Η ιστορία είναι η διαμάχη μεταξύ του καλού και του κακού, Θεού και σατανά, Χριστού και αντίχριστου.
Η αμαρτία, ο σατανάς και ο αντίχριστος βρίσκονται σε διαρκή επίθεση κατάκτησης του κόσμου, να τον πάνε προς την κόλαση: την ιστορική και την αιώνια κόλαση, την πνευματική και την υλική. Η αρετή, η Χάρη και ο Χριστός αγωνίζονται συνεχώς για ν’ αγιάζουν τον κόσμο και να τον οδηγούν προς τον παράδεισο, στην γη και στους ουρανούς, στον πνευματικό και αιώνιο παράδεισο.
Σ’ αυτή την μάχη δεν νικούν πάντα οι χριστιανοί, αλλά υπάρχουν και εποχές αντιχριστιανικού θριάμβου. Σ’ αυτή την διαμάχη δεν οριοθετούνται καλά πάντοτε οι δυνάμεις της αρετής και οι δυνάμεις της αμαρτίας ή οι υπηρέτες του Θεού κατά των υπηρετών του σατανά. Ο αντίχριστος χρησιμοποιεί και το προσωπείο του καλού για να πλανήσει τους ανθρώπους.
Ο αντίχριστος δεν είναι ένας αμαρτωλός άνθρωπος, αλλά ένας δαιμονισμένος άνθρωπος, μέσα στον οποίο το κακό γίνεται με αντιχριστιανική και απάνθρωπη σκέψη και πράξη. Ο αντίχριστος μισεί συνειδητά τον Χριστό, επειδή ο Χριστός δεν προσκύνησε τον σατανά και δεν ήθελε να γίνει αυτοκράτορας ενός αμαρτωλού και ψεύτικου κόσμου.
Υπάρχουν περισσότερες αποκαλυπτικές δυνάμεις, οι οποίες διενεργούνται στην ιστορία -η πόρνη, το φίδι, ο δράκος- αλλά όλες διοχετεύουν την δύναμή τους στο θηρίο, με τον αριθμό 666. Αυτός είναι ο Αντίχριστος.
Οι αντιχριστιανικές δυνάμεις αναγνωρίζονται διά του γεγονότος ότι είναι ψεύτικες, κακές, διεφθαρμένες, άπιστες, εξαχρειωμένες, αυταρχικές, γεμάτες μίσος, ασέβεια και βλασφημία.
Αφ’ ετέρου, η Χριστιανοσύνη μορφώνει χριστιανικές δυνάμεις οι οποίες πολεμούν την αμαρτία, τον σατανά και τον αντίχριστο. Αυτές ομολογούν την αλήθεια, την αγάπη, την δικαιοσύνη, την ωραιότητα, την αιώνια χαρά, την πιστότητα και την δόξα του Θεού. Ο θρίαμβός τους εξασφαλίζεται από την δύναμη του Θεανθρώπου Χριστού.
Η αμαρτία έχει διαφθείρει την πνευματική και υλική φύση των ανθρώπων, εισδύοντας στην κοινωνία τους, στην ιστορία τους, και στην φύση τους. Διά της αμαρτίας ο άνθρωπος έχει χάσει την κοινωνία του με τον Θεό και έχει περιπλανηθεί είτε διά των δικών του σφαλμάτων, είτε διά των σατανικών πειρασμών.
Η αμαρτία είναι προσωπική, κοινοτική και πολιτική, γι’ αυτό και οι τιμωρίες είναι προσωπικές, κοινοτικές και πολιτικές. Η αμαρτία επιδιώκει να προσανατολίσει, να διοργανώσει και να εξουσιάσει τον κόσμο.
