Το Ισραήλ φασιστικοποιείται, φοβάται και το δείχνει
Πόσο σιδερένιος λοιπόν είναι ο «Σιδερένιος Θόλος» του Ισραήλ, τον οποίο τόσο διαφημίζει και τόσο ακριβά πουλάει στο εξωτερικό;
6η Απριλίου ήταν η μέρα της πρώτης οργανωμένης απάντησης της παλαιστινιακής (και όχι μόνο) αντίστασης στις ισραηλινές, φασιστικές επιθέσεις που οξύνονται διαρκώς εδώ και μήνες, με αποκορύφωμα τη βεβήλωση του τεμένους αλ Άκσα
Χωρίς να το περιμένουν οι ισραηλινές μυστικές υπηρεσίες, μια βροχή από πυραύλους εκτοξεύθηκαν από τον Λίβανο προς το Ισραήλ. Χωρίς η Χεζμπολάχ να χρησιμοποιεί το μεγαλύτερο και πλέον εξελιγμένο μέρος του οπλοστασίου της ή και ενδεχομένως χωρίς να συμμετέχει άμεσα η ίδια, ένα μπαράζ 35 έως 100 πυραύλων εκτοξεύθηκαν, μεγάλο μέρος των οποίων ο «Σιδερένιος Θόλος» απέτυχε να αναχαιτίσει. Σύμφωνα με κάποιες πληροφορίες περίπου οι μισοί από τους πρώτους 35 πυραύλους (για τους υπολοίπους δεν έχουμε στοιχεία μέχρι την ώρα που γράφεται αυτό το άρθρο) «πέρασαν» από τις αντιπυραυλικές άμυνες του Ισραήλ.
Οι πρώτες ανακοινώσεις Ισραηλινών αξιωματούχων μιλούσαν για αναχαίτιση 25 από τους 34 πυραύλους. Το ποσοστό μπορεί να ακούγεται μεγάλο αλλά στην πραγματικότητα για ένα κράτος της νοοτροπίας και του μεγέθους του Ισραήλ είναι εντυπωσιακά χαμηλό. Αν απέναντι σε πολύ μέτριας τεχνολογίας πυραύλους, ο «Σιδερένιος Θόλος» μπορεί να αναχαιτίσει ένα ποσοστό 75%, τότε απέναντι στους σύγχρονους ιρανικούς πυραύλους πόσο χαμηλότερη θα αποδειχτεί η επιτυχία του; Και επιπλέον 25 πύραυλοι στους 100 μπορεί να μην ακούγονται πολλοί αλλά στους χίλιους είναι 250 και πάει λέγοντας. Και αν κάτι έχει αποδείξει ο «Άξονας της Αντίστασης» είναι ότι διαθέτει τεράστια αποθέματα και πολλαπλές περιοχές εκτόξευσης. Για ένα κράτος με τόσο περιορισμένο γεωγραφικό ανάπτυγμα, όπως το Ισραήλ, τόσοι πύραυλοι μπορούν να αποδειχτούν πολλαπλώς καταστροφικοί.
Πόσο σιδερένιος λοιπόν είναι ο «Σιδερένιος Θόλος» του Ισραήλ, τον οποίο τόσο διαφημίζει και τόσο ακριβά πουλάει στο εξωτερικό; Το Ισραήλ αρέσκεται να μιλά για ποσοστά αναχαίτισης της τάξης του 99%. Αποδεικνύεται ότι η πραγματική επιτυχία του «Σιδερένιου Θόλου» είναι πολύ μικρότερη. Αν αυτή είναι η βασική άμυνα του Ισραήλ, πόσο έτοιμο είναι στην πραγματικότητα για ένα μεγάλο πόλεμο;
Το ερώτημα αυτό σκορπά ρίγη στο Ισραήλ και όχι αδίκως. Μετά το 2006 και την ήττα του στον Λίβανο, το Ισραήλ αρέσκεται σε προσεκτικώς ελεγχόμενες αεροπορικές επιδρομές και σε συγκρούσεις οι οποίες διακανονίζονται με την παρέμβαση κυρίως και εμφανώς της Αιγύπτου, αλλά και άλλων δρώντων του αραβομουσουλμανικού κόσμου. Οι περιφερειακές συνθήκες προσέφεραν στο Ισραήλ σχεδόν απόλυτη προστασία και ασυλία.
Ο κυριότερος λόγος ήταν το ρήγμα ενός μεγάλου μέρους του αραβικού κόσμου με τη Συρία και φυσικά με το Ιράν. Το ρήγμα αυτό, το οποίο οι ΗΠΑ έκαναν ό,τι μπορούσαν για να το διευρύνουν διασφάλιζε ότι η προστασία των αραβικών μοναρχιών του Περσικού Κόλπου, οι οποίες αισθάνονταν απειλούμενες (κατά βάση εξαιτίας των δικών τους επιλογών) περνούσε μέσα από τις ΗΠΑ και επομένως και το Ισραήλ. Το Ισραήλ αυτό καθ’ εαυτό ήταν και παραμένει στρατιωτικώς πολύ λιγότερο ισχυρό από όσο θέλει να δείχνει. Δεν είναι ανίσχυρο: κάθε άλλο.
