Ιστορική συμφωνία μεταξύ του αρχιραβίνου του Ισραήλ και του Αρχιεπισκόπου της Κύπρου Η Διακήρυξη επισημοποιεί τη διμερή δέσμευση για την ενίσχυση των σχέσεών τους, επιβεβαιώνοντας ότι η συνολική ευθύνη για τη σταύρωση του Ιησού, η οποία βαρύνει τον εβραϊκό λαό είναι ένα αβάσιμο δόγμα.
Είναι η πρώτη φορά που μια Ορθόδοξη Εκκλησία, καταδικάζει τόσο ξεκάθαρα αυτή την αβάσιμη θεωρία η οποία, για αιώνες, ήταν ο βασικός γενεσιουργός παράγοντας για τον ευρωπαϊκό θρησκευτικό αντισημιτισμό.
Η Διακήρυξη αναφέρει μεταξύ άλλων:
Η Διακήρυξη αναφέρει μεταξύ άλλων:
"Εμείς, ο Αρχιραβίνος του Ισραήλ Yona Metzger, και ο Αρχιεπίσκοπος Χρυσόστομος της Κύπρου, ευχαριστούμε το Θεό για την ευλογημένη ανάπτυξη αμοιβαίου σεβασμού και επιβεβαιώνουμε τη δέσμευσή μας για την ενίσχυση των άριστων σχέσεων μεταξύ της Κύπρου και του Ισραήλ. Στη Διακήρυξη εξηγούμε ιδιαίτερα ότι η Εκκλησία της Κύπρου ποτέ δεν συμμετείχε στις κατηγορίες που αφορούν την ολική ευθύνη του Ιουδαϊσμού, ή την απόρριψη του ως πίστη. Ως εκ τούτου, και χαρακτηριστικά, επιβεβαιώνουμε την απόρριψη παρόμοιων προκαταλήψεων ως ασυμβίβαστες με τις διδασκαλίες της Αγίας Γραφής."
Σημειώνεται ότι η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία είχε απορρίψει το δόγμα της συλλογικής ενοχής των Εβραίων από το 1965, με το διάγγελμα Nostra Aetate της, το οποίο ψηφίστηκε στο Δεύτερο Συμβούλιο του Βατικανού.
Σε συνέντευξη που παραχώρησε στην Ιερουσαλήμ κατόπιν, ο Αρχιραβίνος του Ισραήλ δήλωσε χαρακτηριστικά: "Σήμερα, υπογράψαμε μια ιστορική δήλωση σχετικά με τις σχέσεις μεταξύ Ιουδαϊσμού και Ορθόδοξης Εκκλησίας.
Μέχρι τώρα, οι Ορθόδοξες Εκκλησίες ήταν απρόθυμες να αναλάβουν παρόμοιες πρωτοβουλίες. Ωστόσο, η Εκκλησία της Κύπρου, με τη σημερινή της Διακήρυξη ανέλαβε αυτήν την ευθύνη ... Ελπίζουμε ότι τώρα, και σταδιακά, θα είμαστε σε θέση να αναπτύξουμε παρόμοια δέσμευση όσον αφορά τις σχέσεις με τις άλλες Ορθόδοξες Εκκλησίες, όπως η ελληνική και η ρωσική."
Περαιτέρω, η Διακήρυξη επιβεβαιώνει τις διδασκαλίες του Ιουδαϊσμού και του Χριστιανισμού σε σχέση με την ιερότητα της ζωής, και με αυτόν τον τρόπο δηλώνει: "Καταδικάζουμε κάθε ενέργεια που παραβιάζει αυτήν την ιερή πίστη, ιδιαίτερα τις πράξεις προκατάληψης, τρομοκρατίας και εναντίον αθώων, ειδικά όταν αφορούν τον εξευτελισμό του ονόματος και της πίστης του Θεού."
(Αποσπάσματα από άρθρο της Jerusalem Post, 12.8.2011, μεταφρασμένο από την Ελληνική γλώσσα από τον καθηγητή Asher J. Matathias, όπως δημοσιεύτηκε στα 'Χρονικά', τριμηνιαίο περιοδικό της εβραϊκής ΚΙΣ στην Αθήνα, Ιανουάριος-Μάρτιος, 2012)
Η παραπάνω είδηση δεν αφορά μια απλή απόφαση, μια κοινή πρωτοβουλία. Συμπεριλαμβάνει μια θεολογική θέση τεράστιας ιστορικής σημασίας για την παγκόσμια κοινότητα, δεδομένου ότι σηματοδοτεί μια απόφαση που οδηγεί σε μια αλλαγή στις διδασκαλίες είκοσι αιώνων.