Η προσωπική αμαρτία είναι βαρειά στο βάθος της ψυχής του ανθρώπου αλλά δεν έχει μεγάλη έκταση. Η διοργανωμένη, νομιμοποιημένη και κρατική αμαρτία σηκώνει όλη τη βαρύτητα της προσωπικής αμαρτίας και της προσθέτει ένα ευρύ ορίζοντα, που αποσκοπεί να πλανά και να καταστρέφει όλον τον κόσμο. Οι πιο οδυνηρές θλίψεις του κόσμου είναι οι κοινοτικές, και πολιτικές, που επιδέχονται και τις πιο βαρειές τιμωρίες.
Ο Χριστιανισμός αντιπαραθέτει την αρετή και την αγιότητα στην αμαρτία. Για ν’ αντιμετωπίσει τις οργανωμένες δυνάμεις της αμαρτίας, η πίστη πρέπει να είναι πιο ενεργητική, πιο ισχυρή και πιο πειστική από τους πειρασμούς της αμαρτίας. Η μάχη γίνεται στο προσωπικό, κοινοτικό και πολιτικό επίπεδο.
Η Εκκλησία δεν μπορεί να περιορίζεται στην αντιμετώπιση μόνο της προσωπικής αμαρτίας, αλλά πρέπει να διαθέτει και τα κατάλληλα μέσα του πολέμου κατά της κοινοτικής και της πολιτικής αμαρτίας. Η επανόρθωση του κόσμου είναι μία πολύπλοκη και μεγάλη διαδικασία διά την νίκη του Χριστού σε όλα τα επίπεδα και τις μορφές της ζωής. Ο Χριστός ενίκησε τον κόσμο. Αυτή είναι η ελπίδα του κόσμου.
Ο σατανάς είναι ο πρώτος που αντιστέκεται στον Θεό. Η προπατορική αμαρτία ξεκίνησε με τον πειρασμό του ανθρώπου από τον σατανά. Ο σατανάς προκάλεσε στον άνθρωπο το «Εγώ» δελεάζοντάς τον με την υπερηφάνεια και με την απόλαυση και πειράζοντάς τον ν’ αποχωρίσει από τον Θεό. Έτσι έφτασε ο άνθρωπος να λέει: «εγώ χωρίς τον Θεό», ή ακόμα και «εγώ κατά του Θεού».
Το σατανικό πνεύμα πειράζει πρώτα εξωτερικά τον άνθρωπο, μετά εισέρχεται με κάποιο λογισμό και τελικά εξουσιάζει όλη την ψυχική και σωματική φύση του ανθρώπου. Οι δαιμονισμένοι άνθρωποι χρησιμοποιούν την μαύρη μαγεία, αλλά τις περισσότερες φορές δεν συνειδητοποιούν τον δαιμονισμό τους. Ακόμη αρνούνται και την ύπαρξη του σατανά, αλλά το τέλος τους είναι η αλλοφροσύνη και η αυτοκτονία.
Ο σατανάς πρώτα εξουσιάζει τον άνθρωπο, ύστερα τον κάνει όργανο του κοινοτικού και του πολιτικού κακού. Ο δαιμονισμένος άνθρωπος είναι ένας κοινωνικός, μορφωτικός, πολιτικός και πνευματικός κίνδυνος. Ο ομαδικός και πολιτικά οργανωμένος δαιμονισμός είναι ένα μνημείο κακίας, το οποίο μοιάζει με την σατανική νουθεσία που έρχεται από την κόλαση, με τα στρατεύματα των δαιμόνων και με την σατανική παράταξη στην κόλαση.
Ο σατανισμός σαν μία νόμιμη, διοργανωτική και κυβερνητική κατάσταση δημιουργεί ένα σατανικό περιβάλλον, μία ψεύτικη πνευματικότητα κι έναν τρόπο σατανικής διαβίωσης. Υπάρχουν σήμερα άνθρωποι δαιμονισμένοι, οι οποίοι δραστηριοποιούνται για τον σατανισμό. Η δαιμονοκρατία είναι χειρότερη από τον παγανισμό.
Όταν οι σατανικές δυνάμεις φτάνουν στο σημείο να κυβερνούν τον κόσμο, συντάσσουν και στρατεύματα για να περιφρουρούν, νόμους για να διοργανώνονται, ιδεολογίες οι οποίες να τις δικαιολογούν, ακόμα και θρησκείες για ντα τους παραπλανούν τους ανθρώπους.
