«Πράκτορες» του Πάπα της Ρώμης
Στη
διάρκεια της επίσκεψής του στο νομό Σερρών ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος, και ενώ
οι κάτοικοι τον έραιναν με λουλούδια, δύο γυναίκες τον αποδοκίμασαν αποκαλώντας
τον «προδότη» και φωνάζοντας «Εξω οι Ουνίτες».
Οι
κάτοικοι και τοπικοί παράγοντες της ακριτικής περιοχής καταφέρθηκαν εναντίον
των δύο γυναικών και τα πνεύματα ηρέμησαν μόνο με την παρέμβαση της αστυνομίας
η οποία απομάκρυνε τις δύο γυναίκες.
Ο
Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος κάλεσε το πλήθος «να μη συγχύζεται» για
τις γυναίκες που προέβησαν στην αποδοκιμασία εναντίον του γιατί, όπως είπε, «υπάρχει
ελευθερία σκέψης και έκφρασης».
«Ο
καθένας με τις πεποιθήσεις και τις απόψεις του. Σέβομαι τη γνώμη όλων των
ανθρώπων», τόνισε και πρόσθεσε : «Εμείς είμαστε ανοικτοί σε όλους τους
ανθρώπους και αυτούς που μας αγαπούν και αυτούς που δεν μας αγαπούν και μας
αποδοκιμάζουν».
Ο
Πατριάρχης επισκέφθηκε τις Σέρρες ύστερα από πρόσκληση του μητροπολίτη
Σιδηροκάστρου Μακαρίου προκειμένου να εγκαινιάσει το νέο καθολικό της ιεράς
μονής Τιμίου Προδρόμου στο Ακριτοχώρι Σερρών. Την Πέμπτη ο Πατριάρχης θα
μεταβεί στη Σιάτιστα προσκεκλημένος του Μητροπολίτη Σισανίου και Σιατίστης
Παύλου.
Ουνία
και Ουνίτης
Ομως,
γιατί αποκάλεσαν τον Πατριάρχη «προδότη» και «ουνίτη» και τι σημαίνει αυτό ;
«Ουνίτης»
είναι υποτιμητικός και αρνητικός όρος που χρησιμοποιείται από σκληρούς
ορθόδοξους για να υποδηλώσει όσους λειτουργούν ως «πράκτορες» του Πάπα της
Ρώμης προκειμένου η δυτική Ορθόδοξη Εκκλησία να υποταχθεί πνευματικά και
πολιτικά στην εξουσία του Πάπα της Ρώμης. Εκφράζει ουσιαστικά την φοβία της
Ανατολικής Εκκλησίας ότι η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία υπό τον Πάπα θα υποτάξει την
Ορθοδοξία -ένα θρησκευτικό ζήτημα που επίσης χάνεται στα βάθη των πρώτων
μετα-χριστιανικών αιώνων.
Ο
όρος ουνία ή ουνιτισμός στην ελληνική γλώσσα (εκ του λατινικού όρου unio =
ένωση) συνδέεται νοηματικά με ό,τι το 1596 έλαβε στην Πολωνία επίσημα το όνομα
Unia (σλαβ. unija), που χρησιμοποιήθηκε από τότε για να χαρακτηρισθεί η ενωτική
κίνηση ανατολικών ορθοδόξων Εκκλησιών με τον Πάπα.
Με
τον όρο αυτό οι Ορθόδοξοι εννούν «το θρησκευτικό και πολιτικό σχήμα, που
δημιουργήθηκε από τους ιθύνοντες της καθολικής Εκκλησίας από τον Παπισμό για
τον εκδυτικισμό της μη λατινικής Ανατολής, την πνευματικοπολιτική δηλαδή
υποταγή της στην εξουσία του πάπα». Η Ουνία θεωρείται επικίνδυνη και αιρετική
για τον ορθόδοξο χριστιανισμό από τους θεματοφύλακές του.
Ποιοί
είναι οι αντι-Ουνίτες στην Ελλάδα
Στην
ελληνική ορθόδοξη εκκλησία οι σκληροί ορθόδοξοι που πολεμούν τους
ουνίτες-παπικούς αποτελούν μια ολόκληρη σχολή σκέψης. Οι αντι-ουνίτες χάνονται
στα βάθη της ορθόδοξης ιστορίας αφού η σχετική συζήτηση ξεκίνησε περίπου τον 16
αιώνα.
Στην
Ελλάδα οι σχετικές αντι-ουνιτικές κινήσεις έγιναν γύρω από τον μακκαριστό
Χριστόδουλο και στο σχετικό σάιτ επιρροής του «Ορθοδοξία ή Θάνατος διαβάζουμε:
«Το
έχει καημό ο Πάπας να υποτάξει την Ορθοδοξία στη δική του δικαιοδοσία. Στις
κακοδοξίες του. Θέλει αυτός να είναι η κεφαλή όλης της Εκκλησίας. Κι' αυτόν τον
καημό τον έχει από πολύ παλιά. Από τον έκτο κιόλας αιώνα. Από τότε. Ιδιαίτερα
όμως έχει τον καημό αυτό, αφότου αποσχίσθηκε επίσημα από την Ορθόδοξη Εκκλησία,
το έτος 1054. Από τότε. Και τι δεν έπραξε, για να πετύχει το σκοπό του! Αλλά
δεν πέτυχε τίποτε. Έτσι, μέσα στην αμηχανία του για το τι θα έπρεπε να πράξει
καλύτερο και αποτελεσματικότερο γι' αυτό το σκοπό δημιούργησε την Ουνία.»
