«Η εξουσία διαφθείρει και η απόλυτη εξουσία διαφθείρει απόλυτα», συνήθιζε να λέει ο Λόρδος Άκτον, κι αν είχε στον νου του την υπόθεση της τεράστιας παρείσφρησης των ιταλών τεκτόνων στα εγχώρια τεκταινόμενα, τότε είχε προφανώς δίκιο.
«Κράτος μέσα στο κράτος» και «σκιώδη κυβέρνηση» χαρακτήρισε ο ιταλικός Τύπος την πρωτόγνωρη για τα παγκόσμια χρονικά δράση των ιταλών μασόνων, οι οποίοι επιβεβαίωσαν μεμιάς όλα τα συνωμοσιολογικά μέχρι τότε σενάρια για τις υπόγειες διεργασίες και τα σκοτεινά κέντρα αποφάσεων των Στοών.
Όλα άρχισαν να ξετυλίγονται τον Μάρτιο του 1981, όταν δύο μιλανέζοι εισαγγελείς ερευνούσαν μια υπόθεση ψεύτικης απαγωγής που είχε λάβει χώρα δύο χρόνια πρωτύτερα. Το «θύμα» ήταν ο σιτσιλιάνος τραπεζίτης και χρηματοπιστωτικός σύμβουλος του Βατικανού, Μικέλε Σιντόνα, τα άνομα πλοκάμια του οποίου έφταναν μέχρι τη Μαφία, τη CIA και ακόμα παραπέρα.
Οι εισαγγελείς χτύπησαν όμως φλέβα χρυσού εκεί που θα το περίμεναν ίσως λιγότερο: την ώρα που διέφευγε τη σύλληψη και κρυβόταν από τις διωκτικές αρχές στο Παλέρμο, ο Σιντόνα έκανε μια ξαφνική εμφάνιση στο Αρέτσο, μια πόλη χίλια σχεδόν χιλιόμετρα μακριά, κι αυτό για να δει τον κροίσο της κλωστοϋφαντουργίας Λίτσιο Τζέλι.
Αν κάποιος σαν τον Σιντόνα εγκαταλείπει το κρησφύγετό του για να συναντηθεί με τον Λίτσιο Τζέλι, τότε αυτός ο Τζέλι πρέπει να είναι μπλεγμένος σε πολλά, σκέφτηκαν οι εισαγγελικές αρχές και έστρεψαν πάνω του το στόχαστρό τους.
Στις 17 Μαρτίου 1981 οι έρευνες χτύπησαν διάνα: η αστυνομία ανέσυρε από το γραφείο του βιομηχάνου μια λίστα που περιείχε 962 ονόματα. Δεν ήταν βέβαια για κάποιον όμιλο προβληματισμού ή για λογοτεχνική εταιρία, αλλά για τη διαβόητη μασονική Στοά της Ιταλίας, την P2 (Πε Ντούε), της οποίας ο Τζέλι ήταν αρχιμάγιστρος!
Τα ονόματα της λίστας μας ήταν το λιγότερο κολοσσιαία: τρεις υπουργοί, 43 βουλευτές, οχτώ ναύαρχοι, όλοι οι επικεφαλής των ιταλικών μυστικών υπηρεσιών, εκατοντάδες διπλωμάτες και ανώτατοι κρατικοί υπάλληλοι, οι αστυνομικοί διευθυντές των τεσσάρων μεγαλύτερων πόλεων, βιομήχανοι (μεταξύ των οποίων και ο κατοπινός πρωθυπουργός Σίλβιο Μπερλουσκόνι φυσικά) και σύμβουλοι επιχειρήσεων, ο εκδότης της εφημερίδας «Corriere della Sera» αλλά και 24 δημοσιογράφοι και προβεβλημένες προσωπικότητες της ιταλικής τηλεόρασης. Σχεδόν όλοι δηλαδή!
Κι ο Μικέλε Σιντόνα βεβαίως. Αλλά και ο τραπεζίτης Ρομπέρτο Κάλβι (θα μας απασχολήσει αργότερα, όταν το παζλ της φρίκης θα κοντεύει στην ολοκλήρωσή του), ο οποίος θα βρισκόταν αργότερα απαγχονισμένος σε γέφυρα του Λονδίνου, με τον χαρακτηριστικό μασονικό τρόπο εκτέλεσης, λίγες εκατοντάδες μέτρα μακριά από μια εκκλησία που ανήκε κατά τον Μεσαίωνα στους Ναΐτες Ιππότες. Η συμβολική έχει πάντα τη σημασία της.