Η κυβέρνηση των σατανικών δυνάμεων δικαιολογείται δια της αμαρτωλής καταστάσεως και της απιστίας και διαρκεί, όσο θέλει η πρόνοια του Θεού. Δι’ αυτής της κυβέρνησης ο κόσμος θα πληρώσει τις πλάνες του μέχρι που να μετανοήσει και γυρίσει στο θείο δρόμο της ζωής. Οι χριστιανοί δεν πρέπει ν’ αφήσουν τις σατανικές δυνάμεις να εξουσιάζουν τα πάντα. Αν κυριεύουν τα πάντα, αυτοί πρέπει να διοργανώσουν τις δυνάμεις τους και να τις νικήσουν στο όνομα του Χριστού.
Ο Χριστιανισμός είναι η νηφάλια και αγία δύναμη η οποία είναι υπεύθυνη για την σωτηρία του κόσμου. Κι αλλοίμονο στους χριστιανούς οι οποίοι δεν ανταποκρίνονται στην ιερή αποστολή η οποία τους έχει δοθεί, διότι ο Θεός θα εγείρει κι από τις πέτρες άλλους δικούς Του εκλεκτούς, οι οποίοι θα οικοδομήσουν την Βασιλεία Του!
Ο Αντίχριστος θα είναι ένας άνθρωπος, ένας πολιτικός ο οποίος θα κυβερνά τον κόσμο. Θέλοντας να καταστρέψει τον Χριστιανισμό θα φέρει αντί αυτού μία σατανική θρησκεία, καταστρέφοντας έτσι τον κόσμο. Ο Αντίχριστος θα είναι ένα πρόσωπο, αλλά το αντιχριστικό φαινόμενο είναι κοινωνικό-πολιτικό.
Ο Αντίχριστος θα είναι γεμάτος από σοφία, ικανότητα και δύναμη. Θα έχει το έθνος του, τον στρατό του, τους φιλοσόφους του, τους πράκτορές του, τον πολιτισμό του, την παιδεία του, τον κόσμο του, τους συμμάχους του, τους συνεργάτες του, τους δούλους του, τους κατασκόπους του, τους δημίους του, τις μεθόδους του. Αυτός θα είναι και όμορφος και αγαθός, θα έχει και ανθρωπιά, για να εξαπατά τον κόσμο*. Αυτός, επειδή μισεί τον Χριστό, θα πείθει και τους χριστιανούς να τον προσκυνήσουν. Αν δεν δέχωνται θ’ απειλεί να τους σκοτώσει κιόλας.
Ο Αντίχριστος θα είναι επιθετικός, κατακτητής και επαναστατικός. Αυτός θα χρησιμοποιεί τον χρυσό σαν θεό και σαν δύναμη, το ψεύδος σαν επιχείρημα και παγίδα, την τυραννία σαν κυβέρνηση. Ο Αντίχριστος ξέρει να διαλύει μέσω ελευθερίας, να ακυρώνει διά της ισότητας και να κυβερνά διά της εξουσίας.
Το ξίφος του θα είναι το υπέρτατο όπλο του. Θα σκοτώνει όσους δεν πειθαρχούν σ’ αυτόν. Μισεί την αλήθεια, την αγάπη, την δικαιοσύνη κι όλες τις προερχόμενες από τον Θεό αξίες. Ο Αντίχριστος θα έχει το καϊαφικό πνεύμα που συνεχίζεται στην ιστορία από την εποχή της θανάτωσης του Χριστού. Για τον Αντίχριστο, ο Ιούδας και ο Καϊάφας είναι άγιοι, ενώ ο Χριστός είναι ο προδότης. Ο Αντίχριστος θα επιδιώξει να είναι το επίκεντρο του κόσμου διά της εκδίωξης του χριστοκεντρισμού.
