“ben Stada” (γιος πόρνης),
Το Ταλμούδ (talmud) είναι ένας κώδικας, μία εγκυκλοπαίδεια θρησκευτικού και νομικού περιεχομένου,
που περιλαμβάνει, ταξινομημένες σε κανονισμούς και θεματικές ενότητες, όλες τις προφορικές παραδόσεις (χαλαχά), αφηγήσεις (χαγγαδά) και ερμηνείες (μιδράς) των νομοδιδασκάλων (ραββίνων), για τη ρύθμιση της συμπεριφοράς και την αντιμετώπιση καθημερινών προβλημάτων του Ιουδαϊκού λαού, σύμφωνα με τις διδασκαλίες των βιβλίων της πεντατεύχου (Τορά), δηλαδή τον Μωσαϊκό Νόμο. Αποτελείται από δυό βιβλία, την Μισνά [Mishnah ( =διδαχή, μελέτη, μάθηση δια της επανάληψης), που είναι μία συλλογή βασικών διδασκαλιών 120 περίπου νομοδιδασκάλων (tannaim) και την Γκεμαρά (Gemarah =συμπλήρωση ολοκλήρωση, πραγμάτωση δια της επανάληψης)], που είναι μία συλλογή σχολίων, υπομνημάτων και, συζητήσεων, μεταγενέστερων νομοδιδασκάλων (amoraimι), που διευκρινίζουν, εξηγούν και συμπληρώνουν τις αρχικές βασικές διδασκαλίες και ρυθμίσεις της Μισνά.
Με άλλα λόγια το Ταλμούδ είναι ένας ερμηνευτικός και εκλαϊκευμένος κώδικας, για την εφαρμογή, από τους Ιουδαίους των εντολών και των διδασκαλιών του Νόμου είναι μία συλλογή όλων των ερμηνευτικών ραββινικών διδασκαλιών, με αμφιλεγόμενο, όμως, κύρος, ακόμη και μέσα στον χώρο του Ιουδαϊσμού, αφού μία μερίδα (αίρεση) Ιουδαίων (οι Καραΐτες, η Καρέοι) δεν αποδέχονται και δεν λαμβάνουν υπόψη τις διδασκαλίες του Ταλμούδ και θεωρούν ως μόνη ιερή γραφή την Παλαιά Διαθήκη. Επίσης δεν αποδέχονται ούτε την Πρακτική Καμπάλα, ενώ, από την θεωρητική, δέχονται λίγες διδασκαλίες της.
Η μυστική εσωτερική Ιουδαϊκή Παράδοση θεωρεί πρώτο διδάσκαλο του Ταλμούδ τον Μωϋσή, υποστηρίζοντας, ότι, παράλληλα με τον γραπτό νόμο, (Torah shebikh- tab), που έλαβε αυτός απ' τον Θεό πάνω σε πέτρινες πλάκες στο όρος Σινά, έγινε αποδέκτης και του Ζωντανού Λόγου, δηλαδή του προφορικού νόμου (Torah Shebal Peh) και γι’ αυτό (υποστηρίζουν οι Καμπαλιστές κι οι Ταλμουδιστές) παρέμεινε τόσες πολλές ημέρες (40) στο όρος Σινά (ΕΞΟΔ. 24:18). Έτσι, ο Μωϋσής. κατά την Ταλμουδική διδασκαλία, μετέδωσε αυτόν τον προφορικό νόμο στον Ιησού του Ναυή, κι αυτός με τη σειρά του στους εβδομήντα Πρεσβυτέρους, αυτοί στους Προφήτες, οι Προφήτες στη Μεγάλη Συναγωγή, και οι διάφοροι, κατά καιρούς, αρχιερείς της Συναγωγής στους ραββίνους και στις επόμενες γενιές νομοδιδασκάλων.