Όσο μπόρεσε να γίνει γνωστό, κάθε μέλος της «Στοάς μέσα στη Στοά» P2 ορκιζόταν τυφλή υποταγή στον αρχιμάγιστρο Τζέλι. Τα 962 μέλη ήταν οργανωμένα σε 17 βαθμούς, καθένας από τους οποίους διέθετε τον δικό του μάγιστρο. Ο Τζέλι διοικούσε μάλιστα με τέτοια μυστικότητα και επαγγελματισμό τη συνωμοσιολογική του σέχτα που ακόμα και τα μέλη δεν ήξεραν κανέναν εκτός του θύλακά τους. Μόνο ο μάγιστρος κάθε βαθμού γνώριζε όλα τα μέλη.
Και τι προαγωγή ήταν ασφαλώς αυτή για τον Τζέλι! Παραστρατιωτικός στα μικράτα του, πολέμησε στον Ισπανικό Εμφύλιο με τις φασιστικές δυνάμεις του Φράνκο και αργότερα έγινε φανατικός υποστηρικτής του ντόπιου φασισμού, δίνοντας και την καρδιά του την ίδια για τον Μουσολίνι. Αφού φυγάδευσε και ένα τσούρμο ναζιστές στη Λατινική Αμερική, αναγκάστηκε μεταπολεμικά να καταφύγει και ο ίδιος στην Αργεντινή, όταν έγινε γνωστή η εμπλοκή του στα βασανιστήρια των ιταλών αντιστασιακών.
Στην Αργεντινή έγινε προσωπικός φίλος του προέδρου Χουάν Περόν. Και ξαφνικά αναδύεται και πάλι στην Ιταλία ως βιομήχανος και αρχιμάγιστρος μιας τεκτονικής Στοάς που όμοιά της δεν ξανάδε ο κόσμος (φανερά τουλάχιστον)!
Οι αποκαλύψεις συγκλόνισαν όπως ήταν φυσικό τον πολιτικό κόσμο αλλά και την ίδια την καθημερινότητα της Ιταλίας. Όσο προχωρούσαν οι έρευνες, τόσο πιο μαύρο γινόταν το σκηνικό. Σύντομα θα μάθαινε ο μέσος Ιταλός ότι η P2 (Propaganda 2) διαδραμάτιζε σημαίνοντα ρόλο στην κυβέρνηση και είχε τον πρώτο λόγο στα τόσα και τόσα σκάνδαλα που δονούσαν συθέμελα την Ιταλία κάθε τόσο.
Και βέβαια με τη βοήθεια των μασόνων αδελφών που τύχαινε να είναι καρδινάλιοι, η P2 είχε μετατρέψει το Βατικανό σε θεσμό ξεπλύματος μαύρου χρήματος. Κι αν αυτά δεν ήταν αρκετά, οι εισαγγελείς θα ξαναχτυπούσαν με νέες αποκαλύψεις: η «Προπαγάνδα Δύο», όπως ονομαζόταν εύγλωττα, είχε μετατραπεί σε έναν ικανότατο επιχειρησιακό βραχίονα της θρυλικής ιταλικής Μαφίας, καθώς ήταν αυτή πίσω από πολλές πολιτικές δολοφονίες, ακόμα και τρομοκρατικά χτυπήματα της λεγόμενης «αποσταθεροποιητικής δραστηριότητας», του παρακρατικού δικτύου που στην Ιταλία ονομαζόταν «Gladio» (και στην Ελλάδα «Κόκκινη Προβιά»).
Εδώ και πολύ καιρό, έμαθε ο αποσβολωμένος πλανήτης, η Πε Ντούε διοχέτευε κεφάλαια του Βατικανού και κονδύλια της CIA σε φασιστικά παραστρατιωτικά μορφώματα στην Ευρώπη και τη Λατινική Αμερική. Ο Μικέλε Σιντόνα συνελήφθη εντωμεταξύ για τον φόνο ιταλού μεγαλοδικηγόρου, πέθανε ωστόσο στη φυλακή πίνοντας δηλητηριασμένο καφέ. Ο Σιντόνα δεν ήταν μόνο ο οικονομικός σύμβουλος του Βατικανού αλλά και ταμίας της P2, ο άμεσα υπεύθυνος για το ξεπούλημα της ιταλικής περιουσίας του Βατικανού και τις επενδύσεις του ιερού κρατιδίου στις ΗΠΑ.
Όπως αποδείχθηκε, ήταν αυτός που είχε χρηματοδοτήσει αβέρτα τους «γιουγκοσλάβους φίλους» του και είχε διοχετεύσει σημαντικά ποσά στην ελληνική Χούντα των Συνταγματαρχών κατά το Απριλιανό Πραξικόπημα του 1967, κάτω από τις ευλογίες της CIA.