Για είκοσι αιώνες "η ιστορία των τριών μονοθεϊστικών θρησκειών, όσο είναι γεμάτη από πράξεις αλληλεγγύης και θυσίας, είναι εξίσου γεμάτη από πράξεις φανατισμού, μισαλλοδοξίας και προκατάληψης, που συχνά ασκούνται με τις καλύτερες προθέσεις, για το καλό και τη σωτηρία των άλλων, των παραπλανημένων, και σε πολλές περιπτώσεις είναι οι ίδιοι άνθρωποι που κατασκευάζουν τα έργα αγάπης καθώς και αυτά του μίσους", όπως γράφτηκε από τον Σ. Ζουμπουλάκη (Ο Θεός στην Πόλη, Βιβλιοπωλείο Εστία, 2002).
Για αιώνες ολόκληρους η κατευθυνόμενη οδηγία ήταν η υποβολή σε μια δημιουργική μάθηση παραδοσιακών θρησκευτικών επιθέσεων, στις οποίες οι Εβραίοι θεωρούνται οι δολοφόνοι που "σταύρωσαν το Χριστό." Με αυτό ως βάση για την εκπαίδευση, έχουν κοινοποιηθεί σοβαρά εγκλήματα, τα οποία αμαυρώνουν την ιστορία της ανθρωπότητας. Το αποτέλεσμα τέτοιας δαιμονοποίησης είναι οι εκφράσεις μη ελεγμένων θεωριών, αβάσιμοι ισχυρισμοί προπαγάνδας, με ανθρώπους που βασανίστηκαν και θανατώθηκαν, αφήνοντας πολιτισμούς κατεστραμένους μετά από αιματηρό πόλεμο. Σε ένα κλίμα εκφοβισμού, η δήλωση μιας αντίθετης άποψης απορρίπτονταν εκ των προτέρων, και μπορούσε να απειλήσει με αυστηρές κυρώσεις. Αυτή η διαφορά απόψεων, ακόμη και αν συμμορφωνόταν με τα χριστιανικά θρησκευτικά έγγραφα, ήταν καταδικασμένη σε θάνατο. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ο Νίτσε δήλωσε ο "Θεός είναι νεκρός", γιατί κατάλαβε ότι οι δολοφόνοι ήταν στη Δύση, ενώ οι θεολόγοι ήταν στην ιεραρχία.
Αυτό που χρειαζόταν ήταν αυξημένη ηγεσία, προσωπική και συλλογική, μέσω καλλιέργειας και μελέτης, η ανάληψη της οποίας διεξήχθη με την απαραίτητη τόλμη, μια υψωμένη ανθρώπινη ποιότητα, έτσι ώστε τα έγγραφα της πίστης να εξεταστούν πνευματικά και ψύχραιμα, να καταλήξουν στην αναγνώριση των αντικειμενικών δεδομένων, την ιστορική αλήθεια. Αυτό που απαιτήθηκε ήταν η ελευθερία της κρίσης, η υλοποίηση των ιδεωδών της δικαιοσύνης, της εντιμότητας στις διαθρησκειακές θέσεις, μια πραγματική κοινωνική ισοτιμία, προκειμένου να εκφραστούν οι μεγάλες αλήθειες, να προωθηθούν οι σχέσεις συνεργασίας μεταξύ Χριστιανισμού και Ιουδαϊσμού.
Η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία, στον υψηλότερο ιεραρχικό βαθμό της (Πάπας Ιωάννης XXIII, Βενέδικτος XVI) ήταν η πρώτη σε όλους τους καιρούς που συμμετείχε, με ευαισθησία σε παρόμοιες Διακηρύξεις. Γνωρίζουμε ότι στην Ορθοδοξία υπάρχει ένα πρόβλημα, το οποίο καθιστά την υιοθέτηση παρόμοιων εγγράφων και αποφάσεων, με παρόμοια ιστορική εισαγωγή, πιο δύσκολο να επιτευχθεί. Η θετική πλευρά είναι ότι η αρχή έχει γίνει, την οποία χαιρετίζουμε "με ελπίδα" από τα βάθη της καρδιάς μας.
Ο σχολιασμός της Διακήρυξης μεταφράστηκε από την Ελληνική γλώσσα από τον καθηγητή Asher J. Matathias
Περαιτέρω, η Διακήρυξη επιβεβαιώνει τις διδασκαλίες του Ιουδαϊσμού και του Χριστιανισμού σε σχέση με την ιερότητα της ζωής, και με αυτόν τον τρόπο δηλώνει: "Καταδικάζουμε κάθε ενέργεια που παραβιάζει αυτήν την ιερή πίστη, ιδιαίτερα τις πράξεις προκατάληψης, τρομοκρατίας και εναντίον αθώων, ειδικά όταν αφορούν τον εξευτελισμό του ονόματος και της πίστης του Θεού."