Στο
ίδιο σάιτ παρατίθενται και πολλά κείμενα εναντίον του Πατριάρχη, ειδικά όταν
επισκέφθηκε στην Αθήνα τον καθολικό Επίσκοπο.
Παρόμοιες
αντι-ουνιτικές κινήσεις υπάρχουν και γύρω από τον πρωτοπρεσβύτερο π. Γεώργιο
Μεταλληνό, ο οποίος έχει γράψει πολλά βιβλία σχετικά με το θέμα αυτό.
Στο
βιβλίο του «Ουνία: Μια θρησκευτικοπολιτική παπική εξουσία» διαβάζουμε:
«Λέγοντας
«Ουνία», εννοούμε ένα θρησκευτικοπολιτικό σχήμα, που επινοήθηκε από τον Παπισμό
για τον εκδυτικισμό της μη λατινικής Ανατολής, την πνευματικοπολιτική δηλαδή
υποταγή της στην εξουσία του πάπα.
...Οι
Ουνίτες είναι ουσιαστικά παπικοί, δεχόμενοι σύνολη την παπική διδασκαλία, και
μάλιστα τα δόγματα εκείνα, που διαφοροποιούν ριζικά τον παπισμό από την
Ορθοδοξία, και μόνο εξωτερικά και επιφανειακά, με την περιβολή των κληρικών
τους και τα ανατολικά έθιμά τους («ρυθμός»), δίνουν την απατηλή εντύπωση, ότι
παραμένουν ορθόδοξοι. Γι' αυτό ορθότατα ονομάζονται επίσης «Ηνωμένοι Ρωμαιοκαθολικοί»
και «Ενωτικοί» ( στα λατινικά: Uniti / Ουνίτες ).
Η
ιδέα της Ουνίας, ως μεθόδου και τρόπου υποταγής, συναρτάται με την επεκτατική
βούληση της φραγκευμένης Παλαιάς Ρώμης, συνισταμένη στην εξάπλωση και επιβολή
του παπικού πρωτείου εξουσίας...»
Ανακοίνωση
Βαρθολομαίου για τους Ουνίτες
Ο
Βαρθολομαίος, ο οποίος έχει ήδη δεχθεί πολλές επιθέσεις και κατηγορίες ότι
είναι Ουνίτης αναγκάστηκε την 6η Ιουλίου 2008 να εκδώσει ανακοίνωση προκειμένου
να διαψεύσει τους ισχυρισμούς!
«Διόρθωσις
περί εσφαλμένου δημοσιεύματος δια τας σχέσεις μετά των Ουνιτών!
Εν
σχέσει πρός τά πρό τινος δημοσιευθέντα ότι δήθεν η Α. Θ. Παναγιότης ο
Οικουμενικός Πατριάρχης κ. κ. Βαρθολομαίος θεωρεί δυνατήν την «διπλήν ενότητα»
των λεγομένων Ελληνορύθμων Καθολικών (Ουνιτών),δηλαδή τήν πλήρη κοινωνίαν των
τόσον μετά της Ρώμης όσον καί μετά της Κωνσταντινουπόλεως, το Οικουμενικόν
Πατριαρχείον διαψεύδει ταύτα ως ανακριβή καί ώς ουδέποτε λεχθέντα καί
επαναλαμβάνει τήν θέσιν του ότι η πλήρης ενότης εν τη πίστει αποτελεί
προϋπόθεσιν διά τήν μυστηριακήν κοινωνίαν.»
Και
ο πόλεμος συνεχίζεται
Στο
σάιτ «Ανταιρετικόν Εγκόλπιον- Ορθοδοξία και Παραθρησκείες», το οποίο είναι
επίσης αποκλειστικά αφιερωμένο στον πόλεμο κατά των Ουνιτών διαβάζουμε:
«Το
πρόβλημα των Ουνιτών εισήλθε και στην Ελληνική Βουλή (1929), χωρίς όμως να
δοθεί λύση. Οι συνεχείς διαμαρτυρίες του Ελληνικού Κλήρου οδήγησαν σε δύο
δικαστικές αποφάσεις. Πρόκειται για βουλεύματα του Εφετείου Αθηνών (1930) και
του Αρείου Πάγου (1931), που επέβαλλαν στους Ουνίτες την απαγόρευση να φορούν το
εξωτερικόν ένδυμα των ορθοδόξων κληρικών της Χώρας, για να αποφεύγεται η
επιδιωκόμενη από τους Ουνίτες σύγχυσή τους με τον ορθόδοξο Κλήρο.
Ουδέποτε
όμως οι Ουνίτες σεβάστηκαν με συνέπεια αυτή την απόφαση. Αντίθετα ο Ουνιτισμός
απλώθηκε και στους Έλληνες και λοιπούς Ορθοδόξους του εξωτερικού (Ευρώπης,
Αμερικής) επηρεάζοντας και από το χώρο της διασποράς την ενδοελληνική
πραγματικότητα υπέρ του Παπισμού και των σχεδίων του.»