Η διερευνητική επιτροπή του ιταλικού Κοινοβουλίου έμελλε να βγάλει πολλά ακόμα «λαβράκια»: η P2 είχε απλώσει τα πλοκάμια της διεθνώς και παρέμενε ένας από τους μεγάλους παίκτες σε πολλά και διάφορα, από πώληση όπλων μέχρι και εμπόριο αργού πετρελαίου. Όσο για τον Λίτσιο Τζέλι, το σκοτεινό όνομα πίσω από διαβόητα τραπεζικά σκάνδαλα και τις δολοφονίες με το τσουβάλι, έφαγε τελικά 12 χρόνια στη «στενή», το έσκασε και παραδόθηκε τελικά στις ιταλικές αρχές από το ορμητήριό του στην Αργεντινή…
Ρ2: μια Στοά μέσα στη Στοά
Η Propaganda Due ήταν μια ασυνήθιστη τεκτονική οργάνωση, μια «μαύρη» μασονική Στοά που λειτούργησε με πλήρη μυστικότητα στην Ιταλία μεταξύ 1966-1981. Από την πολύκροτη έρευνα έγινε σαφές ότι βρισκόταν πίσω από αναρίθμητα πραγματικά σκάνδαλα και «μυστήρια» της Ιταλίας, περιλαμβανομένων του πανεθνικού δικτύου διαφθοράς Tangentopoli, την κατάρρευση της Αμβροσιανής Τράπεζας (συμφερόντων Βατικανού) και των φόνων του δημοσιογράφου Μίνο Πεκορέλι και του τραπεζίτη Ρομπέρτο Κάλβι, για να αναφέρουμε μερικούς μόνο.
Στις τάξεις της εκπροσωπούνταν εξάλλου σύσσωμος ο πολιτικός, επιχειρηματικός, στρατιωτικός, παραστρατιωτικός και δημοσιογραφικός κόσμος, αφού ακόμα και ο διεκδικητής του ιταλικού θρόνου, Βίκτορ Εμανουέλε της Σαβοΐας, ήταν μέλος της. Φαίνεται πως αυτή η Στοά επιβεβαίωνε όλες τις κατηγορίες για σκιώδη δράση των μασόνων και συνωμοσιολογικές πλεκτάνες για παγκόσμια κυριαρχία.
Την επίρρωση παρείχε εξάλλου ο ίδιος ο Τζέλι, στην έπαυλη του οποίου ανασύρθηκε ένα ντοκουμέντο με τίτλο που δεν άφηνε και πολλά στη φαντασία: «Σχέδιο Δημοκρατικής Αναγέννησης» (Piano di Rinascita Democratica) λεγόταν και περιλάμβανε μια σειρά από δράσεις που προκαλούν τρόμο στον δημοκράτη πολίτη: «ενοποίηση του Τύπου», «καταστολή των εργατικών σωματείων» και, άκουσον-άκουσον, «αναθεώρηση του ιταλικού Συντάγματος»!
Αυτή η μασονική σέχτα απεργαζόταν πράγματι ζοφερά σχέδια και ήταν έτοιμη να κάνει τα πάντα για να τα φέρει στη ζωή. Και δεν έκανε λίγα, είναι η αλήθεια. Η Propaganda ήταν αρχικά μια μασονική Στοά που εμφανίστηκε στο Τορίνο κατά τον 19ο αιώνα για να φέρει κοντά την τοπική αριστοκρατία. Το τεκτονικό αυτό μόρφωμα λίγη σχέση είχε ωστόσο με τη Δεύτερη Προπαγάνδα του Τζέλι, την οποία έστησε ο μαφιόζος επιχειρηματίας στο περιθώριο της επίσημης Μεγάλης Ανατολής της Ιταλίας το 1966, δύο χρόνια αφότου έγινε ελευθεροτέκτονας.
Αυτός επιστράτευσε τα «εν υπνώσει μέλη» της επίσημης Στοάς που δεν μπορούσαν πια να συμμετέχουν στις μασονικές τελετές, μιας και ο ιταλικός ελευθεροτεκτονισμός είχε τεθεί στο στόχαστρο και την υψηλή επίβλεψη των κυβερνώντων Χριστιανοδημοκρατών. Με τις υψηλές διασυνδέσεις στο τσεπάκι του, ο Τζέλι δικτυώθηκε τόσο στον επιχειρηματικό στίβο όσο και τον σκιώδη κόσμο των μυστικών υπηρεσιών και δεν του πήρε πολύ να γίνει παντοδύναμος.
Ήταν μάλιστα οι διασυνδέσεις του «Τραπεζίτη του Θεού» Ρομπέρτο Κάλβι με τον «Σεβάσμιο Δάσκαλο» Λίτσιο Τζέλι αυτές που έφεραν για πρώτη φορά την ακόμα μυστικότερη Στοά στο στόχαστρο του Τύπου. Το παζλ δεν θα συμπληρωνόταν ωστόσο πριν από τον Μάρτιο του 1981, όταν θα εντοπιζόταν στη βίλα του Τζέλι στο Αρέτσο η μαύρη λίστα των μασόνων αλλά και η «Δημοκρατική Αναγέννηση» που έφερε ρίγη αποτροπιασμού στον πλανήτη.