Θ’ αναγκάζει πολλούς αγίους (δηλαδή χριστιανούς) να τον προσκυνούν, αλλ’ ούτε κι έτσι θα εξασφαλίσει την δεσποτεία του. Η κυβέρνησή του θα είναι ανεκτή από την θεία Πρόνοια διότι σέβεται ο Θεός την ελευθερία του ανθρώπου. Η δύναμή του εξηγείται διά των αμαρτιών και της απιστίας των ανθρώπων, διά της υπερηφανείας να κυβερνήσει τον κόσμο και διά του σατανικού ηδονισμού. Οι άνθρωποι θα διαλέξουν ποιον θα υπηρετήσουν τον Χριστό ή τον Αντίχριστο.
Η δύναμις του Αντιχρίστου έχει ένα τοπικό και ένα παγκόσμιο χαρακτήρα, ένα χρονικό και ένα αιώνιο ήθος. Η αποκαλυπτική μάχη είναι διαρκής μέχρι τον τελικό θρίαμβο του Αρνίου.
Η δύναμίς του θα είναι για ένα διάστημα ανεκτική. Αυτό το διάστημα θα είναι ανάλογο με το ξύπνημα των χριστιανών, οι οποίοι θα υποφέρουν μέχρι να γίνουν άξιοι για τον Χριστό, να ενωθούν μαζί Του και να είναι νικητές διά Αυτού.
Οι χριστιανοί συμμετέχουν με τον Χριστό στην σωτηρία του κόσμου, όπως ο Αντίχριστος μετέχει με τους υιούς του σκότους στην πτώση του κόσμου. Οι χριστιανοί να μην ξεχνούν ότι πολλές φορές οι υιοί του σκότους είναι σοφώτεροι και πιο ισχυροί από τους υιούς του φωτός. Οι χριστιανοί να καταλάβουν ότι η αγνότητά τους, η ενέργεια και η δύναμή τους πρέπει να ξεπεράσουν και να νικήσουν την δύναμη των υιών του σκότους.
Η Χριστιανοσύνη θα θριαμβεύσει διά του Χριστού. Αυτός έρχεται να τελειοποιήσει και να κάνει δυνατή την σωτηρία του πεσμένου στην αμαρτία κόσμου. Ο Αντίχριστος θα νικηθεί από τον Χριστό.
_______________
* Με τέτοιο πρόσωπο θα έρθει, ο παμβέβηλος, σαν ένας κλέφτης, για να παραπλανήσει όλους· ταπεινός, ήρεμος, μισώντας τις αδικίες, μη προσκυνώντας στα είδωλα, εκτιμώντας την ευσέβεια, αγαθός, φιλάνθρωπος και φιλόπτωχος, υπερβολικά όμορφος, πράος με όλους, τιμώντας πολύ το έθνος των Ιουδαίων, διότι εκείνοι περιμένουν τον ερχομό του. Και μετά, αφού πολλοί λαοί θα δουν τέτοιες αγαθές πράξεις και δυνάμεις, όλοι θα ενωθούν και με μεγάλη χαρά θα κηρύξουν αυτόν βασιλέα, λέγοντας εις αλλήλους: Άραγε υπάρχει άλλος άνθρωπος πιο αγαθός και πιο καλός απ’ αυτόν; (Άγιος Εφραίμ ο Σύρος, Λόγος περί της Δευτέρας Παρουσίας του Κυρίου, στο βιβλίο: Η αποστασία και ο αντίχριστος σύμφωνα με τις διδασκαλίες των Αγίων Πατέρων, Constanƫa, 2008).
ΙΩΑΝΝΟΥ ΙΑΝΟΛΙΔΕ
Νέου Ομολογητού της Πίστεως
Ο Φυλακισμένος Προφήτης
Εκδόσεις "Ορθόδοξος Κυψέλη"
Νέου Ομολογητού της Πίστεως
Ο Φυλακισμένος Προφήτης
Εκδόσεις "Ορθόδοξος Κυψέλη"