Τό ὄνομα «Μακεδονία» καί τά ὁμόῤῥιζά της ἀναφέρονται 26 φορές στήν Καινή Διαθήκη.
Ἡ Μακεδονία κατά τήν Ἁγία Γραφή Ἡ θέση τῆς Ἐκκλησίας εἶναι σαφής γιά τήν ἑλληνικότητα τῆς Μακεδονίας μας. Μάλιστα, ἔχουν ἐκπονηθεῖ ἱστορικές ἐργασίες, ὅπου καταδεικνύεται ὅτι γιὰ τὴν Παλαιὰ καὶ τὴν Καινὴ Διαθήκη οἱ Μακεδόνες ἦταν καὶ εἶναι πάντα Ἕλληνες καί αὐτό εἶναι ἕνα ἰσχυρότατο στοιχεῖο γιά τήν καταπολέμηση τῆς σκοπιανῆς προπαγάνδας.
Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, στὸ κείμενο ποὺ δημοσιεύσαμε, ἀναφέρεται στοὺς Μακεδόνες, ἐξειδικεύοντας χάριν τῆς ἱστορικῆς ἀκριβείας, καὶ δὲν σημαίνει ὅτι δὲν τούς θεωρεῖ Ἕλληνες, ἀφοῦ μάλιστα ἐκείνη τὴν ἐποχὴ ὄχι μόνον δὲν ὑπῆρχε σκοπιανό, ψευτο-«μακεδονικό», πρόβλημα, ἀλλὰ οὔτε κἄν Σλάβοι στὰ Βαλκάνια. Καὶ ὁ ἅγιος Χρυσόστομος μίλησε περί Μακεδόνων, ὅπως θὰ ἔλεγε κάποιος σήμερα, ὅτι οἱ Κρῆτες πολέμησαν τοὺς Γερμανούς, χωρὶς κανεὶς νὰ διανοεῖται ὅτι ἀμφισβητεῖται ἡ ἑλληνικότητα τῆς Κρήτης.
Τό ὄνομα «Μακεδονία» καί τά ὁμόῤῥιζά της ἀναφέρονται 26 φορές στήν Καινή Διαθήκη. Μάλιστα ἀναφέρεται σέ δύο περιπτώσεις ἀπό τόν Ἀπόστολο Παῦλο (Πράξεις 19,21 καί Α΄ Θεσσαλονικεῖς 1, 7.8 ) σέ στενή συνάφεια μέ τήν Ἀχαΐα (δηλ. τήν ρωμαϊκή ἐπαρχία τῆς κεντρικῆς καί νοτίου Ἑλλάδος) σάν οἱ δύο νά ἀποτελοῦν – καί βεβαίως ἀποτελοῦν – μιάν ἑνότητα, γεωγραφική καί πολιτική. Τὸ ὅτι ὁ Ἀπόστολος Παῦλος εἶδε σὲ ὅραμα ἄνδρα Μακεδόνα νά τόν παρακαλεῖ νά περάσει ἀπό τή Μικρά Ἀσία στή Μακεδονία γιά νά τούς βοηθήσει, «διαβάς εἰς Μακεδονίαν βοήθησον ἡμῖν» (Πράξεις 16, 8-10) (τό ὁποῖο βέβαια λέχθηκε ἑλληνικά καί ὄχι .... σλαβικά), δέν εἶναι ἕνα φοβερό τεκμήριο κατά τῆς ἐχθρικῆς προπαγάνδας προερχόμενο ἀπό περίπου 2.000 χρόνια πρίν;
Ἀλλά καί στήν Παλαιά Διαθήκη εἶναι φανερό ὅτι οἱ Μακεδόνες θεωροῦνται Ἕλληνες, ἀφοῦ ἀκριβῶς οἱ Ἰουδαῖοι παρ’ ὀλίγον νὰ ἐξελληνισθοῦν (καί ὄχι νὰ ... ἐκσλαβισθοῦν) πλήρως στοὺς ἑλληνιστικοὺς χρόνους ἀπὸ τὸν ἑλληνικὸ πολιτισμὸ ποὺ μετέφερε στὴν Παλαιστίνη ὁ Μέγας Ἀλέξανδρος. Μάλιστα, στὸ ἐδάφιο Α΄ Μακκαβαίους 6, 2 ἔχουμε μία ἀκόμη ἀτράνταχτη ἀπόδειξη τῆς ἑλληνικότητος τῆς Μακεδονίας καὶ τοῦ Ἀλεξάνδρου· λέγει ὁ στῖχος: «[...] ἃ κατέλιπεν ἐκεῖ Ἀλέξανδρος ὁ τοῦ Φιλίππου ὁ βασιλεὺς ὁ Μακεδών, ὃς ἐβασίλευσε πρῶτος ἐν τοῖς Ἕλλησιν» Ὄχι μόνον ἐπιβεβαιώνεται ἡ ἱστορική εἴδηση ὅτι ὁ Ἀλέξανδρος ἦταν πρῶτος Βασιλεύς ὅλων τῶν Ἑλλήνων (τοὺς ὁποίους ἕνωσε), ἀλλὰ ἐπιβεβαιώνεται καὶ ἡ ἑλληνική του καταγωγή, διότι δὲν λέγει οὔτε κἂν ἐβασίλευσεν «ἐπὶ τοὺς Ἕλληνας» (σὰν νὰ ἦταν ἐπικυρίαρχος, ὅπως στὸ Α΄ Μακκαβαίους 1, 16), ἀλλὰ «ἐν τοῖς Ἕλλησι» (δηλ. μεταξὺ τῶν [δικῶν του] Ἐλλήνων).
Τοῦτο βεβαίως εἶναι ἄσχετο μέ τό γεγονός ὅτι - καθαρῶς γιά θρησκευτικούς λόγους - οἱ Ἰουδαῖοι εἶχαν πόλεμο μέ τούς Μακεδόνες (ἐπειδή οἱ Μακεδόνες τοῦ Ἀντιόχου Δ΄ τοῦ Ἐπιφανοῦς (175-164 π.Χ.) ξεκίνησαν τὸν διωγμό), τόν ἴδιο καιρό πού εἶχαν συμμαχία με τούς Σπαρτιάτες (Α΄ Μακκαβαίους, κεφ. 12), μὲ τοὺς ὁποίους δὲν ὑπῆρχαν θρησκευτικὲς διαφορές οὔτε ἐκ μέρους τους διωγμοί.
.jpg)