Ο τελικός σκοπός της Στοάς ήταν η δημιουργία μιας νέας πολιτικής και οικονομικής ελίτ που θα οδηγούσε αγέρωχα την Ιταλία προς μια «απολυταρχική μορφή δημοκρατίας»(!), όπως περιγράφουν γλαφυρά, με έντονα αντικομμουνιστική χροιά. «Ο στόχος του διχασμού του συνδικαλιστικού κινήματος οφείλει να είναι προτεραιότητα», μας λένε οι μασόνοι της Ρ2, «ώστε να επιτραπεί η επανένωση των αυτόνομων σωματείων με εκείνα τα ομοσπονδιακά εξαρτήματα που είναι ευαίσθητα για την ευόδωση του Σχεδίου».
Τόσο ο όρκος στην P2 όσο και την «τελική λύση» που ονειρεύονταν οι 962 μασόνοι της δίνονταν σε μια βίλα κρυμμένη στα Απέννινα της Τοσκάνης, την ιδιωτικότητα της οποίας εξασφάλιζε ένα ομολογουμένως τεράστιο τείχος.
Εκεί, σε ένα σιντριβάνι με ένα υπερμέγεθες κεφάλι κόμπρας, μια κάμερα παρακολουθούσε όποιον είχε εισέλθει στον χώρο. Το μεγαλοπρεπές εσωτερικό της βίλας εποχής με τα μάρμαρα και τις αντίκες συμπληρωνόταν με τα πορτρέτα του Μουσολίνι, του Χίτλερ και του Περόν.
Εκεί λάμβαναν χώρα οι τελετές μύησης αλλά και οι συναντήσεις των μελών, από τους οποίους μόνο ο Τζέλι παρουσιαζόταν με το πρόσωπό του φόρα-παρτίδα. Οι παγανιστικές τελετές περιλάμβαναν πολλά και παράξενα ιεροτελεστικά, που αποκάλυψαν δύο μέλη μετά το κατακλυσμιαίο ξεσκέπασμα το 1981.
Κι αν οι σκιώδεις πολιτικές δράσεις και οι δολοφονίες της P2 προκαλούν αποτροπιασμό, εξίσου τρομακτικές ήταν και οι τελετουργίες της. Κάθε μέλος διατηρούσε τη μάσκα του καθ’ όλη την παραμονή του στον χώρο και οι προσωπικοί σωματοφύλακες του Τζέλι (παλιοί Μελανοχίτωνες του Μουσολίνι, καμιά αμφιβολία) διασφάλιζαν ότι κανένας από τους 12 παρευρισκόμενους κάθε φορά δεν θα έκανε κάποια κουταμάρα.
Εκεί έπαιρνε τον όρκο του το νεοεισερχόμενο μέλος με τα μάτια δεμένα: «Χωρίς την κάρτα μέλους, είμαι τυφλός. Με τη βοήθεια των άλλων όμως, η όραση καθαρίζει»…
Η «σκιώδης κυβέρνηση» της P2 που έριξε τη δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση
Ήταν το 1982 όταν η Αμβροσιανή Τράπεζα (Banco Ambrosiano) κατέρρευσε πυροδοτώντας ένα ντόμινο εξελίξεων που άφησε ανεξίτηλη τη σκιά του στη ζωή της Ιταλίας. Το Βατικανό διατηρούσε σημαντικό ποσοστό μετοχών στην Ambrosiano, κι έτσι άρχισε να ξετυλίγεται ο μίτος του σκανδάλου που θα ενέπλεκε τόσο τον «Τραπεζίτη του Θεού» (πρόεδρο της Αmbrosiano) Ρομπέρτο Κάλβι όσο και τους καρδινάλιους του ιερού κρατιδίου.
Το πράγμα αρχίζει να ξεφεύγει όταν αναδίδονται οι πρώτες οσμές για εμπλοκή ακόμα και του Άγιου Πατέρα, Πάπα Ιωάννη Παύλου Α’! Η Τράπεζα του Βατικανού κατηγορείται τώρα ανοιχτά για υπόγειες διαδρομές χρημάτων προς τις Ηνωμένες Πολιτείες, χρησιμοποιώντας ως δίαυλο την Banco Ambrosiano. Στην υπόθεση ρίχνεται με τα μούτρα και ο πανταχού παρόντας Λίτσιο Τζέλι, που τον βαραίνουν πια κατηγορίες για δόλια χρεοκοπία της τράπεζας, μπας και κρυφτούν τα εκατοντάδες εκατομμύρια που φυγαδεύονταν εκεί από τους κόλπους της Κόζα Νόστρα.
