Πρωτοπρεσβύτερος Χρήστος Τσάκαλος, Αρχιερατικός Επίτροπος Αιγίου
Με αφορμή την αποσταλείσα επιστολή-διαμαρτυρίας, με ημερομηνία 24.09.2018 της Πανελλήνιας Ένωσης Γονέων (Π.Ε.Γ.) για την προστασία του Ελληνορθοδόξου πολιτισμού της οικογένειας και του ατόμου, με εκτενή αναφορά στις επικίνδυνες πρακτικές του Βουδιστικού διαλογισμού (mindfulness) στα δημοτικά σχολεία, επισημαίνουμε τα ακόλουθα:
Πέραν των όσων σοβαρών παρενεργειών στην ψυχική καθώς και τη σωματική υγεία των παιδιών, που επιφέρει η εφαρμογή τέτοιων μεθόδων, οι οποίες παρουσιάζονται ότι τεκμηριώνονται επιστημονικά χωρίς να αναφέρεται από ποιους, πότε, όπως και σε ποια πανεπιστήμια έγιναν πειράματα.
Αντίθετα υπάρχουν συγκεκριμένες επιστημονικές αναφορές που αποδεικνύουν το αντίθετο, ότι δηλαδή όσοι ασχολούνται με το διαλογισμό και τα παρεμφερή (γιόγκα-ρέϊκι - mindfulness κ.λπ.) δέχονται αρνητικές επιπτώσεις στην ψυχοσωματική υγεία. Μερικές τέτοιες επιστημονικές έρευνες δημοσιεύονται από τον π. Αντώνιο Αλεβιζόπουλο στο βιβλίο του Διαλογισμός ἤ προσευχή;
Θα αναφερθούμε δι’ ολίγων και στην θεολογική πλευρά της υποθέσεως. Και τούτο επειδή κατά κανόνα τέτοιες πρακτικές και μέθοδοι στηρίζονται σε θρησκευτικές θεωρίες και πεποιθήσεις ανατολικής προελεύσεως θρησκειών.
Εν προκειμένω ο όρος mindfulness παραπέμπει στο βουδιστικό διαλογισμό και μας αναγκάζει να διερευνήσουμε το θέμα.
Πολλές νεοφανείς αιρέσεις, συστήματα, σεμινάρια και κινήσεις χρησιμοποιούν και προβάλλουν το Διαλογισμό σαν μια επιστημονική μέθοδο και τεχνική αυτοσυγκέντρωσης και χαλάρωσης του ανθρώπου με πάρα πολλά δήθεν ευεργετικά αποτελέσματα στην προσωπική, οικογενειακή, κοινωνική και παγκόσμια ζωή του ανθρώπου.
Πολλοί μάλιστα διδάσκαλοι της Νέας Εποχής και της Νέας Τάξης Πραγμάτων επιχειρούν να παραλληλίσουν τις παιδαγωγικές αυτές τακτικές και με την άσκηση και την προσευχή της Εκκλησίας μας.
Αυτό που επιστημονικά γνωρίζουμε όμως είναι ότι ο Διαλογισμός και τα σχετικά με αυτόν είναι σωματικές και πνευματικές τεχνικές που αναπτύχθηκαν από όλα τα Ινδουϊστικά συστήματα και σιγά σιγά πέρασαν στην Δύση σαν μέθοδοι αυτοσυγκέντρωσης και περισυλλογής πού θα οδηγήσουν τον άνθρωπο σε παραδείσους ευτυχίας, όμως η πραγματικότητα είναι αντίθετη.
Ευθύς εξ αρχής θα πρέπει να τονίσουμε ότι σεβόμαστε απολύτως το δικαίωμα του κάθε ανθρώπου να επιλέγει τρόπους και μεθόδους στην προσωπική του ζωή για την εκπαίδευσή του ή και ό,τι άλλο. Ωστόσο, είμαστε αντίθετοι με την ντε και καλά επιβολή μεθόδων εκπαίδευσης που ενέχουν κινδύνους πολλούς, αλλά κυρίως μεθόδων γρίφων, οι οποίοι στην εφαρμογή τους αποβλέπουν στη χειραγώγηση θρησκευτικών πεποιθήσεων και μάλιστα μικρής-σχολικής ηλικίας ατόμων, υπό τη μορφή σύγχρονων, δήθεν, μεθόδων.
