Ὁ Τριαδικός Θεός ἔδωσε τά χαρίσματά Του στόν ἄνθρωπο ὅπως σοφία, λογική, ἀθανασία, μνήμη, δυνατότητα θεώσεως ὡς μετοχή στήν κοινωνία τῆς ἀγάπης Του,
καί ὁ ἄνθρωπος ἀντί νά οἰκειοποιηθεῖ τόν Θεό οἰκειοποιήθηκε τά θεῖα αὐτά προσόντα κατασπαταλώντας τα μέσα στίς ἀσωτίες του καί τίς κακοδιαχειρίσεις του.
Καί ὁ Θεός, ἀντί νά ζητήσει τά ρέστα ἀπό αὐτήν τήν βάρβαρη λεηλασία, προκειμένου νά μᾶς συμφιλιώσει μέ τόν ἑαυτό Του, ἔστειλε τόν Υἱό Του Ἰησοῦ Χριστό νά προσφέρει τό αἷμα Του γιά μᾶς πού τόσο ἀσύστολα σπαταλήσαμε καί καταχραστήκαμε τήν περιουσία Του.
Αὐτή ἡ περίφημη καταλλαγή πού ἐπετεύχθη μεταξύ ἡμῶν τῶν ἀνθρώπων καί τοῦ Θεοῦ μέ τήν θυσία τοῦ Λόγου τοῦ Θεοῦ, προκαλεῖ δέος καί εἶναι ἡ μόνη ὁδός πού μπορεῖ νά καταλαγιάσει τά πάθη μας, τίς ἐκρήξεις μας, νά ἠρεμήσει καί ἡμερέψει τήν ὕπαρξή μας.
Πόσο ὡραῖα μιλᾶ γι’ αὐτήν ὁ ἀπόστολος Παῦλος στούς Ρωμαίους: «Εἰ γάρ ἐχθροί ὄντες κατηλλάγημεν τῷ Θεῷ διά τοῦ θανάτου τοῦ υἱοῦ αὐτοῦ, πολλῷ μᾶλλον καταλλαγέντες σωθησόμεθα ἐν τῇ ζωῇ αὐτοῦ (Ρωμ. ε΄ 10).
Πόσο, ἀλήθεια, λίγοι εἴμαστε μπροστά στόν Χριστό μας; Ποιός μπορεῖ νά ἀναμετρηθεῖ μέ τήν ἀγάπη Του; Ποιός πού ἔχει δεχτεῖ τήν ἁρπαγή ἑνός πανάκριβου ἀντικειμένου δίνει καί ἄλλα ἀγαθά στόν κλέφτη προκειμένου νά καταλλαγεῖ μαζί του; Πῶς νά ἐπέλθει συμφιλίωση μεταξύ ἀκόμα καί τῶν χριστιανῶν ἀδελφῶν ὅταν δέν εἴμαστε πρόθυμοι ὄχι τό αἷμα μας νά θυσιάσουμε στόν βωμό τῆς ἀγάπης ἀλλά οὔτε καί τό ἐγώ μας ἤ ἀκόμα καί τά λόγια μας;
Γιατί γιά τό ἔλασσον χάνουμε συνεχῶς τό μεῖζον; Γιατί οἱ ἀγριάδες νίκησαν τήν καταλλαγή; Γιατί δέν καταλαγιάζουμε, δέν ἠρεμοῦμε σκεπτόμενοι τήν μεγάλη θυσία τοῦ Χριστοῦ γιά μᾶς πού τόν προδίδουμε συνεχῶς;
Ὁ Θεός θυσίασε τό παιδί Του γιά νά συμφιλιωθεῖ μέ ἐμᾶς τά ἄσωτα παιδιά Του. Ὁ Ἀβραάμ ἦταν ἕτοιμος νά θυσιάσει τό παιδί του, καί ἔτσι συμφιλιώθηκε μέ τόν Θεό καί ἔγινε φίλος του καί γενάρχης ἑνός ὁλόκληρου ἔθνους. Καί ἐμεῖς;
Ποιός θυσιάζει τό αἷμα του γι’ αὐτήν τήν συμφιλίωση μέ τόν Θεό καί τούς ἀνθρώπους; Καί ἐμεῖς σκοτώνουμε κάθε μέρα τήν ἀγάπη στόν Θεό καί στούς ἀδελφούς μας γιά νά σώσουμε ὄχι τό σῶμα μας, ἀλλά τίς ἀσήμαντες ἀδυναμίες μας, τίς στάκτες τῶν παροδικῶν ἀψύχων περιουσιῶν μας.
Σκοτώσαμε, ἀδελφοί μου, τόν Θεό γιά νά θριαμβεύσει ἡ σωματολατρεία μας, καί τό χάος ἀνοίγεται ὁλοζώντανο μπροστά μας. Ο θείος Παῦλος θά φωνάζει: «Μέ τήν θυσία τοῦ ἀγαπημένου παιδιοῦ τοῦ Θεοῦ, τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὄχι μόνο συμφιλιωθήκαμε μέ Αὐτόν ἀλλά πλέον ἔχουμε δυνατότητα σωτηρίας ως μετοχή μας στήν ζωή Του, δηλαδή στόν σταυρό καί στήν ἀνάστασή Του».
Καί περιμένουμε τόν Ἀντίχριστο ὅλοι ἐμεῖς οἱ ἀντιχριστιανικά βιοῦντες χριστιανοί. Τί τραγωδία, Χριστέ μου! Αὐτόν πού ἔχουμε μέσα μας καταριόμαστε νά μήν ἔλθει.
