίες για την εξοπλιστική προσπάθεια, με πηγή ανώτατο στέλεχος της Γραμματείας για την Αμυντική Βιομηχανία (SSM), όπως αυτές έχουν αποτυπωθεί στο νέο πενταετές (2012 – 2015) εξοπλιστικό πρόγραμμα της χώρας. Κι αυτά αφορούν μόνο τα τουρκικής παραγωγής συστήματα. δεν περιλαμβάνουν παραγγελίες όπως αυτή του Στελθ μαχητικού F-35, από την παραγωγή του οποίου η τουρκική βιομηχανία αναμένει επίσης σημαντικά πλεονεκτήματα σε υποκατασκευαστικό έργο και τεχνογνωσία, όπως συνέβη και με το F-16. Τα βασικότερα προγράμματα, κατά την εφημερίδα:
• Ο νέος τουρκικός κατασκοπευτικός δορυφόρος εξοπλισμένος με ραντάρ ΣΑΡ, θα είναι έτοιμος μέχρι το 2016.
• Το τέταρτης γενιάς κύριο άρμα μάχης ΑΛΤΑΪ, θα αρχίσει να παραδίδεται κατά το τέλος του 2015.
• Το πρώτο αντιτορπιλικό θα παραδοθεί στον τουρκικό ναυτικό μέχρι το τέλος του 2016. Οι μελέτες σχετικά με την εγχώρια ναυπήγηση υποβρυχίου θα ολοκληρωθούν μέχρι το 2015.
• Το Τ-129 ΑΤΑΚ, το επιθετικό ελικόπτερο βασισμένο σε ιταλικά σχέδια και εγχώρια παραγωγή, θα πρέπει να παραδοθεί μέχρι το 2013.
• Ένας τύπος ελικόπτερου γενικής χρήσης θα παραδοθεί μέχρι το τέλος του 2016.
• Η μαζική παραγωγή ενός ατομικού όπλου πεζικού ξεκινά τον Ιούλιο.
• Τα ΧΙΟΥΡΚΟΥΣ, (εκπαιδευτικό αεροσκάφος που σχεδιάστηκε από την ΤΟΥΣΑΣ), και ΑΝΚΑ, (μη επανδρωμένο αεροσκάφος), θα παραδοθούν στην τουρκική Πολεμική Αεροπορία μέχρι το τέλος του 2015 και 2014 αντίστοιχα. Επίσης ένας τουρκικής σχεδίασης και παραγωγής κινητήρας τζετ θα είναι έτοιμος μέχρι το 2016.
• Δύο μεγάλης εμβέλειας και μέσου βεληνεκούς αντιαρματικά πυραυλικά συστήματα θα είναι στη διάθεση του τουρκικού στρατού από το τέλος του 2012 και 2013 αντίστοιχα.
• Το βλήμα ημιενεργού καθοδήγησης λέιζερ, το ΤΖΙΡΙΤ, θα βρίσκεται σε μαζική παραγωγή και θα εξοπλίζει τα ελικόπτερα ATAK μέχρι το τέλος του 2013.
• Χαμηλού και μεσαίου ύψους συστήματα αντιαεροπορικής άμυνας θα έχουν σχεδιαστεί μέχρι το τέλος του 2016.
• Η τουρκική κυβέρνηση θα στηρίξει τη δημιουργία εγκαταστάσεων δοκιμών και πιστοποίησης σε κέντρα που πληρούν τα διεθνή πρότυπα. Ένα δορυφορικό κέντρο συγκέντρωσης πληροφοριών και ένα κέντρο ελέγχου και ολοκλήρωσης θα είναι μεταξύ αυτών των εγκαταστάσεων, σύμφωνα με το στρατηγικό σχέδιο.
