Παιδιά λογής λογής σαβανωμένα… Παναγιά στρέψε το βλέμμα σου τα σκότωσαν λίγο πιο εδώ από το Γολγοθά όπου σταυρώθηκε ο Υιός Σου κοντοστάσου ..
και Η Παναγιά σταμάτησε στη Γάζα…
δεν φτάνανε οι μανάδες να κλάψουν τόσα τέκνα
πήρε στα χέρια της τα παγωμένα παιδικά κορμιά, έσιαξε τη μαντήλα και έλεγε στον Υιό Της.
Γιέ μου αρνί της θέλησης ……
Μόνο η αγκαλιά της μπορεί να χωρέσει τα χιλιάδες νεκρά παιδιά της Γάζας γιατί είναι η Πλατυτέρα .. κορφολογούσε μυστικά μην την δει μάτι αδιάκριτο ρουφιάνου καθώς η θεόρατη σκιά της η πανώρια της σιλουέτα φευγαλέα περνούσε από τους θεόρατους τοίχους στον γκρεμισμένο ουρανό μαζί με τις λάμψεις από τις ρουκέτες και τους καπνούς που ανάσαιναν οι βόμβες…. το βήμα της κελαηδιστό σε δρομάκι απ’ άργιλο, η ακτή αναδιπλώθηκε στο διάβα της….
Σε μια πηγή σταμάτησε να πει το παρακάλι ...
Γιε μου δέξε τούτα τα ξένα…. σαν τα δικά μας δέξου τα τα σαν να ΄ναι δικά σου πάρτα
πάρτα στα βάθη της Ανατολής να μην τα βρει η Δύση .…….
και Εκείνος της απάντησε μ’ ένα κρυφό σινιάλο
θυμάρι μοσχοβόλησε σιτάρι αλεσμένο σαν λιβανίζει ο άνεμος μ΄αρμύρα και με μπόρα..
Τι είναι ο θάνατος;
η εξορία της ποίησης..
dimpenews.com