Οι εξελίξεις είναι καταιγιστικές και επιβεβαιώνουν ακόμα και τα πιο τρελά συνωμοσιολογικά σενάρια: ο «Τραπεζίτης του Θεού» Ρομπέρτο Κάλβι καταδικάζεται σε ποινή φυλάκισης 4 ετών, αφήνεται ωστόσο ελεύθερος μέχρι την εκδίκαση της έφεσης. Παρά τα δεινά του, διατηρεί τη θέση του στην τράπεζα, καθώς τον θέλουν όλοι: Βατικανό, μασόνοι και Μαφία.
Η Αμβροσιανή Τράπεζα εξαγοράζεται από τον Κάρλο ντε Μπενεντέτι, που αναλαμβάνει χρέη αναπληρωτή προέδρου, τα οποία εγκαταλείπει ωστόσο μόλις δυο μήνες αργότερα για να γλιτώσει τη ζωή του από τις επανειλημμένες απειλές της Μαφίας! Ο αντικαταστάτης του, Ρομπέρτο Ροσόνε, τραυματίζεται σε επεισόδιο με τη μαφιόζικη οργάνωση που ελέγχει τον υπόκοσμο της Ρώμης τουλάχιστον από τα τέλη της δεκαετίας του 1970.
Τι την κόπτει όμως τη Μαφία τόσο πολύ ποιος διοικεί την τράπεζα; Η απάντηση έρχεται το 1982, όταν στο αποθεματικό της Αμβροσιανής εντοπίζεται ένα αδέσποτο ποσό χωρίς φανερή πηγή προέλευσης. Ήταν 1,287 δισ. δολάρια ακριβώς! Ο Κάλβι φυγαδεύεται από τη χώρα για να γλιτώσει τη φυλακή, βρίσκεται ωστόσο κρεμασμένος στο Λονδίνο στις 18 Ιουνίου, την ώρα που η τράπεζά του καταρρέει. Ο αρχικός χαρακτηρισμός «αυτοκτονία» αλλάζει κατόπιν σε «δολοφονία».
Όσα ακολουθούν, δεν χωρούν στην κοινή λογική. Την ώρα που ο Τζέλι παραπέμπεται στη δικαιοσύνη (πλάι στον πρώην σοσιαλιστή πρωθυπουργό, Μπετίνο Κράξι) μαθαίνουμε ότι ο μασόνος κατόρθωνε να κινεί υπογείως τα νήματα σε περίεργες πολιτικο-οικονομικές υποθέσεις σκανδάλων στην Ιταλία τα τελευταία πενήντα χρόνια!
Η μασονική Στοά του δεν ήταν μόνο ο βασικός χρηματοδότης των ακροδεξιών πολιτικών, αλλά και ο εγκέφαλος της παραστρατιωτικής και αντικομμουνιστικής «Γκλάντιο» (και του ελληνικού παρακλαδιού της «Κόκκινη Προβιά»), που τόσο αγαστούς δεσμούς διατηρούσε με τις αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες (και τις βρετανικές, όπως αποδείχθηκε κατόπιν). Ο Τζέλι ήταν επίσης πίσω από το αποτυχημένο πραξικόπημα με τη σύλληψη του ιταλού Προέδρου της Δημοκρατίας, Τζουσέπε Σάραγκατ, καθώς έκανε πράξη αυτά που κήρυττε, προφανώς.
Χρόνια αργότερα, το 1990 συγκεκριμένα, ο πρωθυπουργός της Ιταλίας, Τζούλιο Αντρεότι, επιβεβαιώνει ατάραχα στη Βουλή ότι «από το 1950 και μετά οργανώθηκε μια παράνομη υπηρεσία πληροφοριών με τη βοήθεια της CIA και των βρετανών πρακτόρων, για να αντιμετωπίσει ενδεχόμενη ανατρεπτική δραστηριότητα ή επίθεση από μέρους των Σοβιετικών ... Το δίκτυο παραμένει!». Ο Αντρεότι φωτογράφισε την P2, καθώς μέχρι τότε ήταν σε όλους γνωστή η εμπλοκή της στην «Γκλάντιο», αφήνοντας για άλλη μια φορά την Ευρώπη παγοκολόνα.