Ἐμεῖς πού δέν θυσιάζουμε οὔτε τά λόγια μας γιά τήν ἑνότητα καί τήν συμφιλίωσή μας μέ τούς ἀδελφούς μας. Ἐμεῖς πού ἄν μᾶς πάρουν μιά χούφτα χῶμα εἴμαστε ἕτοιμοι νά λιντσάρουμε.
Ἐμεῖς πού δέν ἀκοῦμε τόν Ἰησοῦ ὅταν λέει: «Ἀπό τοῦ αἴροντος τά σά μή ἀπαίτει» (Λουκ. ιστ΄ 30). Καί πώς ἄν κάποιος σοῦ ζητήσει τό παντελόνι, δῶσε καί τό πουκάμισο, καί ἄν σέ ἀγγαρέψει ἕνα μίλι, πήγαινε δύο μαζί του.
Καί ἄν σέ ραπίσει ἀπό τό ἕνα μάγουλο, γύρνα καί τό ἄλλο, ὅπως τόσο γλαφυρά τά τονίζει στήν Ἐπί τοῦ Ὄρους ὁμιλία του ο Κυριός μας! Ἄν σοῦ κλέψει λοιπόν κάποιος τό σπίτι, δῶσε καί τό χωράφι σου, ἄν ἔτσι γίνει φίλος σου καί ἡ ἔχθρα μεταξύ σας καταρρεύσει. Αὐτό εἶναι τό εὐαγγελικό μήνυμα τῆς καταλλαγῆς.
Κάποτε ὁ ἅγιος Παΐσιος συνέχιζε νά βοηθᾶ μέ οἰκονομική στήριξη ἕναν φαινομενικά ἄπορο, ὁ ὁποῖος ἔγινε γνωστό πώς ἦταν ἀπατεώνας. Εἶπε σέ κάποιον μαθητή του: «Τώρα ἔχει πιό μεγάλη ἀξία ἡ ἐλεημοσύνη μου, γιατί μέ λίγα πενηντάδραχμα, θά τοῦ ἀφυπνίσω τήν συνείδηση, καί θά τόν κάνω νά νιώσει τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ».
Στήν παραβολή τοῦ Ἀσώτου, ὁ πατέρας ὄχι μόνο δέν τιμώρησε τό παιδί του πού εἶχε σπαταλήσει τήν περιουσία του ἀλλά ἔκανε μεγάλο πανηγύρι γιά τήν ἐπιστροφή του.
Ἀδελφοί μου, ἕως πότε προκειμένου νά σώσουμε τό αἷμα μας θά σκοτώνουμε τόν Θεό καί τούς ἀδελφούς μας; Οἱ ἅγιοί μας πάντα θά τονίζουν: «Δῶσε αἷμα γιά νά λάβεις πνεῦμα».
Ποιός ἔχει τήν διάθεση νά θυσιάσει τό παιδί του γιά νά συμφιλιωθεῖ μέ τόν γείτονά του πού εἶναι ἐχθρός του καί τόν ζηλεύει; Καί ὅμως, ὁ Θεός θυσίασε τό παιδί Του γιά νά συμφιλιωθεῖ καί νά σώσει τόν κλέπτη τῶν χαρισμάτων Του, τόν ἄνθρωπο.
Κάποιος ἄνθρωπος θυσίασε τήν δυνατότητα νά κάνει δικό του παιδί γιά νά μήν νιώθει μειονεκτικά τό παιδί τῆς χήρας γυναίκας του. Ἔτσι μέ αὐτό τό παιδί πέτυχε τήν καταλλαγή, τήν συμφιλίωση καί τώρα εἶναι ἕνας εὐλογημένος ἄνδρας πού λατρεύει τόν πατριό του.
Ὁ Ἀβραάμ πῆγε νά θυσιάσει τό δικό του παιδί ἀπό ἀγάπη στόν Θεό καί γι’αὐτό ἔγινε γενάρχης ἑνός ὁλόκληρου ἔθνους.
Ὁ ἅγιος Σωφρόνιος Σαχάρωφ ὅταν βρέθηκε γιά πρώτη φορά στό Ἔσσεξ τῆς Ἀγγλίας καί εἶδε τήν ἔκταση πού ἀγοράστηκε γιά νά κτίσει ἐκεῖ τό μοναστήρι του, συγκινημένος εὐλόγησε τόν τόπο καί εἶπε: «Δόξα τῷ Θεῷ πού μᾶς εὐεργέτησε. Αὐτό τό μέρος ἀπό κανέναν δέν θά τό στερήσουμε, κανένας δέν θά τό διεκδικήσει».
Παρότι ὅλα ἔγιναν νόμιμα γιά τήν ἀγορά του, ὁ ἅγιος θεωροῦσε τήν ἀγάπη καί τήν συμφιλίωση ὡς δυνάμεις πού δέν μποροῦν νά περιχαρακωθοῦν σέ κανέναν νόμο.
Ὁ ἀπόστολος Παῦλος πού θεωροῦσε τήν σωτηρία ὄχι προσωπική ὑπόθεση ἀλλά σάν μιά κατάσταση πού περνᾶ μέσα ἀπό τήν σωτηρία τῶν ἀδελφῶν του, σέ μιά ἔξαρση ἀγάπης δέν ζητᾶ νά θυσιάσει κάτι λίγο γιά τούς κατά σάρκα συγγενεῖς του Ἑβραίους ἀλλά νά χαθεῖ ὁ ἴδιος ἄν ἔτσι αὐτοί νά καταλλαγοῦν μέ τόν Θεό καί ὁδηγηθοῦν στήν σωτηρία.
Γράφει ο Αρχιμ. Αρσένιος Κωτσόπουλος | Romfea.gr