Επίσκοπος Μπίχατς: ''Γιατί ξεχάσαμε τους Έλληνες;''
Οι Έλληνες είναι ο λαός στον πολιτισμό του οποίου έχει εδραιωθεί ο κόσμος. Αν όχι για την τέχνη τους, την αρχαία φιλοσοφική σκέψη, ιδιαίτερα του Χριστιανισμού,
η οποία έδωσε μια ειδική σφραγίδα, ο κόσμος όπως τον ξέρουμε σήμερα, σίγουρα, δεν θα υπήρχε.
Οι Έλληνες με τη σοφία τους, τη γνώση τους καθώς με την πίστη τους αφήναν χρώμα και δώσαναι ουσία στην ανθρωπότητα, χαρίζοντας το κάλος που κόβει την ανάσα.
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ο δυτικός πολιτισμός οφείλει την ύπαρξή του στην αρχαία Ελλάδα, στου οποίου τα θεμέλια εμφανίστηκε η σημερινή Ελλάδα, για να κληρονομήσει το ένδοξο παρελθόν των προγόνων τους, για να είναι καυχται για το παρελθόν της και να διατηρήσει τον εαυτό του για την χάρη των όλων μας που την ειλικρινά σεβόμαστε και την αγαπάμε.
Σε μάς, στους Σέρβους, οι Έλληνες, δια των Αγίων Κυρίλλου και Μεθοδίου, δώρισαν το αλφάβητο, και δια των αγίων του Θεού ευάρεστησαντον, γνωστών και άγνωστων, άναψαν στην δίκια μας σλαβική ψυχή την δάδα της πίστεως του Χριστού.
Το αλφάβητο και η πίστη επομένως είναι από τους Έλληνες. Χρειάζεται δε δοθείν το μεγαλύτερο δώρο; Είναι δυνατών λαβείν υψηλότερο δώρισμα;
Να θυμηθούμε το τελευταίο πόλεμο, όταν ήμασταν κατηγορούμενοι για όλα και για οτιδήποτε, όταν απομονωμένοι στην τραγωδία μας παλέψαμε για την γυμνή επιβίωση, για να επιβιώσουμε και να υπάρχουμε.
Δεν ύπαρξε τότε άλλο απλωμένο αδελφικό χέρι έκτος εκείνο της Ελλάδος, η όποια μας ανύψωσε από την άβυσσο ακόμα και περισσότερο και έμπρακτα από όσο μπορούσε.
Ας θυμηθούμε μόνο ποσά από τα μικρά παιδιά της Σερβίας κατά τη διάρκεια του πολέμου και μετά από αυτόν, ερχόντουσαν στην Ελλάδα, στις ελληνικές οικογένειες και τα μοναστήρια, τουλάχιστον για μια στιγμή να ξεχάσουν τη μυρωδιά του μπαρουτιού.
Πόσοι από αυτούς στην Ελλάδα, απέκτησαν καρδιακούς φίλους, πόσοι από αυτούς γνώρισαν την χώρα στην οποία μας αγάπησαν, πόσες υπέροχες αναμνήσεις παρέμειναν για πάντα στις τραυματισμένες ψυχές των παιδιών από τον πολέμου;
Αρκεί μόνο να θυμηθούμε εκείνον τον υπέροχο Αρχιμανδρίτη Παρθένιο, ο οποίος μας έκανε να ντραπούμε με την απεριόριστη αγάπη του, φέρνοντας τα χέρια γεμάτα με δώρα και την καρδιά γεμάτη αγάπη.
Όταν οι πολιτικοί αντιπρόσωποι της Σέρβικης Δημοκρατίας (Σερβικό μέρος της Βόσνιας Ερζεγοβίνης) απέρριψαν το Σχέδιο Βανς - Όουεν, το 1993, ο Έλληνας πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, ενόψει των δηλώσεων, υποσχέθηκε ότι οι Έλληνες θα παραμένουν φίλοι μας, ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας έχοντας υπόψη την ελληνική αγάπη πριν και μετά από αυτό, ο πρώτος πρόεδρος της Σέρβικης Δημοκρατίας δικαιωματικά είπε: «Οι Σέρβοι έχουν μόνο δύο φίλους: τον Θεό και τους Έλληνες».
Κατά τη διάρκεια του βομβαρδισμού της Σερβίας, οι Έλληνες ήταν μαζί μας, ωστόσο κι αν η Ελλάδα, όπως και τότε έτσι και σήμερα, ήταν μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΝΑΤΟ από τα ελληνικά αεροδρόμια δεν ξεκινούσαν οι ουράνιοι διανομής του θανάτου, όπως οι Έλληνες υπερασπίστηκαν το σώμα τους τα ουράνια κακά πουλιά να πετούν προς τη Σερβία, φέροντες φορτία θανάτου.