Επιστροφή στις αρχές της δεκαετίας του 1980 όμως για να δούμε κάτι εξίσου ενδιαφέρον: την αντιδραστική κυβέρνηση που ήταν έτοιμη να σχηματίσει η Πε Ντούε σε περίπτωση εκλογικής νίκης του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ιταλίας! Μέσω των άφθονων κεφαλαίων του Βατικανού, της αμέριστης υποστήριξης των αμερικανικών και βρετανικών μυστικών υπηρεσιών και των σκιωδών σχέσεών της με τα καθεστώτα ή τους παρακρατικούς της Ουρουγουάης, της Βραζιλίας και της Αργεντινής (χουντικοί και μέλη της κυβέρνησης), η Ρ2 έμοιαζε ανίκητη.
Τόσο ανίκητη που δεν δίστασε να ενορχηστρώσει την τρομοκρατική επίθεση στην Μπολόνια και να κάνει κατόπιν τα πάντα για να συγκαλύψει τη δράση της. Τόσο ο Τζέλι προσωπικά όσο και άλλα μέλη της P2 (όπως ο επικεφαλής των μυστικών υπηρεσιών της Ιταλίας και προβεβλημένο μέλος της Στοάς, Πιέτρο Μουσουμέτσι), αποπειράθηκαν να εμποδίσουν τις έρευνες μετά την τρομοκρατική επίθεση στον σιδηροδρομικό σταθμό της Μπολόνια, η οποία στοίχισε τη ζωή σε 85 ανθρώπους και άφησε 200 τραυματίες. Μιλάμε για την έκρηξη βόμβας στον σταθμό της ιταλικής πόλης τη 2α Αυγούστου 1980 που έμελλε να είναι η πιο αιματοβαμμένη τρομοκρατική ενέργεια στην ιστορία της Ιταλίας μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο!
Ο πρωθυπουργός της Ιταλίας, Αρνάλντο Φορλάνι, ο προϊστάμενος του γραφείου του και μπόλικα μέλη της κυβέρνησης του οποίου ήταν στη «Λίστα των 900» του Τζέλι, παραγγέλνει διερευνητική κοινοβουλευτική επιτροπή για να καθοριστούν τα όρια της παρείσφρησης των μασόνων στην πολιτική ζωή. Η έκταση ήταν τέτοια που τον Μάιο του 1981 αναγκάζεται να παραιτηθεί υπό το βάρος του σκανδάλου που ρίχνει την κατακρημνίζει του!
Τον Ιούλιο του 1982 ανακαλύπτεται ένα ακόμα ρυθμιστικό άρθρο πίστης της Ρ2 στον διπλό πάτο της βαλίτσας της κόρης του Τζέλι στο αεροδρόμιο της Ρώμης, Φιουμιτσίνο. Το νέο ντοκουμέντο τιτλοφορείται «Μνημόνιο για την Ιταλική Κατάσταση» (Memorandum sulla situazione italiana) και είναι το πολιτικό πρόταγμα της Πε Ντούε. Εχθροί της νέας τάξης πραγμάτων που θέλουν να επιβάλουν είναι οι κομμουνιστές και τα εργατικά σωματεία και ειδικά ο πρωθυπουργός Άλντο Μόρο, που είχε δολοφονηθεί το 1978 στα χέρια των Ερυθρών Ταξιαρχιών. Το ερώτημα που αναφύεται αβίαστα είναι ένα: χρηματοδοτούσαν οι μασόνοι ακόμα και τους εξτρεμιστές τρομοκράτες;
Οι εκτεταμένες «πολιτικές μεταρρυθμίσεις» που ονειρεύονται οι ελευθεροτέκτονες του Τζέλι θα λάβουν χώρα απλά και εύκολα μέσω «καθολικής πολιτικής διαφθοράς» σε «κοινοβουλευτικά κόμματα, εφημερίδες και συνδικαλιστικές ενώσεις». Το λεπτομερές πλάνο για την ανατροπή της νομιμότητας προβλέπει μάλιστα πως «η διαθεσιμότητα των κεφαλαίων, που δεν υπερβαίνουν τα 30-40 δισ. λιρέτες, φαίνονται αρκετά ώστε να επιτρέψουν σε προσεκτικά επιλεγμένους άντρες, που θα λειτουργήσουν καλή τη πίστει, να κατακτήσουν στρατηγικές θέσεις απαραίτητες για τον τελικό έλεγχο».
Η «Στοά μέσα στη Στοά» του Τζέλι λειτουργούσε προφανώς πέρα από κάθε έννοια ελέγχου, τρομάζοντας ακόμα και τους άλλους τέκτονες της Ιταλίας. Γι’ αυτό ίσως και έδιωξε επισήμως η Μεγάλη Ανατολή της Ιταλίας τη Στοά Πε Ντούε το 1976, αν και φαίνεται πως ο εξορισμός ήταν μόνο ονομαστικός, μιας και ο Τζέλι χρηματοδότησε την εκλογή του νέου αρχιμάγιστρου της Μεγάλης Ανατολής δύο χρόνια αργότερα.
