Οι δυνάμεις του λεγόμενου Ισλαμικού Κράτους και των υπολοίπων Σαλαφιστών, έχασαν στη Συρία και το Ιράκ και πολλοί εξ αυτών προσπαθούν να διαφύγουν μέσω Τουρκίας, προκειμένου, είτε να «χαθούν» στο πλήθος είτε να συνεχίσουν την τρομοκρατική τους δράση σε άλλες περιοχές.
Από το 2014 και έπειτα, μετά τις επιθέσεις που δέχθηκε από ακραίους Ισλαμιστές, επίσημα το Τουρκικό κράτος ισχυρίζεται πως έχει υιοθετήσει σκληρή στάση απέναντί τους.
Σύμφωνα με στοιχεία των Τουρκικών υπηρεσιών, από τον Ιανουάριο του 2015, η Τουρκία έχει αρνηθεί την είσοδο στο έδαφός της σε περίπου 38.269 άτομα προερχόμενα κυρίως από τη Συρία που δεν είχαν την ιδιότητα του πρόσφυγα, έχει θέσει σε κράτηση πάνω από 5.000 άτομα που υπάρχουν υποψίες για έμμεση ή άμεση συνεργασία τους με το ΙΚ, καθώς επίσης έχει απελάσει πάνω από 3.290 άτομα προερχόμενα από 95 διαφορετικά κράτη για τα οποία υπήρχαν ενδείξεις συμμετοχής τους στον ISIS/ΙΚ και την Al Nusra / Jabhat Fatah al-Sham / Tahrir al-Sham. Αυτά δηλώνονται επίσημα…
Υπάρχουν όμως και ενδείξεις για μια άλλη πολύ επικίνδυνη εξέλιξη στη γειτονική μας χώρα, η οποία θα πρέπει να μας ανησυχεί και εμάς ως προς τις πιθανές προεκτάσεις της.
Το καθεστώς Erdogan αντιλαμβάνεται ότι έχει εκτεθεί διεθνώς σε ότι αφορά την δράση του εναντίον των δύο «εσωτερικών του εχθρών», του Κουρδικού ΡΚΚ και των Γκιουλενιστών. Επίσης, αντιλαμβάνεται πως όσο θα υπάρχουν Ρώσοι και Αμερικανοί στη Συρία και όσο οι ΗΠΑ θα στηρίζουν, έστω διακριτικά, τις Συριακές Δημοκρατικές Δυνάμεις, που στη μεγάλη τους πλειονότητα αποτελούνται από Κούρδους του YPG (η Τουρκία τους θεωρεί τρομοκράτες), τόσο η Άγκυρα δεν θα νομιμοποιείται να αναλαμβάνει στρατιωτική δράση εναντίον τους.
Έτσι, ενδεχομένως ο Erdogan να μπει στον πειρασμό μέσα από τη δεξαμενή των κυνηγημένων Σαλαφιστών τρομοκρατών της Συρίας που αναζητούν καταφύγιο και κάλυψη στην Τουρκία, να μπει στον πειρασμό – αν δεν το έχει κάνει ήδη – να οικοδομήσει ένα παράλληλο παρακρατικό μηχανισμό τον οποίο θα στρέψει εναντίον των «εσωτερικών εχθρών» και με καταδρομικές ενέργειες εναντίον του YPG εντός της Συρίας.
Έτσι, θα απαλλάξει από αυτό το έργο τις Τουρκικές ΕΔ και την Στρατοχωροφυλακή που εκθέτουν διεθνώς την Τουρκία με τον πόλεμο εναντίον των Κούρδων της Συρίας και των «εσωτερικών εχθρών» και θα εξασφαλίσει έργο για τα ορφανά των Σαλαφιστών, οι οποίοι λόγω της κάλυψης που θα τους παρασχεθεί, θα γίνουν οι πιστότεροι σύμμαχοι του καχύποπτου Ερντογάν για κάθε χρήση και ενέργεια.
Οι προεκτάσεις ενός τέτοιου σεναρίου θα πρέπει να μας απασχολήσουν, καθώς στα πλάνα του Erdogan (και των όψιμων «φίλων» του…) δεν είναι μόνο ο χώρος της Νοτιοανατολικής Τουρκίας και της Βόρειας Συρίας, αλλά και η Θράκη και τα Βαλκάνια.