Παραμένει ένα από τα ισχυρότερα στρατιωτικώς, κράτη στον κόσμο. Αλλά δεν είναι ούτε το Ισραήλ του 1967, ούτε του πολέμου του Γιομ Κιπούρ. Είναι το Ισραήλ του 2006 ή ίσως και ακόμα λιγότερο ισχυρό. Η δεκτικότητά του σε μαζικές απώλειες έχει περιοριστεί, εξ ου και δεν αποτολμά χερσαίες επιχειρήσεις στη Λωρίδα της Γάζας. Οι κατοχικές δυνάμεις ενεργούν κατά βάση αστυνομικού-τρομοκρατικού τύπου επιδρομές και σπανιότερα, ολοκληρωμένες στρατιωτικές επιχειρήσεις. Οι αντίπαλοί του και ειδικότερα το Ιράν διαθέτει εξελιγμένη στρατιωτική τεχνολογία σε επίπεδο πυραύλων, μη επανδρωμένων οχημάτων, υβριδικών επιχειρήσεων και εκτεταμένα δίκτυα. Διαθέτουν επίσης εμπειροπόλεμο δυναμικό.
Δεν σημαίνουν τα παραπάνω ότι «έχουν στο τσεπάκι τους» το Ισραήλ. Μπορούν όμως να το «ματώσουν» και μάλιστα πολύ, έως και να το νικήσουν σε συγκεκριμένα πεδία μαχών. Αντιθέτως μάλιστα με το Ισραήλ, οι αντίπαλοί του ενισχύονται.
Το επιπλέον πρόβλημα για το Ισραήλ είναι ότι οι ΗΠΑ δεν είναι πλέον το απόλυτο αφεντικό. Και αυτό φαίνεται. Γράφαμε πριν από εβδομάδες ότι η διαφαινόμενη εξομάλυνση των σχέσεων Ιράν-Σαουδικής Αραβίας, με διαμεσολάβηση της Κίνας αποτέλεσε σοκ για το κατεστημένο της Ουάσιγκτον και του Τελ Αβίβ.
Απέναντι στην προφανή από καιρό πριν και πλέον επιταχυνόμενη αλλαγή του συσχετισμού ισχύος σε παγκόσμια κλίμακα, θα μπορούσε το Ισραήλ να έχει επιλέξει το δρόμο του ενστίκτου επιβίωσης και της ευημερίας του, δηλαδή τον ειρηνικό διακανονισμό με τους γείτονές του; Η δυστυχής για το ίδιο και τους γείτονές του απάντηση είναι όχι. Η πραγματικότητα είναι ότι το Ισραήλ ως κράτος απαρτχάιντ έχει μπει εδώ και καιρό στο δρόμο της φασιστικοποίησης. Του ήταν από δεκαετίες αδύνατο να συνάψει οποιαδήποτε συμφωνία ειρήνης. Τώρα του είναι αδύνατο και να το κρύψει.
Μπροστά στην κρίση της περιφερειακής του ασφάλειας κάνει όλες εκείνες τις επιλογές που μεγεθύνουν τις αδυναμίες του. Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, οι φήμες είναι ότι οι ένοπλες δυνάμεις του προετοιμάζονται για επιχειρήσεις ταυτοχρόνως εναντίον της Γάζας, του Λιβάνου, της Δυτικής Όχθης του Ιορδάνη και ίσως και του Ιράν. Μπορεί όντως να πραγματοποιήσει ορισμένα πλήγματα. Αλλά όχι να κερδίσει έναν τέτοιο πόλεμο. Μόνο να πυροδοτήσει ακόμα περισσότερο την εσωτερική του σύγκρουση μεταξύ Εβραίων και Αράβων πολιτών του, όπως και να δεχτεί επιπλέον πλήγματα ουσίας και γοήτρου. Όλα αυτά, τη στιγμή που το «Αραβικό ΝΑΤΟ» βουλιάζει στην έρημο και η αξιοπιστία του αυθεντικού ΝΑΤΟ διακυβεύεται στο κέντρο της Ευρασίας.
Το Ισραήλ φοβάται. Φοβάται ότι θα ηττηθεί σε ένα μεγάλο πόλεμο. Ή, αν θέλετε, ότι δεν θα νικήσει. Το χειρότερο για το ίδιο; Δεν μπορεί να το κρύψει. Αν «κάνει μπρος» προς ένα μεγάλο πόλεμο, διακινδυνεύει την ήττα. Αν «κάνει πίσω» σε σχεδόν «εθιμοτυπικά» πλήγματα, στέλνει ένα ακόμα μήνυμα αδυναμίας. Αυτά παθαίνεις όταν δεν μπορείς να ζήσεις ειρηνικά με τους γείτονές σου, όταν γίνεσαι καθεστώς απαρτχάιντ και όταν φασιστικοποιείσαι.
Υ.Γ.: Από τη «Δύση» και την ελληνική κυβέρνηση οι προσδοκίες για στοιχειώδη υποστήριξη του διεθνούς δικαίου είναι περιττές. Εγκληματίες ήταν, εγκληματίες θα μείνουν, εγκληματίες θα στηρίζουν.