Με βάση, αυτή την αντίληψη, τα κείμενα του Ταλμούδ (κατά την ραββινική - Ταλμουδική διδασκαλία) είναι Λόγος του Θεού, που έχει μεγαλύτερη αξία, ακόμη κι απ’ όσα περιλαμβάνονται στην Πεντάτευχο (Τορά)! Γι’ αυτό και σε διάφορα βιβλία του Ταλμούδ αναφέρονται, ότι: «Η Αγία Γραφή μοιάζει με το νερό, η Μισνά με το κρασί και η Γκεμαρά με το αρωματικό κρασί (Sopherim XV, 7 σελ. 13Β), «Οι λόγοι του Ταλμούδ είναι περισσότερο γλυκείς από τους λόγους της Βίβλου»( Talmud de Jerusalem, Beracoth, Perek I), «Οι παραβάσεις του Ταλμούδ είναι πιο σοβαρές απ' τις παραβάσεις της Βίβλου» (Sanhedrin, Folio 88b), «Δεν πρέπει κανείς να έχει επικοινωνία μ' αυτούς, που κρατούν στα χέρια τους τη Βίβλο αντί του Ταλμούδ» (Sepher Cad Ha Kemach 74,C,4), «Όποιος διαβάζει την Βίβλο χωρίς την Μισνά και την Γκεμαρά μοιάζει με άνθρωπο, που δεν έχει Θεό» (Sepher Chafari Zedek, Folio 9). Το Ταλμούδ υπερέχει της Βίβλου του Μωϋσή» (Εβραϊκά Αρχεία 1867, Τόμος 25 σελ. 15), «Οι λόγοι των Ραββίνων είναι γλυκύτεροι απ’ τους λόγους των προφητών» (Sepher Caphtorn / Perach 1590, Folio LIO 121),κ.α.
Όμως αυτή η αλαζονική και πλανημένη αντίληψη (ότι, δηλαδή, κάθε τι που λένε οι Ραββίνοι είναι Λόγος Θεού) εξέθρεψε ένα πλήθος διδασκαλιών και κανόνων συμπεριφοράς, που τελικά υποκατέστησε, τις εντολές του γραπτού Νόμου. Γι’ αυτό και ο Ιησούς Χριστός, μέσα στις συναγωγές και σε διάφορες συζητήσεις με τους Γραμματείς και Φαρισαίους, έλεγε: ΜΑΤΘ. 15:3 «διατί και υμείς παραβαίνετε την εντολήν του Θεού δια την παράδοσιν υμών;» /15:6 «και ηκυρώσατε την εντολήν του Θεού δια την παράδοσιν υμών. υποκριταί» ΜΑΡΚ. 7:8..9 «αφέντες γαρ την εντολήν του Θεού κρατείτε την παράδοσιν των ανθρώπων... αθετείτε την εντολήν του Θεού ίνα την παράδοσιν υμών τηρήοητε» / 7:13 «...ακυρούντες τον λόγον τον Θεού τη παραδόσει υμών η παρεδώκατε- και παρόμοια τοιαύτα πολλά ποιείτε» ΙΩΑΝ. 5:46...47 «έστιν ο κατηγορών υμών Μωϋσής... ει δε τοις εκείνου γράμμασιν ου πιστεύετε, πως τοις εμοίς ρήμασι πιστεύσετε;».
Αυτές τις διδασκαλίες χαρακτήριζε ο Ιησούς Χριστός ως «φορτία βαρέα και δυσβάστακτα», που τα τοποθετούν πάνω στους ώμους των ανθρώπων οι Φαρισαίοι (ΜΑΤΘ. 23:4, ΛΟΥΚ. 11:46), και γι’ αυτές τις διδασκαλίες (του Ταλμούδ) ο Θεάνθρωπος εξαπέλυσε όλα εκείνα τα επιτιμητικά λόγια «ουαί υμίν γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριταί...» (ΜΑΤΘ. 23:13-29. ΛΟΥΚ. 11:42, 44, 46-47, 52) «μωροί και τυφλοί» (ΜΑΤΘ. 23:17, 19, 26), «οδηγοί... τυφλοί τυφλών» (ΜΑΤΘ. 15:14 23:24) κ.α. Σ’ αυτήν δε την καυστική κριτική και δημόσια αμφισβήτηση της ορθότητας και της θεοπνευστίας των Ταλμουδικών διδασκαλιών, που έπληττε ανεπανόρθωτα το κύρος και την αυθεντία των νομοδιδασκάλων, οφείλονταν, κατά κύριο λόγο, το μίσος του Ιουδαϊκού Ιερατείου εναντίον του Ιησού Χριστού και το μένος, με το οποίο, αυτό, επεδίωκε την σύλληψη και εξόντωσή Του.