Κόστος: Μόνο οι συμβάσεις που υπογράφηκαν το 2011 για 250 προγράμματα ανέρχονται στο ποσό των 27,3 δισ. δολαρίων. Και ανάλογα υψηλού κόστους φαίνεται να είναι και οι «ποιοτικοί» στόχοι της χρησιμοποίησης της παραγωγής όπλων ως βασικού μοχλού οικονομικής ανάπτυξης, μέσα από την ηγεμονική θέση της πολεμικής βιομηχανίας και της σύνδεσης επιστημονικής έρευνας και παραγωγής άλλων βιομηχανιών στο άρμα της πολεμικής προπαρασκευής.
Η Τουρκία, ακολουθώντας το δόγμα Νταβούτογλου, χρησιμοποιεί τη στρατιωτική ισχύ και την απειλή χρήσης της ως μέσο για την απόκτηση γεωστρατηγικών πλεονεκτημάτων στην ευρύτερη περιοχή, με πιο συζητημένο το μερίδιο που διεκδικεί στα κοιτάσματα υδρογονανθράκων, που θα αποζημιώσουν και με το παραπάνω το κόστος των εξοπλισμών.
Εξάλλου η εξαγωγική προσπάθεια των εξοπλιστικών προγραμμάτων, που αποτελούν ταυτόχρονα πολιτικό στόχο και χρηματοδοτικό μέσο, είναι σημαντική: «Το σχέδιο προβλέπει, η αμυντική βιομηχανία της Τουρκίας να εισέλθει ανάμεσα στις δέκα κορυφαίες σε παγκόσμιο επίπεδο, μέσα σε πέντε χρόνια. Ο συνολικός στόχος των εξαγωγών προϊόντων της αεροδιαστημικής βιομηχανίας για το 2016 είναι $ 2 δισ. δολάρια, επί συνολικού κύκλου εργασιών του κλάδου των 8 δισ. δολαρίων.
Η Τουρκία θα δημιουργήσει γραφεία συνδέσμου στη Μέση Ανατολή, την Άπω Ανατολή, τις ΗΠΑ, τον Καύκασο, την Κεντρική Ασία και στην Ευρώπη (ΕΕ-ΝΑΤΟ). Η SSM θα ενθαρρύνει τη συνεργασία μεταξύ των εργολάβων, των υποκατασκευαστών και των μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων, με πανεπιστήμια και ερευνητικά ιδρύματα για τη βελτίωση της τεχνολογικής βάσης.»
Όσο κι αν τέτοια δημοσιεύματα στοχεύουν παράλληλα να υποστηρίξουν την εσωτερική και εξωτερική επικοινωνιακή πολιτική της Τουρκίας, όσο κι αν η υιοθέτηση τέτοιων στόχων κινδυνεύει να εκτροχιάσει τα δημοσιονομικά των γειτόνων, το γεγονός παραμένει. Η Τουρκία έχει κάνει προ πολλού τις επιλογές της, κι αυτές συνοψίζονται σε μια φράση: στρατιωτική ισχύς. Έχει βγάλει επίσης τα συμπεράσματά της από την αντιπαράθεση με το Ισραήλ, που της στέρησε σημαντικά συστήματα, ώστε όλο και πιο πολύ επιλέγει την οδό της «καθετοποίησης» (έρευνα, δοκιμές, παραγωγή) σε μια δομική ολοκλήρωση που καθοδηγείται από μια πολιτική διαχρονική, και δομές όπως η Γραμματεία Εξοπλισμών (SSM) που διασφαλίζουν αυτήν την συνέχεια.
Με αυτή την ισχύ βρίσκονται αντιμέτωπες σε ξηρά, αέρα και θάλασσα οι ελληνικές ένοπλες δυνάμεις, βαλλόμενες εσωτερικά τόσο από την οικονομική κρίση, που έχει κάνει την απόκτηση ανάλογων οπλικών συστημάτων πρωταπριλιάτικο αστείο, όσο και από τις πολιτικές εκείνες του εφησυχασμού, της παραίτησης και της υποταγής τελικά στη νεοοθωμανική ισχύ. Μπορεί το δίκιο να οπλίζει τις καρδιές, αλλά, την κρίσιμη στιγμή, πρέπει να είναι οπλισμένα και τα χέρια. Αλλιώς σηκώνονται ψηλά, για την παράδοση.