Ο Τσάρος Νικόλαος πέθανε ως Μάρτυρας, με ακλόνητη πίστη και υπομονή στα χέρια των Μπολσεβίκων

 

 

Ο Τσάρος Νικόλαος Βʹ ήταν μία ζώσα ενσάρκωσις της πίστεως στην Θεία Πρόνοια κι έγινε Μάρτυς, επειδή έμεινε πιστός στον Κύριο των κυρίων. Άγιος Ιωάννης Μαξίμοβιτς

July 17, 2018 by iconandlight

Άγιος Τσάρος Νικόλαος Β’ της Ρωσίας και η οικογένεια του, η τσαρίνα Αλεξάνδρα, οι πριγκίπισσες Όλγα, Τατιάνα, Μαρία και Αναστασία και ο τσάρεβιτς Αλέξιος

Εορτάζουν στις 17 Ιουλίου

Αγία Οσιομάρτυς Ελισάβετ Μεγάλη Δούκισσα της Ρωσίας και η Οσιομάρτυς Βαρβάρα

Εορτάζουν στις 18 Ιουλίου

Τα πάντα εξεγέρθηκαν εναντίον του κατεξοχήν πράου, αγνού και άκρως στοργικού Τσάρου, σε τέτοιο βαθμό, ώστε εκείνη την τρομερή ώρα του αγώνα εναντίον του, παρέμεινε μόνος.

Αισχρές συκοφαντίες διαδόθηκαν προκαταβολικά εναντίον του Τσάρου και της οικογένειάς του, ώστε ο λαός να επιδείξει αναίδεια στο πρόσωπό του. Ο Τσάρος Νικόλαος πέθανε ως Μάρτυρας, με ακλόνητη πίστη και υπομονή, έχοντας πιει το ποτήριο του πόνου μέχρι το κατακάθι.
Άγιος Ιωάννης Μαξίμοβιτς

«Γιατί εδίωξαν», ερωτά ο Άγιος Αρχιερεύς Ιωάννης Μαξίμοβιτς, «διέβαλαν και εφόνευσαν τον Τσάρο Νικόλαο Βʹ; Διότι ήταν Τσάρος, Τσάρος διά της Χάριτος του Θεού.

Ήταν ο φορεύς και η ενσάρκωσις της Ορθοδόξου απόψεως, ότι ο Τσάρος είναι δούλος του Θεού, ῾῾Χριστός Κυρίου᾿᾿, εις Αυτόν δε (τον Θεό) θα πρέπει να δώση λόγο (ο Τσάρος) για τον Λαό, τον οποίο του έχει εμπιστευθή (ο Θεός) και για όλες τις πράξεις του, όχι μόνον ως ατόμου, αλλά και ως Τσάρου.

Τοιουτοτρόπως επίστευε ο Ορθόδοξος Ρωσικός Λαός, ούτως εδίδασκε η Ορθόδοξος Εκκλησία και αυτή ήταν η γνώμη του Τσάρου Νικολάου. Και όταν ήταν αδύνατο εις αυτόν να εκτελέση κατά την συνείδησί του το καθήκον του ως Τσάρου, παρέδωσε το αυτοκρατορικό διάδημα, όπως ο Άγιος [Παθοφόρος] Πρίγκιψ Βόρις, διότι δεν ήθελε να γίνη αιτία διχασμού και αιματοχυσίας στην Ρωσία. Έδειξε με την πράξι αυτή μεγαλοψυχία ανάλογη με αυτήν του Δικαίου Ιώβ.
Αλλά παρέμεινε ακόμη επικίνδυνος για τους εχθρούς του, διότι ήταν ο φορεύς της συνειδητοποιήσεως, ότι η υψίστη εξουσία πρέπει να υπακούση στον Θεό και να ακολουθήση τις εντολές Του. Ήταν μία ζώσα ενσάρκωσις της πίστεως στην Θεία Πρόνοια, η οποία διευθύνει την τύχη των Εθνών και των λαών και οδηγεί τους πιστούς εξουσιαστάς προς καλές και χρήσιμες πράξεις.