Μετά τα πάθη του Ιησού Χριστού, την Σταύρωση, την Ανάσταση και την Ανάληψή Του, στα κείμενα του Ταλμούδ περιελήφθηκαν τόσα πολλά και τόσο βλάσφημα, άσεμνα, χλευαστικά, μοχθηρά και συκοφαντικά σχόλια εναντίον του Ιησού Χριστού (με σκοπό ν’ αποτραπούν η διάδοση του Ευαγγελίου Του και η επέκταση του Χριστιανισμού), ώστε, από τον 6ο έως και τον 16ο αιώνα , όλα τα χριστιανικά κράτη της Ευρώπης (για να προστατεύσουν το βάναυσα προκαλούμενο θρησκευτικό συναίσθημα των Χριστιανικών πληθυσμών τους και να αποτρέψουν εκδηλώσεις μαζικής οργής εναντίον των Εβραίων), αναγκάστηκαν, κατά καιρούς, με έκτακτες και ειδικές νομοθετικές και διοικητικές ρυθμίσεις, να απαγορεύσουν την κυκλοφορία βιβλίων του Ταλμούδ, ακόμη δε και να λάβουν, και άλλα πρόσθετα απαγορευτικά μέτρα κατά των Εβραίων, που, σε ορισμένες περιπτώσεις, έφθασαν μέχρι και τη μαζική απέλασή τους από διάφορες χώρες (Αγγλία το 1290, Γαλλία το 1394, Πορτογαλία, Ισπανία το 1492 κ. α.) Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο, από τα τέλη του 16ου αιώνα- κι αφού είχε προηγηθεί το 1524 η εκτύπωση, στην Βενετία, και κυκλοφορία μίας 12τομης έκδοσης ολόκληρου του Ταλμούδ (Παλαιστινιακού και Βαβυλωνιακού) με όλες τις βλασφημίες εναντίον του Ιησού Χριστού και τους υβριστικούς χαρακτηρισμούς των Χριστιανών- αρχίζουν να αποσύρονται και να απαλείφονται από τις ευρωπαϊκές εκδόσεις του Ταλμούδ, όλες εκείνες οι αναφορές, που ήσαν εμφανώς εχθρικές προς τον Ιησού Χριστό και τους Χριστιανούς. Οι συνήθεις εκφράσεις πίσω απ’ τις οποίες εννοείται ο Ιησούς Χριστός στα διάφορα Ταλμουδικά κείμενα είναι: «Otho Isch» (=εκείνος ο άνθρωπος, αυτός που είναι γνωστός σ’ όλους), «Peloni»(=κάποιος), «Noggar bar Naggar» (=ο γιος του μαραγκού, που ήταν και αυτός μαραγκός), «Talui» (=Αυτός που τον κρέμασαν), «Ben Charsch etaim»(=ο γιος του ξυλουργού).