Το 1977 εξάλλου η Ρ2 ανέλαβε τον έλεγχο μιας από τις μεγαλύτερες ιταλικές εφημερίδες, της «Corriere della Sera», όταν η δυναστεία των Ριτζόλι προσέγγισε τον Τζέλι και εκείνος εξασφάλισε ένα ομολογουμένως ιδιαίτερα ευνοϊκό δάνειο από την Τράπεζα του Βατικανού.
Ο διευθυντής αντικαταστάθηκε αυτόματα και η γραμμή της εφημερίδας έγειρε ακόμα πιο δεξιά. Σε συνέντευξη που φιλοξένησε η εφημερίδα στον ευεργέτη της Τζέλι το 1980, ερωτηθείς τι ήταν αυτό που ήθελε πάντα να γίνει, ο αρχιμασόνος αποκρίθηκε χωρίς περιστροφές: «μαριονετίστας»…
Μετά την Ρ2, τι; Η Ρ3;
Το σκάνδαλο της διάχυσης της P2 στην πολιτική και επιχειρηματική ζωή ενέχει διδακτικό ρόλο όχι μόνο για την Ιταλία αλλά την οικουμένη ολάκερη. Πλέον δεν υπήρχε αμφιβολία ότι οι μασόνοι επιβουλεύονταν την εξουσία και ήθελαν να καταστούν σκιώδεις αφέντες των χωρών τους, παίρνοντας στην Ιταλία τουλάχιστον τα ηνία από τη σικελική Μαφία.
Οι μασονικές Στοές της Ευρώπης και του κόσμου κατόπιν έσπευσαν πάντως να κρατήσουν αποστάσεις από την Ρ2, λέγοντας για παράδειγμα πως η Στοά του «Σεβάσμιου Δασκάλου» Τζέλι ήταν η εξαίρεση και όχι ο κανόνας των ελευθεροτεκτόνων. Ένα ακόμα πιο μαύρο παρακλάδι δηλαδή που πήρε τον στραβό τον δρόμο και άρχισε να κάνει τα δικά του όνειρα σε βάρος των δημοκρατιών και της ευημερίας των πολιτών.
Ήταν άραγε προπέτασμα καπνού; Οι αναφορές πάντως για την κανονικότητα της Ρ2 ως συστημικής Στοάς έδιναν και έπαιρναν. Πολλοί ισχυρίστηκαν ότι ήταν άλλη μια Στοά που λειτουργούσε σύμφωνα με τα τυπικά και τις τελετουργίες των ελευθεροτεκτόνων και δεν είχε τίποτα το περίεργο ή το μοναδικό μέσα της.
Αργότερα μάλιστα αποκαλύφθηκαν οι στενοί δεσμοί της Πε Ντούε και της Μεγάλης Ανατολής της Βρετανίας! Αλλά και ο Λίνο Σαλβίνι, μέγας μάγιστρος της Μεγάλης Ανατολής της Ιταλίας, φέρεται να είπε στον Τζέλι να συνεχίσει να κάνει ό,τι κάνει, μόνο να το κάνει με απόλυτη μυστικότητα και να διακόψει τις σχέσεις με τις άλλες Στοές.
Φαίνεται πως τα πλοκάμια της μασονίας δεν κόβονται έτσι εύκολα. Ακόμα και πολιτικοί-θρύλοι της Ιταλίας, όπως ο Τζούλιο Αντρεότι (που οι κακές γλώσσες αποκαλούσαν βιτριολικά «Νονό»), δεν απέφυγαν τη ρετσινιά του μασόνου, όπως και ο παλιός πρόεδρος Μπετίνο Κράξι, που τόσο χρηματοδοτήθηκε το κόμμα του από σκιώδεις οικονομικούς διαύλους.
Είχε όμως απαλλαγεί πραγματικά η Ιταλία από την Ρ2; Και τι απέγιναν άραγε όλοι αυτοί που είχαν βρει μια ζεστή αγκαλιά στους κόλπους της; Όλα τα επίτιμα μέλη μιας αξιοπρεπούς κοινωνίας δηλαδή, όπως επιχειρηματίες, εκπρόσωποι των ΜΜΕ, ανώτεροι δημόσιοι λειτουργοί, πολιτικοί, δικηγόροι, δικαστές, στρατιωτικοί, «νονοί» της Μαφίας, αξιωματούχοι των μυστικών υπηρεσιών, ανώτατα στελέχη της αντικατασκοπείας, διαπρεπείς ιερείς της Καθολικής Εκκλησίας, ακόμα και βασικά στελέχη της Κουρίας (της κυβέρνησης του Βατικανού).