(Αποσπάσματα από άρθρο της Jerusalem Post, 12.8.2011, μεταφρασμένο από την Ελληνική γλώσσα από τον καθηγητή Asher J. Matathias, όπως δημοσιεύτηκε στα 'Χρονικά', τριμηνιαίο περιοδικό της εβραϊκής ΚΙΣ στην Αθήνα, Ιανουάριος-Μάρτιος, 2012)
Η παραπάνω είδηση δεν αφορά μια απλή απόφαση, μια κοινή πρωτοβουλία. Συμπεριλαμβάνει μια θεολογική θέση τεράστιας ιστορικής σημασίας για την παγκόσμια κοινότητα, δεδομένου ότι σηματοδοτεί μια απόφαση που οδηγεί σε μια αλλαγή στις διδασκαλίες είκοσι αιώνων.
Για είκοσι αιώνες "η ιστορία των τριών μονοθεϊστικών θρησκειών, όσο είναι γεμάτη από πράξεις αλληλεγγύης και θυσίας, είναι εξίσου γεμάτη από πράξεις φανατισμού, μισαλλοδοξίας και προκατάληψης, που συχνά ασκούνται με τις καλύτερες προθέσεις, για το καλό και τη σωτηρία των άλλων, των παραπλανημένων, και σε πολλές περιπτώσεις είναι οι ίδιοι άνθρωποι που κατασκευάζουν τα έργα αγάπης καθώς και αυτά του μίσους", όπως γράφτηκε από τον Σ. Ζουμπουλάκη (Ο Θεός στην Πόλη, Βιβλιοπωλείο Εστία, 2002).
Για αιώνες ολόκληρους η κατευθυνόμενη οδηγία ήταν η υποβολή σε μια δημιουργική μάθηση παραδοσιακών θρησκευτικών επιθέσεων, στις οποίες οι Εβραίοι θεωρούνται οι δολοφόνοι που "σταύρωσαν το Χριστό." Με αυτό ως βάση για την εκπαίδευση, έχουν κοινοποιηθεί σοβαρά εγκλήματα, τα οποία αμαυρώνουν την ιστορία της ανθρωπότητας. Το αποτέλεσμα τέτοιας δαιμονοποίησης είναι οι εκφράσεις μη ελεγμένων θεωριών, αβάσιμοι ισχυρισμοί προπαγάνδας, με ανθρώπους που βασανίστηκαν και θανατώθηκαν, αφήνοντας πολιτισμούς κατεστραμένους μετά από αιματηρό πόλεμο. Σε ένα κλίμα εκφοβισμού, η δήλωση μιας αντίθετης άποψης απορρίπτονταν εκ των προτέρων, και μπορούσε να απειλήσει με αυστηρές κυρώσεις. Αυτή η διαφορά απόψεων, ακόμη και αν συμμορφωνόταν με τα χριστιανικά θρησκευτικά έγγραφα, ήταν καταδικασμένη σε θάνατο. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ο Νίτσε δήλωσε ο "Θεός είναι νεκρός", γιατί κατάλαβε ότι οι δολοφόνοι ήταν στη Δύση, ενώ οι θεολόγοι ήταν στην ιεραρχία.
Αυτό που χρειαζόταν ήταν αυξημένη ηγεσία, προσωπική και συλλογική, μέσω καλλιέργειας και μελέτης, η ανάληψη της οποίας διεξήχθη με την απαραίτητη τόλμη, μια υψωμένη ανθρώπινη ποιότητα, έτσι ώστε τα έγγραφα της πίστης να εξεταστούν πνευματικά και ψύχραιμα, να καταλήξουν στην αναγνώριση των αντικειμενικών δεδομένων, την ιστορική αλήθεια. Αυτό που απαιτήθηκε ήταν η ελευθερία της κρίσης, η υλοποίηση των ιδεωδών της δικαιοσύνης, της εντιμότητας στις διαθρησκειακές θέσεις, μια πραγματική κοινωνική ισοτιμία, προκειμένου να εκφραστούν οι μεγάλες αλήθειες, να προωθηθούν οι σχέσεις συνεργασίας μεταξύ Χριστιανισμού και Ιουδαϊσμού.
Η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία, στον υψηλότερο ιεραρχικό βαθμό της (Πάπας Ιωάννης XXIII, Βενέδικτος XVI) ήταν η πρώτη σε όλους τους καιρούς που συμμετείχε, με ευαισθησία σε παρόμοιες Διακηρύξεις. Γνωρίζουμε ότι στην Ορθοδοξία υπάρχει ένα πρόβλημα, το οποίο καθιστά την υιοθέτηση παρόμοιων εγγράφων και αποφάσεων, με παρόμοια ιστορική εισαγωγή, πιο δύσκολο να επιτευχθεί. Η θετική πλευρά είναι ότι η αρχή έχει γίνει, την οποία χαιρετίζουμε "με ελπίδα" από τα βάθη της καρδιάς μας.
Ο σχολιασμός της Διακήρυξης μεταφράστηκε από την Ελληνική γλώσσα από τον καθηγητή Asher J. Matathias
HellasOnTheWeb.Org
.jpg)