Σε όλα τα βιβλία του Ταλμούδ ο Ιησούς Χριστός χλευάζεται και βλασφημείται, άλλοτε με αισχρούς και βορβορώδεις χαρακτηρισμούς κι υπαινιγμούς (#), άλλοτε με ψευδείς διηγήσεις, κι άλλοτε με αντιφατικές αλληγορίες. Σύμφωνα με τις διδασκαλίες των βιβλίων του Ταλμούδ (Toldath Jeschy, Mishnah Yerushalmi Κεφ. 12, Ben Jacobh σελ 127α κ. α.) ο Ιησούς Χριστός χαρακτηρίζεται και ως Μαύρος Μάγος (!) που έμαθε την τέχνη της μαγείας στην Αίγυπτο (!) κατά τα νεανικά του χρόνια, και κατάφερε να περάσει στα εδάφη του Ισραήλ κάποια μαγικά σύμβολα, στα κρυφά (ραμμένα κάτω από το δέρμα μέσα στις σάρκες των χεριών του!), για να αποφύγει(!) τις αυστηρές κυρώσεις, που προέβλεπε ο Μωσαϊκός Νόμος κατά των Μάγων. Κατά τις διδασκαλίες του Ταλμούδ όλα τα θαυμαστά έργα, που έκανε ο Ιησούς Χριστός (θεραπεύοντας ασθενείς, δαιμονισμένους κι ετοιμοθάνατους, ανασταίνοντας τον νεκρό Λάζαρο κ.λ.π.), δεν ήταν θεϊκά θαύματα, αλλά αποτελέσματα άσκησης τελετουργικής Μαύρης Μαγείας, με την οποία κατόρθωνε να τον βοηθούν ο Σατανάς και όλες οι δαιμονικές λεγεώνες της Κόλασης!!!
# Αναφέρεται ως “mamzer” (νόθος), “ben middah” (παιδί που η μητέρα του τον συνέλαβε κατά την διάρκεια της περιόδου), “benStada” (γιος πόρνης), “ben Pandira” (γιος του Ρωμαίου στρατιώτη Πανδίρα) κ.α.
* 1. Με αφορμή το βιβλίο του Κ. Πλεύρη «Εβραίοι: Όλη η Αλήθεια» γίνεται αναφορά στο Ταλμούδ και στους «παραχαράκτες του», όπως λέει άρθρο, στην Ιουδαϊκή ιστοσελίδα της «Χαμπάντ της Ελλάδας».
2. Σε απάντηση ερωτήματος του Κ. Πλεύρη, για το Ταλμούδ, η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος, σε δισέλιδη επιστολή της με ημερομηνία 1 Ιουνίου 2007, μεταξύ άλλων αναφέρει: «Αι απαξιωτικαί και δυσφημιστικαί αναφοραί του Ταλμούδ περί του προσώπου του Θεανθρώπου Κυρίου ημών Ιησού Χριστού και της Υπεραγίας Θεοτόκου είναι γνωσταί και έχουν τύχει της πρεπούσης κριτικής αξιολογήσεώς των εκ μέρους Ορθοδόξων Ακαδημαϊκών διδασκάλων. (Βλ. ενδεικτικώς: Γρηγ. Παπαμιχαήλ, ο Ιησούς ως ιστορικόν πρόσωπον, 4η εκδ., Αθήναι 1953, Παν. Τρεμπέλα, Απολογητικαί Μελέται. Τόμος Έ. Ιησούς ο από Ναζαρέτ, 5η εκδ., Αθήναι 1982)».
3. Ένα άκρως προσβλητικό για τον Χριστό και την Παναγία βίντεο από εβραϊκή «σατιρική» εκπομπή είναι ΕΔΩ. ΠΡΟΣΟΧΗ: Ίσως κάποιοι σοκαριστούν ή συγχυσθούν. Αν αυτό θεωρείται «σάτιρα» στο Ισραήλ, δεν ξέρω, αλλά φανταστείτε μόνο ανάλογη εκπομπή γελοιοποίησης και βλασφημίας κατά των ιερών προσώπων και συμβόλων του Ιουδαϊσμού σε χριστιανική χώρα. Σχετικό άρθρο του Κ.Ο. για την αισχρή εκπομπή που προκάλεσε αντιδράσεις από τους χριστιανικές κοινότητες στο Ισραήλ - υπήρξε αντίδραση και από το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων - μπορείτε να διαβάσετε ΕΔΩ πηγή
.jpg)