Για τον λόγο αυτό (ο Τσάρος) ήταν αφόρητος στους εχθρούς της Πίστεως, ως και για όσους προσπαθούν να θέσουν την ανθρώπινη λογική και τις ανθρώπινες ικανότητες υπεράνω όλων.
Ο Τσάρος Νικόλαος Βʹ ήταν ένας δούλος του Θεού στην εσωτερική νοοτροπία (διάθεσι), στην πεποίθησί του, στις πράξεις του. Και έτσι ήταν ενώπιον των οφθαλμών ολοκλήρου του Ορθοδόξου Λαού.

Η μάχη εναντίον του συνδέεται στενά με την μάχη εναντίον του Θεού και της Πίστεως. Με μία λέξι, έγινε Μάρτυς, επειδή έμεινε πιστός στον Κύριο των κυρίων και εδέχθη τον θάνατο, όπως τον εδέχθησαν οι Μάρτυρες».

***

Ο σύγχρονός μας γενναίος και πολύπαθος Ρώσος Ιερεύς, ο π. Δημήτριος Ντούτκο ( 2005), με πολλή ζωηρότητα απολογείται υπέρ του Τσάρου Νικολάου.
‘’Ας διαβάσετε το βιβλίο του Ζιλλιάρντ : Ο Ζιλλιάρντ δεν είναι Ρωσικής καταγωγής και δεν ημπορούμε να τον υποψιαζώμεθα για μεροληψία. ᾿Εν τούτοις, αυτό που έγραψε, δεν είναι τίποτε άλλο παρά Βίος Αγίου και στο βιβλίο αυτό δεν υπάρχει τίποτε φαν-ταστικό. Γνωρίζω πρόσωπα, τα οποία είχαν μεροληπτική γνώμη για τον Τσάρο και όταν εδιάβασαν αυτό το βιβλίο, απέκτησαν στο πρόσωπό του την ευλάβεια ως προς έναν Άγιο.

 

Όσον αφορά εμένα, δεν ημπορώ να έχω αυτόν διαφορετικά. Για μένα είναι Άγιος, ακόμη και ένας πολύ μεγάλος Άγιος. Διαβάζοντας το βιβλίο του Ζιλλιάρντ, σκεφθήτε τον τρόπο που προσευχόταν και κάνετε μία συγκρισι με τον τρόπο που εμείς προσευχόμεθα.

 

Σκεφθήτε πως παρέθεσε τον εαυτό του και όλους τους ιδικούς του στο θέλημα του Θεού. Σκεφθήτε την ευεργετική επίδρασι που είχε στους φύλακές του, ώστε έπρεπε να τους αλλάζουν συχνά. Σκεφθήτε όσα υπέφερε όταν είχε απογυμνωθή από όλα. Ο πρώτος εγίνετο ο έσχατος. Σκεφθήτε πόσο υπέφερε όταν έβλεπε τα όπλα να στρέφωνται εναντίον του. Η θλίψις του θα ήταν μικρότερη αν ήταν μόνος, αλλ᾿ είχε στο πλάι του την σύζυγό του, τον ασθενή Διάδοχο, τις θυγατέρες του, τους υπηρέτες του, ναι, και όλο τον Ρωσικό λαό. Τα όπλα των τσεκιστών (σ.σ. των κρατικών οργάνων της τρομοκρατίας) ήσαν εστραμμένα εναντίον όλου του Ρωσικού λαού και όχι μονο εναντίον του. Νομίζω ότι την στιγμή εκείνη ανησυχούσε για όλο τον Ρωσικό λαό, ίσως για όλο τον κόσμο, διότι τα όπλα των αθέων απειλούν τώρα όλον τον κόσμο.

Μετά από όλα αυτά, να διστάση κανείς να τον αποκαλέση Άγιο; ῾῾Μέγιστε Ρώσε Άγιε, Μεγαλομάρτυς Νικόλαε, πρέσβευε τω Θεώ υπέρ ημων!᾿᾿.

Δεν εντρέπομαι καθόλου να προφέρω αυτά τα λόγια. Μου λέγουν, ότι όσοι τον επικαλούνται στις προσευχές τους εισακούονται.(Οι αθεισταί) θέλουν να με κατακρίνουν, διότι δεν ημπορώ να λησμονήσω, ότι επυροβόλησαν τον Ρώσο Τσάρο μαζί με τα παιδιά και την σύζυγό του. Δεν ημπορούν να μου συγχωρήσουν το ότι προσεύχομαι γι᾿Αυτόν. Αλλα τώρα δεν προσεύχομαι μόνο γι᾿ Αυτόν, αλλά τον επικαλούμαι, για να προσευχηθή για μένα.

