Αυτό που είναι αξιοθαύμαστο για τους Λίβυους αντάρτες, είναι το πως δεν αυτοτραυματίζονται, όταν χρησιμοποιούν τα όπλα τους.
Δεν υπάρχει πιο απρόσεχτη μεταχείριση και χειρισμός όπλων, από αυτήν των Αράβων ατάκτων. Ας ελπίσουμε, για χάρη της σωματικής τους ακεραιότητας, πως οι ενθουσιώδεις πυροβολισμοί στον αέρα γίνονται μόνο ενώπιον των τηλεοπτικών καμερών, και μόλις αυτές φεύγουν σταματάνε και άσκοπες μπαλωθιές.
Βέβαια, αυτοί οι πυροβολισμοί δεν είναι και τόσο άσκοποι. Έχουν κάποιο σκοπό, είτε σαν προκαταρκτικά σε κάποια μάχη, είτε σαν πανηγυρισμοί μετά από αυτήν. Πέρα από το να φτιάχνει τη διάθεση των συμμετεχόντων, η κάθε στρατιωτική εκδήλωση και τελετουργία (εμβατήρια, στολές, ασκήσεις ακριβείας, κανονιοβολισμοί, κλπ) είναι σχεδιασμένη για να τρομάζει τον αντίπαλο. Όλοι οι πολιτισμοί ανέκαθεν, προσπαθούσαν να δημιουργήσουν για τους στρατούς τους την εντύπωση σκληρών μαχητών, κάτι που είναι απόλυτα λογικό.
Οι αραβικές μπαλωθιές είναι κι αυτές ένα είδος ψυχολογικού πολέμου. Προέρχονται από τις ίδιες ρίζες από τις οποίες προήλθε το γερμανικό βάδισμα της χήνας, οι σκωτσέζικες γκάιντες, και τα πρωσικά μυτερά κράνη.
Όλοι οι λαοί θέλουν να δείχνουν σκληροί και άγριοι μαχητές. Το πρόβλημα είναι ότι το «σκληρό» και το «άγριο» ενός λαού, θεωρείται γελοίο από έναν άλλο.
Το γερμανικό βάδισμα της χήνας αποτελεί αντικείμενο επιθεώρησης, και αναπαράγεται στα καμπαρέ της Βρετανίας. Έτσι, αν οι Άραβες αντάρτες ήξεραν πως το να πηδάνε σαν τρελοί πάνω κάτω, να ουρλιάζουν άναρθρα, και να πυροβολούν στον αέρα με τα αυτόματά τους θεωρείται γελοίο στον περισσότερο κόσμο, και δεν επιδεικνύει στρατιωτικό θάρρος, ίσως να το απέφευγαν. Όμως, είτε δεν το αντιλαμβάνονται, είτε δεν μπορούν το κόψουν.
Σε ολόκληρη τη Μ. Ανατολή, όταν οι όποιοι ένοπλοι θέλουν να απειλήσουν ή να πανηγυρίσουν, αρχίζουν να χοροπηδάνε, και να πυροβολούν στον αέρα. Το ίδιο κάνουν και οι ηγέτες τους. Ο μακαρίτης Saddam Hussein συνήθιζε να πυροβολεί με το τουφέκι του από το μπαλκόνι του παλατιού του, ενώ ο επίσης μακαρίτης Yasser Arafat εθεάθη να φορά τη θήκη του πιστολιού του (χωρίς αυτό), μέσα στην αίθουσα της γενικής συνέλευσης του ΟΗΕ το 1974.
Αυτή η επίδειξη απείθαρχης συμπεριφοράς, που στον υπόλοιπο κόσμο ταυτίζεται με άτακτη φυγή απέναντι σε μια οργανωμένη αντίσταση, με πανικό δηλαδή και όχι με θάρρος, έχει ως τελικό αποτέλεσμα το αντίθετο από αυτό που θέλουν οι Λίβυοι αντικαθεστωτικοί.
Γιατί όμως το κάνουν; Είναι τα πολιτισμικά τους στοιχεία τόσο βαθιά ριζωμένα, που ακόμη κι αν πρέπει να δείξουν μια άλλη εικόνα στις διεθνείς κάμερες, δεν μπορούν; Δεν μπορούν να αλλάξουν τη συμπεριφορά τους για το δικό τους όφελος; Είναι τόσο εγωιστές και αρτηριοσκληρωτικοί που δεν μπορούν να καταλάβουν ότι δεν εντυπωσιάζονται οι άλλοι λαοί, που προσπαθούν να εντυπωσιάσουν, με τα χοροπηδητά τους;
Μήπως όμως δεν προσπαθούν να εντυπωσιάσουν κανέναν; Μήπως δεν το κάνουν για τις κάμερες; Μήπως είναι απλοί άνθρωποι, που απλά χαίρονται επειδή διώχνουν τον τύραννό τους; Ή μήπως είναι αυτό ακριβώς που δείχνουν: Ένας απείθαρχος όχλος, χωρίς καμιά εκπαίδευση, χωρίς καμιά πειθαρχία, χωρίς στρατιωτικές αρετές, παρά μόνο έναν εγγενή μεσογειακό ανδρισμό, που χρειάζεται για να μπορεί κάποιος να σημαδεύει τον ουρανό φωνάζοντας «Ο Θεός είναι μεγάλος», και πατώντας τη σκανδάλη μέχρι να αδειάσει ο γεμιστήρας… Και μετά να ζητάει σφαίρες από τον προμηθευτή του. Αν ισχύει αυτό το τελευταίο, που είναι και το πιο πιθανό, έτσι εξηγείται το γιατί χρειάστηκαν έξι ολόκληροι μήνες για να κερδίσουν τον Καντάφι, ακόμη και με τη πλήρη αεροπορική στήριξη του ΝΑΤΟ!
Χωρίς το ΝΑΤΟ βέβαια, δεν θα υπήρχαν λόγοι για πανηγυρισμούς. Αλλά ακόμη και με το ΝΑΤΟ, παραλίγο να χάσουν. Έξι ολόκληροι μήνες για να ηττηθεί ο Καντάφι. Με τη συνδρομή ενός ΝΑΤΟ που υποτίθεται θα μας έσωζε από τον Leonid Brezhnev…
Αναρωτιέμαι αν αυτές τις τελευταίες μέρες υπάρχουν συναθροίσεις παλιών στελεχών και στρατηγών της ΕΣΣΔ, που πίνουν απογοητευμένοι τον καφέ τους και που μουρμουρίζουν αναρωτώμενοι: «Αυτή ήταν τελικά η φοβερή στρατιωτική συμμαχία την οποία φοβόμασταν πριν από 20-30 χρόνια; Αυτό είναι το περίφημο ΝΑΤΟ; Που χρειάστηκε έξι μήνες για να νικήσει τον…. Καντάφι; Που να το ξέραμε!!!!».
National Post