Το κερασάκι στην τούρτα θα έμπαινε κατά τις τελευταίες μέρες του 1993, όταν έπεσε στα χέρια της ιταλικής αστυνομίας ο «νονός των νονών» της σικελικής Μαφίας, ο θρυλικός μαφιόζος Σαλβατόρε Ρίινα. Ω ναι, ήταν κι αυτός μασόνος! Ο ιταλικός Τύπος δημοσίευσε εκτεταμένα αποσπάσματα από τις εξομολογήσεις του αφεντικού των αφεντικών που δήλωνε ατάραχος πως πολλοί βαρόνοι του οργανωμένου εγκλήματος της χώρας είχαν στραφεί στον τεκτονισμό.
Ο Ρίινα ισχυρίστηκε μάλιστα ότι οι γκάγκστερ έσπευδαν να ενταχθούν στη μασονία γιατί μασόνοι ήταν όλοι οι δικαστές. Και το ποινικό σύστημα δεν αποτρέπει προφανώς τους δικαστές από το να κλείνουν το μάτι στους αδελφούς μασόνους γκάγκστερ αντί να τους καταδικάζουν. Μετά τις αποκαλύψεις, το Ανώτατο Δικαστήριο της Ιταλίας έσπευσε να βγάλει φιρμάνι ότι απαγορευόταν στους δικαστές και τους εισαγγελείς να είναι μέλη μυστικιστικών σεχτών.
Όπως έκανε εξάλλου και ο παπισμός ήδη από το 1738, όταν απαγόρευσε για πρώτη φορά τις «διεστραμμένες και διεφθαρμένες κοινωνίες των ελευθεροτεκτόνων», αν και αυτό δεν απέτρεψε προφανώς κανέναν καρδινάλιο από το να δώσει τον ιερό όρκο των μασόνων. Αλλά και η «Επιχείρηση: Καθαρά Χέρια» που στήθηκε στα γρήγορα για να καθαρίσει το πολιτικό και δικαστικό σύστημα της χώρας από τις σχέσεις με τη μασονία δεν πήγε πολύ μακριά. Σε λίγο εξάλλου ο μασόνος και μέλος της Πε Ντούε, Σίλβιο Μπερλουσκόνι, θα ερχόταν στα πολιτικά πράγματα, αναβιώνοντας τις ένδοξες στιγμές του παρελθόντος.
Φαίνεται πως η Ρ2 δεν ήταν ούτε «εξαίρεση» ούτε «ατύχημα», ούτε προφανώς λειτουργούσε μόνος ο «Άρχοντας της Σκακιέρας» Λίτσιο Τζέλι. Όταν εξάλλου ο βρετανός πρωθυπουργός Τζον Μέιτζορ αποφάσισε το 1994 να δει τι γίνεται με τη μασονία στη δική του χώρα, πυροδοτώντας την πρώτη ποτέ τέτοια έρευνα στην ιστορία της Αγγλίας, τα αποτελέσματα δεν μπορούσε να τα πιστέψει.
Όπως τα δημοσίευσε ο «Independent» στις 21 Ιανουαρίου 1995, οι μασόνοι αριθμούσαν κάπου 300.000 μέλη που είχαν κατακλύσει την κυβέρνηση, τη Βουλή των Λόρδων, τα δικαστήρια, την αστυνομία, τις τράπεζες, τα διοικητικά συμβούλια επιχειρηματικών κολοσσών, ακόμα και τη βασιλική οικογένεια!
Η Επιτροπή Νόλαν αποφάνθηκε μάλιστα ότι όπως ακριβώς με την Ρ2 στην Ιταλία, μέσα στις κανονικές Στοές της Αγγλίας λειτουργούσαν ακόμα πιο μυστικές σέχτες, στρατολογώντας μέλη από συγκεκριμένους κάθε φορά τομείς. Οι εισαγγελείς ανακάλυψαν, για παράδειγμα, μια μασονική Στοά τα μέλη της οποίας ήταν όλοι ανώτεροι υπάλληλοι του υπουργείου Άμυνας αλλά και ιδιωτικών κολοσσών που δραστηριοποιούνταν αποκλειστικά στο εμπόριο όπλων!
Αντίστοιχο σκάνδαλο συγκλόνισε κατόπιν και τη Γαλλία, όταν φάνηκε πως για χρόνια και χρόνια συγκαλυπτόταν η διαφθορά του υπουργού Εξωτερικών της χώρας και μασόνου, Ρολάν Ντιμά, από τους τέκτονες αδελφούς που είχαν κατακλύσει κυβέρνηση και ανώτατους ελεγκτικούς μηχανισμούς.
Όλα αυτά δεν είναι μάλλον μια τραγική σειρά συμπτώσεων. Το ερώτημα είναι ένα λοιπόν και μόνο ένα: έχει κάθε χώρα τη δική της Ρ2;