Ω μεγάλε Αγιε της Ρωσικής χώρας, Μεγαλομάρτυς Νικόλαε, μαζί με την πολυπαθή Οικογένειά σου, πρεσβευε τω Θεώ υπέρ ημών!».

Ο Ελβετός Πέτρος Ζιλλιάρντ διετέλεσε από το 1905 προσωπικος διδάσκαλος της Γαλλικής γλώσσης των Μεγάλων Δουκισσών και ύστερα του Διαδόχου Αλεξίου. Εζησε με την Βασιλική οικογένεια μέχρι της τελευταίας εξορίας της στο Τομπόλσκ.
Ο Ζιλλιάρντ έγραψε ένα θαυμάσιο βιβλίο, κατά το έτος 1921, με τίτλο: «Δεκατρία έτη εις την Ρωσικήν Αυλήν», και με υπότιτλο: «Μία προσωπική διήγησις των τελευταίων ετών και του θανάτου του Τσάρου Νικολάου Βʹ και της οικογενείας Του».

Απολυτίκιον αγίων Βασιλομαρτυρων Ρουμάνοφ
Ήχος γ’ Θείας πίστεως

Θείω στέμματι καταστεφθέντες και Βασίλειον ευρόντες χάριν, αρεταίς θεοπρεπώς διελάμψατε, ου την επίγειον δόξαν ποθήσαντες αλλά του Πνεύματος κάλλος το άφθορον όθεν, άγιοι Ρομάνοφ βασιλομάρτυρες, πρεσβεύσατε σωθήναι τας ψυχάς ημών.

Απολυτίκιον. ῏Ηχος γ’. Την ωραιότητα.
Δόξαν επίγειον σοφώς απέρριψας, των μονοτρόπων δε σχήμα επέλεξας, οσιομάρτυς του Χριστού, πανεύφημε ᾽Ελισάβετ· η θερμή αγάπη σου, προς τους πάσχοντας ένδοξε, άγγελον ελέους σε, επί γης εφανέρωσεν· το αίμά σου δε μάρτυς Κυρίου, τον πλούτον της καρδίας σου εσφράγισεν.

Ηχος πλ. α’. Χαίροις ασκητικών.

Όντως, ειρήνης θείος λιμήν, η ση καρδία εναπέφηνεν ένδοξε· τοις κλύδωσι γαρ του βίου, ουκ εταράχθη ποσώς, η εν τω Θεώ προσκαρτερία σου· οξύτονα πάντα δε, βέλη θλίψεων έφυγες, παραδιδούσα, του Θεού τω βουλήματι, πάσαν μέριμναν της ζωής σου πανεύφημε, όλη καρδία χαίρουσα, χαρά τη του Πνεύματος, επί τοις πόνοις σου πάσι, δι῾ ων τυχείν πόθω ήλπιζες, Χριστού Βασιλείας, ᾽Ελισάβετ νεομάρτυς, αειμακάριστε.

Στιχηρά ιδιόμελα.
Ήχος α’.

Τον πολύτιμον εύρες και νοητόν μαργαρίτην, τον εν τη καρδία σου κεκρυμμένον, Χριστόν τον Θεόν, ος όντως εστίν η Βασιλεία η αιώνιος· όθεν βασιλείαν επί της γης ως ουδέν ελογίσω, την δε πτωχείαν του πνεύματος σωφρόνως προείλου· διό και απείληφας άφθαρτον ουράνιον θησαυρόν, την αιώνιον προς πρόσωπον θεωρίαν του γλυκυτάτου Ιησού· αυτόν νυν ικέτευε, Ελισάβετ οσιομάρτυς, ίνα και ημείς οι εν τη μαρασμώδει γη των παθών αυτοεξορισθέντες, αξιωθώμεν και πάλιν οικήτορες γενέσθαι της ανθηράς Βασιλείας των ουρανών.

 

https://iconandlight.wordpress.com/2018/07/17/24527/