Δεν βλάπτει ποτέ να αναφερθούμε στον ελληνικό αξιωματικό, καπετάνιο Μαρίνο Ριτσουδη, ο οποίος πριν από είκοσι χρόνια, σαν καπετάνιος του πλοίου «Θεμιστοκλής», αρνήθηκε να συμμετέχει στο βομβαρδισμό της Σερβίας, επιστρέφοντας το σκάφος του στο λιμάνι. τότε ξεκίνησε η δίωξη του καθώς και η επαγγελματική αγωνιά, αλλά αυτός τιμίως Έλληνας διαφύλαξε την τιμή του και την αιωνία τιμή του ελληνικού λαού.
Ως εκ τούτου, η Ιερά Σύνοδος της Σερβικής Ορθόδοξου Εκκλησίας απονεμήθηκε με το μεταλλείο Τάγμα του Αγίου βασιλέα Κωνσταντίνου.
Ωστόσο, καθώς οι καιροί τις ατυχίας έγιναν μέρος του παρελθόντος μας και η ευγνωμοσύνη μας προς τους Έλληνες εξασθένησε. Φαίνεται ότι αρχίζουμε και ξεχνάμε την αδελφική αγάπη που μας προσφέρθηκε στη δυσκολότερη στιγμή.
Είναι υπέροχο που θυμηθήκαμε και ενεργήσαμε και τοποθετήσαμε τον ανδριάντα του Βιτάλη Τσούρκιν στο Ανατολικό Σεράγεβο, αλλά δεν είναι ευπρεπές που η ελληνική αγάπη μένει μόνο στις καρδιές εκείνων που την έλαβαν.
Μου φαίνεται ότι πρέπει να κάνουμε πολύ περισσότερα και ότι η ευγνωμοσύνη μας θα πρέπει να είναι ορατή, να μαρτυρηθούν για αυτή την αγάπη όχι μόνο οι αναμνήσεις, αλλά και ορατά μνημεία αυτής της αγάπη που έφερε μαζί μας περιέβαλε.
Είναι ωραίο να ξέρουμε ξένες γλώσσες, το γνωρίζω από τη δική μου προσωπική εμπειρία από το εξωτερικό, έτσι είναι αξιέπαινο αυτό που έχουμε την «Ρωσική Γωνιά» στην Εθνική και Πανεπιστημιακή Βιβλιοθήκη της Σέρβικης Δημοκρατίας, που έχουμε «Ινστιτούτο Κομφούκιου» στη Σχολή Πολιτικών Επιστημών, επίσης, στη Μπάνια Λούκα, αλλά η ελληνική γλωσσά, εμποτισμένη με σοφία, την πίστη και την αγάπη, μας φαίνεται μη απαραίτητη;
Ας γίνουμε σκεπτόμενη επάνω στην δικοί μας λήθη, έτσι ώστε να γίνουμε καλύτεροι από ό, τι πραγματικά ήμαστε. Αν κοιτάξουμε μέσα μας, στην δική μας κρυμμένη μνήμη, στο βάθος τις δική μας ματωμένης καρδίας, δεν θα βρούμε κανέναν άλλων παρά τους Έλληνες, τον όποιων η αγάπη μας αλυσόδεσε για αιώνες.
Επομένως, σε αυτή την εποχή μας, στεκούμενος στον Άρειο Πάγο, στον τόπο από όπου ο Απόστολος Παύλος κήρυξε στους Έλληνες, μονάχα μπορώ, στην προσευχή της ευχαριστίας να επαναλαμβάνω τις δικά του παλαιόθεν ειρημένα λόγια: «Ἄνδρες Ἀθηναῖοι, κατὰ πάντα ὡς δεισιδαιμονεστέρους ὑμᾶς θεωρῶ: "(Πράξεις 17:22).
Και, όντως, οι Έλληνες είναι έθνος το οποίο δεν μπορεί να εκλείπει από το πρόσωπο της γης, διότι η ύπαρξή τους εμφυτεύτηκε από την πανάρχαια σοφία του Σωκράτη, του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη, και το πνεύμα της χριστιανοσύνης, ανθισμένο εις το Άγιο Όρος και στα Μετέωρα, στις αθηναϊκές αγορές και στα πελοποννησιακά ασκητήρια, για πάντα θα φωτίσει αυτή την εκλεκτή χώρα και αυτό το εκλεκτό έθνος, να μας είναι φίλος και συνοδοιπόρος στον ιστορικό οδό που διανύουμε.
Για αυτό το λόγος οι Έλληνες ήταν και θα είναι τα αληθινά μας αδελφοί, στους οποίους οφείλουμε πραγματικό σεβασμό, την αδελφική χριστιανική αγάπη, αλλά πριν και πάνω απ 'όλα μια πραγματικά αλησμόνητη συμπεριφορά, όπου θα είμαστε πάντα και θα παραμένουμε, ένα, στον Ιησού Χριστό τον Κύριό μας.
Μετάφραση κειμένου: Ιερομ. Αμβρόσιος Βέσιτς