Ο όρος mindfulness, όπως προείπαμε, παραπέμπει εκ της ερμηνείας τους στην έννοια διαλογισμός. Ο διαλογισμός είναι τρόπος και μέθοδος ασκήσεως κατά την βουδιστική θεωρία, η οποία φυσικά δεν έχει καμία απολύτως σχέση με την Χριστιανική άσκηση. Ο διαλογισμός είναι τακτική ανατολικών θρησκειών και κυρίως του αποκρυφισμού. Παρεμβαίνει, ως μέθοδος, στο βαθύτερο είναι του ανθρώπου και ελέγχει την ελευθερία του, κατά κάποιο τρόπο χειραγωγεί τη σκέψη και τις αποφάσεις του.
Όμως, όπως είναι γνωστό, η ελευθερία είναι δώρο του Θεού προς τον άνθρωπο. Είναι το κύριο συστατικό της «κατ’ εἰκόνα Θεοῦ» δημιουργία του. Είναι αυτό που διακρίνει τον άνθρωπο από την υπόλοιπη δημιουργία. Είναι το απόλυτο, σεβαστό από τον ίδιο το Δημιουργό.
Αυτό λοιπόν το θεόσδοτο στοιχείο της ελευθερίας με τη μέθοδο του διαλογισμού μπλοκάρεται και δεσμεύεται. Και όχι απλώς δεσμεύεται αλλά αργά και σταθερά καταστρέφει και αυτή την κατ’ εικόνα Θεού δημιουργία, τον άνθρωπο, και τον καταστρέφει σε όλη του την ψυχοσωματική οντότητα, γνωστικό, αισθητηριακό και αντιληπτικό, συναισθηματικό, σωματικό και βουλητικό τομέα.
Η παιδεία είναι αγαθό το οποίο προσφέρεται στον άνθρωπο και ο άνθρωπος καλείται ελευθέρως να το οικειοποιηθεί, χρησιμοποιώντας αυτούσια τις πνευματικές του δυνάμεις, ώστε κάθε καταξίωση να είναι προσωπική έκφραση των ελεύθερων δυνατοτήτων του.
Η εισαγωγή τέτοιων μεθόδων στην εκπαίδευση, με τρόπο απαξιωτικό και ανατρεπτικό, απεμπολούν μακροχρόνιες και δοκιμασμένες στο χρόνο και στη γνώση τακτικές μεθόδους παιδείας. Μεθόδους, οι οποίες στηρίχθηκαν και στηρίζονται σε βάσεις διαχρονικές, πανανθρώπινες, όπως αυτές της Ελληνικής σοφίας και παιδείας, ως και της Χριστιανικής γραμματολογίας. Μεθόδους με τις οποίες εκπαιδεύτηκαν για πολλούς αιώνες έως σήμερα αμέτρητα πλήθη Ελληνοπαίδων.
Δεν έχει ανάγκη η Ελληνορθόδοξη, δοκιμασμένη και επιτυχημένη, Παιδεία από ξενόφερτες μεθόδους, χάριν του εκσυγχρονισμού.
Γιατί πίσω από τις μεθόδους αυτές ελλοχεύει η πνευματική και ψυχική εξάρτηση που ακόμα σχετίζεται με την οικονομική και σωματική εκμετάλλευση των θυμάτων;
Οι τεχνικές αυτές και συγκεκριμένα, «η πυξίδα του εαυτού μου mindfulness του πρώτου θεματικού άξονα, Προαγωγή της Ψυχικής Υγείας του παιδιού και εφήβου», είναι τελείως έξω από την Ελληνική Παράδοση, φιλοσοφία, κουλτούρα και θρησκεία (ορθοδοξία ίσον ορθή περί Θεού και όντων θεώρηση [Αναστάσιος Σιναΐτης]).
Δεν έχει λοιπόν κανένα δικαίωμα το σχολείο να στρέψει τα παιδιά μας στη Βουδιστική φιλοσοφία και θρησκεία ερήμην μας και μάλιστα όταν υπάρχουν τόσες διεθνείς αρνητικές αναφορές.
